Голас цела: Kipah
- Рубрыка: ГОЛАС ЦЕЛА
- 26.01.2017
- 10449
У наступным выпуску самай вуаерыстычнай рубрыкі «Голас цела» вопратку скідвае Ягор Kipah – сузаснавальнік музычнай тусоўкі Bassota, арганізатар вечарынак Bruuud, дызайнер і шляхетны storyteller. Яго «голас цела» зачытае радкі пра тое, якія шнары застаюцца ад сустрэчы з кітайскімі мафіёзі, як жыць з вагой 65 кг пры росце 191 см і які ад гэтага можа быць профіт. Памятай: яму не патрэбныя твае лайкі.
Ягор Kipah
– Навакольнае асяроддзе вельмі навязвае стандарты цела: маўляў, у хлопца павінна быць барада, банкі, усё па сетачцы. Гэта прыводзіць да таго, што ты ўжо не думаеш – за цябе думаюць. Раней я заганяўся, а потым расслабіўся. Мне нават страшна глядзець на качкоў: здаецца, што яны вось-вось падарвуцца ад перанапружання. Я выдатна сябе адчуваю ў сваім целе, хоць многія думаюць, што я альбо пранаед, альбо гераіншчык. Вядома, гэта не так: проста ўсё, што я з’ядаю, накіроўваецца не ў шчокі, а ў энергію. Ежа для мяне – толькі паліва.
Я заўсёды быў худы. І менавіта нізкі індэкс масы цела быў маёй адмазкай ад арміі ў свой час. На ўсялякі выпадак я вырашыў схуднець яшчэ больш і займаўся тым, што сядзеў на слабіцельным і бегаў па раніцах у цэлафане, каб спаліць калорыі. Прасцей было запарыцца тады, каб не парыцца потым у арміі.
Быць худым класна. Магу спаць на спінцы канапы, ехаць чацвёртым на заднім сядзенні машыны, лёгка лавіраваць у натоўпе людзей. Самаіронія вельмі патрэбная, вядома.
Нос
У дзяцінстве я ехаў на ровары з горачкі, не справіўся з кіраваннем і ўрэзаўся ў плот. Прыйшоў дадому з носам набакір і зубам у руцэ. Нават кавалачак храстка адламаўся. Гэта было так даўно, што я сам гэтага не памятаю – мне распавядалі.
Шнар на назе
Таксама ў дзяцінстве мы з братам бегалі па гародзе, скакалі праз вогнішча. Я неяк няўдала скокнуў, і мне ў боты прыляцеў кавалак вугалю. Гэта было ў канцы лета, проста перад школай. Памятаю тое дурное першае верасня: на адной назе ў мяне кед Converse, а на другой – сланец і куча бінтоў.
Вушы
Раней я вельмі камплексаваў, што ў мяне нейкія чарнобыльскія вушы – тонкія, як у эльфа. Нават валасы доўгія адпускаў, каб схаваць іх. Праз гэта мяне пастаянна блыталі з дзяўчынкай. Часта пыталіся: «Дзяўчына, на наступным выходзіце?», на што даводзілася басам адказваць: «У сэнсе?»
Смочкі
У мяне вельмі маленькія пігментаваныя смочкі. Нават калі я праходзіў медкамісію ў ваенкамаце, мне задавалі пытанне: «Малады чалавек, а чаму ў вас смочкі такія цёмныя?» Усё нармальна з імі, што вы прычапіліся.
«Памятаю тое дурное першае верасня: на адной назе ў мяне кед Converse, а на другой – сланец і куча бінтоў»
Скура і косткі
Ужо больш за год я не п’ю алкаголь, не палю, мяса не ем яшчэ больш часу. У мяне выраўняўся колер твару, вугры зніклі. Раней яны маглі паўстаць у такой колькасці, што мяне не пускалі ў клубы. Ахоўнікі спачатку патрабавалі пашпарт, а потым спачувальна пыталіся, што са мной здарылася.
Праз худзізну ў мяне вытыркаюць костачкі, і таму асабліва балюча ўдараць локцямі і каленамі – нервовыя канчаткі гараць, усё нямее. Да гэтага часу я нічога сабе не ламаў, але аднойчы моцна пашкодзіў калена. Тады я займаўся брэйк-дансам, але праз траўму давялося завязаць з гэтым і перакваліфікавацца ў алкаголіка.
Шнары на пальцах
Гэтыя шнары ў мяне з’явіліся ў перыяд жыцця, калі я жорстка бухаў і трапляў у розныя пераплёты. Справа была ў Кітаі: я працаваў аніматарам недалёка ад Пекіна, на адной вечарыне перапіў і стаў заляцацца да кітайскіх малышак. Адна з іх была не супраць гэтага, але потым высветлілася, што яе кент – круты мафіёзі, і ў нейкі момант ён нас заўважыў. Я гэта зразумеў, калі зайшоў у грымёрку, а мне ў спіну прыляцела шклянка. Пасля гэтага кітаец накінуўся на мяне, прыбегла ахова, пачалася паніка.
Са мной працавалі чатыры дзяўчыны, і мы разам вырашылі збегчы з клуба. Злавілі таксі і п’яныя і ўзбураныя паехалі ў гатэль. Прайшло пару хвілін – і перад намі рэзка спыніўся Volkswagen Passat. Наш кіроўца таксама затармазіў, дастаў ключы з запальвання і проста выйшаў з машыны. З той тачкі вылезлі чатыры кітайцы, адкрылі багажнік, узялі сапёркі, мачэтэ, сякеру і сталі рухацца да нас. Паглядзелі на мяне і жэстамі паказалі, што мне п**да.
«Я працаваў аніматарам недалёка ад Пекіна, на адной вечарыне перапіў і стаў заляцацца да кітайскіх малышак. Адна з іх была не супраць гэтага, але потым высветлілася, што яе кент – круты мафіёзі»
Яны спрабавалі адчыніць дзверы, але кіроўца нас замкнуў – тады яны пайшлі адбіраць у яго ключы. А мне ў той момант адразу ўспомніліся ўсе галівудскія блокбастары, калі герой зрывае прыборную панэль, якая злучае нейкія правады, заводзіць машыну і шчасна змотваецца. І пакуль я тузаў прыборную панэль, яны паспелі забраць ключы ў нашага кіроўцы і вярнуцца да машыны. Некалькі хвілін яны спрабавалі адчыніць дзверы, але я тут жа іх закрываў – тады яны пачалі біць тачку. Адна наша дзяўчынка паспрабавала выйсці, але ёй тут жа далі пад дых, і яна вярнулася. Я сеў на месца кіроўцы, па-ранейшаму спрабуючы аддзерці прыборную панэль, але неўзабаве адкрылася суседняя дзверца – і праз увесь салон нож паляцеў у бок майго жывата. Я паспеў злавіць яго рукой. Яны ўбачылі, што па ўсім салоне стала хвастаць крывішча, і хутка з’ехалі. Наш кіроўца моўчкі вярнуўся, з каменным тварам сеў на месца і адвёз нас у гатэль.
Татуіроўкі
Спачатку ў Кітаі я набіў трохкутнікі. Я тады заганяўся па сімволіцы і даведаўся, што ў залежнасці ад кірунку трохкутнікі могуць азначаць альбо мужчынскі, альбо жаночы пачатак. Мяне захапляла думка пра тое, што ва ўсіх нас ёсць абодва гэтыя пачаткі. Аднойчы мы з сяброўкай пайшлі ў салон, каб яна нешта сабе пракалола, але паход скончыўся тым, што мне набілі гэтыя татухі.
Астатнія малюнкі з’явіліся потым. Яны – адлюстраванне майго падсвядомага. Калі я аб чымсьці задумваюся і неўсвядомлена ваджу ручкай па паперы, то атрымліваюцца такія ўзоры. Ужо ў Менску я аднойчы размаляваў сабе ўсю руку маркерам і зразумеў, што гэта крута выглядае. Паехаў да Молі, і яна наўпрост па маркеры набіла ўсе гэтыя татуіроўкі.
Чытаць яшчэ:
Голас цела: Бакей і Віталіна
Разглядаем целы, слухаем гісторыі самай бачнай пары ў менскай хіп-хоп тусоўцы.
Голас цела: Аня Александронкава
Паміж чайлдфры і «яжмаці»: як выглядае цела дзяўчыны падчас цяжарнасці?
Голас цела: Дзіна Даніловіч
Чым 40-гадовае цела цікавейшае за 20-гадовае? Фатографка Дзіна Даніловіч распавядае біяграфію свайго цела.
Голас цела: Дыяна
Што рабіць, калі чалавек нарадзіўся не таго полу, якім хацеў бы быць? Гісторыя транссэксуалкі Дыяны.
На галоўнай:
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
«Мне адгукаецца гісторыя вечных чужынцаў»: размова з мастачкай Марыяй Гвардзейцавай
Пра дом, пра памяць, пра боль, у якім усе роўныя.
Ад «Салюту» да світання: менскі клубны рух другой паловы 1990-х
Росквіт размаітасці і крызісны заняпад.
КАМЕНТАРЫ (8)
а што за хуй, чым вядомы?
гэта сябар Паляковаў. таму ён на старонках 34
как вы надоели))
Не, гэта ты "надоела".
Кто это ? Герой страны,спасший ребенка из пожара? Лауреат нобелевской премии по физике ? Честный и скромный труженик ? Зачем это вообще? Не вижу никакого смысла,а кто-то возносит еще и в культ. Зачем форсить это? Чтобы молодежь забивалась портаками и считала публикации своих фото в подобных темах успехом в жизни ?
Эта рубрика о телесности, а не о социальных статусах. Нас интересует именно то, как люди относятся к своему телу и как учатся принимать себя.
И хорошо, если эти материалы найдет упомянутая молодежь, подвластная влиянию. Нет ничего страшного в том, чтобы отличаться от культивируемого образа идеального тела.
почему именно этот еблуша попал в рубрику ?
guys. eto kakaioto vissanaia iz palca fignia.seriozly. vi zhurnalisti ili trend obsasivalshiki v melkoi country?