Збор «Макулатуры»

Пра апошняе

– За тры тыдні сакавіка вы «прачасалі» ўжо амаль два дзясяткі гарадоў. Як пачуваецеся на фінішнай прамой?

Жэня: Прыхварэў трошкі, але ў цэлым нармальна. Столькі выдатных людзей сустрэлі, столькі канцэртаў далі – падзяліліся сваёй горыччу з гэтым светам.

– Адкуль чэрпаеце столькі сіл?

Жэня: Сілы чэрпаем з фізічнага тулава. Планую за выходныя вылечыцца, каб працягнуць трыумфальнае падарожжа па свеце «репу» [менавіта на такім вымаўленні настойваюць музыкі. – 34mag].

– Косця, ты зусім нядаўна дэбютаваў як пісьменнік. Пра што твая першая кніга?

Косця: Не ведаю, пра каханне.

Жэня: Пра каханне да бабы. Пра міжполавае каханне.

– Як увогуле разыходзяцца вашыя кнігі?

Жэня: Разыходзяцца нядрэнна. Учора вось прадалі 40 асобнікаў Косціных кніг і прыкладна столькі ж маіх. Іх купляюць, нам удаецца на гэтыя грошы друкаваць новыя кнігі. Так усё і круціцца, так малы бізнэс і працуе [у хлопцаў кніжнае выдавецтва «Ил-music». – 34mag]. Мара ператвараецца ў руціну.

– У кожны горад вы прывозілі нейкі мерч. Давезяце што-небудзь да Менска?

Жэня: Баюся, што мерча не будзе. Паколькі мы едзем праз Украіну, а туды ўвозіць нічога нельга – інакш нас не пусцяць. Як-небудзь наступным разам, а то ў нас цэлая куча кніг ляжыць.

«Я думаю, што літаратура патрэбна болей таму, хто яе піша, а не таму, хто яе чытае»

– Калі параўноўваць усю папярэднюю творчасць «Макулатуры», ваш новы альбом «Пляж», здаецца, самы меладычны, лірычны нават. Як яго ўспрынялі слухачы?

Жэня: Добра. Я заўважыў на канцэртах, што «Пляж» – любімы альбом у публікі, як і ў нас. Наколькі ён любімы, настолькі ж ён і ненавісны. Паколькі даволі-такі цяжка гэта ўсё чытаць перад людзьмі. Быў час, калі я думаў, што не буду гэтага чытаць. А потым вырашыў што няхай гэта нават мяне заб’е, але я буду выступаць. Як сказаў Сынок [Косця. – 34mag], гэта такі агонь, да якога ён цягнуўся ўсё жыццё, каб ён яго спаліў. Так і здарылася. Каханне – такая ж самая ху*ня. Альбо ты становішся крывадушнікам, альбо яно цябе спальвае, альбо ты пераапранаеш яго, як шкарпэткі, альбо пазбаўляешся розуму, пазбаўляешся апоры ў жыцці. Усё гэта і адбылося, калі мы запісалі альбом «Пляж».

Пра літаратуру

– Што, на ваш погляд, адбываецца з сучаснай літаратурай?

Жэня: Нікому на*уй яна не патрэбна. Я думаю, што нашы кніжкі купляюць наогул не з-за зместу, а таму што гэта такі атрыбут – ты пабываў на канцэрце. Нам пашанцавала, што наша выдавецтва стала папулярным, але гэта толькі таму, што ў нас ёсць «реп»-гурт і колькі тысяч чалавек яго слухае. Інакш гэтыя кніжкі ніхто б не купляў. У кнігарні працуе адзін наш сябар і кажа, што чытачы купляюць толькі нашы кніжкі, а на астатнія нават не глядзяць. Хутчэй за ўсё, усё астатняе людзі чытаюць у электронным выглядзе. А нашыя толькі з-за гурта купляюць, каб была нейкая памяць пра маладосць, якая сыходзіць.

– Што вас увогуле штурхае да пісьменніцтва?

Жэня: Усё натхняе. І нічога. Уласны вопыт і прачытаныя кнігі. Прачытаныя кнігі – гэта, па сутнасці, таксама вопыт, таксама пражытае жыццё. Як казаў Уэльбэк: «Уласнае жыццё з часам ты памятаеш не лепш, чым прачытаны раман». Насамрэч нават горш. І сапраўды, нейкія любімыя кнігі я памятаю лепш, чым сваё жыццё. Напэўна, яны маюць велізарны ўплыў на творчасць.

– Напрыклад?

Жэня: Дзве найбольш паўплывалі на тое, што я пішу, – гэта «Магчымасць выспы» Уэльбэка і «Чапаеў і Пустэча» Пялевіна. Я іх перачытваў велізарную колькасць разоў і спрабаваў зразумець, як яны напісаныя, і ўсе свае метады запазычыў менавіта адтуль. Вядома, акрамя гэтага была яшчэ тысяча кніг, усе іх не пералічыць, але менавіта гэтыя кнігі сталі часткай мяне.

Косця: У мяне гэта, напэўна, «Дзённік няўдачніка» Лімонава, а з апошняга – «Зычлівіцы» Лiтэла. Ну і хопіць.

Фота з афіцыйнай суполкі гурта