Стартуе кінафестываль «Паўночнае ззянне»: што глядзім анлайн?

«Мы проста дзеці // мы сядзім на аблоках, робім адваротны адлік да апакаліпсісу // ці кліматычнага калапсу // швэндаемся па горадзе без мэты // разважаючы пра анарха-пацыфізм і апалітычнасць» – так сфармулявала канцэпцыю і інтанацыю фэсту яго заснавальніца Воля Чайкоўская. Усіх цікаўных запрашаюць праз кіно, дыскусіі і творчыя варкшопы даследаваць тое, што мы губляем і што захоўваем у сабе з дзіцячых гадоў.

Афлайн-паказы пройдуць у Вільні (3–5 лістапада), Варшаве (6–9 лістапада) і Таліне (19–20 лістапада). Сярод іншага ў Варшаве і Таліне можна будзе паглядзець драмедзі Юрыя Сямашкі, якое трапіла ў конкурс Берлінале, паспяхова катаецца па фестывалях свету і пра якое мы пісалі яшчэ ў працэсе яго стварэння.

  Расклад анлайн-паказаў шукай на сайце фестывалю. Ты лёгка адшукаеш па спасылцы штосьці на свой густ, але возьмем на сябе адказнасць захайлайціць шэсць стужак, якія не варта абмінаць увагай.

 

«Невядомы краявід»

Сілье Эвэнсма Якабсэн | Нарвегія
 

Фільм узяў гран-пры журы дакументальнай секцыі фестывалю «Sundance 2024». Сілье Эвэнсма Якабсэн фіксуе тут побыт сям’і, якая сышла ад турбот тэхнасвету ў нарвежскі лес. Але калі жонка, маці і ініцыятарка «дзікага» існавання Марыя памірае, то яе мужу і чатыром дзецям даводзіцца вынаходзіць новы фармат суіснавання, праходзячы праз шэраг складаных выбараў. Гэтая дакументальная стужка цікава глядзіцца ў бягучым кантэксце, дзе тэхналогіі ўсё больш прасякаюць нашу штодзённасць, а ў паветры кружляе прадчуванне апакаліпсісу. Ці можна знайсці паратунак па-за цывілізацыяй?

 

 

«Самакруткі»

Мээль Паліяле | Эстонія
 

 

Гэты эстонскі фільм будзе шукаць удачы на наступным «Оскары». «Самакруткі» – відэанарысы зумерскага жыцця на ўсходніх межах Еўропы, дакладнае і дасціпнае адлюстраванне надзей пакалення, якое знаходзіцца ў гістарычным пункце, дзе свабодаў меншае, а капіталізм атакуе з энергіяй сокавыціскалкі. Героі «Самакрутак» туляюцца па вуліцах Таліна ў вэйпавых аблоках і мараць з’ехаць у Бразілію – падалей ад руціны і безграшоўя. Абаяльнасць гэтага кіно не ў апошнюю чаргу складаецца з таго, што наратыў паўстае на рэальных размовах і імправізацыях маладых актораў.

 

 

«Нос Златана»

Матыяс Росберг, Нільс Тофтэнаў, Улле Тофтэнаў | Швецыя
 

 

Футбольныя заўзятары з Мальмё спачатку маліліся на Златана Ібрагімавіча, а потым яго праклялі: у 2019 годзе найлепшы бамбардзір у гісторыі шведскага футболу стаў суўладальнікам стакгольмскага клуба «Гамарбі», і дараваць такую здраду мальмёўцы не змаглі. Бронзавую статуя Ібрагімавіча каля гарадскога стадыёна пачалі атакаваць вандалы, і ўрэшце рэшт ёй адрэзалі нос. Знікненне носа – добрая нагода, каб зрабіць тру-крайм пра яго пошукі, галоўнае – паклікаць на падмогу эксцэнтрычнага прыватнага дэтэктыва, і ў вас, верагодна, атрымаецца такі сабе гогаль-могаль па-шведску.

 

 

«Амерыка начлежак»

Моніка Стрэмдаль | Нарвегія, Нідэрланды, ЗША
 

 

Фільм пралівае святло на нябачны бок «амерыканскай мары». Нарвежская фатографка Моніка Стрэмдаль шмат гадоў дакументавала жыццё ў танных гатэлях і начлежках ЗША. Падчас адной з вандровак яна пазнаёмілася з 12-гадовым Мікалам, які ўсё жыццё правёў разам з пітушчым бацькам у цесным гатэльным пакоі на мяжы галечы. Моніка зацікавілася лёсам падлетка і тры гады здымала гісторыю гэтай сям’і. У сваёй працы яна абышлася без каліўца маралізатарства. «Амерыка начлежак» – пранізлівая, шчырая, чалавечая гісторыя, удзельнікі якой гавораць за сябе самі.

 

 

«Мой дзядзька Енс»

Бурўа Вагабпур | Нарвегія, Румынія
 

 

На першы погляд – эксцэнтрычная камедыя пра сваяка-дзівака, на другі – тонкае разважанне пра страчаныя сямейныя сувязі, культурную ідэнтычнасць і асабістыя межы. Па сюжэце да маладога выкладніка літаратуры Акама, які жыве ў Осла сваё жыццё, прыязджае дзядзька Хадр з іранскай часткі Курдыстана. Акам не дужа рады такому ўварванню, тым больш Хадра ён, лічы, не ведае, але што паробіш – сваяк. Дзядзька, аднак, не збіраецца хутка з’язджаць, штодзень напружанне паміж героямі нарастае, культурныя адрозненні вылазяць вонкі, і сачыць за тым, куды гісторыя вядзе, сапраўды цікава.

 

 

«Заўтра вы мяне тут не ўбачыце»

Аляксандра Чабоцька | Польшча
 

 

4-хвілінная анімацыя беларускай аўтаркі, заснаваная на яе дзённіках і галасавых паведамленнях. «Заўтра вы мяне тут не ўбачыце» – гэта гісторыя пра будні эмігранткі, якая спрабуе знайсці спакой у кароткай паездцы трамваем, гуках вуліцы, выпадковых сустрэчах. Добрая нагода падумаць пра ўласныя спосабы захавання ўнутранай свабоды ды здольнасці марыць нават у абставінах, якія таму не спрыяюць.

 

  Уся праграма «Паўночнага ззяння» – тут.