Голас цела: Крысціна

Пасля пераезду ў Менск усё крыху заглухла. Але аднойчы я ўбачыла конкурс на TUT.by, там якраз шукалі мадэляў plus size. Я адправіла фота, і мяне запрасілі на кастынг. Там прыехала каля ста дзяўчат! Мне хацелася хуценька перажыць гэтую ганьбу, таму я пайшла адна з першых. Але ў рэдакцыі сказалі: «Мы менавіта такіх і шукаем», і я зразумела, што «трапіла». Усяго выбралі дзяўчат восем, і мы некалькі месяцаў рыхтаваліся да конкурсу. Нас вучылі дэфіле, пазіраванню. Я доўгі час лідзіравала па інтэрнэт-галасаванні, але ў выніку заняла 2 месца. Потым мяне запрасіў рэдакцыйны фатограф, і я знялася для рэкламы Volkswagen. Былі класныя праекты з Беларускім цэнтрам моды для рэкламы адзення. Цяпер я езджу на кастынгі, мяне рэгулярна запрашаюць на здымкі, хоць і часта адмаўляюць.

Маё цела не толькі маё. Я часам адчуваю, што яно цалкам мне не прыналежыць. Калі ты не працуеш мадэллю, яно толькі тваё. А калі здымаешся для брэндаў адзення і майткаў, яго могуць разглядаць іншыя. Ведаеш напэўна, што ўсе нястачы будуць заўважаны. Людзі знойдуць што пакрытыкаваць. Я да гэтага прызвычаілася і не саромеюся. Мне падабаюцца здымкі, і я буду працягваць працаваць, пакуль мяне запрашаюць. Значыць, гэта камусьці трэба.

Часам я чую насмешкі на фотасесiях, людзі лічаць нармальным тыкнуць пальцам на мяне ці дакрануцца да жывата і сказаць: «Добра, хоць пругкі». Ці: «Вось азадак нічога, але рукі… Ну пабачым». Яны лічаць, што мы, мадэлі, павінны гэта цярпець. І мы церпім. Бо рынак вялікi, і заўсёды знойдуцца ахвотнікі на наша месца. Калі штосьці не падабаецца, прабачай, знойдуць іншых.

Фігура

У школе ў мяне не было перажыванняў наконт маёй фiгуры. Я заўсёды магла за сябе пастаяць. У мяне не было асаблівых комплексаў, я актыўна займалася спортам, баскетболам. Я прывучыла сябе не звяртаць увагу на розных прыдуркаў. Калі нехта казаў: «У цябе тоўстыя ляжкі!» ці «Ды ты заіка!» (у школе я заікалася), я проста адказвала: «Так, ужо каторы год». І на гэтым усё. Калі ты згаджаешся, іншым з цябе нецікава ўжо кпіць.

Аднак часам мне здаецца, што я адзін суцэльны камяк недахопаў. Я лічу, што ў мяне недастаткова доўгія ногі, недастаткова роўны нос, недастаткова роўныя зубы. Я думаю, гэта нармальна, што ў кожнага ёсць свае «неідэальнасці», мы ж не манекены.

З часам мірышся са сваім целам, вучышся кампенсаваць недахопы адзеннем. Я ўвесь час над сабой працую. Хаджу ў залу. Вельмі хачу на танцы. Я не хачу сваё цела перакроіць ці зрабіць наноў. Я проста хачу яго падтрымлiваць у добрай форме.

Стан

Мне пашчасціла, што мая фігура як пясочны гадзіннiк. Мяне цалкам задавольваюць мае грудзі пятага памеру. У прынцыпе, што тут можа не задаволiць, я не ведаю. Стан у мяне нават трохі вузейшы, чым трэба. Сцёгны ў мяне вельмі жаночыя, круглявыя. Я хаджу ў спартзалу, каб зрабіць цела больш рэльефным.

Многія думаюць, што мадэллю plus size можа быць кожная буйная дзяўчына, але гэта не так. У нас ёсць таксама пэўныя патрабаванні, але яны не такія жорсткія, як у звычайных мадэляў.

«Калі нехта казаў: “У цябе тоўстыя ляжкі”, я проста адказвала: “Так, ужо каторы год”»

Нос

Мая самая галоўная праблема. Раней я лічыла, што з вуснамі яшчэ можна жыць, але з носам зусім бяда. Мне хацелася мець танюткі роўны носік. Але потым я чытала пра карэкцыю і яго выпраўленне. Зразумела, што такім людзям, як я, з буйнымі рысамі твару, не падыдзе маленькі носік. І супакоілася. Цяпер я думаю, мой нос вельмі славянскі, і ён выглядае арганічна на маім твары.