Голас цела: Ніка
- Рубрыка: ГОЛАС ЦЕЛА
- 19.04.2017
- 8273
Працягваем вывучаць узаемаадносіны людзей са сваімі цялеснымі абалонкамі. У гэты раз слухаем голас цела Нікі – аднаго з першых людзей у Беларусі, хто набіў татуіроўкі на твары, і дакладна першага, хто адважыўся на пігментаванне бялкоў абодвух вачэй. Ніка Уайт – мастак, токар на заводзе.
Ніка:
Татуіроўкі – гэта ўсё маё жыццё. Я вельмі люблю мастацтва. Але многія думаюць, што я рэдкі бязмозглы адмарозак, таму што забіў сабе ўвесь твар. На працы мяне лічаць д’яблам. Аднойчы на вуліцы нейкія сектанты ўсталі на калені і сталі за мяне маліцца. Бесіць тое, што ў нашай краіне судзяць па вокладцы. Па ідэі, тады і я магу сказаць: «У цябе няма татуіровак? Ну ты і дэбіл». Але ж каштоўна тое, што ўнутры, а не звонку. Я думаю, што вельмі важна рабіць у жыцці тое, што менавіта ты лічыш патрэбным, а не слухаць іншых людзей.
Бацька перастаў са мной мець зносіны з тых часоў, як я зрабіў сабе першыя татуіроўкі на твары. Ён хацеў даць мне грошы на іх звядзенне, але я адмовіўся. Мама таксама не асабліва вітае мой вонкавы выгляд, але часам пачынае распытваць, што азначае той ці іншы малюнак.
Дзеці добра да мяне ставяцца: ім цікава разглядаць мой твар. Нядаўна адзін маленькі хлопчык так углядаўся ў мае вочы, што яму нават захацелася памацаць іх. Потым сказаў маме, што таксама хоча сабе такія. Яна ўсміхнулася і не стала яго адгаворваць: можа, таму што ў яе самой былі татуіроўкі.
Я люблю, калі на мяне звяртаюць увагу. Люблю быць у цэнтры ўсяго. Гэта маё права – вылучацца менавіта так, як хачу. І я гатовы прыняць на сябе ўдар грамадскага ганьбавання.
Маё цела мяне абсалютна задавальняе. Можа быць, хацеў бы падпампавацца.
Пігментаванне бялкоў вачэй
Наогул я не фанат бодзімадыфікацый, але аднойчы ўбачыў фатаграфію чалавека, у якога былі залітыя вочы, і таксама загарэўся гэтай ідэяй. Сумняваўся спачатку, але потым падумаў: «У мяне і так татуіроўкі на твары, чаго яшчэ баяцца?»
На той момант у мяне быў тату-майстар, але ён не адважыўся зрабіць пігментаванне бялкоў. Праз нейкі час знайшоўся Андрэй Воўк – ён сам хацеў паспрабаваць зрабіць такую аперацыю, але не было жадаючых «мадэляў». І ён так узрадаваўся, калі даведаўся пра мяне! Праўда, калі надышоў час ісці да яго на працэдуру, я зноў стаў сумнявацца. Думаў: «Можа, лепш паехаць у Піцер? Там ёсць майстры, якія ўжо такое рабілі, а гэты хлопец упершыню будзе спрабаваць...» Але потым узяў сябе ў рукі і не стаў злівацца.
«Майстар зрабіў мне пяць ін’екцый з фарбай у адно вока і сем – у іншае. Па адчуваннях – як быццам пясок трапіў»
Сам працэс не быў асабліва балючым. Майстар зрабіў мне пяць ін’екцый з фарбай у адно вока і сем – у другое. Па адчуваннях – як быццам пясок трапіў. Не вельмі балюча. Цікава, што ўсё адбывалася без анестэзіі, таму што змешванне абязбольвальнага і фарбы можа проста разарваць вочны яблык. Больш за ўсё я баяўся, што буду панікаваць пры выглядзе іголкі. Але неяк абышлося. Фарба разлілася па бялках недзе праз пару гадзін пасля ін’екцый.
«Аднойчы на вуліцы нейкія сектанты ўсталі на калені і сталі за мяне маліцца»
Тату на твары
Цяпер мне 21 год, і першыя татуіроўкі на твары я набіў недзе чатыры гады таму. Зрабіў, таму што мяне раздражняюць людзі і іх абыякавасць, і гэта мой спосаб схавацца ад іх, гэта мая абарона. Мяне ўсё жыццё кідалі практычна ўсе знаёмыя, праз іх я трапляў у мноства непрыемных сітуацый. Не хацеў бы, каб нехта прайшоў такі ж жыццёвы шлях, як у мяне.
Большасць татуіровак на твары прысвечаны маёй сяброўцы, якая памерла два гады таму. Яна была першым чалавекам у маім жыцці, з якім я кожны дзень бачыўся, але пры гэтым мы не былі парай. Яна была вельмі важная для мяне.
Вока над правым брывом дапамагае верыць у тое, што яна ўсё яшчэ побач са мной.
На месцы LA раней былі яе ініцыялы – АП. Але я перабіў гэтую тату, таму што яна выглядала як партак. А Лос-Анджэлес я вельмі люблю і мару туды калі-небудзь з’ездзіць.
3 – гэта тая лічба, якая вечна гуляе са мной па жыцці і сустракаецца паўсюль. Да троек стараюся прыслухоўвацца.
Надпіс Alea jacta est азначае тое, што я люблю рызыкаваць, люблю спантаннасць.
My world тлумачыць тое, што я зачынены ад усіх.
Fata Viam Invenient – «ад лёсу не ўцячэш», «не шкадуйце аб сваіх учынках».
Лілія на пераноссі – гэта адсылка да хіп-хопу, які я вельмі люблю. Гэты сімвал сустракаецца на многіх тэматычных атрыбутах і лічыцца святым. Таму я веру, што гэты знак абараняе мяне ад хвароб. Алмаз на падбародку – таксама тэма хіп-хопу.
Game over – гэта знак таго, што я перастаў займацца фігнёй і трапляць у міліцыю. Раней у мяне былі адны панты на розуме, але цяпер мысленне змянілася, і я не хачу вяртацца да мінулага жыцця. Я ўжо супакоіўся, стаміўся ад тусовак, хачу сысці з двароў і завесці сям’ю – гэта ж вельмі крута. Мне нават сны сняцца такія, і вельмі хочацца хутчэй прачнуцца ў гэтай праўдзе.
Sodmg на правым брыве – гэта лэйбл музыкі Soulja Boy. Мяне ён вельмі зачапіў у самы першы раз, калі я яго пачуў.
Ключы на правай шчацэ сімвалізуюць тое, што я вельмі эмацыйны чалавек, хоць мала хто пра гэта ведае.
Яшчэ хачу набіць малюнак аўтамата АК-47 над брывом, але гэта даволі небяспечная тэма. У майго маскоўскага сябра ёсць такі пад вокам, і я хачу ў знак сяброўства зрабіць аналагічны.
Вушы
Калі я ў першы раз прыйшоў у ваенкамат, мяне адправілі ў Навінкі з-за татуіровак на твары. Сказалі: «Ты ведаеш, што ты павінен адслужыць? Але з такім тварам мы цябе не прымем. Ты павінен звесці татуіроўкі, але мы табе гэта аплачваць не будзем». Гэта было смешна. Я ім адказаў, што звяду іх толькі ў тым выпадку, калі яны пакрыюць выдаткі на гэтую працэдуру і на аплату новых татух, якія я наб’ю пасля выхаду з войска. Яны адмовіліся.
«У Навінках нейкі псіх пастаянна кідаўся на мяне, і толькі потым я даведаўся, што ў некаторых псіхічна хворых людзей ёсць абвостранае ўспрыманне металу»
У той час у мяне былі не тунэлі, а нейкія металічныя завушніцы. І ў Навінках нейкі псіх пастаянна кідаўся на мяне, і толькі потым я даведаўся, што ў некаторых псіхічна хворых людзей ёсць нейкае абвостранае ўспрыманне металу, якое выклікае ў іх звон у галаве.
Рукі
Самую першую татуіроўку я зрабіў дзеля пантоў у 16 гадоў – гэта быў надпіс 2Pac на пальцах. Потым сустрэў аднаго майстра, і ён стаў цалкам перарабляць мне рукавы, усё выпраўляць. Таму цяпер большасць татух на руках нічога асабліва для мяне не значыць – трэба было проста перабіць тое, што накалолі раней.
Нігер, які паліць на руцэ, – гэта зноў Soulja Boy, пра якога я ўжо казаў. Я гатовы набіваць яго імя па ўсім целе! Напэўна, таму што ўсё жыццё марыў быць чорным. У мяне ёсць некалькі афраамерыканскіх сяброў, і я проста таю пры камунікацыі з імі.
«Яшчэ я хачу забіць чэлес»
Другі партрэт на рукаве – гэта тату-мадэль Monami Frost, яна мне раней вельмі падабалася як дзяўчына, але цяпер проста цікавіць тое, што яна робіць.
Ранкі на костках даволі свежыя. Нядаўна я проста ішоў у краму, слухаў музыку, і раптам нейкі алкаш сарваў мае навушнікі, стаў абзываць вырадкам і казаць, што ніводная дзяўчына на мяне не паглядзіць. Звычайна мне ўсё роўна, але ў той вечар якраз трэба было да сваёй дзяўчыны вяртацца. Увогуле пабіліся мы трохі.
Тату на целе
Гэтыя татуіроўкі мне зрабіў майстар, які проста любіць усякую жэсць. Ну, чаму б і не?
Яшчэ я хачу забіць чэлес. Праўда, яшчэ не знайшоў майстра: думаю, хлопцу гэта не вельмі прыемна будзе, таму зараз шукаю дзяўчыну, якая зможа зрабіць там тату.
Чытаць яшчэ:
Голаc цела: Віталь Гуркоў
Запускаем серыю інтымных інтэрв’ю, у якіх за герояў кажуць іх уласныя целы.
Голас цела: Паліна і Федзя
Пара бодзімадыфікатараў крок за крокам распавядаюць пра свае змененыя целы.
Голас цела: Kipah
У наступным выпуску самай вуаерыстычнай рубрыкі «Голас цела» разглядаем худзізну, шнары і смочкі Ягора Кіпы.
Голас цела: Крысціна
Аднаўляем наш інтымны фотапраект «Голас цела». У аб’ектыве – мадэль plus size Крысціна Крысанава і падрабязнасці яе цела.
На галоўнай:
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
«Мне адгукаецца гісторыя вечных чужынцаў»: размова з мастачкай Марыяй Гвардзейцавай
Пра дом, пра памяць, пра боль, у якім усе роўныя.
Ад «Салюту» да світання: менскі клубны рух другой паловы 1990-х
Росквіт размаітасці і крызісны заняпад.
КАМЕНТАРЫ (9)
Так, вочы вельмі клёвыя!
малэ та дурнэ)
Our bodies are our far most precious belonging. It can tell us so much. It gives us advice on a daily basis on what to do to keep it healthy. In the new world we are not really attached to that anymore and more to the pleasures of the planet. @ https://mr2ndopinion.com we lose to share with you more insights.
This article was brutally intresting. It gave a view on how tattoos are for a person.
через пару лет сам поймет какой долбаеб был когда это все набивал. жизнь это не только самоутверждение в подростковом возрасте.
А-тя-тя!
Вочы крута выглядаюць, а татухi ну такоэ
ну добра, і такія ёбнутыя патрэбны
Болей ёбнутых аттэншн хвор, кшталту гэтага небаракі - болей прыкладаў якім ня варта быць.
Сьвета, вы нам з 1990га пiшаце?
я пішу вам з гарашчава танка, і на мне палыхае ватовачка.
А з яком мэтай цікавішся Дьдзьімоньчык?