Музычныя пацеркі Ishome

 Пра музыку 

Музыка – надзвычай хвалюючае мастацтва, выверне вонкі ўсё патаемнае, ды нават і тое, пра што сам не падазраеш. Яна не тлумачыцца, ды і не павінна, мабыць, быць растлумачанай. Яна ніколі не супярэчыць таму, кім ты з’яўляешся. Таму пакуль ты яе робіш, то хоцьма-няхоцьма сутыкнешся з самім сабой. Прытым сутыкнешся канкрэтна, лоб у лоб. І гэта, здараецца, даволі моцна пужае. Там жа ўнутры невядома што адбываецца: працэс стварэння дае табе магчымасць з гэтым пазнаёміцца на ўзроўні пачуццяў. І няма аніякіх гарантый, што знаёмства будзе прыемным.

 Пра творчасць 

Прынцыпаў у творчасці не маю. Кранае / не кранае – гэта ўсё, што мае значэнне. Але гэта тое, што я магу абазначыць свядома. Несвядома я, магчыма, і прытрымліваюся нейкіх правілаў. Напрыклад, першапачаткова большасць маіх праектаў у камп’ютары з'яўляюцца ціхім, манатонным эмбіентам, а потым – незразумела навошта, як па макеце, – я пачынаю яго маскіраваць, хаваць, размазваць. Быццам бы баюся паказаць свой твар, шэры і несамавіты, які даводзіцца ўпрыгожваць і тынкаваць нейкімі рытмамі і лішнімі элементамі. Пацеркі там, вусны падмаляваць. І так кожны раз. Адна і тая ж схема. Прытым я зусім не разумею, ад каго ж я так старанна хаваю свой твар. Але гэты працэс я ўжо прымаю як неад'емную частку свайго характару.

«Першапачаткова большасць маіх праектаў у камп’ютары з'яўляюцца ціхім, манатонным эмбіентам»

Апісаць працэс не магу, бо сама не вельмі ўсведамляю, як ён уладкаваны. Вось я ўключыла камп’ютар, а вось ужо знайшла сябе ляжачай задуменна на дыване. Што адбылося паміж, я і прыгадаць не магу. А што здарылася са мной – тым больш. Ідэі ўсе маюць форму, якая чымсьці нагадвае візуальную. Ці каляровую. Але ніколі – музычную, чамусьці. Мне даводзіцца як бы агучваць гэтыя недазрокавыя вобразы ў сваёй галаве. І ва ўсім гэтым ніколі няма сэнсу. Прынамсі ўсвядомленага з дапамогай вербалізацыі. Я ніколі не ведаю, калі трэба спыніцца, калі кампазіцыя скончана. Таму ёсць цяжкасці з дэманстрацыяй музыкі камусьці і яе выпускам.

Усю музыку, якую раблю, я раблю для сябе. У чужой душы не пакалупаешся, ідзі адгадай, што ёй трэба. Бяда, калі вобразы іншых людзей узнікаюць у маёй галаве ў працэсе творчасці, і я як бы спрабую заслужыць іх увагу і спагаду. Гэтае пачуццё даводзіцца сілком з сябе вынішчаць.

 Пра танец 

Я вельмі люблю танчыць, люблю адчуваць, як музыка, выкарыстоўваючы маё цела ў якасці правадніка, здольная сябе выказваць. Як праз танец яна здабывае сапраўдную цялеснасць і плоць.

 Пра музычных фаварытаў 

З рускіх я вельмі люблю Al 90! Гэта нешта неверагоднае, такія далёкія забытыя асацыяцыі ажыўляе. Яшчэ з рускіх Lapti падабаецца і PTU. А так у цэлым я эмбіент слухаю – усё як і 5 гадоў таму. Засела. Ambient Noise Level, Marsen Jules, Biosphere – у маім топе па колькасці рэпітаў. Яшчэ саўндтрэк з GTA Vice City гэтым летам добра заходзіць!

«Да прыхільнікаў сваёй творчасці стаўленне змянілася, бо змянілася стаўленне да ўласнай музыкі»

 Пра ўспрыманне 

Да прыхільнікаў сваёй творчасці стаўленне змянілася, бо змянілася стаўленне да ўласнай музыкі. Я стала больш у ёй сумнявацца, і добрыя словы, сказаныя мне выпадкова чалавекам, якога я не ведаю, дзесьці на вуліцы ці ў метро, сапраўды дапамагаюць.

Маё ўспрыманне ўласнай музыкі ад успрымання іншага чалавека, відавочна, адрозніваецца ўсім. Музыка – гэта пустая вакуумная прастора. І кожны слухач змяшчае самога сябе ўнутр гэтай прасторы. Са сваімі пачуццямі, жыццёвым вопытам і характарам. Такім чынам атрымліваецца цэлае мноства інтэрпрэтацый і сэнсаў у адной і той жа музыцы. І гэта дзіўная яе ўласцівасць!

Чужую музыку я слухаю ўважліва і падрабязна. Ці, наадварот, цалкам адключаюся – залежыць ад музыкі. Сваю зусім не слухаю пасля таго, як яна выпушчаная. Губляецца інтымнасць нашых з ёй адносін. Яна перастае быць толькі маёй.