Беларуская мара. Чым жыве Патрык з Anyway у Амерыцы?
- Рубрыка: ІНТЭРВ'Ю
- 20.03.2019
- 5703
Як пераехаць у Амерыку і адчуць сябе сваім, запісаць альбом усяго жыцця і не страціць ні музычнага запалу, ні сувязі з Беларуссю – распавядае Патрык Белазор, франтмэн гурта Anyway.
Патрык Белазор – франтмэн беларускага поп-панк-гурта Anyway, культавага для Менска калектыву з нулявых. «Культавы» ў гэтым выпадку азначае, што Патрыка дагэтуль перыядычна пазнаюць у менскіх барах, калі ён прыязджае ў Беларусь. Іх апошні альбом «1st American» выйшаў у 2015 годзе, тады мы апісалі яго як «свабода, творчасць і братэрства» – і гэтыя словы па-ранейшаму лепш за ўсё пасуюць Патрыку і яго жыццю.
Зараз ён дзясяты год жыве ў ЗША, дзе паступова перакваліфікаваўся з панк-музыкі ў чалавека з парай – паспяховых – праектаў, фермай крыпты і досыць камфортным жыццём.
Гэтае інтэрв'ю – пра тое, як стаць на ногі ў чужой краіне, адчуць сябе там як дома, купіць зямлю на Карыбах танней, чым аднапакаёўку ў Менску, і не страціць запал да музыкі.
10 гадоў у Амерыцы, грын-кард, развітальны канцэрт Anyway
– Ты гадоў дзесяць жывеш у Штатах, праўда?
– 8 студзеня 2020 года будзе дзесяць гадоў, так.
– Ты выйграў грын-кард. Навошта падаваўся на яе?
– У мяне першапачаткова была ідэя паехаць у Амерыку. Таму што я быў у жабрацкім становішчы, і бацькі былі не гатовыя даваць мне грошы. Спачатку не ведаў, як можна туды патрапіць. Гэта якраз былі часы ўніверсітэта, калі ўсе ездзілі па студэнцкіх праграмах. Мы хацелі перадыслакавацца туды ўсёй групай. Хацелася альбо ўсё, альбо нічога.
Першы раз мы спрабавалі падавацца па студэнцкай праграме: нічога ні ў каго не атрымалася. І недзе быў мой чацвёрты курс, калі я пачуў, што мой сябар выйграў грын-кард пасля таго, як гуляў 10 гадоў запар. Ён патлумачыў працэс: падаешся, нічога не плаціш і сядзіш, чакаеш – можа быць, ты і выйграеш.
«Баця прынёс пісьмо дадому і кажа: "Табе тут з Кентукі нейкая херня прыйшла"»
На наступны год мы ўсе разам падаліся восенню, і ў траўні я атрымаў вялікі ліст. Баця прынёс яго дадому і кажа: «Табе тут з Кентукі нейкая херня прыйшла». А я нават забыўся, што я падаваўся.
Мы разумелі, што адначасова з'ехаць не атрымаецца, і дамовіліся з пацанамі – мне трэба ехаць.
Мой кейс быў складаным, таму што там ёсць пэўная колькасць выдадзеных запрашэнняў, усяго 20 тысяч: калі ты ў канцы, на пятнаццатай тысячы, ёсць вялікая верагоднасць таго, што ты нават не патрапіш на інтэрв'ю. У выніку мяне запрасілі на яго ў Польшчу.
– Перад ад'ездам у вас быў развітальны канцэрт Anyway, вы там вельмі добра сабралі.
– Насамрэч гэта быў досыць сумны момант: ты разумееш, што гэта быццам бы канец, а можа быць, новы пачатак. Але было прыемна, што прыйшло шмат людзей: гэта быў R-Club на Сурганава. Мы тады сабралі практычна ўвесь клуб. Было наогул ахрэненна.
«Знайшоў кампанію, якая адчуваецца адзін у адзін з маімі сябрамі тут – як сям'я»
Сан-Францыска і парася Фунцік
– Вось ты пераязджаеш у іншую краіну. Якая ў цябе наогул англійская мова была?
– Я лічыў, што яна акей, але, калі я прыехаў у Амерыку, нічога не разумеў. Асабліва калі размаўляў з людзьмі рознага колеру скуры: разумеў адно слова з дзесяці.
– У цябе быў нейкі план?
– Так, вельмі выразны. Я ведаў, куды лячу: Сан-Францыска. У мяне быў сябар, які жыў там ужо паўгода. Натуральна, я збіраўся знайсці нейкую базавую працу, каб проста трымацца на плаве, і адразу ж прадаць музыку. Адразу, як прыехаў, я пачаў шукаць музыкаў, гурты, каб да іх упісацца: гэта было складана, таму што перашкаджаў моўны бар'ер.
Усё залежыць ад таго, дзе ты спынішся: хлопцы з east coast вельмі адчувальна ставяцца да прышэльцаў. West coast наадварот: «Адкуль ты, давай пагутарым, давай пасябруем!» І гадоў праз сем я зразумеў, што яны ўспрымаюць мяне як свайго: ты разумееш іх жарты, яны разумеюць твае жарты.
– Якія галоўныя адрозненні паміж тваімі сябрамі тут і тваім колам у Штатах?
– Цяпер іх практычна няма. Гэта была адна з прычын, па якой я нейкі час хацеў вяртацца дадому. Там усе досыць халодныя адно да аднаго. Але ў нейкі момант я знайшоў кампанію, якая адчуваецца адзін у адзін з маімі сябрамі тут – як сям'я.
– Ты шукаў нейкія рухі з музыкай, а паралельна чым ты займаўся?
– Спрабаваў працаваць у марозіўцы, працаваць ва ўборцы. Шукаў любую працу, месяцы 3-4 нічога не атрымлівалася, але ў выніку знайшоў працу праз свайго чалавека: падманваў людзей, як парася Фунцік, і з мілым тварам навязваў ім поўную лажу. Мяне гэта знішчала: маральна я проста паміраў, не мог з гэтым жыць. Папрацаваў месяц, і мяне кліенты любілі больш за ўсё: тэлефанавалі і прасілі, каб я прыехаў. Напэўна, з-за таго, што я іх не падманваў. Але як працаўнік для кампаніі я быў не вельмі: я не ўпіхваў усякую дрэнь, якую трэба было ўпіхваць.
Мы чысцілі камерцыйныя вентыляцыі спецыяльным пыласосікам. З гэтай працы я пайшоў у чыстку дываноў, якая была горш, але я рабіў хоць нейкую працу. Праз паўгода з-за таго, што я не змог знайсці круг зносін, да якога імкнуўся, вырашыў з'ехаць на east coast да аднаго сябра і зрабіць свой маленькі бізнэс па чыстцы дываноў: сапраўдны, сумленны.
Хатняя Філадэльфія
– Далей ты паехаў у Філадэльфію?
– Не, у D.C. Там я правёў гады паўтара-два: са сваімі складанасцямі, не без праблем, але там я падвучыў мову і разабраўся, як весці бізнэс. У Філадэльфіі ў мяне былі старыя сябры з Менска, і калі я прыязджаў да іх у госці, мне падабалася тамтэйшая абстаноўка. Горад быў мне да душы. Таму я вырашыў паспрабаваць паехаць туды. Пераехаў, мы мелі зносіны з сябрамі, жылі ў камуне. Там быў дом у цвёрдым «чарнятніку», міма якога белыя людзі нават баяліся праехаць на машыне.
Філадэльфія выглядае вельмі бруднай, гэта проста горшае, што можа быць. Але нейкім чынам я туды пераехаў і адчуваў сябе добра: не адразу, са сваімі складанасцямі, але Філадэльфія – гэта горад, у якім я ўпершыню адчуў сябе дома. Я хацеў сябраваць з амерыканцамі і пераехаў туды, каб даведацца амерыканцаў, уліцца ў гэтую тусоўку. У кожнага горада ёсць душа, якая праз паўгода дае табе зразумець, яно тваё ці не. Як бы прыгожа горад ні выглядаў, ёсць нейкае ўнутранае адчуванне, якое табе ці падабаецца, ці не.
– Чуў гісторыю, што на сваім першым раёне табе прыйшлося ўцякаць ад мясцовых жыхароў.
– Гэта было, калі я толькі пераязджаў у Філадэльфію. У той час можна было пазбавіцца жыцця за галімы кашалёк: у цябе яго ніхто не будзе адбіраць – проста пасадзяць на нож і возьмуць тое, што ім трэба.
«Рэднэкі ставяцца да прышэльцаў не тое што з асцярогай, яны іх ненавідзяць»
Я вяртаўся гадзін у дванаццаць вечара, у мяне быў начны білет на аўтобус, тады я Філадэльфію асабліва не ведаў. Я бачыў, што на мяне кінулі погляды ў нейкім раёнчыку, згубіўся, і прыйшлося даваць газу: я бачыў, што яны беглі за мной, але, калі я ўжо набліжаўся да больш-менш нармальнага раёна, яны вырашылі прытармазіць. У мяне быў неблагі скіл у бегу.
Да трэшаку не дайшло, але ўсё было на мяжы, і я гэта разумеў. Наогул, калі я пераехаў, праблем было некалькі: у цэлым мы ставіліся да іх адэкватна ў сілу славянскага пафігізму.
Мы неяк ішлі па вуліцы, і нам хлопцы праз дарогу крычаць: «Хэй, ватсап, дайце піўка». Мы без задняй думкі селі, з імі выпілі, без праблем пагаманілі на ламанай англійскай.
Потым яны нават запрашалі нас на барбекю, хоць было відаць, што гэта кантынгент цяжкі. Літаральна ў блоку ад нас былі забітыя вокны, герыч і ўсё такое. Памятаю, што ў нашу дзяўчынку чорныя дзеці кідаліся камянямі, калі яна ехала на ровары. У мяне пыталіся, што я тут раблю са сваім белым тварам. Але чэрні асаблівай не было.
Дарога ў жыццё па мабільных вышках, крыптавалюты і Нікарагуа
– Чым ты там займаўся на першым часе?
– Першай маёй працай пасля таго, як мы скончылі нашы дывановыя справы, стаў праект, які мне прапанаваў адзін сябар з Філадэльфіі: ты проста прыязджаеш на вышкі мабільнай сувязі, робіш фатаграфіі і простыя тэсты.
Я ведаў, што за гэтым стаіць вялікая мабільная сувязь, але мне да гэтага наогул справы не было: я проста прыязджаў, рабіў аўдыт, рабіў мінімальныя тэсты, якім можна навучыць малпу. Але мяне гэта адразу зачапіла: я глядзеў і не разумеў, хто гэта робіць, як гэта робіцца, і я вельмі хацеў гэтым займацца.
Прапрацаваў там паўгода, зарабіў нармальна грошай: мне гэта дазваляла прыязджаць дадому і займацца музыкай, што мне ў прынцыпе вельмі падабалася. У нейкі момант праект скончыўся. У мяне з'явіўся досвед, я спрабаваў знайсці кампаніі, якія гэтым займаюцца, але гэта настолькі закрытая вобласць, што патрапіць туды практычна немагчыма.
Пасля гэтага я вырашыў пайсці здаць за свае ўласныя грошы на сертыфікат, каб лазіць на гэтыя вышкі і там пазнаёміцца з кімсьці, каб туды нейкім чынам увайсці ў сістэму. Індустрыя вельмі спецыфічная, і збольшага там працуюць рэднэкі. Рэднэкі ставяцца да прышэльцаў не тое што з асцярогай, яны іх ненавідзяць: я быў у іх як бяльмо на воку. Усе старэйшыя за мяне, я абсалютна без вопыту, спрабаваў знайсці нейкіх сяброў: штосьці ў мяне больш-менш атрымалася.
– Потым ты пайшоў працаваць да знаёмых, праўда?
– Так. Прыйшла прапанова ад нейкіх рускіх хлопцаў з Філадэльфіі, маўляў, мы хочам пачаць бізнэс у гэтай галіне, але нічога пра яе не ведаем. Я сказаў, што прыеду да іх і буду бясплатна з імі ва ўсім гэтым разбірацца.
Гэта было фіяска: у нас не было ні ведаў, ні абсталявання. Потым прыехалі літоўцы, нечаму нас навучылі, мы нічога не зарабілі, нас выгналі з праекта, я вярнуўся ў D.C. і вырашыў займацца відэа. Ішло нядрэнна, але ў той жа час у мяне скончыліся грошы нават на батон: мне не было на што жыць, і мне зноў прыйшлося вярнуцца да гэтых хлопцаў. Я папрацаваў там, больш-менш набіў руку, пачаў залазіць на вышкі, зарабіў нейкія грошы.
«Я купіў 0,7 акра ў Нікарагуа за 10 тысяч даляраў, гэта амаль нішто»
Таму я пагнаў у Філадэльфію да сваіх сяброў рабіць бізнэс з вышкамі: я дакладна вырашыў, што пераязджаю, вырашыў усе асабістыя пытанні, што было праблемна.
Самы цяжкі час у маім жыцці пачаўся менавіта тады. Два гады я працаваў без адзінага выходнага, толькі пару разоў выбіраўся ў Менск. Прыстойна перагарэў, спаліў усе нервы і жаданне наогул нешта рабіць. Але я зарабіў мінімальны капітал з поўнага мінусу.
– Быў выпадак, пасля якога ты перастаў сам залазіць на вышкі?
– Так. Гэта быў трэці год працы, калі ў нас нешта стала атрымлівацца, але я працаваў у полі са сваімі хлопцамі. Мы паехалі на нейкі праект у Нью-Ёрк: павінны былі рабіць умацаванне вышкі, і гэта залучае абсталяванне, з якім мы ніколі не працавалі. Нейкія краны, трэба было прыварваць пліты па паўтоны.
У нейкі момант я знаходзіўся наверсе, спілоўваў металічныя канструкцыі, мне патрапіла нейкая іскра ў вочы, балгарку вырвала, парэзала мне вены: сітуацыя была вельмі непрыемная і магла скончыцца сумна. Тады я зразумеў, што мне трэба злазіць: я нічога нідзе не паспяваў. Але, магчыма, гэта была выдатная кропка для таго, каб расці ў правільным рэчышчы. Гэта было гадоў пяць назад.
– Чым ты займаешся зараз?
– Большасць часу займаюць усё тыя ж вышкі, але гэта ўстала на іншыя рэйкі: мы купілі вялікі склад, у нас стала прыстойна стафа, працуе 24 чалавекі. Я збольшага працую ў офісе: шукаю кліентаў і праекты.
Ёсць другі, пабочны праект, звязаны з дызайнам, які расце прыстойнымі тэмпамі. Мы ўсталі на ногі, зрабілі свой сайт, знайшлі людзей, якія з намі добра працуюць. Зараз я разрываюся паміж двух агнёў, але хачу зрабіць так, каб бізнэс з вышкамі працаваў больш-менш сам па сабе і я змог ушчыльную заняцца дызайнам.
«Я зарабіў мінімальны капітал з поўнага мінусу»
– Ты паспеў пазаймацца і крыптавалютамі?
– Тады, калі яна была ў буме: гэта быў праект, які заняў шмат часу, прынёс шмат грошай, ну і цяпер ён ляжыць і чакае свайго часу.
Я замовіў прыстойнае абсталявання, зрабіў у сябе на складзе ферму і гнаў крыпту сваімі сіламі. Быў хлопец, брокер, які займаўся продажам і купляй. Мой план быў у тым, каб назапасіць дастатковую колькасць крыпты, каб яна ў мяне ляжала і чакала правільнага моманту. Былі хлопцы, якія мне ўсё гэта параілі: яны пачыналі года з 2000-га, і яны мяне запэўніваюць, што на працягу гадоў 10 гэта тое, што можа мяне забяспечыць. Тое, што мне трэба, я адбіў, а астатняе ляжыць і чакае патрэбнага моманту.
– Яшчэ ты ўклаўся ў нерухомасць у Нікарагуа.
– Так, праз маіх амерыканскіх сяброў, з якімі я пазнаёміўся некалькі гадоў таму, такія сучасныя хіпі. Адзін з гэтых хлопцаў займаўся крыптай і цяпер ужо, напэўна, крыптавый мільянер. Ён займаецца мікрапраектамі ў духу: «О, я знайшоў велізарны лот у Нікарагуа, там можна зрабіць кучу гатэляў!». Ён ведае, як зрабіць усё супертанна: ён у мяне і спытаў, ці хачу я ўкласціся. Мы былі ў бары, і вырашыць трэба было «тут і цяпер». У выніку я купіў 0,7 акра за 10 тысяч даляраў, гэта амаль нішто. Месца – пяць хвілін ад акіяна, дзе сёрферы і ўся гэтая барада.
У нас была куча планаў да таго часу, пакуль не пачаліся пратэсты – чакаем, калі яны скончацца. Мы хацелі пабудаваць там невялікі рэзорт і пабудаваць «кінгбунгала», каб яго можна было здаваць ці мы з нашымі сябрамі маглі прыехаць туды і адпачыць. Цяпер наступілі цяжкія часы, але мы спадзяемся, што хутка ўсё гэта скончыцца.
«Музыка адымае ўвесь твой час. Трэба ахвяраваць практычна ўсім, інакш ты робіш лайно»
«Першы амерыканскі» і Razor in Pussy
– Вы запісвалі апошні альбом Anyway, знаходзячыся ў розных кропках свету. Наколькі было цяжка?
– Я да гэтага часу здзіўлены, што гэта здарылася. Сам праект быў вельмі складаны ва ўсіх паняццях: лагістычным, грашовым. Для мяне – асабліва, таму што гэта якраз быў час, калі я быў у суровых абавязках, фінансава я гінуў. У мяне было 10 штук доўгу і не было варыянту з яго выбрацца.
І ў гэты момант мы паехалі запісваць альбом, палову якога я павінен быў фінансаваць. Усе хлопцы падышлі да гэтага вельмі адказна, былі суперзараджаныя: Лёха, наш бубнач, атрымаў візу, прыехаў – а ў Менску гэта складана зрабіць. У Алега была такая ж сітуацыя з грашыма, тады ён быў у Барселоне. Першапачаткова ўвесь праект праспансаваў Лёлік, наш басіст: у рэшце рэшт усе аддалі яму грошы, і я ў тым ліку.
З мяне былі камунікацыі са студыяй, яна была супертопавая: Rise Against там запісвалі большасць альбомаў, хоць можна назваць цэлы ліст топавых панк-рок-гуртоў, якія запісваліся там.
З намі перыядычна тусаваўся басіст Descendents: мы не ведалі, што ён іх басіст, думалі, нейкі барадаты бамжара. А Descendеnts – гэта культавы гурт, на якім выраслі Blink-182 і Sum 41 – гэта іх куміры, і для нас гэта было стрэлам у галаву. І мы працавалі з людзьмі, якія іх запісвалі і зводзілі. Гэтая студыя была месцам бубнача Descendеnts: супералдовая і топавая. Хто ведае, той разумее.
– Якія былі адчуванні, калі вы выпусцілі альбом?
– Гэта было суперах*ена: першы раз у жыцці мы адчулі, што зрабілі тое, што задумвалі. На жаль, музыка, якую мы запісвалі, мной была прыдуманая гадоў за сем да таго: было і крута, і сумна адначасова. Калі мы камунікавалі з хлопцамі са студыі, яны сказалі, што мы крыху спазніліся. Цяпер усё крыху больш складана: кожны год жорстка мяняецца мода. Але ўсё роўна было крута. Нам вельмі падабалася ўсё, што мы зрабілі: упершыню ў жыцці я слухаў сваю музыку і думаў: «Бл*, няўжо гэта мы?»
І я шчаслівы, што мы гэта зрабілі: колькі б гэта грошай ні каштавала, як бы гэта складана для нас ні было.
– Давай пагаворым пра праект Razor in Pussy, які выйшаў у цябе летась. Як гэта атрымалася, што гэта такое?
– Хлопцы з нашага філадэльфійскага кам'юніці таксама вырашылі запісваць музыку. Яны сказалі, маўляў, давай граць разам. Мне хацелася хоць нешта рабіць, таму я пагадзіўся.
«Брытва» была прыемным, рамантычным праектам: хлопцы, якія толькі пачынаюць нешта вучыць, нешта спрабуюць зрабіць, – для мяне гэта было супер. Усе былі зараджаныя, і я адчуваў сябе так, быццам граю ў Anyway дзесяцігадовай даўнасці. Гэта тое, што мне падабалася: сутнасць была не ў якасці, яна была ў самым адчуванні таго, наколькі з душой усё было зроблена. Гэта тое, чаго мне не хапала доўгі час: пацаны так хацелі гэта зрабіць, яны імкнуліся, вучыліся, і менавіта таму я з імі граў – гэта было рамантычна.
– «Было» – таму што гэта адзінкавая гісторыя?
– Я разумеў, што музыка – гэта складана, быць у гурце – складана. Спачатку вельмі лёгка, пакуль ты на адчуванні бадзёрасці, але становіцца цяжка, калі ты ўткнешся ў нешта і не ведаеш, што далей рабіць. Знікае матывацыя.
– Ты плануеш далей рабіць музыку?
– Я думаў над гэтым: мне трэба альбо занурацца цалкам, альбо цалкам ад гэтага адыходзіць. Я спрабаваў занурацца цалкам, і тады ў мяне пачыналіся праблемы з грашыма, спрабаваў цалкам адысці – і на мяне нападала жорсткая дэпрэсія.
Кожны дзень у мяне ў галаве тое ж самае: я хачу займацца музыкай. І планую рабіць гэта сам. Адзіная праблема з усялякімі бізнэсамі і іншай хернёй – гэта час. Тым больш у мяне ёсць дзяўчына – ёй трэба час. Ёсць футбол, у які я шмат гуляю, так што мяне ўсё трымае за яйцы. Зараз мая галоўная задача – зрабіць мае бізнэсы незалежнымі і самадастатковымі, каб я на іх марнаваў 15-20% свайго часу. Я спакойна гатовы саступіць у плане грошай, але мне трэба гэты час. Тады я змагу прысвячаць цэлы дзень музыцы, таму што гадзіна-дзве ў дзень – гэта нуль, музыка адымае ўвесь твой час. Трэба ахвяраваць практычна ўсім, інакш ты робіш лайно.
Амерыканская мара, дом і тэхнадача
– Калі людзі з'язджаюць у Амерыку, шмат хто кажа пра «амерыканскую мару». Ты адчуў, што гэта такое?
– Што яны ўкладаюць у гэтае паняцце? У цябе сям'я і ёсць свой маленькі бізнэс, з якім ты будзеш шчаслівы і зможаш зарабляць грошы. Гэта амерыканская мара – тое, як яны яе бачаць. Я паспрабаваў гэта зрабіць, але ты ў гэта ўліваешся і не можаш выбрацца: мая надзея была на тое, што я зраблю бізнэс не для грошай, а для таго, каб займацца музыкай, каб мне развязала рукі. Але цяпер я бачу, што звязаны больш, чым калі-небудзь у гэтым жыцці.
– Назаві лепшыя месцы ў Філадэльфіі.
– І паесці, і па адчуваннях – гэта Wm Mulherin's Sons. Проста топавы рэстаран. Я ад гэтага месца ў поўным захапленні, мы туды перыядычна ходзім: там ёсць бармэн, з якім ты заўсёды можаш пагаварыць. Ён скрыпач у Філадэльфійскім аркестры, і там усе работнікі са сваёй гісторыяй. Усе зоркі, якія прыязджаюць у Філадэльфію, прыходзяць у гэты рэстаран.
У Фіштаўне, суперразвівальным хіпстарскім раёне, ёсць культавае для мяне месца, называецца Murphy's, гэта ірландскі рэстаран. Выглядае як забягалаўка, але гэта ў топе трох месцаў, дзе ежа проста касмічная: там працуе пяцізоркавы шэф, усё досыць танна і заўсёды бітком.
Яшчэ ў Фіштаўне ёсць два бары: El Bar з адчуваннем суперамерыканскага андэграўнд-бара, дзе можна ўзяць «сіцівайб» – шот вадзяры з півам. Там тусуецца падвальны кантынгент, пастаянна выступаюць новыя групы і акцёры – маленькі бар, заўсёды дзвіж. Другое месца – Frontstreet Cafe. Гэта і бар, і двухпавярховы клуб, куды ўвесь час прыязджаюць клёвыя дыджэі. Крутое месца, дзе можна атрымаць кучу адчуванняў.
Ёсць арт-музей, куды прывозяць выставы ўсіх крутых артыстаў і мінулага, і сучаснасці.
Калі Фіштаўн – хіпстарскі раён, то Саусстрыт – гэта панк-раён, дзе шмат панк-клубаў, панк-шынкоў і рэстаранаў, якіх я не змог знайсці ні ў Сан-Францыска, ні ў D.C., ні дзесьці яшчэ.
«Цяпер я бачу, што звязаны больш, чым калі-небудзь у гэтым жыцці»
– Ты ездзіў на Burning Man. Што гэта такое?
– Гэта без пытанняў самае лепшая і самая ўражлівая рэч, якая здаралася са мной у жыцці. Калі я калі-небудзь палячу на Месяц, а я сур'ёзна пра гэта мару, можа быць, гэта і пераб'е адчуванні. Але Burning Man – гэта тое, што немагчыма растлумачыць словамі: калі кожны чалавек у свеце выпрабуе тое, што перанёс я, то свет заквітнее.
Гэта як растлумачыць чалавеку адчуванне першай закаханасці: цябе знутры дзівіць нешта, што ўвогуле ні з чым не параўнальна. Гэта складана, дорага, але ніякія грошы свету не могуць параўнацца з тым, што ты атрымліваеш там. Калі ты там з правільнымі людзьмі і правільным настроем, адкрыты і спрабуеш запазычыць максімум новага, адбываецца поўны выбух мозгу. Калі я вярнуўся адтуль, мы з самымі блізкімі сябрамі зрабілі фонд пры нашай кампаніі Belazor Technologies – фонд дапамогі тым, хто хоча паехаць на Burning Man. І кожны месяц я адкладаю туды касарык.
– У мінулым годзе ты прыязджаў у Менск са сваёй дзяўчынай-амерыканкай Лі. Што ёй больш за ўсё спадабалася?
– Чысціня, няма смецця. Яшчэ архітэктура і адкрытасць людзей – тое, наколькі яны камунікабельныя, наколькі гэта вялікае кам'юніці.
Мы зноў прыедзем у гэтым годзе. Яна мяне папрасіла вярнуцца. Хоча з'ездзіць у вёску, хоць мы былі на тэхнадачах – і ёй гэта разарвала мозг. Мы прыехалі на дачу, там нейкія бабулькі ходзяць, побач з нашым домам – звычайны вясковы дом, з якога валіла тэхна. Яна ў жыцці такога не бачыла.
– Дзе цяпер твой дом?
– У Філі. Цяпер у мяне велізарная сетка сяброў, ну і ў прынцыпе ты прывыкаеш да жыцця ў Амерыцы. Кожныя выходныя там нешта адбываецца, кожны дзень мільён планаў: зноў з'ездзіць на Burning Man, з'ездзіць усім кам'юніці ў Афрыку, хоць я ўсіх цягну сюды – яны да гэтага добразычліва ставяцца.
– Дапускаеш варыянт, пры якім можаш вярнуцца ў Беларусь?
– Абсалютлі, нас затопіць хутка. Жарты жартамі, але, калі мы ў мінулым годзе тут ездзілі з Лі на роварах, размаўлялі, яна прама вельмі расчулілася ад усяго гэтага месца, людзей, маіх сяброў. Гэта з улікам таго, што яна не ведае мову, і гэта натхніла яе паспрабаваць яе вучыць. У яе нават нарадзілася дурная думка: чаму б нам не працаваць паўгода там і прыязджаць жыць тут? І калі ёй нешта такое ў галаву закрадаецца, значыць, тут крута.
Фота з архiва героя