«Тут прыгожыя людзі прыгожа п’юць»: інтэрв’ю са стваральнікамі бара «Молодой»

Пра людзей, месца і тэлеграм-рэаліці

– Давайце пазнаёмімся.

– Мяне завуць Сяргей.

– Мяне – Ларыса.

– Герман.

– Я Жэня, дырэктар.

– Я Юля.

– Адразу пытанне: чаму вас так шмат?

Г.: У нас не было грошай на бар. А калі больш людзей, то ў іх больш грошай, і яны могуць адкрыць бар.

– Як размяркоўваюцца вашыя функцыі ў такім «кааператыве»?

Г.: Я чыню, калі зламалася нешта.

Ю.: Ой, чыніш…

Ж.: Дырэктар займаецца дырэктарскімі справамі.

С.: Я тут старэйшы бармэн.

Л.: Я прынесла грошы і адказваю за возера радасці.

Ю.: Я кіраўнік. Гэта працэсы, развіццё, маркетынг.

 

 

– Чаму вы адкрыліся ў такім дзіўным месцы?

Ю.: Мы з Германам летась з'ездзілі ў Маскву, пагулялі, смачна паелі, смачна папілі ў вельмі нефармальных месцах, і, калі вярнуліся, закралася думка, што можна было б нешта і адкрыць. Пачалі думаць пра памяшканне, а ў Германа ёсць вельмі добры знаёмы з вельмі добрымі памяшканнямі.

Г.: Ён пасадзіў нас у машыну і павёз паказваць месцы ў розных пунктах горада. Усю дарогу мы казалі, што ў нас няма грошай. Ён прыехаў сюды і сказаў: «Ну пабудуйце, а потым пачняце плаціць».

– Што тут было раней?

Ю.: Нейкі склад пліткі, карацей, нічога. Мы сюды прыехалі, само памяшканне было дзіўнае. Але потым мы зайшлі ў гэты класны двор – з яго ўсё і пачалося.

 

 

– А як з'явілася ідэя тэлеграм-канала «Слабоумие и отвага» пра тое, як вы будуеце бар?

Г.: Тэлеграм – гэта ж новая беларуская сацыяльная сетка. Там усё адбываецца. Потым, калі мы яго ўжо зрабілі, я ўбачыў «Кругі на палях» [папулярны тг-канал комікаў ТНТ, дзе яны размаўляюць відэапаведамленнямі. – заўв. рэд.], і мы падумалі, што гэта рэальна можа ператварацца ў дыялог.

Ю.: Мы самі не разумелі, як яго весці.

Ж.: І да гэтага часу мы не разумеем, як яго весці.

Г.: Для тых людзей, для якіх мы адкрыліся, мы вядзём проста так, як трэба. З мацюкамі. Як ёсць.

– Але ў выніку атрымалася як быццам рэаліці.

Л.: Так! Мы потым зразумелі, што гэта першае беларускае бізнэс-рэаліці-шоу. І людзям яно падабалася, бо жывое і трушнае. Вось тут батарэю цягнуць, а вось пра х**ню з арэндай гавораць.

Ж.: Мы дзяліліся ўсім, нават лічбамі, у колькі нам гэта абыходзілася.

– І ў колькі абышлося?

Г.: 72?

Ю.: 75 з апошняй вентыляцыяй і апошняй апрацоўкай.

Л.: Вось прыкладна так мы і даведваемся, у колькі ўсё абышлося…

Г.: 75 тысяч долараў каштуе пабудаваць бар на месцы, дзе нічога не было.

Ю.: З нуля.

Ж.: 67,6 квадратаў.

Г.: 1000 долараў за квадрат.

 

«75 тысяч долараў каштуе пабудаваць бар на месцы, дзе нічога не было»

 

– Куды вы хадзілі ў Менску да з'яўлення свайго бара?

Г.: Калі казаць пра тусоўку, то цяпер гэтых месцаў няма.

– Вы хочаце, каб у вас сфармавалася тусоўка?

Г.: Так, мы не хочам рэстаран. Мы хочам кам'юніці.

– А што для гэтага трэба зрабіць?

Ю.: Мусіць, быць адкрытымі. Камунікаваць з людзьмі не як з наведнікамі, а як з сябрамі.

 

 

– Чаму «Молодой»?

Ж.: У нас з Сярожам у камунікацыі быў такі зварот: «Малады, трэба зрабіць гэта».

С.: Мы замянялі ім слова «чувак». І вельмі часта гэтае слова прамаўлялі, так што яно распаўсюдзілася на ўсіх.

– Як вы вырашаеце спрэчныя сітуацыі? Напрыклад, з той жа назвай, калі камусьці не падабаецца.

Г.: Паланецкая ўсіх піз**іць... У нас умоўна падзелена: на мне – дакументацыя, на дырыку – дырэктарскія справы, Сярога ставіць бар, Паланецкая – за арт-развіццё. Ларысон – наш венчурны інвестар.

– Але вы ўсе не навічкі ў барнай культуры?

Л.: Я навічок.

– Як цябе занесла сюды?

Г.: Яна бухае.

Л.: Хах. Увогуле, ведаеце, усё мараць адкрыць бар. І калі побач ёсць людзі, якім можна даверыцца і з якімі добра, то ўсё атрымліваецца.

Ж.: Мы з Сярожам працавалі ў барах.

С.: Мы працавалі разам. У мяне была ідэя адкрыць бар на раёне, і рабяты кажуць: «Давайце зробім бар на раёне», і я кажу: «Давайце зробім бар на раёне».

– Юля, для цябе гэта ўжо трэці праект. Калі першы бар – гэта, як для Ларысы, мара, то трэці – гэта што?

Г.: А гэта мая мара.

Ю.: Трэці – гэта яго мара, у якую ён мяне ўцягнуў.

Г.: У мяне была ідэя адкрыць такі бар, я прыйшоў і заразіў усіх ідэяй.

– А «такі» – гэта які? У чым канцэпцыя?

Г.: У Маскве ёсць выдатнае месца Underdog, у яго немагчыма не закахацца. Гэта кам'юніці людзей, якія любяць туды хадзіць.

Ю.: Панк-тусоўка, але вельмі камфортная для цябе. Няма адчування, што ты прыходзіш у закрыты клуб. Ты, можа, і не панк, але там адразу ўліваешся, і табе камфортна, весела. І вельмі смачна. Мы тады паелі сечаны сэндвіч і не зразумелі, чаму ў Менску такога няма.

 

«Джанк-фуд – каб адразу было зразумела, што гэта не пра тэйбл-сэрвіс»

 

– Што ў вас за прыкол з джанк-фудам?

Ю.: Джанк-фуд – гэта проста іншая назва для стрыт-фуда. У Менску стрыт-фуд мае канатацыю чагосьці з танных прадуктаў.

Г.: А ў нас стаіць прафесійнае абсталяванне для крутой кухні, на якім мы можам гатаваць усё, што заўгодна. Але мы гатуем джанк-фуд.

Ю.: Гэта ўсё, што можна есці рукамі. Джанк-фуд – каб адразу было зразумела, што гэта не пра тэйбл-сэрвіс.

Г.: Так, мы не прагонім ката, які залез на стол.

– А чалавека, які залезе на стойку?

Г.: Тут пытанне. У нас там жырандоля такая, яе шкада.

– Як выбіралі мэблю?

Г.: «Буржуазныя каштоўнасці», нешта моднае з Піцера, але ўсё вельмі ў бюджэце.

Ю.: Ёсць пянькі ад твайго таты.

Г.: Колькі яны каштуюць у «Зары»?

Ю.: 300 адзін. Я сказала: «Хачу такія пянькі». Знайшла іх у «Зары». Калі ён убачыў 300 рублёў за пянёк, у яго ў вачах пацямнела. Адправіў фатаграфію бацьку. Бацька кажа: «Вам колькі трэба?» – «Чатыры». Тэлефануе праз месяц: «Я зрабіў 12, забірайце».

– Адкрыліся па плане?

Хорам: Не!

– У чым былі галоўныя цяжкасці?

Ж.: Калі я прыступіў да пасады дырэктара, мне далі спіс заданняў. Я такі: дзевяць пунктаў? Ды я іх раскідаю за месяц і далей буду ў носе калупацца. Але гэтыя пункты пачыналі дадавацца і дадавацца, а я яшчэ паралельна працаваў. Трэба было сумяшчаць, але гэта прыкольна, калі разумееш, што ўсё – дзеля агульнай справы. А рэальна складаней за ўсё – знайсці грошы.

Г.: Мы бралі крэдыт, зараблялі самі. У нас ёсць яшчэ другое памяшканне побач, мы будзем будаваць там нарыхтоўчы цэх і кабінет дырэктара з шастом.

Ж.: Чырвоная канапа, велюравыя прасціны.

– Аквадыскатэка будзе?

Ж.: Магчыма.

 

 

Пра канцэпцыю бара на раёне

– Раскажыце пра ваш поп-ап у «Бедном родственнике».

Ю.: Мы рабілі мерч у падтрымку тэлеграм-канала «Слабоумие и отвага», трэба было прадаць футболкі з папярэдніх замоў. І нам цікава сябраваць з установамі, якія нам блізкія. Мы напісалі рабятам: пусціце нас да сябе, паробім барбекю, прададзім футболкі.

– Чаму выбралі «Бедный родственник»?

Г.: Мы падобныя. Яны класныя, і мы таксама класныя. Яны рабілі бар з мінімальнымі рэсурсамі, але зрабілі яго прыгожа, стылёва і модна, каб збіраць такіх самых прыгожых, стылёвых, модных людзей.

 

«Прыкольна, калі разумееш, што ўсё – дзеля агульнай справы»

 

– Гэта новы мінскі трэнд – рабіць бары без мармуровых стальніц?

Ю.: Мне здаецца, на адзін такі панк-бар у Менску адчыняюцца тры з мармуровымі стальніцамі.

– Якіх бараў не хапае ў Менску вам самім?

Г.: Такіх, дзе людзі пачуваюцца вольна, дзе няма правіл, дзе не трэба прыходзіць у гарнітуры, дзе можна танцаваць. Мы ж таксама камерцыйны праект і хочам зарабляць грошы, але хочацца, каб тусоўка была ў першую чаргу, а ўжо другім нумарам – зарабляць грошы. У нас няма мэты прадаваць стэйкі па восемдзесят баксаў, навошта?

 

 

– Як адчуванні ад дня адкрыцця?

Ж.: Што было за дзень да адкрыцця і што было ў дзень адкрыцця – гэта проста дзве розныя карціны. Тут яшчэ свідравалі, рабілі вентыляцыю, усё было ў плёнках. Дурдом.

Ю.: І гэта як бясконцы рамонт. Увесь час трэба нешта дарабляць. Планаў шмат. Пачынаючы з таго, што трэба павесіць гаплікі пад барам...

Г.: Заўтра павешу.

Ю.: …заканчваючы дастаўкай і сваімі наборамі навынас. Бар на раёне – суперкласна, але для эканомікі бара гэтага замала. Трэба ўвесь час нешта прыдумляць. Гэта могуць быць вечарынкі, можа быць дастаўка, яшчэ нешта. Ніколі не надыдзе момант, калі мы зможам спыніцца і нічога не рабіць.

– Як вы трымаецеся ў такой вечнай напрузе?

Ж.: Я ў «Dark Souls» гуляю па вечарах.

Л.: Мы нават месяц яшчэ не адпрацавалі, каб сесці і яго прааналізаваць. Але гэта афігенна – бачыць, што хтосьці ў нас сядзіць і така з курыцай есць. Рабяты, можа, паабвыклі, а ў мяне гэта выклікае шчанячае захапленне.

– Сяргей, раскажы, што па бары.

С.: Мы вырашылі зрабіць вялікую лядоўню з піўком і з прышпільнымі штукамі. Ён будзе ўвесь час абнаўляцца. Усякія рэчы будуць з'яўляцца – аж да кефіру. Чаму б і не? Гэта пацешна. У нас ёсць свой мінімум кактэйляў, але мы не кактэйльны бар. Шэйкерам не трасём. Можам нешта табе прыгатаваць, без праблем, ці чыстую чарачку бурбона наліць. У некаторых барах госці на выбар кактэйлю трацяць больш часу, чым на сам кактэйль. Мы хочам, каб гэта ўсё спрасцілася.

 

 

Да размовы далучыўся шэф Мікіта Цвяткоў.

– Мікіта, а ў чым галоўная ідэя кухні?

М.: Ежа павінна быць дастаткова простая для таго, каб можна было есці нават стоячы, не займаючы ні стол, ні крэсла. Наша ідэя – сумяшчаць якія-небудзь назвы накшталт така і зразумелы бабулін таўшчэнны блін, які падаем з ірванінай, атрымліваецца пацешна. Выкарыстоўваем нейкія фішкі, якія атрымалі абсалютна выпадкова. Напрыклад, соус з яблыкаў з кінзой і часныком, які мы рабілі як ткемалі, а потым зразумелі, што гэта не ткемалі, але ён вельмі прышпільны.

– Ёсць нешта для вегетарыянцаў?

М.: Сёння распрацавалі сэндвіч з вешанкамі. Ёсць павага да выбару людзей, і вегетарыянцаў, і веганаў. Хтосьці рэжа для веганаў агуркі і памідоры, але чалавеку, які хоча паўнавартасную страву, гэта крыўдна.

Г.: Мікітос – знаходка. Усе пытаюцца: што вы зрабілі для таго, каб ён да вас прыйшоў?

– А што вы зрабілі?

Ю.: Гэта сакрэт.

– Мікіта, міргні два разы, калі што.

Г.: Была размова. Юля кажа: «Напішу Цвяткову». Я кажу: «Ага, ну так, і Гордану Рамзі напішы яшчэ, раптам хтосьці з іх пагодзіцца, шанцы прыкладна аднолькавыя». Яна кажа: «Ён прыязджае». Я кажу: «Дык можна было і Рамзі паспрабаваць напісаць, раз гэта так працуе…»

 

 

Пра Менск барны

– Пару гадоў таму ўсе пісалі, што Менск – гэта новы Берлін. Цяпер, па вашых адчуваннях, на што больш падобны?

Л.: Жабінка!

Усё: Ах-ха-ха.

Ж.: Калі мы пра бары, то куды людзі звычайна ходзяць тусавацца? Большасць – на Зыбіцкую або Кастрычніцкую. Зыбіцкая сем гадоў таму была прыгожая культурная вуліца, а цяпер там некамфортна знаходзіцца.

– Чаму так адбылося?

Ж.: Там адкрываецца вялізная колькасць бараў, і ўсе яны працуюць на турыстаў.

Ю.: Рэзервацыя. Няма нічога акрамя бараў. Ты ідзеш туды мэтанакіравана піць, і людзі, якія там адкрываюць бары, на гэта разлічваюць. Там паток. А тут мы робім іншую субстанцыю.

– А што загубіла Кастрычніцкую?

Ю.: Намёты з шавухай, кальяны ў багажніках.

– Як вам Інтэрнацыянальная – Рэвалюцыйная – Камсамольская цяпер?

Ю.: Сумна. Мне не хочацца знаходзіцца ў цэнтры, бо ўсё стала сумна.

С.: Думаю, і людзям ужо хочацца адысці ад цэнтра, таму што тая ж Камсамольская вуліца ператвараецца ў нешта не вельмі зразумелае. Яна стала турыстычнай у кепскім сэнсе слова.

– А турыстычная ў добрым – гэта як?

С.: Гэта не калі ты прыехаў у горад і табе кажуць ісці на Зыбіцкую, а калі кажуць, што трэба з'ездзіць у пэўны бар у задуп’і. Думаю, класна, калі ёсць бар недалёка ад цэнтра, дзе спакойна, прыемная тусоўка. Як у тым жа Accidental Point.

– Там, дарэчы, як быццам спрабуюць зрабіць новую Кастрычніцкую, але чамусьці не атрымліваецца.

Ю.: Механізмы розныя. Калі я ва ўніверсітэце вучылася і мы гулялі па Кастрычніцкай, гэта была пустынная вуліца. На яе баяліся заходзіць, таму што яна далёка, няма трафіку. І спачатку там адкрываліся хлопцы і дзяўчаты, якія маглі гэты трафік з сабой прывесці, – неабыякавыя людзі для неабыякавых людзей. Кастрычніцкая стваралася паціху. А гэтыя кластары – як бы класна, што яны з'яўляюцца адразу гатовымі і там ужо ёсць прыгожыя памяшканні, куды можна заехаць. Але арэндадаўцы часта не фільтруюць тых, хто туды заязджае, нават не патрабуюць нейкай знешняй адпаведнасці. У выніку ўсе будуць гнуць сваю лінію і будзе страката, а потым туды абавязкова заедзе шавуха і кальяны.

– Ці бывалі ў вас незвычайныя наведнікі, якія проста патрапілі сюды па дарозе з «Санты»?

Г.: У нас побач аўтамыйка, з яе класныя рабяты зарульваюць. У іх ёсць сваё прывітанне – туф-туф-туф рукамі, цэлы рытуал. Гэта самае крутое суседства, якое толькі можа быць.

Ж.: Нас жа так адразу не ўбачыш і выпадкова сюды ці наўрад зойдзеш. Ты, хутчэй за ўсё, пачуеш пра нас недзе. Вельмі шмат людзей жыве менавіта ў гэтым раёне. Калі ў пятніцу тут тусоўка і ў прыбіральню схадзіць праблематычна, то чалавек ідзе дадому папісаць і потым ідзе назад.

Г.: У нас адзін туалет – праблема.

Ж.: Але ён вельмі прыгожы.

 

«У некаторых барах госці на выбар кактэйлю трацяць больш часу, чым на сам кактэйль»

 

– Цяпер прынята казаць, быццам у Менску вуліцы пустыя, а там, дзе не пустыя, людзі нейкія «няякасныя».

Ж.: У нас тусоўка збіраецца проста выдатная.

Г.: У нас няма турыстаў, так іх карэктна назавём. Да нас ходзяць жыхары гэтага горада. Спадзяюся, што так і працягнецца. Неяк зайшлі тыпу пацаны з раёна ў трэніках. Так яны вельмі культурна сябе паводзілі. Зразумелі, што гэта не іхняя лаўка.

– Як так атрымалася?

Г.: Атмасфера ўплывае. Ты прыходзіш – тут прыгожыя людзі прыгожа п'юць, і ты будзеш паводзіцца адпаведна. У агрэсіўным месцы, дзе ўсе бухаюць, як на Зыбіцкай, можна і пабіцца – атмасфера спрыяе.

Ю.: Калі мы запусцілі двор, то мы не хацелі ўвесь час уносіць і выносіць мэблю. А двор прахадны, ніяк не закрываецца, і мы баяліся, што людзі могуць нешта ўкрасці. Тады мы проста прыматалі на дрэва запіску: «По-братски, ничего не пиз*ите ради Христа».

Г.: І ўсё на месцы.

 

Фото: Palasatka