Шалёны Макс. Старцаў – пра грошы, крыўды і былых дзяўчат
- Рубрыка: ІНТЭРВ'Ю
- 13.02.2019
- 6524
30-гадовы Макс Старцаў – крэатыўны прадпрымальнік і прамоўтар з Менска, чыё імя звязана з развіццём канцэртнай культуры апошніх 10 гадоў, а таксама са з'яўленнем і станаўленнем у горадзе такіх пляцовак, як Re:public, «Хуліган» і «4-4-2». Некалькі месяцаў таму Старцаў пераехаў у Кіеў працаваць на лэйбле Івана Дорна Masterskaya. Антон Кашлікаў па заданні рэдакцыі 34mag пагаварыў з Максам пра асабістае і публічнае, менскую тусоўку, у якой «усе з усімі пераспалі», прэтэнзіі да дзяржавы і пра тое, як правільна парадзіраваць тэмбр Макса Каржа.
Кіеў, Дорн і новыя выклікі
– Ты ў Кіеве ўжо больш за тры месяцы. Чым ты там займаешся?
– Я пазнаёміўся з лэйблам Masterskaya праз групу «Саюз». Потым я пазнаёміўся і асабіста з Іванам Дорнам і яго цуд-дырэктарам Кацяй, калі мы яго на Stereo Weekend прывозілі. Супалі энергетычна, і ў нейкі момант я ляснуў паўжартам: можа, вы людзей у каманду шукаеце? У выніку мне прапанавалі працу і я з'ехаў у Кіеў.
Я пагадзіўся на дзве пасады. Першая – букінг-менеджар лэйбла Masterskaya, мая задача – забяспечваць канцэртнай працай артыстаў лэйбла. Другая – арт-дырэктар прасторы, якая вось-вось адкрыецца. Мы хочам запусціцца ў пачатку вясны: гэта будзе музычны хаб плюс івэнт-прастора. На гэта сыходзіць увогуле ўвесь мой час. Так што я нават кватэру наняў прама насупраць працы, мне 20 метраў ад пад'езда дома да офіса. Гэта Пячэрск, сумны цэнтр.
– У цябе былі сумоўі?
– Не. Мяне ведалі па працы ў Менску. Вось, напрыклад, Лёша Чумак з «Саюзу» праходзіў сумоўе. У яго пасада – artist researcher. Яго праца – проста ведаць усё, што адбываецца ў СНД, і прапаноўваць на падпісанне артыстаў. Яго ўзялі, і ён таксама пераехаў у Кіеў.
– У цябе наогул калі-небудзь у жыцці былі сумоўі?
– Не было! Я ўпершыню ў жыцці працую на кагосьці і камусьці даю справаздачу! Гэта новы вопыт у маім жыцці. У мяне ёсць дырык. І я пішу яму: «Я сёння буду пазней». Я ах**ў, калі першы раз такое пісаў. Я не прывык да такога. З маёй мегаламаніяй і эгацэнтрызмам гэта новы вопыт. Але, ведаеш, прыемны. Я сябе вучу дысцыпліне. Калі б я быў дысцыплінаванейшым, мы б і ў Менску больш зрабілі.
Мне было важна атрымаць гэты выклік. Пакуль усё ідзе нядрэнна. Але я бачу свае праблемы. У першую чаргу трэба перадужаць ляноту. Таму што за апошнія два гады я дзіка разгультаіўся ў Менску, асабліва пасля разрыву ў асабістых адносінах. Я сябе тады хваляваў.
Самае крутое ў пераездзе, што ты трапляеш у новае асяроддзе і пачынаеш разумець, хто ты ёсць насамрэч. Гэта ах**на. У Менску я ахвяра свайго вобраза. І ў Менску я такі: ага, я ж Макс, бабнік, алкаш і гэтак далей.
Я прыязджаю ў Кіеў і пачынаю рэальна бачыць, што я з сябе ўяўляю. І аказваецца, я вельмі мілы чувак. І аказваецца, што мяне не ўспрымаюць як псіха. А тут я пару разоў псіхануў калісьці, і гэта ўсе запомнілі.
Я думаў, што часцей я жарт. А аказваецца я – entrepreuner. Я зараз паглядзеў дзве дакументалкі пра Fyre Festival, шарыш? І зразумеў, што такое enterpreuner. Падобна, гэта я.
Карацей, самае галоўнае ў пераездзе – убачыць сябе збоку.
«У Менску я ахвяра свайго вобраза. І ў Менску я такі: ага, я ж Макс, бабнік, алкаш і гэтак далей»
Бабло, дзяўчыны і новая шчырасць
– Якія ў цябе адносіны з баблом?
– Часта думаюць, што ў мяне шмат грошай. Я гэтым карыстаюся часам. Паводзіцца крыху круцей, чым ты ёсць насамрэч. Я чуў пра сябе, быццам я адкрываю то «Хуліган», то «4-4-2» на грошы таты (бацька Макса кіруе менскім клубам Re:public, не так даўно мы рабілі з ім інтэрв'ю. – 34). Вельмі з гэтага смяяўся. Мы ніколі не былі багатыя з бацькам, мы Re:public адкрывалі за капейкі. Ды і ў месцы, з якімі я ў Менску асацыююся, я ніколі не ўкладваўся грашыма, толькі мазгамі.
– Але ты саўладальнік гэтых месцаў?
– Зараз – так, ёсць невялікія долі. Наогул я не ўмею зарабляць. Калі я раблю канцэрты, мне патрэбны нехта побач, хто дапамагаў бы лічыць. На шчасце, цяпер такі чалавек з'явіўся. Ён з Менска, але жыве ў Маямі.
– Якія самыя цікавыя чуткі пра цябе даляталі?
– Што я з усімі ў Менску пераспаў. Самая частая чутка. Ды гэта збольшага і праўда! Але часам, ведаеш, блытаюць імідж бабніка, які пераспаў з усімі, з чалавекам, які на спатканні ходзіць. Калі ў мяне няма дзяўчыны, я ў пошуку, я хаджу на шмат спатканняў. Ты прыходзіш на спатканне і праз 5 секунд разумееш: не, ні фіга, гэта не тваё. І ты ідзеш на наступнае спатканне. Менская тусоўка – гэта гамон поўны. Хто не спаў адно з адным у Менску?
– Як ты знаходзіш дзяўчат для спатканняў? Ты карыстаешся тындарам?
– Не. Па прызначэнні – не. Гэта звычайна нейкі прыкол. Здаецца, я не хадзіў на спатканні па тындару.
– Пішаш дзяўчыне ў інстаграм?
– Я так рабіў заўсёды. Але цяпер я зразумеў, што спачатку трэба ўбачыць чалавека на свае вочы, а потым запрашаць на спатканні. Таму што нельга ацаніць чалавека па вобразе ў тым жа інстаграме. Хоць не, было пару прыемных сустрэч па інстаграму.
«Калі ў мяне няма дзяўчыны, я ў пошуку, я хаджу на шмат спатканняў»
– А ты пераборлівы?
– У мяне комплекс багіні, як кажа мой прыяцель Паша. Маўляў, ты сустракаўся з дзяўчынай, якую абагаўляў, і цяпер не зможаш апусціць планку. Мы сустракаліся з Аняй Амяльянавай (мадэль з Менска. – 34). І пасля Ані ні з кім не магу па-сапраўднаму знайсці сувязь. А жанчына, якую я буду абагаўляць, – гэта часцей за ўсё жанчына, якую ўсе абагаўляюць. Гэта мая праблема. Я залежу ад гэтага меркавання.
Я сустракаўся пасля Анькі з некаторымі ачмуральнымі дамамі, вельмі класнымі, але ў мяне ўсё роўна... Не тое. Не ведаю, як я з гэтага выберуся. Можа, ніяк.
– Як табе кліп Федука з удзелам Ані?
– Не глядзеў.
– Каб не хвалявацца?
– Вядома. Заўсёды ёкае, бро. Заўсёды.
– Прайшло два гады, як вы разышліся.
– Так, Аня – гэта балючая тэма, усе ведаюць. Мы ўчора бачыліся. Яна была з хлопцам. Я такі, тыпу, спецыяльна не заўважаў. Яна, праўда, сама падышла, малайчына.
– Экзістэнцыяльныя крызісы былі выкліканыя гэтай гісторыяй?
– Так, так. Я заўсёды самотны. Хоць гэта ж нармальна, так? Ты самотны?
– Даволі часта так сябе адчуваю, так.
– Думаю, гэта нармальны стан. Я нават да гэтага часу не ведаю, ці тым я займаюся, чым хачу.
– Зараз жа ў модзе «новая шчырасць», калі прынята не саромецца сваіх перажыванняў, эмоцый, дэпрэсій і такім чынам як бы вылечвацца. Як ты лечышся?
– Я ніколі не саромеўся казаць пра тое, што ў мяне ў галаве. Я нічога не назапашваю ў сабе. Часам гэта вельмі няёмка для людзей. Я магу сказаць: «А ўчора, хлопцы, я разграміў палову сваёй кватэры. Нешта накаціла, проста так, без усякага трыгеру». Гэтаму я навучыўся за апошнія гады. Я зразумеў, што чым ты менш у сабе трымаеш, тым лепш. Я лепш скажу ў кампаніі, што «я пайду пакакаю», чым скажу «я на хвілінку ў прыбіральню». Таму што калі я скажу, што пайду пакакаць, усе будуць ведаць, што не трэба будзе пасля мяне 10 хвілін заходзіць у прыбіральню, усім выгадна, бл**ь. Адзін момант няёмкасці, затое ўсім усё зразумела.
Бацькі, радзіма, дзяржава
– Наўпрост перад нашай размовай табе тэлефанавала мама і пыталася значэнне слова «хайпажор». Якія ў цябе адносіны з бацькамі?
– З мамай вельмі добрыя, мы даволі позна пачалі камунікаваць так блізка. Я быў татавым сынком заўсёды, і мы з бацькам шмат часу праводзілі. Я памятаю момант адзін, за які мне дагэтуль неверагодна сорамна. У школах былі анкеты, памятаеш? Усе гэтыя анкеты рабіліся, каб проста даведацца, хто ў каго закахаўся. І там у адной з анкет быў дзіўны пункт: «Любімы чалавек». І я напісаў: «Тата». І мама гэта ўбачыла. І мне здаецца, яе гэта тады пакрыўдзіла. Мне дагэтуль за гэта сорамна. І мы з маіх 23-х, 25-ці гадоў з мамай сталі вельмі блізкія. Мама жыве ў Італіі, яна выйшла замуж нарэшце за нармальнага чувака, які шарыць, што Харысан – лепшы «бітл». І гэта было важнае пытанне. А з татам я не маю зносін. У яго ёсць новая сям'я, але я яе, на жаль, не бачу.
– Але ты выкладваў фатаграфіі са сваім маленькім братам.
– Яны класныя. Я бачыў іх 4-5 раз у жыцці. З татам мы перасталі нармальна камунікаваць з-за некаторых праблем, якія моцна астудзілі нашы стасункі. Калі мы бачымся па працы, у нас усё клас, мы абмяркоўваем нейкія рэчы. Але я так мяркую, што кожны з нас чакае ад другога першага кроку і прабачэнняў.
– Табе ад гэтага дрэнна?
– Так, вядома.
– Чаму ты не зробіш гэты першы крок?
– А вось не ведаю, мне здаецца, я да фіга такіх крокаў зрабіў. Я, сука, пакрыўджаны. І лічу, што маю права.
– Ты хадзіў калі-небудзь да псіхолага, псіхатэрапеўта?
– Не, не хадзіў. Я думаю, што сам спраўляюся.
«Наша ўлада наогул ніякім чынам не прапагандуе канцэпцыю развіцця»
– Але кватэру пры гэтым разбураеш?
– Так, мне падабаецца жыць праблемна. У стрэсе лепш за ўсё.
– Калі быў апошні перыяд у жыцці, калі ты думаў: выдатна сябе адчуваю, усё зая**ся?
– Гэта было, калі раптам прыляцелі да фіга бабак. Праекты ўсе супалі, усе выплаты ў адзін тыдзень адбыліся, і ты сядзіш і думаеш: кайф. Апошні раз, калі такое здарылася, я проста сеў і выдаткаваў за адзін вечар $ 2000 на адпачынак: забраніраваў усе квіткі, усе пералёты і гатэлі. Гэта я ў Іспанію ездзіў адзін мінулым летам. Самы лёгкі дзень у маім жыцці. Я люблю з бабкамі быць. Без бабак таксама нармальна, дарэчы.
– Цяпер у цябе які перыяд?
– Бабкі скончыліся. Чакаю зарплату ў «Майстэрні». За душой ні**я.
– У цябе неяк памянялася стаўленне да Менска пасля некалькіх месяцаў у Кіеве?
– Не, нічога не памянялася. Тым больш я часта прыязджаю.
– Дзе ты жывеш, калі ў Менск прыязджаеш?
– Часам у Планкіна (бармэн і сябар Старцава. – 34), часам у гасцішцы.
– Менск цяпер любімы горад ці таксама трыгер?
– Вядома, любімы. Кіеву я ж не кляўся ў вернасці.
«Я лепш скажу ў кампаніі, што "я пайду пакакаю", чым скажу "я на хвілінку ў прыбіральню"»
– Хто зараз руліць у Беларусі?
- Калі мы гаворым пра культурна-забаўляльную сферу, то, пакуль мы атрымліваем гастролькі, не мы рулім, атрымліваецца. Таму што ў гэтай сферы ёсць праблемы. Арганізатары збіраюцца ў тэлеграм-чацікі і па тысячу разоў абмяркоўваюць: «Трэба стварыць петыцыю! Трэба наняць юрыста!» Прыходзіць юрыст, нешта кажа. Усе такія: акей, дзякуй, абкашляем гэтае пытаннечка. І нічога не адбываецца. Толькі працягваецца ныццё. Можа, гэта такая беларуская рыса – увесь час ныць і прыбядняцца. Ты як думаеш?
– Я часта заўважаю, што людзі, у якіх усё зусім не дрэнна, асабліва любяць ныць і прыбядняцца. Гэта такі рытуал, сурокі наадварот. Спачатку на пытанне «Як справы?» яны адказваюць: ды вось тое фігова, гэта фігова, тут баліць, там баліць. Ты ім у адказ: а вы ж во гэта зрабілі, тут у вас крута атрымалася. А табе: ну так, бываюць прасветы, але няўжо ж гэта жыццё?
– Ха-ха, мне больш падабаецца камунікаваць з людзьмі, якія па справе прыбядняюцца, таму што ім п***а.
У Беларусі ўсе за ўсё ссуць. Усе дзіка адно аднаму не давяраюць. Усе такія... жукі. Людзі думаюць, што іх ідэі выкрадуць, нават калі яны толькі пра іх падумаюць.
Я стараўся ніколі не прыбядняцца. Я ганаруся тым, што мы зрабілі. «Хуліган», я ўпэўнены, змяніў тут увесь ландшафт барна-рэстараннага бізнесу. Грамадхарч пайшоў у гэтых маштабах пасля «Хулігана». Наступным прыкметным месцам быў «Чердак», а потым ужо панеслася хваля Зыбіцкай. «Хуліган» першым паказаў, што можна ў гэтай нішы нармальна працаваць.
– Якія ў цябе галоўныя прэтэнзіі да беларускай дзяржавы?
– У маёй сферы мне не перашкаджалі працаваць.
– Заўсёды гастролькі табе давалі?
– Пару раз былі адмовы, але знаходзіліся сябры, якія дапамагалі вырашыць гэтае пытанне. Мне ніхто не перашкаджаў працаваць у «Хулігане» або «4-4-2». Санстанцыя Цэнтральнага раёна – гэта адна з лепшых устаноў, якую я бачыў ...
Мая галоўная прэтэнзія ў тым, што наша ўлада наогул ніякім чынам не прапагандуе канцэпцыю развіцця. Я люблю слухаць прамовы сусветных лідараў, якія кажуць пра каштоўнасці асобы, а не каштоўнасць рук. Нам ніхто не нагадвае, што наогул жа мы тут жывем, а не фіг ведае чым займаемся.
– Якім ты бачыш будучыню Беларусі?
– (Гучыць трохі істэрычны смех.) Я не ведаю, братан. Я бачу цікавае пакаленне, якое зараз расце, якім 18-20 гадоў. Яны вельмі радыкальныя, прама вар'яцкія. Нашмат радыкальнейшыя, чым мы.
З іншага боку, наколькі дзяржава гатовая ім, ды нам усім, дапамагаць. Мне здаецца, велізарная колькасць добрых рэчаў, якія ў Беларусі адбываліся і адбываюцца, рабіліся альбо неверагоднымі намаганнямі звычайных людзей, альбо рэалізоўваліся на нейкія грошы звонку. Напрыклад, на Tallinn Music Week https://34mag.net/post/tallinn-music-week як дэлегат ад Беларусі я ездзіў на грошы Інстытута Гётэ. І гэта проста адзін маленькі прыклад. Рэальную жывую цікавую культуру дзяржава ў нас практычна не падтрымлівае.
– Давай абмяркуем феномен Цімы Беларускіх.
(Гучыць нецэнзурны адказ, які рэдакцыя 34mag палічыла за лепшае не публікаваць з этычных меркаванняў.)
«Трэба проста спрабаваць парадзіраваць Ельцына – і атрымліваецца Корж»
– Добра. ЛСП зараз збірае «Менск-Арэну», Макс Корж будзе выступаць на «Дынама». Збяруць?
– Я б хацеў, каб яны сабралі. Гэта хлопцы, якія вельмі шмат працуюць. Яны заслугоўваюць свой поспех. Мы нарэшце сваіх чувакоў ставім на п'едэстал. Мясцовыя пацаны збіраюць «Дынама»! Я хачу гэта ўбачыць, я пайду.
У Каржа, дарэчы, вельмі смешны тэмбр, мы вельмі любім яго парадзіраваць. Трэба проста спрабаваць парадзіраваць Ельцына – і атрымліваецца Корж.
– Давай для фіналу спытаю: якім ты бачыш сваю будучыню?
– Я настолькі разгублены, што мне няма чаго адказаць. Я паняцця не маю. Я вельмі спадзяюся, што завяду сям'ю. Гэта мне моцна трэба. А каб завесці сям'ю, трэба сустрэць чалавека, якому будзеш давяраць, як сабе.
– Дзяцей хочаш?
– Вельмі. Даўно.
Фота с асабiстага архiва героя