Луз ёсэлф ту батл

Размінка

Праз некалькі хвілін я буду касплэіць Кроліка з «8 мілі» і рабіць выгляд, быццам я рэальна разумею, што адбываецца вакол. На храна я ў гэта ўпісаўся? Дзіўная штука – жыццё: у кастрычніку я яшчэ слэміўся на канцэрце Placebo, а цяпер вось рэп-батл. Ну і добра, чаго ныць – сам жа хацеў. Апанент таксама рыхтуецца: ён пачаў свідраваць мяне фірмавым батлерскім позіркам. Быццам ён Аляксандр Рыгорыч, а я – «Чай з малінавым варэннем». Гэтым скілам я пакуль што не валодаю, тут патрэбны доўгія гады трэніровак.

– Косця, ну дзе там вадзіца, ты ж абяцаў! Мы тут увогуле за вадзіцу і батлім!

– А як жа хайп?

– Ну і за яго, вядома... Не, я сур’ёзна – прынясі, а. Трэба ж неяк час цягнуць, калі тэкст забуду.

– Я табе забуду! Добра, зараз вазьму вам на бары.

Косця – адзін з арганізатараў і па сумяшчальніцтве вядучы батла. Беларускі Рэстаратар, толькі з валасамі. Са сваёй задачай ён спраўляецца на выдатна, трэба сказаць. Яго кароннае «А-ё-ё-ёў, з вамі Косця Баяндзін...» стала мемам ужо далёка за межамі нашай рэперскай тусы.

– На, трымай. Усё, праз пяць хвілін пачынаем, чувак. Хто першы, вырашылі?

– Так, першы я буду.

– Добра, удачы!

Дарэчы, наконт «нашай рэперскай тусы». Магчыма, для кагосьці гэта будзе адкрыццём (ну ці мала), але, калі камеры выключаюць, удзельнікі батла не спяшаюцца вырваць адзін аднаму кадыкі.
На MIB-е ва ўсіх рабят выдатныя адносіны. Пацверджаннем таму могуць стаць узаемныя віншаванні з Новым годам або, напрыклад, кранальныя аўдыяпаведамленні ад падбухнулых арганізатараў у стылі: «Хлопцы, я вас усіх таааак люблю! Усё, вырашана! Мы павялічым прыз да паўтары тысячы, хай яны там на SLOVO задавяцца ўсе!» І нешта мне падказвае, што яшчэ парачка сумесных папоек – і мы наогул будзем лепшымі сябрамі.

Не бачу ў гэтым ніякай супярэчнасці. Усе разумеюць, што сказанае ў коле застаецца там жа. Батлы – гэта спорт, і ставіцца да іх трэба адпаведным чынам. Больш скажу, часам батл – гэта нават карысна. Гэта нагадвае своеасаблівы рытуал ачышчэння. Чалавеку, які прама выказаў усё, што пра цябе думае, ты давяраеш больш, чым якому-небудзь крывадушнаму падхаліму. Да таго ж з выказанага ў твой бок можна запазычыць нешта карыснае, нешта, што прыкметна толькі збоку. Насуперак ходкаму меркаванню, у батлах ёсць нешта большае, чым проста жарты пра мамак. Ды і апошнія, калі шчыра, у 2017 годзе – ужо маветон сярод рэпераў.

Сябры падбадзёрваюць з-за спіны:

– Што, хвалюешся?

– Не, ну а ты як думаеш?

– Саня, супакойся, зараз ты яго вынесеш, а потым мы гэтую справу добра адсвяткуем.

Хутчэй бы. Наконт хвалявання. Памятаеце, як у Эмінэма: «His palms are sweaty, knees weak, arms are heavy». Памятаеце? Дык вось ні фіга падобнага. У цябе адзіная думка ў галаве – не забыць тэкст. Кожную паўзу, кожнае імгненне цішыні ты спрабуеш выкарыстоўваць, каб успомніць пару радкоў і пераканацца, што яны на месцы. Часу на тое, каб баяцца натоўпу, камеры, суддзяў, тым больш апанента, тупа не застаецца.

Амар Хаям

Мы з сябрамі стаім каля клуба і назіраем, як людзі разыходзяцца па дамах. У кожнага з нас у заплечніках па дзесяць бляшанак спонсарскага энергетыка і адкрыты «Балантайнс» – мы едзем святкаваць. Тэлефон разрываецца ад твітарскіх апавяшчэнняў. Людзі развалакваюць тэкст на цытаткі, віншуюць, шлюць фоткі. Я прама рэп-зорка на гадзіну.

Насамрэч у кожнага батла можа быць толькі два вынікі. Выступіў дрэнна – гэтае лайно паглядзяць пару дзясяткаў тысяч чалавек, а былы настаўнік літаратуры перастане з табой вітацца. Перамог – настаўнік усё роўна вітацца перастане, затое на месяц ты станеш сапраўднай лакальнай зоркай. Кожны першы хоча з табой выпіць, кожная другая просіць тэлефончык. Яшчэ і сертыфікат на красоўкі могуць падагнаць – зусім прыгожа.

Але ўсё гэта такая дробязь, сябры. Заўсёды трэба памятаць, што мы проста раз у месяц смешна абзываем адзін аднаго на камеру, ні больш ні менш. І робім гэта з нейкага свайго скажонага фетыша. Гэта як Байцоўскі клуб ХХІ стагоддзя. На прызы цяпер усім пляваць, я думаю, чувакі са мной пагодзяцца. Галоўнае – атрымліваць задавальненне ад працэсу.

– Што табе Габоныч сказаў?

– Сказаў самую разумную рэч за дзень: «Малайчына, але цяпер не апускай планку. Я бачыў занадта шмат батлераў, хто крута стартануў, але хутка здаў свае пазіцыі. Не рабі чужых памылак».

– Прама Амар Хаям...

– Ай, ды ну цябе!

– А калі сапраўды выйграеш, што з грашыма рабіць будзеш?

– Альбом запішу, з’езджу на канцэрт RHCP, пра які гадоў пяць марыў. А калі не выйграю – усё роўна зраблю тое ж самае. Усё, харош загадваць, пойдзем адзначаць!

Пасля гэтых слоў «рэп-зорка» са світай адправілася блукаць па раёне ў пошуках кругласутачнага гастранома. Прама як Кролік у апошніх кадрах «8 мілі». Не хапала толькі адпаведнага саўндтрэка...