Любоў да Курасоў

– Давай па парадку. Як так атрымалася, што на цябе выйшаў Dazed?

– Атрымалася вельмі проста і выпадкова. Журналістка Dazed паказала рэдактару выдання падборку маіх ранніх фатаграфій, якія зацікавілі яе, і прапанавала апублікаваць у часопісе.

– Што змянілася ў тваім жыцці пасля публікацыі?

Можна сказаць, гэта першая публікацыя маіх прац у больш-менш вядомым выданні. Аднак фідбэк, які я атрымала, напрыклад, ад суайчыннікаў, быў адназначна негатыўным. Не ведаю, ці паўплываў на гэта шаблонны і заезджаны загаловак журналісткі пра «маладосць пры апошняй дыктатуры» ці «занадта сумныя» партрэты маіх сяброў і прыяцеляў. Да гэтага ніхто мной не цікавіўся. Ніхто не будзе цікавіцца кімсьці, калі гэты «хтосьці» сядзіць у «падполлі» і нікому нічога не паказвае.

«Тут ты можаш лёгка залегчы на дно, адчуваеш менш кантролю, чым на праспекце, дзе часта прасочваюцца ідэалагічныя знакі»

Пасля публікаці я стала «бачнай». Мае працы пачалі расшарваць іншыя часопісы з просьбай даць інтэрв'ю, дзе адны і тыя ж пытанні пра Беларусь і цяжкае жыццё без усялякай надзеі. Былі і выключэнні, калі рэдактары хацелі пагаварыць менавіта пра мае работы.

– Ты здымала толькі на плёнку, а што наконт лічбы?

– У мяне няма лічбы, толькі плёнка. Здымала я і на Mamiya 7, і на Mamiya RZ. Гэта сярэдні фармат. У маім выпадку тэхніка не грае значнай ролі, таму што ёсць фатаграфіі, зробленыя на тэлефон. Якасць і дэталізацыя не маюць значэння.

– А што мае значэнне?

– Дай падумаць. Калі не тэхніка, то эстэтыка, з якой я працую, змест. Кожная з работ адлюстроўвае пэўныя з'явы, з якімі я сутыкаюся тут, і ўсе гэтыя вобразы. Так, вобразы важныя.

«Як можна захапляцца ўсім гэтым дваровым “артам” з пластыку, шын, пакрышак і плюшавых цацак?»

– Раскажы больш пра фатаграфіі. На афішы адна з тваіх прац – калаж з птушкай сірын на фоне менскіх шэрых панэлек.

– Сам краявід – Курасоўшчына, а птушка – фенікс ці сірын, а можа быць, алканост – гэта зварот да казачных матываў. Жанчыны, якія з'яўляюцца ў маіх працах, знаходзяцца ў вельмі дзіўным стане: яны адключаныя ад рэальнасці. Яны не ведаюць, што з ёй рабіць, не могуць паўплываць на ход падзей. Такія русалкі, жар-птушкі ў станах летуценных мрояў, нейкага паўсну.

– Тыя, хто на фатаграфіях, – гэта твае знаёмыя, так?

– Вядома. Насамрэч там мала персанажаў. У асноўным дзяўчына, якую я ўвесь час здымала раней, але цяпер мы з ёй жывем у розных краінах. І яна, як мой пратаганіст, увесь час з'яўляецца ў маіх працах. Гэта мая муза, адзіная і непаўторная, як Курасоўшчына.

– Калі глядзіш на твае здымкі, здаецца, што яны зроблены пахмурнай вясной.

– Я б хацела здымаць пахмурнай вясной. Я люблю такое надвор'е: воблачнасць і адсутнасць сонца. Тады святло нашмат лепшае, колеры глыбейшыя.