Выстава Антона Сарокіна: фрагменты мінулай будучыні

«Карыстальнік, верагодна, адсутнічае»

калекцыя скрынсэйвераў для спячага рэжыму

– Праца ўяўляе сабой калекцыю з пятнаццаці відэа, стылізаваных пад скрынсэйверы, якія ўсталёўваюцца на лямпавых маніторах. Для гэтых старых манітораў скрынсэйверы выконвалі важную функцыю зніжэння іх энергаспажывання і зносу. Сёння яны абсалютна бескарысныя з пункту гледжання функцыянальнасці і выконваюць выключна дэкаратыўную функцыю.

Сама стылістыка скрынсэйвераў, як і ў цэлым эстэтыка Windows 95-98, атрымала другое нараджэнне дзякуючы жанру vaporwave, які першапачаткова насіў крытычны характар – праблематызаваць праблемы позняга капіталізму.

Я перавёў гэтую крытычную оптыку на нашы рэйкі. Мне падабаецца выкарыстоўваць інтэрнэт-смецце ў працы. Акрамя таго, што яно поўнае прывідаў і адсылак да нелінейнага характару часу, з ім вельмі зручна працаваць, выкарыстоўваць яго і як матэрыял для дэканструкцыі, і як матэрыял для канструявання.

Скрынсэйверы прысвечаныя беларускім рэаліям у сферы эканомікі, культуры, права на горад і палітычнага пратэсту. Так, напрыклад, у якасці тэкстуры трубаправода я выкарыстаў карціны Шагала, Суціна і Бакста, набытыя Белгазпрамбанкам для сваёй калекцыі. У скрынсэйвер з лятучымі тостарамі ўкаранёныя кубачкі з кавай на вынас з менскіх кавярняў. З танкам – выкарыстаны рэндар танка з World of Tanks. З лабірынтам – тыпавая тратуарная плітка і графіці на вуліцы Кастрычніцкай.

«У пакоі або ў замку»

тэлефонная размова (рэпліка на Кардыф/Мілер)

– Праца «У пакоі або ў замку» – гэта рэпліка на серыю работ канадскіх мастакоў Кардыф і Мілер, якія ў праекце «Dreams – Telephone Series (2008-2010)» звяртаюцца да сваіх сноў у якасці матэрыялу для мастацкай інтэрпрэтацыі.

Я ўзяў за аснову назвы прац-сноў і выбудоўваў тэлефонную размову паміж двума аўтаматызаванымі сэрвісамі. Адзін з іх – Siri – воблачны персанальны памочнік і сістэма «пытанне-адказ», якую можна навучыць. Другі – Google Text-to-Speech – праграма для канвертавання тэксту ў сінтэзаваную прамову.

Уся праца складаецца з 4-х дыялогаў – двух на англійскай і двух на рускай – і ўсталёўваецца праз старыя тэлефонныя апараты.

Праца падымае пытанні, звязаныя з голасам і камунікацыяй. Напрыклад, ці з'яўляецца сінтэзаваная прамова голасам, або голас можа належаць толькі чалавеку? Ці зможам мы прыняць «штучны» голас як роўны? Як змяняюцца зараз і будуць змяняцца ў будучыні нашы зносіны ў сувязі з развіццём навучэнцаў камп'ютарных сістэм? Як у цэлым мяняецца наша ўяўленне пра камунікацыі ў сувязі з развіццём тэхналогій? Ніжэй – аўдыяўрывак размовы «Мы знаходзімся ў дзіўнай краіне».

«Рэзервовае капіяванне часовых безыменных файлаў»

прывідалагічны міні-альбом у руху

– Гэтая праца – частка інсталяцыі ў жанры ханталогіі (ад англ. hauntology – прывідалогія). У якасці відэаматэрыялу я выкарыстаў VHS-запіс свайго выпускнога ў школе. У якасці аўдыя – папулярныя трэкі канца 90-х – пачатку 2000-х. І той, і іншы кантэнт я значна перапрацаваў, ствараючы па сутнасці новы візуальны і гукавы прадукт.

Трэк да відэа называецца «Ты где-то». Ён зроблены на базе аднайменнай песні гурта «Госці з будучыні» – на мой погляд, самага цікавага рускамоўнага поп-прадукту таго часу. Гурта, які насамрэч быў у пэўным сэнсе «з будучыні» і які выклікае ў мяне настальгію па той самай будучыні, якая так і не наступіла.