34mag

Голас цела: Андрэй Жукаў

Рубрыка: ГОЛАС ЦЕЛА
11.05.2017
Аўтар: Tanya Kapitonova
9215

Цела – толькі інструмент для дасягнення мэтаў. Спадзявацца на сацыяльнае адабрэнне сваёй абалонкі – усё роўна што вырошчваць алоэ на вуліцах Нарыльска. Гэта пацвярджае гісторыя Андрэя Жукава – паспяховага гукарэжысёра, які пры загадкавых абставінах пазбавіўся рук яшчэ ў дзяцінстве. У свой час ён працаваў з NRM, «Ляпісамі», «Троіцай», дапамагаў ім фармаваць фірмовае гучанне. Каб сустрэцца з гукачом, стваральніца праекта «Голас цела» Таня Капітонава зганяла нават у Харкаў, дзе цяпер жыве Андрэй. Падстаўляй далоні – будзем сыпаць натхненне!

Андрэй Жукаў:

Мне было б камфортна знаходзіцца ў форме планеты, зоркі або імглістасці. А што такое наша цела? Яно слабенькае, схільнае да ўсякіх хвароб і пашкоджанняў, нават агонь і прамое траплянне кулі не можа вытрымаць. Мы ж як чарвячкі – у нас няма ні кіпцюроў, ні панцыра. Як можна адчуваць сябе зручна, калі ты падобны да мяккага гліста? Хоць насамрэч я не адчуваю асаблівых псіхічных пакут з нагоды сваёй знешнасці. Але хацеў бы я мець гэта цела, калі б быў выбар? Не.

Я гукарэжысёр, і многія рэчы раблю нават хутчэй, чым людзі з рукамі, таму што пастаянна вучуся і працую. Бо якім бы таленавітым ты ні быў, без упартай працы нічога не даб’ешся. Калі ў цябе вялікая база ведаў, то табе не трэба вынаходзіць ровар і марнаваць шмат часу на нейкія працоўныя працэсы. Вось і я проста ведаю, што і як трэба рабіць.

У прынцыпе, я самастойны чалавек, і ў бытавым плане не маю патрэбу ў дапамозе іншых. Раней я часам нават жыў у адзіночку на выспах, каб проста ізалявацца ад людзей. Пры гэтым вельмі злуе жаль. Ненавіджу, калі пачынаюць прадпрымаць якія-небудзь дзеянні: грошы прапануюць, напрыклад. Гэта яшчэ больш падсаджвае мяне на каня.

Шнар вакол носа

Гэтыя сіметрычныя шнары, напэўна, з’явіліся ў нейкай бойцы. Ці не... Здаецца, гэта справа рук адной паненкі з Лондана.

Зубы

Калі ў цябе няма рук, прыходзіцца актываваць іншыя часткі цела. Таму ў свой час я пісаў ротам, затым – нагамі, а цяпер магу рабіць гэта тым, што засталося ад рук. Яшчэ ў дзяцінстве я навучыўся шыць зубамі, нават мяккія цацкі рабіў. Вось зубы і сталі такімі дрэннымі, таму што яны часта выкарыстоўваліся не па прамым прызначэнні.

«Яшчэ ў дзяцінстве я навучыўся шыць зубамі»

Рукі

Іду я неяк па пустыні, а насустрач зграя камароў ляціць – таксама піць хочуць. Я ручанькамі пачаў махаць, падпахі адкрыліся – і парачка самак на ляту падсасалася. Так што не трэба рукі задзіраць, калі камары побач лётаюць... А, ты ўжо ведаеш гісторыю пра тое, што я з’еў свае рукі ад голаду? Добра, тады іншая версія: мне адсеклі рукі за крадзеж. Гэтая легенда мне таксама падабаецца. Але, калі шчыра, хіба так ужо важна, як я страціў свае шчупальцы? Шнары засталіся, а гісторыю можна прыдумаць любую.

Памятаю, калі я прачнуўся ў рэанімацыі пасля аперацыі, то ўбачыў сваю суседку – бабулю, якая ўжо была пры смерці. Я спытаўся ў яе: «Як думаеце, там што-небудзь ёсць?» Яна адразу адказала: «Не, вядома, мы проста загінем». Матэрыялістка трапілася. Але пазней я перажыў клінічную смерць і магу з упэўненасцю сказаць, што тая бабуля не мела рацыі.

А боль усё яшчэ застаўся. Ведаеш, што такое фантомны боль? Гэта калі баліць там, дзе ў цябе нічога няма. Ці свярбіць. Прыкінь, свярбіць паміж пальцамі – суткамі, тыднямі. Я і цяпер іх адчуваю, магу скруціць кукіш, факі паказаць. Мозг усё яшчэ лічыць, што ў мяне ёсць пальцы. А часам усё баліць так жа, як у першы раз. І тады лекары прапісваюць альбо наркотыкі, альбо нейкія седатыўныя рэчывы. Ёсць яшчэ ўсходнія практыкі, якімі часам займаюся. Наркотыкі круцей, але потым ад іх становіцца яшчэ горш, чым ад фантомных боляў.

Пасля таго няшчаснага выпадку мой родны бацька сказаў, што я больш не чалавек. Адвярнуўся і пайшоў, больш мы ніколі не бачыліся. Маці аддала мяне ў дзіцячы дом, таму што не ведала, што яшчэ можна зрабіць.

Але свет не без добрых людзей, і, верагодна, менавіта таму я змог выжыць. Быў нейкі дзядзька Толя, які кожны дзень прыносіў мне цюльпаны і трускалкі, таму што ведаў, што я іх люблю. Пры гэтым ён быў зусім староннім чалавекам: ні знаёмым, ні родным. Дзед у мяне таксама быў афігенны. Ён пляваць хацеў на тое, што ў мяне няма рук. Ён даваў мне касу і клікаў у поле. Я казаў: «Дзед, ты чо?», на што ён адказваў: «Што-небудзь прыдумаем!» І прыдумляў. Мы шмат кіламетраў хадзілі пешшу, ён мяне на кані ездзіць навучыў. Я пару разоў навярнуўся, але потым прыстасаваўся. Мне проста пашанцавала з народам, таму я і справіўся. Можа, яшчэ важна тое, што да пяці гадоў я рос у Сібіры, а там моцныя духам людзі.

Вядома, спачатку было страшна. Вось прыкінь: табе адразаюць рукі і ты наогул ні храна не ўмееш рабіць, у сарцір схадзіць без старонняй дапамогі не можаш. Калі я ў першы раз сам зашпіліў сабе гузік, гэта было цудам, гэта было шокам стагоддзя. Не памятаю, колькі часу спатрэбілася, каб здзейсніць гэтае простае дзеянне. Такія даты я не запамінаю, таму што не люблю на сябе мастурбаваць: я не спраўляю дні нараджэння, не фатаграфуюся, не вяду сацыяльныя сеткі.

Потым я абляніўся, перастаў саромецца. Часам прашу, каб мне штаны завязалі, і не лічу гэта дрэнным або сорамным. Але ў асноўным апранаюся сам і ў сарцір хаджу сам – прызвычаіўся, ведаю, плаваў. Нават на ровары магу ездзіць, на машыне. Шмат тачак разбіў, але не таму, што вадзіць не ўмеў, а таму што быў вар’ятам, на гранічнай хуткасці ганяў.

Самае галоўнае – не шкадаваць сябе. Што б ні здарылася. Калі раптам застанешся без нагі, табе давядзецца прабегчы марафон. Жаль да сабе шкодны, ён забівае. Гэта стан, пры якім ты скатваешся ў пекла, гэта дэградацыя, якая горш за наркаманію. Гэта справа выжывання не проста чалавека, але асобы.

Локці

Гэтыя дзіркі скразныя, сур'ёзна. Туды ўтыкалі электроды, і я павінен быў скарачаць цягліцы. Яны з’явіліся ў выніку эксперыментаў, якія нада мной ставілі. Я рос у дзіцячым доме, але часам бачыўся са сваякамі. І аднойчы маці прыйшло ў галаву, што мяне трэба адтуль забраць і аддаць у навукова-даследчы інстытут. І мяне туды здалі. Я не задаю сабе пытанняў, чаму ні маці, ні бабулі, ні дзядулі не забралі мяне дадому. Гэта мне не цікава. Калісьці было цікава, а потым я зразумеў, што задаваць такія пытанні бессэнсоўна. Чаму, навошта... Ці існуюць наогул адказы на пытанні такога роду?

«Я і цяпер адчуваю свае пальцы, магу скруціць кукіш, факі паказаць»

Калі прыгледзецца, можна ўбачыць і шнары ад іголак. Былі часы, калі я песціўся ўсякімі наркотыкамі. І нехта ж мяне калоў! З адным сябрам гулялі ў рулетку: спачатку ён сабе рабіў ін’екцыю, потым мне. Было вельмі смешна.

Скура

Ого, я і не заўважаў, што ў мяне такія праблемы! Думаю, гэтае запаленне паўстала ад мясцовай ежы.

«У дзяцінстве ў мяне былі пратэзы на руках – я імі біўся»

Жывот

Ненавіджу сваё пуза, хоць раней яно мяне не турбавала. І нават не ведаю, як з гэтым змагацца. Ляніва. Але не адчуваю ніякіх комплексаў з гэтай нагоды. Шнары з’явіліся ў выніку боек, большасць якіх я ўжо і не памятаю. А ў дзяцінстве ў мяне былі пратэзы на руках – я імі біўся. Жорсткім рос. Унутры яны былі металічнымі, а зверху пакрытыя матэрыялам, які імітуе скуру. Але ніхто гэтага не ведаў, пакуль не атрымліваў па галаве.

Шнар на назе

Гэтая круглая штука з’явілася пасля таго, як іншапланетнікі хацелі зрабіць мне анальнае зандаванне. Але я павярнуўся, зонд прамазаў і ўторкнуўся ў нагу.

«Нехта кажа, што ў дзіцячым доме было клёва, але ў маёй свядомасці гэтыя словы ніяк не спалучаюцца»

На назе яшчэ ёсць шнар з часоў дзіцячага дома: аднойчы мяне нажом прымацавалі да табурэтцы. Наскрозь. Нехта кажа, што ў дзіцячым доме было клёва, але ў маёй свядомасці гэтыя словы ніяк не спалучаюцца. У нас не было аўтарытэтаў сярод дарослых, таму дзіцячая жорсткасць і вылазіла, а яна ж вельмі страшная.

Шнар на ступні

Аднойчы ў Балгарыі я рашыўся прайсці па агні і набыў шнар на памяць. Раней я хадзіў басанож наогул круглы год, але мяне мянты пачалі затрымліваць. Казалі, што я ганьба нацыі.