34mag

Голас цела: Дыяна

Рубрыка: ГОЛАС ЦЕЛА
16.08.2017
Аўтар: Tanya Kapitonova
11218

Наша новая гераіня – Дыяна – нарадзілася хлопчыкам. Але яна з дзяцінства не адчувала сябе натуральна ў такім целе, таму ёй давялося перажыць здзекі ў школе, пачуццё самоты і некалькі аперацый для таго, каб ці не ўпершыню адчуць сябе шчаслівай. Дыяна пакрокава распавядае, як стала транссэксуалкай.

Дыяна:

Мае змены – гэта не жаданне стаць асаблівай або адрознівацца ад усіх. Гэта жаданне выглядаць так, як я адчуваю сябе ўнутры. З самага дзяцінства ў мяне былі жаноцкія рухі, звычкі, інтарэсы, манера зносін. Таму ў мяне ўзнікалі канфлікты з аднагодкамі. Мама абсалютна адэкватна да гэтага ставілася, таму што ўжо ў 2-3 гады я не паводзіла сябе як хлопчык.

Калі пачаўся пераходны перыяд, у мяне быў дысананс: я не разумела, чаму пачалі расці плечы і ламацца голас. Гэта было жудасна і выклікала дыскамфорт. Да 17 гадоў я чакала, калі змагу пераехаць у Менск і стаць самой сабой. Пасля некалькіх гадоў гармонатэрапіі і фемінізуючых пластык я адчуваю сябе камфортна ў сваім целе. Але ўсё ж мне яшчэ трэба будзе перажыць некаторыя кардынальныя змены ў сабе.

Пераходны перыяд

Вырашыцца на змену полу было складана, таму што раней я была прывабным маладым чалавекам і прывыкла, што да мяне добрага ставіліся. Усё ж такі прыгожым людзям жыць прасцей. І я разумела, што калі стану дзяўчынай, то не буду такой жа прыгожай, як раней – у целе хлопца. Так, гэта эгаістычна. Але мяне мучыла думка: «А што, калі я прачнуся ў 40 гадоў і зразумею, што пражыла няшчаснае жыццё?»

У студэнцкія гады я выглядала як андрагін, таму што маё цела яшчэ не было занадта «мужчынскім». Але потым узрост пачаў браць сваё. У мяне пачаліся дэпрэсіі: я не хадзіла ва ўніверсітэт, мне было сорамна з'яўляцца на людзях. І тады адзін чалавек сказаў фразу, якая стала вырашальнай: «Трэба быць альбо мужчынам, альбо жанчынай. Тыя, хто знаходзяцца “паміж”, жывуць нешчасліва».

З пачаткам пераўвасаблення ў жыцці з'явіўся сэнс. Да гэтага я проста існавала. Я была недастаткова жаноцкай, каб падабацца хлопцам, і недастаткова мужнай, каб падабацца дзяўчатам. А самай галоўнай каштоўнасцю для мяне заўсёды было ўзаемнае каханне. Цяпер яно ёсць, і я шчаслівая.

Твар

Я ўсё рабіла паступова: лазерная эпіляцыя, прыём гармонаў, адпусканне валасоў, догляд за скурай. Гармоны я стала прымаць два гады таму, у свой дзень народзінаў. У той жа дзень я стэлефанавалася з мамай па скайпе, і яна сказала: «Калі ты будзеш шчаслівая, то рабі тое, што лічыш патрэбным».

У маім выпадку гармонатэрапія дазволіла целу перастаць выпрацоўваць тэстастэрон і не развівацца па мужчынскім тыпе. Але ў самім арганізме нічога не памянялася. Пасля гэтага я зрабіла першую аперацыю – фемінізуючую тварную хірургію. Гэта змена формы чэрапа – усё ж такі ў мужчын і жанчын яна адрозніваецца. І калі да гэтага я апраналася ў вопратку ўнісэкс, то пасля пачатку прыёму гармонаў пачала апранаць больш жаноцкія рэчы. Гэта называецца full time – калі ты цалкам жывеш у адпаведнасці з гендарам, з якім сябе атаясамліваеш.

«Трэба спілаваць кадык для таго, каб ужо цалкам расслабіцца»

Спачатку я змяніла форму носа і зрабіла яго больш вузкім. Таксама мне прыбралі гарбінку. Потым падраўняла падбародак – раней ён быў квадратным, а стаў больш плаўным. Аперацыі рэкамендуецца рабіць раз на паўгода, і прыкладна так я і рабіла.

Скулы ў мяне свае. Мне не прыйшлося выдаляць зубы, каб зрабіць іх вострымі. Што тычыцца вуснаў, то я зрабіла толькі адзін укол у верхнюю губу. Ніжняя і так пухлая. Валасы свае – адпусціла. Шнар на твары з'явіўся ў дзяцінстве, і мне б хацелася ад яго пазбавіцца.

Засталіся яшчэ некалькі нюансаў, якія я хачу падправіць. Напрыклад, трэба спілаваць кадык, хоць ён у мяне і невялікі. Проста для таго, каб ужо цалкам расслабіцца.

Грудзі

Большасць аперацый я зрабіла ў Беларусі, але за больш сур'ёзнымі трэба ехаць, напрыклад, у Маскву. Так адбылося з грудзьмі: колькі б я ні піла гармоны, яна б сама па сабе не павялічылася.

Калі пасля аперацыі я прачнулася і адышла ад анестэзіі, было вельмі дзіўнае адчуванне. Цягліцы нацягнуліся, я не магла паварушыць рукамі, таму што з'яўляўся жудасны боль. На мне ляжалі вялізныя мяшкі з лёдам, якія дапамагалі астудзіць грудную клетку. Інакш маглі б з'явіцца ацёкі і зрушэнне імплантаў.

Дома я забылася прыняць абязбольвальнае, і калі зрабіла некалькі крокаў, то ледзь не страціла прытомнасць ад жудаснага болю. Любы рух рук выклікаў дзікі дыскамфорт, але ўжо на дзясяты дзень я змагла танцаваць. Цяпер усё добра, толькі сплю крыху па-іншаму.

Цела

Пасля гармонатэрапіі цела стала развівацца па жаночым тыпе: тлушчавыя адклады цяпер узнікаюць не на жываце, а на сцёгнах. З'явіўся цэлюліт. Але ўсё адно ёсць рэчы, якія нельга змяніць: напрыклад, шырыня плячэй і таза.

«Я зрабіла толькі адзін укол у верхнюю губу. Ніжняя і так пухлая»

З сур'ёзных аперацый мне засталося зрабіць толькі адну – па змене полу. Гэта вельмі сур'ёзнае хірургічнае ўмяшанне і велізарная нагрузка на арганізм. Яе я буду рабіць дзесьці за мяжой: у Германіі, Нідэрландах, Ізраілі або Тайландзе.

Татуіроўкі

Першая тату – месяц. З 14 гадоў я часта была зусім адна дома: бацькам даводзілася з'язджаць, а бабуля ўлетку жыла на лецішчы. Тады я глядзела шмат анімэ, і звычайна гэта адбывалася па начах. З-за таго, што ў мяне асабліва не было сяброў, месяц быў маім адзіным спадарожнікам. Я размаўляла з ім, дзялілася думкамі. Вядома, без фанатызму. Месяц ператварыўся ў мой талісман. Яшчэ ў мяне ёсць маленькі рытуал: кожны раз, калі бачу месяц, падымаю ўверх руку з гэтай татуіроўкай.

Потым з'явіўся гатычны касцёл – не які-небудзь канкрэтны, а які складаецца з некалькіх элементаў. У ім трохі Кёльна, Нотр-Дама ды іншых сабораў.

Апошнюю татуіроўку я зрабіла дзесьці паўтара месяца таму. Я лічу гэты малюнак адлюстраваннем майго ўнутранага свету. Ён таксама мой амулет.

Наступствы

Цяпер я шчаслівая, падабаюся сабе, убудоўваюся ў соцыум. Шкада толькі, што ўжо пару гадоў я не бачылася са сваімі бабулямі і дзядулямі. Мы вельмі любім адно аднаго, але ім будзе цяжка прыняць змены, якія адбыліся са мной. Усё ж яны людзі савецкай загартоўкі. Таму мы толькі стэлефаноўваемся, і яны вельмі сумуюць, што не бачаць мяне. Калі гаворым па тэлефоне, я стараюся не выкарыстоўваць словы, якія падкрэсліваюць мой род.

Каханы малады чалавек з'явіўся ў маім жыцці адразу пасля таго, як я зрабіла фемінізуючую аперацыю. Я вельмі ўдзячная яму за тое, што ён перажыў гэта разам са мной. Назаўжды запомню наш першы паход у кіно: калі ён пацалаваў мяне ў шчаку, я ледзь не памерла ад сумесі шчасця і страху.

Мы – гэта тое, з чаго складаецца наша мінулае. Маё жыццё ў целе хлопца – гэта таксама частка жыццёвага вопыту, які я не спрабую забыць або выкрасліць. Гэта жыццё «да». Змянілася я толькі вонкава, а ўнутрана засталася тым жа чалавекам, якім была. Толькі адчуваю сябе значна вальней. Цяпер чакаю новыя дакументы.

«Нядаўна незнаёмы падлетак на ўсю вуліцу закрычаў: “Трансвестытка!”»

У Беларусі ёсць такая праблема, што ўсім да ўсяго ёсць справа. Абавязкова трэба пакапацца ў чужой ніжняй бялізне. Некаторым людзям проста неабходна выказаць тое, што яны думаюць. Аднойчы мне напісаў нейкі чалавек: «А мы тут абмяркоўвалі цябе з чуваком з Магілёва».

Напрыклад, нядаўна незнаёмы падлетак на ўсю вуліцу закрычаў: «Трансвестытка!» Але трансвестыт – гэта чалавек, які пераапранаецца ў адзенне іншага полу, а я транссэксуалка. Так што часта людзі робяць такія каментары проста з-за неадукаванасці. Ды і наогул, чаму б проста не ўспрымаць людзей такімі, якія яны ёсць? Магчыма, гэта з-за таго, што многія людзі тут няшчасныя. Шчаслівыя людзі не будуць пляткарыць.

Тэкст і фота – Таня Капітонава