Голас цела: Бакей і Віталіна

Віталіна:

Бываюць дні, калі хочацца выйсці са свайго цела і апынуцца ў іншым. Але ў цэлым я камфортна сябе адчуваю. Я ніколі не сядзела на дыеце, а фітнэсам займаюся толькі на парах па фізкультуры. Мне б хацелася пачаць бегаць, каб зарадзіць арганізм.

Бакей:

Цела – гэта мёртвы мех, у які нас засунулі. Гэта механізм зносін – мы проста выкарыстоўваем яго ў сваіх мэтах. Мне ўсё роўна, якія навакольныя людзі – тоўстыя, тонкія, – гэта ніяк не адаб'ецца на маім успрыманні. Важней тое, што ў галаве і сэрцы. У прынцыпе, мяне задавальняе мая знешнасць. Хацелася б павысіць свой фізічны тонус, але пакуль што перашкаджае лянота і недахоп часу.

Віталіна

Калі здымалі кліп vi+ik, у мяне сапраўды былі праблемы са скурай, але не такія моцныя, як на малюнку. Справа ў тым, што толькі пасля здымак аператар зразумеў, што ўсталяваў максімальную рэзкасць. Спачатку я вельмі перажывала, але цяпер мне ўжо пляваць на ўсе каментары. Цяпер я хаджу ў салярый, таму што адчуваю сябе некамфортна з бледнай скурай.

Бакей

У мяне ніколі не было праблем са скурай, хоць я яе і не даглядаю. Многія могуць падумаць, што ў мяне на падбародку прышч, але насамрэч гэта радзімка. Нават на вокладцы альбома дызайнер яе замазаў, таму што не ведаў пра гэта. А шчокі ў мяне чырванеюць ад таго, што збіты сардэчны рытм.

Бакей

Справа была класе ў сёмым на ўроку фізкультуры. Мы гулялі ў баскетбол, і ў нейкі момант на полі апынуліся два ідыёты, якія вырашылі там жа пагуляць у даганялкі. У кожным класе ёсць такія людзі. І калі я хутка бег і глядзеў, каму б аддаць пас, мне ў твар проста прыляцела нечая галава. Чувак паныў і сышоў, а я ўпаў на зямлю і не мог падняцца ад болю. Праз нейкі час усё ж здолеў дайсці да туалета, высмаркаўся крывёю і пачуў крык прыбіральшчыцы: «Ды я ж толькі што памыла!»

А на наступную раніцу ўвесь боль прайшоў, але нос мне потым усё роўна ўпраўлялі. Непрыемна, калі табе дастаецца з-за няспрытнасці іншых людзей.

Віталіна

Бакей называе мяне «Бубачкай», а я яго – «Супчыкам». Нядаўна мы зрабілі сумесныя татуіроўкі. У нас шмат розных дзіўных мянушак адно аднаго.

На назе ў мяне набіты мопсік – гэта мой сабака, якому ўжо амаль 10 гадоў. Я вырашыла захаваць яго, таму што вельмі люблю.

Месяц – проста малюнак, які мне падабаецца. Можа быць, аднойчы ён набудзе для мяне нейкі велізарны сэнс.

Бакей

Мая першая татуіроўка – гэта мяч, мікрафон, чатырохліснік на ўдачу, літара «В». І «Влад», і Bakey адначасова. Я набіў яе ў 18 гадоў: бацькам сказаў, што выйграў тату ў нейкім конкурсе, але насамрэч збіраў грошы на тое, каб яе зрабіць.

На назе ёсць выява сонца. Дакладна такія ж карцінкі набітыя ў маіх сяброў – Арцёма і Ромы. Гэта як братэрскае таўро. Сутнасць у тым, што мы можам быць непрыемнымі звонку, але цёплымі ўнутры.

Каток – гэта сімвал брэнда адзення RIPNDIP. Праўда, у арыгінале ён паказвае факі, а ў мяне – п'е віно.

Надпіс «Одна жизнь – один гэнг» таксама набіты не толькі ў мяне, але і ва Улада CokeBoy, Сашы CJ і Арцёма Навуменкі. Мы зрабілі іх у гонар нашай тусоўкі «Ожог».

Татуіроўкі – гэта звычайная рэч, і здзіўляцца ім – гэта перажытак мінулага. Я магу не разумець нейкія іншыя мадыфікацыі цела, але я ніколі не буду асуджаць людзей, якія зрабілі іх.

«Большасць рубцоў на твары – гэта вынік маёй працы ў будаўнічай краме “Зрабі сам”»