Менскі #скенк

Як вядома, бэйс-музыка пачыналася з паўднёвых і ўсходніх ускрайкаў Лондану, дзе сярод лабірынтаў бетонных гмахаў ледзь не падлеткі эксперыментавалі з электронным гучаннем на пірацкай радыёстанцыі Rinse FM, вечарынах Forward>> і ў музычнай краме Big Apple Records. Шэрая рэчаіснасць спальных мікрараёнаў дадавала змрочную і цягучую атмасферу ў іхныя экзэрсісы, а дасканалая, ледзь не навуковая праца з нізкімі частотамі ды рытмічнымі малюнкамі рабіла ўнікальным і эксклюзіўным гучанне іхных твораў. Гэтак нараджаўся грайм і дабстэп. Вядома, потым мэйнстрым праглынуў іх, як ненаедны кіплінгаўскі кіт, і Skrillex атрымаў грэмі-статуэткі за свой «бростэп», але ўсё ж такі дух урбаністычных краявідаў захаваў свой саўндтрэк.

Апроч вечарынаў і гарадскіх вылазак, хлопцы таксама ладзяць наўпроставыя трансляцыі дыджэй-сэтаў і запісы сяброўскіх падкастаў. «Але мы хутка сутыкнуліся з тым, што ў нас скончыліся дыджэі, – працягваюць яны аповед. – Да нас прыйшло разуменне, што беларускай бэйс-сцэны няма. То бок ёсць лакальныя дыджэі, якія на адной вечарыне сыграюць, на другой, а такога кам’юніці, каб былі ўсе аб’яднаныя, каб можна было выпускаць супольныя кампіляцыі, рабіць сустрэчы, такога, па сутнасці, няма. Мы падумалі: хто, калі не мы, – і стварылі ўласную віртуальную пляцоўку». У выніку амаль за два гады існавання «Бассота» выпусціла дзве кампіляцыі Curry і Wasabi, кожная з іх мае, так бы мовіць, прысмак: Curry шчодра пасыпаная індыйскімі сэмпламі, Wasabi торкае японскаю атмасферай. На падыходзе трэцяя. Таксама на іхным рахунку некалькі тузінаў трэкаў, рэміксаў і калабарацыяў з беларускімі ды расійскімі музыкантамі.

Стылістычна «Бассота» мае некалькі адгалінаванняў: «Бассота цёмная» распрацоўвае змрочны, даркавы гук з глыбокімі басамі; «За гаражамі» валіць па олдскульнаму гэрыджу; «Бассота фьючар» знаёміць публіку з футурыстычнымі эксперыментамі ў жанры. Значную частку сваёй калекцыі Паша мае на вініле, які ён замаўляе наўпрост з Брытаніі. Часта рэліз пачынаецца з перадпродажу, які разыходзіцца за лічаныя хвіліны. Калі паспеў, то ты шчаслівы ўладальнік адной з трохсот кружэлак эксклюзіўнага ўва ўсім свеце рэлізу.

Цяпер «Бассота» – гэта музычнае кам’юніці, якое не столькі сканцэнтраванае на вечарынах, колькі на пошуках беларускіх дыджэяў і прадзюсараў. «Праблема заключаецца ў тым, што большасць беларускіх прадзюсараў, у асноўным, робяць сваю музыку ў стол, – гаворыць Кіпа, – хоць сярод іх шмат эксперыментатараў, якія б маглі сябе пазіцыянаваць на сусветным узроўні. З апошніх для мяне адкрыццяў – гэта DJ Shlag, былы бітмэйкер гурта «Нестандартный вариант». На нашую вечарыну «За гаражамі» ён прынёс нейкі дэвайс для ігры, уключыў Virtual DJ – і проста ўзрываў танцпол, робячы rewind мышкай».

«Бассота» заставалася б яшчэ адною прома-групай Менску, якая раз-пораз ладзіць вечарыны, запісвае міксы, кампіляцыі ды нават падцягвае прадзюсараў з іншых краінаў, калі б яна не рабіла аднаго цікавага структурнага кроку. Апроч таго, што яна прыўносіць у менскую хіп-хоп культуру значны імправізацыйны складнік: рэперы выходзяць са сваёй зоны камфорту на тэрыторыю выкліку, – яна робіць гэта не на звыклым для менскага рэпера музычным субстраце – брытанскім грайме, які, па-першае, праз іншую рытміку адкрывае новыя шляхі для эксперыментавання са сваім флоў, па-другое, праз глыбокія сувязі з клубнаю культурай кідае выклік беларускім электронным прадзюсарам і запрашае іх да незвычайных калабарацыяў.

«Гэтае скрыжаванне адбылося спантанна, – гаворыць FB. – На леташняй вечарыне, прысвечанай дню народзінаў Makka Nastra, мікрафон перахапіў Гарашчы Жыраф, потым Муравей – і панеслася. Усім укаціла, і мы вырашылі, чаму б не паспрабаваць».

«Мы лічым, у нас няма клубнай культуры. Яна, па сутнасці, вымерла. Цяпер актуальныя бары, дзе любы музон закатвае: тэхна не тэхна, дыпхаус. Усё пакуль што манімэйкінг. Я спадзяюся на пляцоўкі «Корпус 8» і арт-прастору «Верх», дзе будзе маза рабіць спраўныя рэйвы, спраўныя, не баюся гэтага слова, дыскатэкі, як у старой добрай «Юле» ці «Бліндажы», калі ты проста прыходзіш патусіць, пасвістаць у свісткі ды адарвацца. Людзі прыходзяць на тусоўку, і ты хочаш – не хочаш, ідзеш на бар і бухаеш. Бар – гэта для тых, каго адпускае. Калі ты актыўна танчыш, з цябе выходзіць вадкасць, табе трэба яе вярнуць назад. Для кагосьці гэта бухло, для кагосьці – мінералка, кактэйль ці гарбата. Гэта і ёсць профіт».