Голас цела: Аня Александронкава

Цяжарнасць

Раней мы з мужам не думалі аб дзецях і наогул не хацелі звязвацца з гэтай тэмай. Але нядаўна зразумелі, што ўжо нічога асабліва не цікавіць: тусоўкі больш не прышпільваюць, жыццё не развіваецца, адна хіпстарская праца змяняецца іншай – і наогул усё ідзе па коле.

Калі ў выніку ўсё стала не так ужо важна, мы зразумелі, што трэба прыдумаць нешта больш глабальнае. Рашэнне завесці дзіцяці – гэта велізарны выклік сабе, гэта адмова ад эгаістычных адносін да жыцця. Мы перасталі засцерагацца не ад нуды, а таму, што сталі гатовыя да новага этапу жыцця. Дзіця – гэта самы лепшы сумесны праект, які можа зрабіць пара. Грандыёзны.

Вельмі нязвыкла было адчуваць, як расце жывот: першыя месяцы было няпроста прывыкнуць да новага стану, у мяне нават была міні-дэпрэсія. Сам жывот насіць не вельмі цяжка. Нязручнасць толькі ў тым, што прыйшлося памяняць позу для сну: пажадана ляжаць на левым баку.

У мяне няма блізкіх сяброў з дзецьмі, таму няма з кім пагаварыць на гэтую тэму. Нават было страшна каму-небудзь распавядаць аб тым, што я цяжарная. Але калі малазнаёмая суседка павіншавала з будучым папаўненнем, то стала зразумела, што больш няма сэнсу маўчаць пра гэта.

«Рашэнне завесці дзіцяці – гэта велізарны выклік сабе, гэта адмова ад эгаістычных адносін да жыцця»

А потым дзіця пачало варушыцца. Гэта неверагоднае адчуванне, што ўнутры цябе знаходзіцца хтосьці жывы. І з гэтага моманту мне стала значна прасцей прымаць сябе. Пакуль астатнія людзі жывуць звычайнай жыццём, са мной адбываецца нешта вельмі важнае. Я прыходжу на працу, і ва ўсіх усё як звычайна, а ўнутры мяне дзіця рухаецца, уяўляеш? Складана з кімсьці гэтым дзяліцца, таму што ў многіх ёсць устаноўка «Усе нараджалі – і ты народзіш».

Са свайго вопыту я зразумела, што цяжарнасць – гэта асобная праца. У ідэале лепш займацца толькі гэтым, таму што трэба даведацца велізарную колькасць інфармацыі і многае ўсвядоміць і перагледзець. Яшчэ часам бывае так, што ўжо з раніцы ты разумееш, што нікуды сёння не зможаш пайсці проста таму, што табе цяжка падняцца з ложка з-за галавакружэння.

Па-мойму, у нашым грамадстве не прынята размаўляць на тэму цяжарнасці. Мы з мужам вырашылі, што ў нас будуць партнёрскія роды. І многія людзі, якім я пра гэта казала, сталі абурацца, маўляў, мужчына не павінен прысутнічаць на родах. Нейкія пякельныя савецкія забабоны аб тым, што жанчыне трэба вытрываць гэты працэс і забыцца, што ён наогул быў.

Цяпер я пастаянна кантралюю тое, што раблю і пра што думаю: бо ўсё гэта адлюстроўваецца і на дзіцяці. У мяне былі дрэнныя звычкі, але як толькі я даведалася аб сваёй цяжарнасці, адразу ж прапала жаданне весці такі лад жыцця. Спачатку было цяжка знаходзіцца побач з людзьмі, якія мацюкаліся, але з часам вырашыла для сябе, што гэта нармальна. І музыку я ўжо не адна слухаю.

Гэта вельмі крутая праца над сабой. Лад жыцця вельмі сур'ёзна змяніўся, і я ўсё яшчэ спрабую да гэтага прывыкнуць. Пара блізкіх сяброў увесь час жартуюць пра мой «плод», і гэта трохі непрыемна. З некаторымі людзьмі ўжо не хочацца мець зносіны, таму што больш няма нічога агульнага. І гэта нармальна.

Тое, што раней здавалася мне значным, цяпер такім зусім не здаецца. Гэта таксама выклікала складанасці пры зносінах з сябрамі. Я стала глядзець на іх і думаць: «Ды яны ж нейкай фігнёй займаюцца, гэта зусім не важна!» І пры гэтым разумею, што яшчэ некалькі месяцаў таму я была такой жа, і мяне хвалявалі гэтыя ж праблемы.

Пачынаюць адбівацца гармоны: я стала гнездавацца. Усё часцей праводжу час дома, і гэта прыносіць велізарнае задавальненне. Цяпер для мяне значна важней наводзіць утульнасць дома, чым весці сацыяльнае жыццё, – хоць раней яно здавалася вельмі прывабным.

«Як і ад “зорнай хваробы”, ніхто не застрахаваны ад стану “яжмаці”»

Я трохі баюся, што стану адной з «яжмаці». Магчыма, з-за таго, што ні ў каго з маіх сяброў няма дзяцей, тое, што адбываецца, не ўспрымаецца як натуральны працэс. Мне здавалася, што, калі я буду цяжарнай, усе пачнуць «насіць кветкі і падарункі». Але ніхто так не рабіў, і я не магла паверыць: «Да ладна, рабяты, вы што? Я ж цяжарная! Навошта вы робіце выгляд, што нічога не адбываецца?» Але цікава тое, што калі я стала адчуваць сябе добра ў гэтым становішчы, людзі сапраўды сталі дарыць кветкі і рабіць падарункі.

Як і ад «зорнай хваробы», ніхто не застрахаваны ад стану «яжмаці». Баюся, калі дзіця народзіцца, ён яшчэ больш абвострыцца. Але са мной адназначна адбываецца цуд расцудоўны.

Цікава, што з часам я стала прымаць класічныя чалавечыя каштоўнасці. І гэта выдатна. Не люблю сябе абмяжоўваць.