34mag

Монстры Насарогава

Рубрыка: ВІДЭА-НЯВІДЭА
20.03.2017
Аўтар: Tanya Kapitonova
6891

Шчырасць is the new black. Рок-камета Міхей Насарогаў і рэжысёр Андрэй Астроўскі гамоняць пра новы кліп «Дорогая, я везу к тебе своих монстров» і адначасна высвятляюць, што такое гіперсуб’ектыўны ахтунг знутры.

«Вам спадабалася новае відэа? Калі не, то няма сэнсу і размаўляць», – сустракае нас Міхей. На шчасце, кліп мы зацанілі. Тэксту песні крыху больш за дзесяць гадоў. І гэта true story. Калісьці Насарогаў ехаў з Наваполацка ў Менск да сваёй каханай жанчыны і фіксаваў: два пачкі цыгарэт, роўна трыста крокаў да метро, адна перасадка – такі сапраўдны road movie. Але толькі сёлета сабраўся гурт музыкаў, які запісаў песню так, каб цалкам задаволіць усіх. Прычым запісаў жыўцом – гэта сапраўдны live. Песня з новага альбома «Дыра», у якім не будзе ні кроплі зла, ніводнага мата, толькі лірыка. Ён стане другім нумарам у альбомнай трылогіі: ужо ёсць «Друг», потым будзе яшчэ «Замес». «Дыра» выйдзе на лэйбле SunWoofer у ноч з 13 на 14 красавіка. У альбоме гэтая песня называецца «К тебе», але кліп выходзіць пад назвай «Дорогая, я везу к тебе своих монстров». Рэжысёр – Андрэй Астроўскі з doctape media.

Міхей: З адукацыі я мастак і трохі ўмею ствараць відэашэраг. Я думаў: «Гэтая песня з начным адчуваннем, але здымаць ноччу будзе праблематычна. Можа выратаваць інверсія». Але банальны негатыў не спрацуе, бо патрэбна візуальная дыверсія. Я паклікаў Андрэя – ён тады таксама жыў на Каменнай Горцы, – пазначыў яму ідэю, і мы знялі эскіз прама ў мяне на кухні. Знялі адзін вобраз галоўнага героя, зразумелі, што неяк тухла, няма ніякай драматургіі, – распрацавалі яшчэ некалькі вобразаў. У асноўным здымалі ў мяне на кухні. Некалькі кадраў зрабілі на вуліцы і ў пад’ездзе. У агульнай складанасці здымкі занялі гадзін дзесяць.

Андрэй: Мы здымалі ў тры прыёмы, калі не лічыць майго блукання па горадзе. Дарогу я наўмысна здымаў у п’яным стане, каб кадры атрымліваліся плаваючымі. Калі спрабаваў парадзіраваць цвярозым – не атрымлівалася. Нават супала так, што я здымаў у той час, калі дождж ператвараўся ў снег, – зусім як у песні.

Міхей: Усё атрымалася выдатна, таму што Андрэй тэхнічна вельмі падкаваны. Я задаваў яму пытанні тыпу: «А так можна зняць?» – на што ён адказваў: «Ды як нех*й». Мне хацелася, каб па відэашэрагу было зразумела, што гэта поўны DIY, зроблены на каленцы. Але не атрымалася: Андрэй зрабіў занадта круты постпрадакшн.

Андрэй: Мне здалося, што так будзе правільна.

Міхей: Важны момант: дзе заканчваюся я і дзе пачынаецца Андрэй. Я адказваў выключна за візуал, прыдумаў канцэпцыю і размаляваў сябе і музыкаў. З вобразамі баяніста Валянціныча і басіста Сашы Вернага ўсё было проста: яны самі па сабе эфектныя хлопцы. На гэтым мой удзел у стварэнні роліка скончыўся, далей за справу ўзяўся Астроўскі. Я стаміўся за ўсё адказваць сам і ўсюды ўсоўваць свой нос, таму з радасцю дэлегаваў рэжысуру Андрэю. Але насамрэч я проста вельмі надакучыў сам сабе.

Андрэй: У здымках бывае «праца-праца», а тут па адчуваннях была сапраўдная творчасць. Вельмі дапамагала мая жонка Каця: калі я разумеў, што ўжо нічога не разумею, яна глядзела на таймлайн і давала слушныя парады. Я слухаўся – і сапраўды атрымлівалася гладка.

Міхей: Працэс мантажу зацягнуўся, таму што шэдэўры не фінансуюцца. І ў нейкі момант я нават хацеў здацца, але Андрэй казаў: «Не, мы гэта зробім. І наогул, я ўжо еду да цябе». Па жыцці я спрынтар: магу хутка бегаць і эфектна біцца, але нядоўга. Усе гэтыя марафоны не для мяне.

Андрэй: Мы хацелі выпусціць да Новага года, потым – да 14 лютага, затым – да 8 сакавіка... Але вырашылі, што трэба рабіць добра, а не хутка.

Міхей: Раней я ўвесь час жыў вынікам, таму быў няшчасным. Гэта была нейкая мітусня ад аднаго чэкпойнта да іншага: я не адчуваў радасці, але знаходзіўся ў нейкай ёб*най гонцы з самім сабой. У 40 гадоў я сабе сказаў: «Харэ, чувак, давай будзем проста дурэць ад працэсу». І вось стварэнне гэтага кліпа ператварылася для мяне ў суцэльнае задавальненне, хоць Астроўскі, напэўна, крактаў ад напружання, таму што ён яшчэ малады і не пазбавіўся ад перфекцыянізму – ракавай пухліны творчага дзеяча.

Андрэй: Ну які я малады? Толькі на 7 гадоў маладзейшы за цябе.

Міхей: У 7 гадоў я выпаліў першую папяросу, а ты яшчэ толькі маму рассунуў. Добра, вернемся да кліпа. Гэтая праца каштоўная тым, што два разы на такой фішцы не праедзеш. Яна занадта яркая для таго, каб яе паўтараць. Ведаеш, Палунін казаў: «Працуй з тымі, каго хочацца абняць». Ды я б савакупіўся з усёй сваёй камандай! Яшчэ мы зразумелі, у якім стылі працуем: гэта гонза-поп. Гонза – гэта гіперсуб’ектыўны ахтунг знутры, а поп – таму што мы карыстаемся класічнымі папулярнымі хадамі. То-бок гэта пі*дзец прама вам у твар. Аднойчы пра гэта напішуць у Вікіпедыі. Гэты кліп зроблены людзьмі, якія жывуць побач з вамі.