Пад кантролем

Падпарадкаванне

Я вішу пад столлю ў палоне ільняных вяровак. Цела паралізаванае, варушыць магу хіба што пальцамі. Унутраны голас надрываецца ў галаве: «Я ніколі не думаў, што ты гэта зробіш». Спрабую адключыць яго і расслабіцца. Распазнаю словы з рэмікса на песню No You Girls ад Franz Ferdinand, што даносіцца з калонак. Хутчэй бы перапынак. Раптам я зрываюся ў пустэчу, ад нечаканасці зажмурваюся і апускаюся ў абсалютнае нішто. Тут добра і ўтульна. Кроў прылівае да галавы, якая цяпер апусцілася амаль да падлогі. Расплюшчваю вочы і бачу сцёгны майго рыгера.

Гэта Арцём. Яму 34 гады, на жыццё ён зарабляе фарбаваннем машын. Ужо 14 гадоў ён усур’ёз цікавіцца шыбары – японскім мастацтвам звязвання жанчын. Уласна, «шыбары» з японскай і значыць «звязваць».

З’явілася яно з ходзе-дзюцу – асаблівай тэхнікі звязвання палонных. Вузлы павінны былі трапляць на пэўныя кропкі цела, каб не даць праціўніку магчымасці рухацца. З часам гэта мастацтва перайшло ў японскія дамы і зрабілася часткай эратычных узаемаадносін – жанчына нічога не кантралюе і застаецца ва ўладзе свайго «гаспадара». Цяпер шыбары лічыцца не толькі эстэтычным звязваннем, але і духоўнай практыкай.

«Лепш без станіка. Так я буду бачыць вашу рэакцыю»

«Мне падабаецца сам працэс звязвання. Гэта не было крокам у BDSM, мне цікава менавіта пазбавіць здольнасці рухацца – напэўна, засталося пасля 15 гадоў заняткаў дзюдо», – распавядае Арцём і капае мне на нагу трохі гарачага парафіну. «Гэта ж прыемна, так? – пытае рыгер. – Дык чаму б і не?» Воск расцякаецца тонкім струменьчыкам і застывае ля самай шчыкалаткі.

Мы ў аўтамайстэрні Арцёма непадалёк ад вуліцы Казлова. У цэнтры памяшкання – падвес для кальца на двух слупах і лёгкі зялёны плед на падлозе. Паўгадзіны таму ў невялікай падсобцы, застаўленай фарбамі, эмульсіямі і аўтамабільнымі дэталямі розных колераў і памераў, я пераапранулася ў майку і шорты (менавіта такое адзенне лепш за ўсё пасуе для мадэлі-пачаткоўцы, патлумачыў майстар), каб спасцігнуць «нешта важнае».

«Лепш без станіка, – кажа Арцём, зашпільваючы чорнае кімано. – Так я буду лепш бачыць вашу рэакцыю».

Сітуацыя мяне напружвае. Але назад дарогі няма, і я падпарадкоўваюся.

Давер

Першае звязванне адбываецца як у тумане. Мы сядзім на падлозе. Я сапраўды крыху нервуюся: малазнаёмы, але прывабны мужчына сядзіць за маёй спінай і робіць нешта, чаго я не бачу і не катралюю. Уладнымі, хай і акуратнымі рухамі перахапляе запясці, перавязвае грудную клетку і спіну. У полі зроку толькі яго чыстыя рукі з укаранёнымі ў скуры слядамі фізічнай працы. Праносіцца думка, што, здаецца, мне ўсё ж пашанцавала: мой рыгер дзіка сексуальны і ад яго смачна пахне.

«Паміж шыбары і сексам мяжа вельмі тонкая, – разважае Арцём. – Магчыма, гэта адхіленне ад нейкай умоўнай нормы, я ведаю. Які нармальны чалавек будзе звязваць іншага нармальнага чалавека, і абодвум гэта будзе падабацца? Не, адназначна ў нас з вамі нешта не тое адбываецца ў галаве. Але я да гэтага стаўлюся спакойна. Тут пытанне ў тым, звязваю я мадэль ці сваю жанчыну. Таму што калі гэта мая жанчына, то можна яе звязаць, заняцца з ёй сексам – і ўсё будзе цудоўна. А калі гэта мадэль, то важна заставацца ў рамках. Інакш атрымаецца, што ты звязаў чалавека і скарыстаўся яго безабароннасцю. Так што з мадэлямі я не сплю».

Арцём прыцягвае маю спіну да сябе, працягваючы абвязваць. Мадэлі, якія ўпершыню перажываюць такі вопыт, звычайна кажуць пра пачуццё залежнасці, мяне, аднак, накрывае хутчэй каласальнае адчуванне абароненасці. Сачу за кожным рухам – звязвальнік вельмі дакладна адгадвае, куды сапраўды варта накласці вяроўку. Яна шчыльная і прыемная, насычаная пчаліным воскам і маслам пачулі. Не заўважаю, як, звязаная ў літаральным сэнсе па руках і нагах, апынаюся дзесьці пад столлю. Ад нервовага напружання цяжка дыхаць.

Павісеўшы ўніз галавой, апынаюся на зямлі. Прыемна адчуць пад сабой падлогу. Чамусьці я працягваю сядзець у той жа позе, з якой мы пачалі. Перапынак.

Арцём адыходзіць і запальвае: «Хтосьці кажа, што шыбары – гэта акт кахання. Але ты можаш звязаць тысячу жанчын, і яны не будуць цябе кахаць. І ты можаш звязаць тысячу жанчын, але яны будуць табе давяраць. То бок шыбары – гэта давер».

Рыгер распавядае, што звязаў больш за 50 мадэляў (некаторыя прасілі рабіць гэта за грошы), а цяпер у Арцёма 4–5 сталых «кліентак». Усе яны знайшлі яго праз знаёмых: адкрытых абвестак у нас даваць не прынята (сама я даведалася пра рыгера ад сяброўкі, якая паспрабавала шыбары і бесперапынна дзялілася атрыманым вопытам некалькі дзён). Адной мадэлі звязвацца больш за два разы на тыдзень нельга – застаюцца сінякі і сляды ад вяровак. Усведамляю, пра што гаворка, калі заўважаю такія на сваіх перадплеччах і шчыкалатках. Назаўтра яны знікнуць.

Арцём аднойчы звязваў і мужчыну, свайго таварыша, але кажа, што «гэта было не тое». Быў у яго і асабісты вопыт у якасці мадэлі, аднак звязваць самому рыгеру прыемней, чым адчуваць гэта на сабе.

Прыгажосць

Разумею, што хачу яшчэ. Звязвацца можна не толькі ў падвесе, але і на падлозе, таму вырашаем паспрабаваць. «Падвес – гэта відовішча, а зрабіць прыгажосць на падлозе – майстэрства», – кажа Арцём, планамерна сцягваючы мае рукі і абмотваючы вяроўкай верхнюю частку цела. Грудзі аказваюцца ў цісках. Гэта балюча, але чым менш напружання, тым менш гэта мае значэння. Адчуваю звонку сілу, якая спрабуе накіроўваць. З ёй хочацца змагацца з усёй дуры. «Гэта называецца “павады каня”. Бачыш, я магу рабіць з табой усё, што захачу», –дражніць мяне рыгер, перакідваючы маё несамастойнае тулава з аднаго боку ў другі.

Супакоіўшыся, ён уважліва разглядае маю спіну: «Хм, ты нават сядзіш, як японка, праўда, для Японіі карціна павінна быць вось такая, – ён апускае шлейку, агаляючы маё плячо. – Навошта паказваць больш?»

Як высвятляецца, у Японіі вялікіх майстроў і знатакоў жаночых плячэй усяго каля 12 чалавек. У Еўропе гранд-майстроў шыбары, прызнаных японцамі, усяго двое: Асада Стыў і Філіп Ан. Арцём ужо некалькі месяцаў вучыцца ў апошняга. У Беларусі ж рыгераў няшмат, звязваннем адкрыта займаюцца ўсяго пару чалавек.

«Для мяне самае галоўнае – гэта вынік, магчымасць назіраць такую прыгажосць. Аднойчы на вуліцы ішоў дождж, а я звязваў мадэль прама каля брамы. Гэта было ўзрушвальна. Проста сеў і любаваўся», – распавядае Арцём, развязваючы частку вузлоў і перакідваючы вяроўку праз кальцо. За мной пачынаецца рух. Левая галёнка прывязваецца да сцягна, для правай нагі знаходзіцца апора, якой я не бачу. Зноў я ў паветры, але цяпер гэта нават прыемна. Супакаенне расцякаецца па целе. Унутры ўздымаецца хваля зусім новай, не падобнай на сексуальную, узрушанасці.

«Гэта называецца “павады каня”. Бачыш, я магу рабіць з табой усё, што захачу»

– А ты што-небудзь адчуваеш цяпер, калі звязваеш? – цікаўлюся я.

– А ты вось цяпер?

– Так.

– Значыць у нас адбыўся абмен важнымі пачуццямі.

Якія менавіта гэта пачуцці, мой рыгер не прызнаецца, зноў пераходзіць на «вы» і прапаноўвае ўзяць вяроўку ў зубы, каб я сама кантралявала нацяжэнне. Я пагаджаюся. «Вяроўкі – гэта фікцыя. Вы думаеце, што вы супербезабаронныя і нічога не можаце зрабіць. Але паглядзіце, тут ля кожнага вузла можна два пальцы прасунуць. Вы не “не можаце”, вы “не хочаце”. Галоўнае тут я і вы, тое, як мы з вамі маем зносіны, і што, як вы думаеце, я з вамі раблю. І вы вырашаеце, ці адчуваць гэта».

Прыходжу ў сябе, ужо седзячы на падлозе. Я адчуваю нешта кшталту лёгкай эйфарыі. Левая рука здранцвела – гэта часам здараецца, асабліва з худымі мадэлямі. З цяжкасцю ўсведамляю, што канкрэтна адбывалася апошнія дзве гадзіны. Развязаўшы ўсе вузлы, Арцём рэзкім рухам зграбае ўсе вяроўкі і засоўвае мне да грудзей у футболку: «Гэта вам». «Назаўсёды?» – удакладняю. «Не, але іх можна памацаць, магчыма, яшчэ нейкія адчуванні ўзнікнуць». Я зарываюся пальцамі ў вяроўкі. Насамрэч я не ведаю, як далёка магу зайсці ў пошуках адчуванняў, назвы якіх пакуль не магу вызначыць. Але дзякуй, што менавіта ад мяне залежыць, калі і як рухацца ў глыб сябе, калі – атрымліваць новы вопыт, а калі – час штосьці зразумець і спыніцца.