34mag

Голас цела: Дзіна Даніловіч

Рубрыка: ГОЛАС ЦЕЛА
18.09.2017
Аўтар: Tanya Kapitonova
10945

Дзіна Даніловіч – куратарка, фатографка, візуальная падтрымка ўсіх выступленняў Яўгена Горана. Праз 4 месяцы ёй будзе 40 гадоў, і яна не надта баіцца старэць.

Дзіна:

– Маё цела не ідэальнае, але мяне гэта не прыгнятае. І наогул я не лічу, што нейкая ідэальная фізічная форма – гэта залог шчасця. Калі ты хочаш быць няшчасным, то прасцей за ўсё знайсці заганы менавіта ў знешнасці. Маё разуменне прыгажосці – гэта не 90-60-90 і еўрапейскі тып асобы. Прыгажосць – паняцце неадназначнае. Як бы банальна ні гучала, але проста цела без унутранага зместу не можа быць прыгожым. Цела – гэта ж не прадмет. Тое, як чалавек выглядае, залежыць ад многіх фактараў: гены, лад жыцця і нават кнігі, якія ён чытае.

Цела

Я не хацела б зноў быць дваццацігадовай. Цяпер я лепш разумею сваё цела і яго механізмы, не баюся старэць. Адзінае, што дрэнна, – гэта тое, што цела пачынае падводзіць, баліць, хутчэй стамляецца, не дае жыць у звычайным рытме. Але ж упэўненасць у сабе і яго прыняцце значна цікавейшае за юнацкую гарачку. Я не лічу, што сэксуальнасць – у ідэальных прапорцыях.

У 12 гадоў я выглядала гэтак жа, як цяпер, толькі плюс дзесяць кілаграм. Я была абсалютным дзіцем, але выглядала як дарослая дзяўчына. Я расла ў Віцебску, і ў перыяд маёй маладосці мясцовыя мужчыны не адрозніваліся асаблівай выхаванасцю. Мне пастаянна даводзілася адбівацца ад іх жаданняў пазнаёміцца, прычым часцяком яны выказваліся ў даволі грубай форме.

Дысананс паміж унутраным і вонкавым застаўся. Мая фактура дыктуе пэўнае ўспрыманне мяне іншымі людзьмі: мяне лічаць брутальнай, жорсткай, той, якая любіць дамінаванне, але гэта ўсё не так. У мяне іншае адчуванне сябе. Я высокая, але мне здаецца, што ў сусвеце я займаю менш прасторы, чым на самай справе. Мой рост – 172 сантыметры, вага – 70 кг. Я заўсёды была прыкладна ў адной вазе, ніколі не была худой. Два гады займалася шэйпінгам і спынілася, калі трэнерка сказала, што трэба ўзважваць ежу.

Можа прагучаць дзіўна, але ў мяне вельмі моцная энергія. Я эмацыйны чалавек і моцна перажываю як добрае, так і дрэннае. Часта даводзіцца стрымлівацца. Калі моцна нервуюся, то паветра пачынае ледзь не вібраваць. І калі я перастаю сябе кантраляваць, то маё цела атрымлівае фізічныя траўмы, пачынаючы ад простага падзення і скончваючы пажарам у маёй віцебскай кватэры. Аднойчы ледзь не патанула, у іншы раз рукамыйнік адваліўся ад сцяны, калі я была вельмі злая. Разумею, што гучыць дзіўна, але такая заканамернасць ёсць.

«Тое, як чалавек выглядае, залежыць ад многіх фактараў: гены, лад жыцця і нават кнігі, якія ён чытае»

Твар

Гадоў да пяці ў мяне быў абсалютна такі ж твар, як на маміных дзіцячых фотаздымках. У тыя ж пяць гадоў я ў апошні раз бачыла свайго бацьку. Мама пайшла ад яго, яшчэ калі была цяжарная мной, і мы з ім толькі некалькі разоў бачыліся потым. Але чым старэйшай я станавілася, тым больш падабенства ў нас з'яўлялася – і зараз у мяне яго твар. Я зусім яго не памятаю, але калі захачу ўявіць, то дастаткова проста паглядзець у люстэрка.

«Я не хацела б зноў быць дваццацігадовай»

Грудзі

Не хачу быць нейкай іншай, не хачу быць мужчынам. Але, магчыма, калі б у мяне былі фінансавыя магчымасці, я паменшыла б грудзі. Хех, складана жыць з чацвёртым памерам.

Ногі

Ёсць стэрэатып, што калі чалавек прыгожы, то ў яго ўсё прыгожа. І наадварот. Многім людзям складана ўявіць, што ў чалавека з жыватом могуць быць прыгожыя рукі, напрыклад. Але ў любым чалавеку ёсць свая прыгажосць.

Мне пашанцавала з нагамі, дзякуй маміным генам і танцам. Я рэдка нашу кароткія шорты, але калі ўсё ж апранаю іх, то часта чую здзіўленыя фразы тыпу: «А ў цябе ногі прыгожыя, аказваецца». Як быццам гэта другая галава. Чаму ў мяне не можа быць прыгожых ног? Чаму гэта выклікае такое здзіўленне?

Татуіроўкі

Ну так, у мяне ёсць татуіроўкі. Яны нічога не азначаюць. Не думаю, што варта надаваць ім нейкае сакральнае значэнне, але і занадта легкадумна ставіцца да іх таксама не варта. Раней я сама набівала сябрам татуіроўкі, але аднойчы сябар сказаў: «Пакуль у цябе самой няма татуіровак, ты не можаш зразумець увесь працэс. Калі думаеш, што мне становіцца лягчэй падчас перапынкаў, то ты памыляешся. Лепш бі хутчэй».

Усе тату я набіла пасля 30 гадоў. Адзін працэс быў даволі пацешным: я ляжала ў крэсле каля незашторанага акна і думала: «Ой, што ж суседзі падумаюць?» Павярнула галаву – а там у доме насупраць людзі я*уцца прама на падваконніку.