У пагоні за блогерам: як прайшоў фестываль «Відак»?

 

 

– Там Дзі-і-імка! Там Дзі-і-імка!

Варта было зрабіць крок на тэрыторыю «Ок16», дзе ў гэтую суботу праходзіў фестываль блогераў «Видак», як нас ледзь не збіў шумны натоўп маленькіх дзяўчынак і хлопчыкаў з прычоскамі, на выгляд даражэйшымі за мае красоўкі. Добра, што мяне своечасова выцягнула наша фатографка. Я адчуў сябе Сімбам, якога тата-Муфаса толькі што выратаваў ад немінучай гібелі пад капытамі зграі казуль у цясніне. Вылоўліваю з натоўпу хлапчука гадоў дзесяці:

– Гэй, бро, а хто там? Куды ўсе бягуць?

– Там Дзімка, ты што!

Маё невуцтва відавочна шакавала хлапчука. У яго позірку чыталася нешта накшталт: «Можа, ты яшчэ Папу Рымскага не ведаеш?»

– А, ну цяпер усё зразумела! Бяжы, бяжы!

Пазней дасведчаныя людзі падказалі, што Дзімка – гэта Дзмітрый Масленнікаў. Урбан-блогер з аўдыторыяй у амаль чатыры мільёны падпісчыкаў, які лазіць па закінутых бункерах, здымае пра гэта відэа і грабе бабло рыдлёўкай. На секундачку пашкадаваў, што ў мяне не было камеры, калі ў пятнаццаць гадоў я займаўся тым жа. Пакуль я думаў пра гэта, зграя дзетак-казуль пабегла ўжо ў іншы бок, за новым «Дзімкам», змятаючы на сваім шляху шматлікія палаткі з мерчам і ежай.

Не хочацца здацца старым бухцячым дзедам (аўтару 21 год. – заўв. 34mag): па мне, падобныя відэаблогерскія фестывалі – гэта крута! Цяперашнім дзецям YouTube замяніў нашы дыснееўскія мульцікі па суботах а дзявятай раніцы. І кожны падобны «Відак» для іх цяпер як паездка ў Дыснейлэнд, дзе можна сфоткацца з Чыпам і Дэйлам і спытаць у Русалачкі, як яна робіць ранішні мэйкап. І паралеляў з «Дыснеем» значна больш, чым вы думаеце. Вось Скрудж МакДак купаецца ў залатых манетах, а ўмоўны Улад Бумага – у велізарнай колькасці бульбы фры з «Макдональдса». І ў залатых манетах, хутчэй за ўсё, таксама – вы наогул ведаеце, колькі ў яго рэкламная інтэграцыя каштуе?

Наогул любыя спробы ў чарговы раз пагардліва паглядзець на блогінг папахваюць зайздрасцю. Прынамсі відавочна, што гэтыя маладыя рабяты ў крэслах на галоўнай сцэне значна прыгажэйшыя, багацейшыя і паспяховейшыя за нас з вамі. Я не ведаю і паловы з іх, але ўпэўнены, што пры патрэбе іх аўдыторыі з лішкам хопіць, каб сабраць сваё войска баявых гномаў і захапіць якую-небудзь маленькую краіну. Таму лепш з імі сябраваць. А таксама паспрабаваць зразумець хлапчукоў і дзяўчынак, якія іх глядзяць. Мы вырашылі прайсціся па тэрыторыі фестывалю і пагаварыць з яго гледачамі.

 

 

 

 

У чыл-аўт зоне на вуліцы знаходзім крутую матулю з двума выдатнымі дзяўчынкамі. Пра тое, што мама ў іх сапраўды крутая, сведчыць той факт, што ва ўсіх траіх на твар нанесены адзін і той жа мудрагелісты малюнак бліскаўкамі. А гэта значыць, што жанчына не толькі выстаяла велізарную чаргу ў б’юці-зону дзеля таго, каб парадаваць дачок, але і падтрымала агульнасямейны флэшмоб, паставіўшы сабе сапраўды такую ж пацешную бліскучую кляксу. Ідзем знаёміцца.

 

 

 

 

 

 

У цэлым усе апытаныя намі дарослыя, для якіх YouTube – гэта нават не «Дысней», а «Сам сабе рэжысёр», былі не ў вялікім захапленні ад таго, што адбываецца. Сапраўды, не паглыбляючыся ў кантэкст, складана зразумець, з-за чаго да такіх маладых і нічога быццам бы не вырабляючых людзей на галоўнай сцэне прыкавана столькі ўвагі. Гэта яны яшчэ не ведаюць, колькі гэтыя выдатныя людзі зарабляюць! Думаю, многія бацькі заўтра ж кінулі працу на заводзе і прыкупілі GoPro на апошнія зберажэнні.

Працягваем падарожнічаць па прасторах «Ок16» у пошуках цікавых персанажаў. Раптам маё вока чапляецца за знаёмае лога. Толькі што міма мяне прайшоў дарослы чувак у майцы Blink-182. Пераадолеўшы трохсекундны ступар, я даганяю хлопца і пачынаю катаваць яго пытаннямі. Паколькі сітуацыя нетыповая, давялося крыху адысці ад фармату анкеты.

 

 

 

 

Балбатаць з кімсьці вышэй пояса, не нахіляючыся пры гэтым на кожным пытанні, нам вельмі спадабалася, таму мы тут жа завабілі ў сваю сетку яшчэ аднаго дарослага хлопца.

 

 

 

 

Выходзім папаліць, сапраўды, як казаў Рэн, ледзь не пераступаючы цераз галовы маленькіх ютубераў. Іх так шмат, яны такія рознакаляровыя і шустрыя, што пачынае мітусіцца ў вачах. Заўважаю, што ўвесь гэты натоўп утварыўся не на пустым месцы: у яго цэнтры стаяла маленькая мілая дзяўчынка ў ружовай куртачцы і бясконца фатаграфавалася са сваімі аднагодкамі. Як потым аказалася, у гэтай маленькай ружовай дзяўчынкі восемсот тысяч падпісчыкаў, і яна адна з самых буйных хэдлайнераў на сённяшнім фестывалі. І гэта менавіта яна паўгадзіны таму спявала «Сыходзь, дзверы зачыні» з галоўнай сцэны «Відака». Зноў адчуў сябе старым, міма якога бронецягніком праносіцца жыццё.

Ад агульнага натоўпу адкалолася некалькі дзетак. На іх былі белыя майкі, цалкам спісаныя аўтографамі блогераў. Гэтым маленькім героям можна было смела выдаваць медалі – мяркуючы па ўсім, у чэргах яны сёння прастаялі мінімум чатыры гадзіны. Пазнаёміліся і папрасілі іх распавесці падрабязней, хто сёння пакінуў ім пазнакі на майках.

 

 

 

 

 

 

Развітваемся з Дзмітрыем і Кірухам і думаем, як бы нам пралезці на бэкстэйдж, каб выкупацца ў промнях ласкі саміх віноўнікаў урачыстасці. У іх там свая атмасфера: маленькі банкецік і зона адпачынку з кучай крэслаў-мяшкоў. На здзіўленне, даволі сціпла для ютуб-мільянераў. Ды і тыя, з кім нам удалося пагутарыць у грымёрцы, канчаткова развеялі наша снобства. Наймілейшыя хлопцы! Злавілі Стаса Давыдава і перадалі яму пытанне Мікіты: «Як табе рабіць адно і тое ж дзесяць гадоў запар?» – гучыць вельмі рэзка, пагадзіцеся. Але Стас без ценю сарамлівасці або крыўды растлумачыў нам за ўсё:

– Адно і тое ж – сумна. Таму я і стараюся неяк разводзіць кантэнт, прыдумляць нешта новае. Проста большасці людзей я вядомы менавіта па «This Is Хорошо», але гэта далёка не адзіны наш праект. Так што Мікіту трэба больш уважліва прыгледзецца да таго, што мы выпускаем.

– У якасці прома да выступлення на «Відаку» ты бязлітасна рэзаў бульбу ў сваім інстаграме. Два пытанні: па-першае, ці ёсць у цябе сумленне, і па-другое, ці не было ў цябе пасля гэтага праблем з беларускім заканадаўствам?

– Ха-ха! Ды не, ты што – нават з дакументамі не мучылі на мяжы асабліва. І прынялі ў Менску проста выдатна. Я, на жаль, у гэты раз не паспеў нічога паглядзець асабліва, але арганізатары вялікія малайцы, мне ўсё спадабалася.

– Карыстаючыся выпадкам, хацелася б сказаць дзякуй за шчаслівае дзяцінства. Мы глядзелі цябе яшчэ ў восьмым класе – і глянь, кім мы сталі!

– Вось тут я, шчыра кажучы, не ведаю, радавацца мне ці сумаваць.

– Крыўдна.

– Не, у сэнсе, у такія моманты я адчуваю сябе старым.

– Стас, ты вельмі высакародна старэеш – амаль не прыкметна!

– Вялікі дзякуй, стараемся!

 

 

Як на злосць, Стас аказаўся адзіным з тых, каму трэба было перадаць пытанні ад апытаных хлопчыкаў і дзяўчынак. Астатнія альбо ўжо з'ехалі, альбо адпачываюць недзе ў супер-віп-памяшканні, уваход у якое катэгарычна забаронены беднякам, у якіх няма як мінімум паўмільёна падпісчыкаў. Улад Бумага нас наогул адшыў. З нядаўніх часоў ён не кантактуе з прэсай з прынцыпу. Шкада – проста перад уваходам у бэкстэйдж адзін хлопец папрасіў мяне даведацца, ці змываецца ў Бумагі ўтулка.

Знаёмімся са Снейлкікам і 55\55. З пункту гледжання вядомасці і якасці кантэнту гэта адназначна каралі сённяшняй вечарынкі, і нам вельмі пашанцавала. Неверагодна простыя ў камунікацыі, сціплыя хлопцы. З апошніх навін для падпісчыкаў: Снейл стаў прадаваць свае знакамітыя матылькі, у якіх вядзе «Блог не блогера», а 55\55 спаліўся, што зводзіць свае песні ў Fruity Loops:

– Ой, я, вядома, у курсе, што «Фрукт» – гэта тыпу не модна, і цяпер мяне задзяўбуць. Але, па вялікім рахунку, няма наогул ніякай розніцы, у якім секвенсары ты працуеш. Галоўнае, каб у цябе рукі прамыя былі. Я тут нядаўна даведаўся, што Avicii, царства яму нябеснае, таксама працаваў ва «Фрукце». Хлопец рабіў гук сусветнага ўзроўню. Так што пытанне з секвенсарам для мяне цяпер закрыта канчаткова – у мяне з'явілася бранябойнае апраўданне.

 

 

Дзякуем арганізатарам за тое, што пусцілі ў святая святых, фоткаемся напрыканцы з любімымі «асобамі з тэлевізара» і ідзем глядзець выступы Лісы і Бакея. Да вечара, калі натоўп маленькіх суіскальнікаў фотачкі з кумірам ужо рассмактаўся, «Відак» стаў падобны на сапраўдны, паўнавартасны open air. Засталіся толькі самыя стойкія, хто пасля некалькіх гадзін у чэргах быў яшчэ здольны выдаваць танцы пад «Сын сяброўкі тваёй мамы» і пускаць слёзы пад «Мы з табой». Крадком, парушаючы ўсе правілы фестывалю, вымучваем сабе трошкі піўка і назіраем за выступленнем артыстаў, пагладжваючы хворыя ногі. Усё ж такі інтэрнэт – вялікая штука, якая аб'ядноўвае людзей. І піўко. Вып'ем жа піўка за інтэрнэт! Выбачайце, блогеры, але ўсё ж гэта была лепшая калабарацыя за дзень.

 

Фота: Назi Джанесары