Таемны госць: Anarchy in the РБ

Што ні кажы, а панк-рок – самая летняя музыка.

Самая сонечная, дэмакратычная і жыццярадасная. Простая, як пяць капеек пасля дэнамінацыі, брудная, як столік у «Цэнтральным», і іранічная, як Эміль Чаран. Пра Чарана – гэта, канечне, занадта, але калі ўжо грашыць параўнаннямі, дык грашыць.

Менская восень – гэта Нік Кэйв.

Менская зіма – гэта Вагнер.

Менская вясна – гэта фальклорны ансамбль на сцэне Дома афіцэраў.

Але менскае лета – гэта геніяльны гітарны рыф да нейкай з песняў Sex Pistols або «Рамонэс».

І нічога з гэтым не паробіш.

Таму: do it yourself, вырашылі мы і выправіліся ў D.I.Y.-бар на Зыбіцкай, каб насалодзіцца класікай панку ад DJ Pogodina. Падлячыцца яе гаючымі гукамі ад подлай менскай тугі.

І вось, стоячы з куфлем піва і завываючы разам з усімі, што «ай таксама ўона бі анархі», я падумаў, што быць панкам у 2016 годзе цяжкавата. Ды ўжо, бадай, і немагчыма.

Не, чыста эстэтычна яно, канечне, можна, а ў Беларусі дык і трэба. «I get pissed, Зелянстрой!» – як пяе Джоні Ротэн. Але ўсё гэта – не больш чым музыка. Проста музыка. Проста мы пакінулі на пару гадзін свае чорныя цені недзе там, на паверхні, у Верхнім горадзе. Хай гэтае грамадства жарэ іх, пакуль мы тут, унізе, будзем слухаць самую летнюю музыку ў свеце. І яно жарэ. Аблізваецца, глыдае, прыцмоквае: у паўзах паміж песнямі чуваць, які ў яго насамрэч звярыны апетыт. А потым мы падымемся па сходах у горад, і яно зноў прымецца за нас, і мы будзем падстаўляць яму самыя смачныя часткі душы. Таму кожнаму з нас варта добра, да ўсрачкі наслухацца панк-року, перад тым як выйсці адсюль, з гэтага бара. Наслухацца – як крэмам ад інсектаў намазацца: калі ад нас будзе смярдзець старой добрай панк-класікай, можа, там, наверсе, у Менску, з нас не адразу вып’юць усю кроў, а?

Мы спажыўцы.

Спажыўцы.

А моладзі ў бары робіцца ўсё болей. Быццам яны і праўда ратуюцца тут ад монстраў простага чалавечага шчасця, якія чакаюць іх наверсе. Дарагая DJ Pogodina, пастаў, калі ласка, яшчэ «пісталетаў», або Ігі Попа, прашу я нячутна, пра сябе, але каму ёсць справа да сівога смешнага дзядзькі, які прытуліўся ля стойкі разам са сваёй цудоўнай цётачкай і п’е другое піва. Ім, гэтым мілым панкам, па дваццаць пяць і ў кожнага вышэйшая адукацыя на лобе напісаная. Не, нашы панкі – гэта не іхныя панкі. Нашыя панкі маюць густ. Нашыя панкі – самыя вясёлыя ў свеце. Прынамсі на гэтыя пяць гадзін. Панк-рок не бывае доўгім, а жыццё бывае.

Не трэба было мне сюды хадзіць, у D.I.Y.-бар. Не трэба было слухаць DJ Pogodina. Не трэба было піць другое «Лідскае» і рабіцца старым казлянём, якое раптам прабіла на ўспаміны.

…Неяк я вырашыў, што не хачу быць вакалістам, і паклікаў у свой гурт прыяцеля Сярожу. І вось мы стаім на сцэне Дома культуры ў Лагойску, і ён раве ў мікрафон: «Ана-а-архія ў Рэспу-у-убліцы Беларусь!», а я рву струны барысаўскай гітары, і бубнач п’яны, і басіст Коля, і я п’яны, і мы робім у Лагойску лета, а перад намі скача натоўп потных паўголых падлеткаў, ад якіх пахне такой гарманальнай нестабільнасцю, што робіцца страшна і соладка адначасова. І я адчуваю, што, калі ім зараз скамандаваць: дэстрой, рабяты! – яны, дарма што ў іх двойкі па ангельскай мове, пойдуць да раённай адміністрацыі – і застанецца ад яе адна толькі шыльда.

І было гэта дваццаць гадоў таму.

«І я адчуваю, што калі ім зараз скамандаваць: дэстрой, рабяты! – яны, дарма што ў іх двойкі па ангельскай мове, пойдуць да раённай адміністрацыі – і застанецца ад яе адна толькі шыльда»

У мяне яшчэ зубы былі свае. І кружэлка першага альбому «Студжыз» была, выпушчаная фірмай «Мелодыя», – яна стаяла ў мяне ў скрыні каля пісьмовага стала, а са сцяны ўсміхаўся Сід Вішэс.

Не, гэтыя цяперашнія дваццацігадовыя нікуды не пойдуць – ні строіць нікога, ні дэстроіць. Усё скончыцца мірна. Панк-рок – гэта весела. Лёгкае прыемнае ўзбуджэнне. Танцы. Самая летняя музыка ў свеце. Але вечнае лета надакучвае, у пэўны момант хочацца Вагнера, а потым фальклору, а потым цішыні. А потым ты ідзеш у бар на Зыбіцкай і трасеш галавой, шчаслівы ад таго, што хоць на некалькі гадзін можаш зноў зрабіцца анархіяй («oh what a name!»). Можа, апошні раз у жыцці.  

Панк-рок лечыць.

Ад прэтэнцыёзнай пустаты псеўдаінтэлектуальных вечарынак, ад нуднай зімы паэтычнага пустаслоўя, ад абрыдлага русского рока, ад надакучлівых нацыяналізмаў, ад іхных і нашых ніваў, ад бясконцых бла-бла-бла пра бла-бла-блаславёную культуру. Ад уласнага пафасу. Ад сцягоў і гербаў. Дарэчы, сёння ў Re:Public упершыню ў Менску грае Anti-Flag.

Не пайду. Буду сядзець дома і чытаць Чарана.