Размова са стваральнікамі Dandy Land: краўдфандынг, бургеры і б’юці-корт

 

Па адрасе Кастрычніцкая, 19/4, знаходзіцца цагляны склад, што хавае ў сваіх абшарпаных сценах прастору, у якой любы жадаючы зможа зрабіць манікюр, прычоску, падстрыгчы бараду, купіць адзенне, набіць татуіроўку і ўмяць смачны бургер. У будучыні тут будуць праводзіць лекцыі і DJ-сэты, а пакуль стваральнікі Dandy Land наносяць апошнія штрыхі і ўсаджваюцца перад дыктафонам для таго, каб абмеркаваць сваё стварэнне.

 

 

 

 Што такое Dandy Land 

 

– Дзе мы цяпер?

– Андрэй: Dandy Land – гэта прастора крэатыўных рабят, якія аб’ядналіся на адной пляцоўцы. Кожны рэалізуе розны від паслуг, але ўсе тут творчыя і вельмі пазітыўныя, так што атрымалася такая вялікая сям'я, якая зарабляе бабкі, – мы як італьянскі клан. Па факце, у гэтым калектыве кожны займаецца сваёй справай, яму гэта падабаецца, і ён не лезе ў чужыя справы, хоць мы адно аднаму дапамагаем, калі ў гэтым ёсць неабходнасць.

Тут ёсць студыя прыгажосці «Малако», дзе займаюцца манікюрам, педыкюрам, макіяжам, карэкцыяй броваў і дэпіляцыяй. Ёсць студыя татуіроўкі Lumus, якія маюць круты праект па гасцявых спецыялістах: яны запрашаюць з Еўропы чувакоў, якія будуць рабіць тут татуіроўкі. Ёсць андэграўндныя цырульнікі, я і мая каманда Dandy Home: у нас ідэалогія колеру, формы, крэатыўных стрыжак, стварэння рваных структур і новых тэхнік. Побач з намі ёсць Black & White: гэта барбершоп, у якім працуюць сучасныя хлопцы – яны могуць пластычна працаваць з кліентамі, і калі табе трэба не толькі пагаліць, але і падстрыгчы, гэта дакладна да іх. Яшчэ ў нас ёсць канцэпт-стор: гэта крама Сяргея Верынскага, называецца «Red» – кастомнае месца, дзе дызайнеры змогуць паказваць сваю вопратку і дыктаваць стыль. І BurgerLab – чувакі, якія пакаралі ўвесь Менск на сваім фуд-траку.

– Лена: Уся сутнасць BurgerLab у тым, што мы пачалі маленькай камандай у чатыры чалавекі, а цяпер нас амаль дваццаць: усё гэта зараджаныя рабяты, якія любяць тое, што мы робім. Наша мэта – рабіць бургеры за адэкватны кошт. Гэта тое, чаго, на наш погляд, не хапала гораду: ты думаеш, куды схадзіць паесці вечарам, і разумееш, што для пераліку добрых месцаў хопіць пальцаў адной рукі, а мы хочам, каб другая рука таксама ў гэтым удзельнічала.

«Ёсць кватэра, якая робіцца пад здачу, а ёсць кватэра, у якой жывуць, – мы настроены тут кожны дзень чымсьці займацца»

– Як узнікла ідэя стварэння Dandy Land?

– Андрэй: Я наруліў памяшканне, сустрэўся з рабятамі – мы каля месяца думалі над тым, што гэта будзе, як гэта будзе, дзе і што будзе знаходзіцца.

– Лена: Спыняла тое, што такога фармату няма ні ў нас у краіне, ні ў бліжэйшым замежжы: мы рэальна спрабавалі шукаць падобныя месцы, але нічога не знайшлі.

– Андрэй: Мы мералі адзін канец з іншым, каб зразумець свой шлях, але потым псіханулі і проста пачалі рабіць. Ёсць такая фраза: «вочы баяцца – рукі робяць», і мы ўвесь час ідзем пад гэтым лозунгам. Калі б мы далі задачу галаве, то нічога б гэтага не было.

– Лена: Возьмем фінансавую частку: гэта велізарнае памяшканне, амаль 600 квадратаў.

– Андрэй: Калі дакладней – 585 квадратных метраў карыснай плошчы.

– Лена: Першыя будаўнікі, якія сюды заходзілі, называлі лічбы, на якія можна чатыры кватэры ў Маскве купіць. Гэта было як аплявуха: мы пачалі думаць, дзе мы такія сумы возьмем, а потым сталі меркаваць, што можам зрабіць самі.

– Андрэй: Кожны раз, калі з'яўлялася нейкая непад'ёмная праблема, мы проста пачыналі зярнятка за зярняткам перакладаць, а потым азіраліся і бачылі цэлы свіран збожжа. Усё рабілася сваімі рукамі, але велізарная колькасць людзей нам дапамагла ў тым, каб гэтая справа рэалізавалася: былі псіхі, былі нервы, але мы гэта робім з любоўю і ніколі не крыўдзімся адно на аднаго. Мы ўсё гэта прайшлі – памацнелі, і цяпер будзем паказваць, што мы можам.

 

 

– Вы казалі, што не змаглі знайсці падобнае да Dandy Land месца, але ж ёсць Lo-Fi Customs. Хіба гэта не адзін і той жа фармат?

– Андрэй: Lo-Fi Customs – гэта пляцоўка, якая здаецца пад мерапрыемствы, а мы кожны дзень працуем. Нам не трэба чакаць нейкую кантору, якая прыйдзе і нешта ў нас арганізуе, – не, мы зарабляем грошы кожны дзень. Ёсць кватэра, якая робіцца пад здачу, а ёсць кватэра, у якой жывуць, – мы настроены тут кожны дзень чымсьці займацца, а калі ты зойдзеш у Lo-Fi Customs, «Ок16» або прастору «Верх» ва ўмоўны абед аўторка, то максімум, што ты зробіш, – гэта ўключыш святло ў памяшканні, а мінімум – пацалуеш зачыненыя дзверы. Там няма першаснай задачы штодзённай працы.

– Лена: У першую чаргу Dandy Land – гэта пляцоўка для сябе. Гэта пастаянны прагрэс, і ўсім трэба развівацца, і чым больш ты развіваешся, тым лепей. Таму гэта пляцоўка для сябе, куды будуць прывозіцца пракачаныя чувакі і пракачаныя праекты. Пакуль што гэта план, але я ўпэўнена: мы яго выканаем.

– Андрэй: Проста нам трэба трошкі выспацца, набрацца сіл і далей працаваць.

– Лена: Год таму мне здавалася, што я не магу ўставаць раней за дванаццатую дня. Цяпер я ведаю, што 07:30 – добры час для пад’ёму. З такім праектам ты разумееш, што калі за паўгода са старога разваленага склада можна зрабіць крутую штуку, то магчыма ўсё: дайце мне рычаг – я перавярну Зямлю.

– Андрэй: У нас ёсць праект па пажарнай сігналізацыі, кнопка аховы міліцыі, рабяты займаліся ліцэнзіяй на алкаголь, узгаднялі рэжым працы. Запусцімся – будзем праходзіць санітарныя нормы. Мы не проста моладзь, якая вырашыла нешта паспрабаваць: усе пытанні разбіраюцца, і мы трошкі больш «дарослыя» за іншыя падобныя арганізацыі.

– Лена: Усе, хто тут ёсць, – гэта людзі на вопыце, і мы выдатна разумеем, на што мы ідзем. Усе мараць паехаць у адпачынак, але мы ведаем, што ў бліжэйшы год мы нікуды не паедзем. Хочацца, каб гэтае месца працавала разам з табой, а ты – разам з ім, і калі для гэтага трэба жыць тут – акей, мы будзем жыць тут. Мы гатовыя пакласці ўсе сілы і сядзець без бабак некалькі месяцаў, каб зрабіць усё добра: так вырашылі – так і зробім.

«У нашай сферы схема "прыйшоў дзядзька і даў бабак" ужо не працуе»

 

 

 

 

 Канкурэнты, канцэрты, клуб аматараў бязглуздых шкарпэтак 

 

– Зараз у вас ёсць канкурэнты?

– Лена: Ёсць падобныя праекты: гэта El Pushka, напрыклад. Хлопцы адкрылі бар для сябе і для сваіх гасцей, яны кайфуюць і развіваюцца безупынна, а зараз яшчэ адкрылі бар «Mixto»: яны раскачаліся, яны папулярныя. У іх ніколі не бывае пуста: калі б ты ні зайшоў у «Пушку», там будуць людзі. Гэта вельмі яркі прыклад таго, як энтузіясты зрабілі сваю штуку і пагналі развівацца. Яшчэ яркі прыклад – «Банкі-бутэлькі»: рабяты вельмі даўно працуюць у гэтай сферы, і цяпер яны адкрылі трэцюю ўстанову.

У нашай сферы схема «прыйшоў дзядзька і даў бабак» ужо не працуе: мы прыходзім да новай мадэлі, і трэба адкрываць нешта, чым ты будзеш «хварэць» і «заражаць» гэтым іншых людзей. Нельга проста нешта адкрыць і сказаць, што гэта працуе, – калі ў гэтым месцы няма душы, яно не працуе. Так адбываецца ў сферы прыгажосці, рэстараннага бізнэсу, адзення, абутку – раскачваецца тое, у што ўклалі любоў і душу, таму што людзі ідуць на эмоцыю.

 

 

– У Dandy Land будуць праходзіць івэнты: вас можна лічыць канкурэнтамі ўмоўнага «Корпуса»?

– Лена: Так, у нейкім фармаце мы канкурэнты «Корпуса»: калі вы хочаце прывезці Гордана Рамзі, яго лагічней везці туды, дзе ёсць кухня, а калі вы робіце нейкую тату-дзвіжуху, то яе таксама можна зрабіць тут. Хочаце зрабіць трэнінг для майстроў манікюру, калі ласка – ёсць прастора, і гэта добра тым, што любы трэнінг складаецца з двух частак – тэорыі і практыкі: спачатку табе нешта зачытваюць, потым паказваюць. Дрэнна, калі толькі начытваюць, таму што ты нічога не ўсмоктваеш, і дрэнна, калі толькі паказваюць, таму што ты бачыш візуальна, але не разумееш тэхналогію. Так што мы сумясцілі гэтыя дзве штукі.

Мы не можам супернічаць з «Корпусам» па колькасці ўмяшчальнасці людзей, але дакладна гэтак жа мы не можам супернічаць з Marriott Hotel, таму што ў іх зала бол-рум на шэсцьсот чалавек, але што нам, сумаваць ад гэтага? Наогул вялікая пляцоўка – гэта добра, але не заўсёды, таму што ёсць маленькія івэнты. Калі ў Менску вырашыць сабрацца «Клуб аматараў бязглуздых шкарпэтак» лікам у трыццаць чалавек, як ім пацягнуць пляцоўку на некалькі сотняў чалавек? А яны хочуць прама лекцыю правесці. Гэтая пляцоўка ім выдатна падыдзе, таму што яна маленькая, недарагая, і тут іх ніхто не будзе чапаць: яны тут і пагаварыць змогуць, і паесці, і татух са шкарпэткамі набіць.

«У гэтым годзе будзе праходзіць Vulica Brasil, і калі ўсё будзе добра, аддадзім ім нашыя фасады»

– А правядзенне канцэртаў тут магчымае?

– Лена: Так, вядома: калі з’явіцца ў нас такая ж клёвая і самабытная дзяўчынка, як Alyona Alyona з аўдыторыяй у дзвесце чалавек, то гэтыя дзвесце чалавек прыйдуць сюды яе паслухаць. Зразумела, што тут не выступіць Макс Корж, таму што яму патрэбная «Менск-Арэна». Гэта маленькая пляцоўка для маленькіх івэнтаў, і, як паказвае практыка, у Менску шмат таленавітых музыкаў, і я разумею, што ў нейкай ступені наша пляцоўка падыходзіць лепш за ўсё: ты не пойдзеш арандаваць дарагі Re: Public, які ты проста не запоўніш і страціш бабкі. А вось сваіх 200-300 чалавек ты прывядзеш сюды і эмацыйна кайфанеш, таму што ўся зала будзе тваёй, а ты за гэта гару бабла не заплаціш.

Калі пачаць разганяцца, то можна прыдумаць 1001 прымяненне маленькай прасторы, якая падыдзе для нейкага канкрэтнага маленькага сегмента. Нам не патрэбныя «вялікія рыбы» гэтага рынку – нам патрэбныя маленькія, мы для іх гэта робім.

 

 

 

Фота: Вiялета Саўчыц