Правілы жыцця мастака Міхаіла Гуліна

 

Хто такі Міхаіл Гулін?

Мастак, першапраходзец у новым беларускім акцыянізме, куратар, перформер. Нарадзіўся 1 красавіка 1977 года. Скончыў Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў. Жыве і працуе ў Менску.

 

 

 Я з горада Гомеля. Як у нас казалі, Адэса – мама, Растоў – бацька, а Гомель – сын. 

 

 Я жыву па формуле «чым горш, тым лепш». 

 

 Ужо надакучыла, што праект павінен быць запакаваны з усіх бакоў у мяккую ўпакоўку, каб не дай божа нікога не зачапіць. А я апошнім часам адчуваю вострую патрэбу кагосьці ў рэшце рэшт зачапіць. 

 

 Дызайн – гэта не пра мяне. Ты пастаянна задаеш сабе пытанне: дызайн або мастацтва? Мастацтва – не пра дызайн. Мастацтва не заўсёды мае патрэбу ва ўпрыгожвальніцтвах. 

 

 Задача мастацтва – не ператварыцца ў гамагеннае меркаванне. 

 

 Я не люблю ўкараненне ў свае праекты. 

 

 

 Беларускае мастацтва знаходзіцца ў перыядзе, калі трэба пастаянна даказваць. 

 

 Цяпер я не чытаю сайты пра мастацтва і мастакоў. Але інстаграм, вядома, гартаю. 

 

 Я заўважаю за сабой уласцівасць: я, бывае, не трапляю ў час. 

 

 Плагіяту я не цураюся. Па-навуковаму гэта завецца апрапрыяцыя. 

 

 Пытанне другаснасці будзе стаяць у нашых краінах. Ты думаеш, што першым нешта прыдумаў, у Японіі ўжо запусцілі серыю работ па матывах тваёй прыдумкі, а ты і ведаць не ведаеш пра гэта. 

 

 Я хутчэй не ліберал, а анархіст. 

 

 Рэвалюцыю можа зрабіць абсалютна абнулены чалавек. 

 

 

 Цяпер мастак можа ніколі не трымаць у руках пэндзлік. 

 

 Сучаснае мастацтва – гэта не заўсёды пра прыгажосць. 

 

 Сучаснае мастацтва не пра надзею. 

 

 Большасць беларускіх мастакоў пакутуюць на дэпрэсію. 

 

 Мне падабаецца ператвараць простыя жэсты ў алхімію. 

 

 З сучасных беларускіх мастакоў і мастачак я б вылучыў Тоню Слабодчыкаву, Аляксея Лунёва, Ігара Саўчанку, Ігара Цішына і Руслана Вашкевіча. 

 

 Мне хочацца чагосьці праз край. 

 

 Мастацтва нікому нічога не павінна. 

 

 

 

"> Некалькі праектаў Міхаіла Гуліна 

 

 

Серыя акцый «Я – не...» (2008)

 

 

Чатыры з пяці акцый «Я – не...» ажыццяўляліся мастаком у Менску, пятая «Я – не габрэй» – у Варшаве. Для акцый мастак выкарыстоўваў шыльду з надпісам на шыі. У акцыі «Я – не гей» Гулін выкарыстоўваў жаночую сукенку і макіяж. У акцыі «Я – не амерыкос» – красоўкі, шорты і гамбургер у роце. У акцыі «Я – не тэрарыст» – чорную бараду і галаўны ўбор, які носяць мужчыны ў арабскіх краінах. Для акцыі «Ich bin kein Partisan» Гулін адмовіўся ад абутку і ішоў па горадзе басанож.

 

 

«Выстава НЕдзіцячага малюнка» (2011)

 

 

У гэтай выставе Гулін звяртаецца да тэмы масмедыя і аналізуе механізмы, законы і рытуалы, якія вызначаюць сёння дастаўку і спажыванне візуальнай інфармацыі.

Міхаіл Гулін для Art Aktivist: «Наконт тэмы дзяцінства, тут быў своеасаблівы разлік. Акрамя палітыкі ў Беларусі я не магу знайсці больш актуальнай і вострай тэмы для сябе асабіста. Я ўсвядоміў, што мне трэба будзе зараз сутыкацца не толькі з ідэалогіяй дзяржавы, але і з ідэалогіяй медыя, якая зыходзіць з тэлепраграм, часопісаў, газет, усяго гэтага глянцу. І мне як бацьку прыйдзецца нейкім чынам тлумачыць дачцэ пра тыя ці іншыя рэчы, на якія яна будзе звяртаць увагу. Гэта значыць, я нейкім чынам буду вымушаны рэгуляваць, цэнзураваць гэтую сітуацыю вакол яе, стаць дыктатарам. Мне цікавыя гэтыя ўзаемаадносіны, цікава паразважаць, якім чынам адбываецца гэтая своеасаблівая дэманізацыя дзіцячага свету».

 

 

Акцыя «Персанальны манумент» (2012)

 

 

Акцыю «Персанальны манумент» мастак рэалізаваў у Менску ў рамках міжнароднага праекта «Going public: пра цяжкасці публічнага выказвання» пад эгідай Інстытута імя Гётэ.

Разам з трыма валанцёрамі мастак перамяшчаўся па горадзе з партатыўнымі модулямі, якія часова ўсталёўваліся на плошчах Менска. Акцыя была ажыццёўлена на плошчах Калініна, Якуба Коласа і Незалежнасці. Але публічна выказацца сапраўды аказалася няпроста: на Кастрычніцкай плошчы мастак і яго памочнікі былі затрыманыя міліцыяй.

Пасля затрымання Інстытут імя Гётэ назваў гэтую акцыю несанкцыянаванай і адмовіў у прававой і матэрыяльнай падтрымцы. Нягледзячы на апраўдальны прысуд, мастака звольнілі з выкладчыцкай пасады ў БНТУ.

 

 

Праект «Дварцовы комплекс» (2012)

 

 

Праект складаўся з інтэрвенцыі актуальнага мастацтва ў музейную прастору Палаца Румянцавых-Паскевічаў у Гомелі. Ён аб'яднаў мастакоў актуальнага беларускага арту і стаў першым маштабным вопытам узаемадзеяння актуальнага мастацтва з дзяржаўнай інстытуцыяй. Больш як 20 мастакоў ператварылі палац Румянцавых і яго ваколіцы ў арт-праект – гэтакі музей у музеі.

Цікава, што Міхаіл Гулін, які курыраваў праект, першапачаткова жадаў назваць яго «Дварцовы пераварот». Але, зразумела, «узаемадзеянне актуальнага мастацтва з дзяржаўнай інстытуцыяй»…

 

 

Інсталяцыя «Мастацтва павінна» (2014)

 

 

У інсталяцыі «Мастацтва павінна» («Art should be...») глядач сутыкаецца са своеасаблівымі «тэгамі», на якія абапіраецца сістэма мастацтва: гісторыя, шэдэўры, тэорыя і крытыка, рэйтынгі, арт-рынак, папулярнасць, аўтарытэты і тэматычныя накіраванасці.

Гэтымі тэгамі з'яўляюцца гіпсавыя галовы Венеры і Апалона. Інсталяцыя апелюе да выказванняў прызнаных мастакоў і выкарыстоўвае дуальную ў разуменні фразу.

 

 

Праект «100% маскулін» (2014–2017)

 

 

Частка серыі – франтальныя мужчынскія партрэты. Як правіла, гэта ананімныя асобы, зборны вобраз у прапагандысцкай манументальнай стылістыцы. Партрэты адсылаюць да таталітарнага, патрыярхальнага ўзору мужнасці.

Міхаіл Гулін для Chrysalis Magazine: «Я ўсімі магчымымі сродкамі даследую тэму мужнасці, гендарнай ідэнтычнасці і самаідэнтыфікацыі. Спрабую праз малюнак задацца пытаннем, што робіць мужчыну мужчынам і якім чынам гэта можна адлюстраваць у цяперашні час. Ну і вядома, тут прысутнічае іронія, таму што мужнасць – гэта не знешні, а ўнутраны стан».

 

 

Праект «Сацыяльная роля» (2019)

 

 

У праекце «Сацыяльная роля» Міхаіл Гулін запрашае гледача(-ку) самым непасрэдным чынам паўдзельнічаць у змене ўласнага вобраза. У межах інтэрактыўнай інсталяцыі можна было сфатаграфавацца ў касцюмах рабочых і выкласці фота з хэштэгам #социальная_роль. Так праект працягваецца ў віртуальнай інфармацыйнай прасторы.

 

Дзякуй Вользе Мжэльскай за арганізацыю адкрытага інтэрв’ю з мастаком у серыі «Гутаркі маленькага геданіста».

Фота: Віялета Саўчыц, kalektar.org, ygallery.by.