Песенька Speto

Пра сябе

– Я вельмі даўно ў мастацтве: упершыню пачаў маляваць графіці, калі мне было 14 гадоў, зараз мне 45. Для мяне мастацтва з дзяцінства было гульнёй: мы шмат часу праводзілі разам з маімі двума старэйшымі братамі – гулялі ў футбол, ездзілі на скейтах, малявалі графіці. Зараз адзін з іх працуе выкладчыкам мастацтва, а другі стаў музыкам. Наш дзядуля быў таксама музыкам, граў самбу. Мастацтва заўсёды было побач. Я пачынаў з графіці, малюнкаў для цішотак і ілюстрацый для журналаў, мой стыль быў прывязаны да скейтарскай культуры і хіп-хопу.

Забаўна, што людзі звычайна думаюць, нібыта мастак – гэта такі расслаблены, спакойны чувак. Я ж наадварот – вельмі дысцыплінаваны чалавек, устаю рана, раблю шмат паўсядзённай працы і ладжу сустрэчы з паплечнікамі, каб абмеркаваць планы. У Сан-Паўлу ў мяне ёсць свая студыя і каманда, якая складаецца з трох чалавек. Звычайна я не шмат падарожнічаю.

Натуральна, часам я працую над камерцыйнымі праектамі. Напрыклад, цягам чатырох гадоў рабіў ілюстрацыі для Чэмпіянату свету па футболе, замоўленыя адным вялікім брэндам. Гэта была цяжкая замова, затое мае малюнкі з’явіліся ў 178 краінах свету напярэдадні спартовага івэнту ў Бразіліі ў 2014-м. Гэта быў нервовы час, але я зарабіў дастаткова, каб укласціся ва ўласнае развіццё. Зрэшты, калі мне спатрэбяцца грошы, я буду маляваць птушак. У Бразіліі людзі любяць птушак. Наогул на маёй Радзіме шмат багатых людзей, якія набываюць мастацкія творы. З іншага боку, сацыяльны разрыў паміж беднымі і багатымі вельмі адчувальны, прыкладна як у Маскве, мне падаецца. У расійскай сталіцы, а таксама ў Кіеве, я быў паміж 2008-м і 2010-м, але, думаю, там ужо не адшукаць маіх муралаў, напэўна, даўно замалявалі. Затое я добра памятаю тыя падарожжы: у той час Усходняя Еўропа была чымсьці цалкам новым для мяне.

«Акрылавая фарба – заўсёды аднолькавая, а пастаянная пагоня за новым дэвайсам – гэта так нудна»

Пра Бразілію

– У Сан-Паўлу я жыву ў раёне, які называецца Vila Madalena. Гэта сапраўдны музей вулічнага мастацтва – усе будынкі там літаральна пакрытыя малюнкамі. Але насамрэч бразільскім мастакам таксама трэба атрымоўваць дазвол, каб змяняць аблічча горада. Мой раён – гэта кампраміс паміж аўтарамі і ўладальнікамі дамоў, якія далі дабро на такое шаленства. З іншага боку, таксама як у Менску, каб стварыць нешта на плошчы ці ў іншым публічным месцы, трэба падрыхтаваць эскіз і атрымаць дазвол ад уладаў горада. Мэрыя звычайна падтрымлівае фестывалі накшталт Vulica Brasil.

Трэба сказаць, што Сан-Паўлу, як і іншыя бразільскія гарады, – вельмі неспакойнае месца. Людзі прызвычаіліся, што чалавечае жыццё мае не надта вялікую каштоўнасць, і амаль не рэагуюць на злачынствы. Мяне абкрадалі разоў пяць, сумняюся, што сярод маіх знаёмых ёсць тыя, каго не абкрадалі. З іншага боку, мой горад – гэта вялізны мегаполіс, у якім жыве 20 мільёнаў чалавек.

Сёлета Бразілія шмат з’яўлялася ў сусветных навінах – Алімпійскія гульні, імпічмент прэзідэнта і вірус Зіка, – але я не належу да мастакоў, якія выказваюць грамадзянскую пазіцыю ў сваёй працы. Мяне больш займае пытанне, што азначае быць добрым чалавекам. Увогуле бразільскае мастацтва больш статычнае. У адрозненне ад грамадства, якое зараз вельмі палярызавалася, – людзі могуць хутка перайсці з размовы да бойкі. Бразільцы перасталі думаць рацыянальна, стала модным падзяляць пэўныя, часта вельмі наіўныя, погляды на палітыку. Мяне ж перш за ўсё турбуе праблема адукацыі – Бразілія сапраўды патрабуе якаснай сістэмы адукацыі. Праўда, я сам нідзе не вучыўся, бо не хацеў ісці да настаўнікаў, якія варожа ставіліся да ўсяго іншага, у тым ліку да графіці, якое я так люблю.

З сабой у Бразілію я павязу добрыя ўражанні, перш за ўсё ад адкрытых і шчаслівых людзей, якіх я бачу тут. Спадзяюся, я паспею завяршыць працу над сваёй вялізнай сцяной цалкам і пакіну Менску частку свайго сэрца.