Ілля Чарапко: вялікае інтэрв’ю з інтравертам

 

На ўганараванні лепшых альбомаў 2016-га па версіі Experty.by гурт «Петля Пристрастия» атрымаў адразу чатыры ўзнагароды за запіс «Мода и облака», які выйшаў роўна год таму. Мы вычапілі фронтмэна гурта Іллю Чарапко на рок-н-рол барахолцы і пагутарылі з ім пра пачуццё шчасця, псіхічныя захворванні гараджан, сацыяльныя пратэсты і Каменную Горку.

 

Не быць паўправадніком

– Амаль год мінуў з таго часу, як выйшаў альбом «Мода и облака». Ты тады казаў, што ён атрымаўся патэнцыйна больш даступным для людзей і што ад гэтага трошкі страшна. Як ты цяпер ацэньваеш гэты крок? Ці будзе далей гурт рухацца ў напрамку даступнасці?

– Магу з задавальненнем канстатаваць, што памылкі не было. Але гэта не абавязкова значыць, што мы будзем працаваць далей у гэтым кірунку. Заўсёды хочацца для самога сябе падняць планку, каб зрабіць не так, як раней. Ну і песні змяняюцца. Гэты шлях прадыктаваны нават не нашым асэнсаваным жаданнем, а тым, што адбываецца з намі ў цэлым. Гэта ж рэчы глыбока ўнутраныя.

Я не лічу сябе прафесійным музыкантам. Мне падаецца, «Пятля» – добры гурт, але ўсё адно мы на нейкім умоўным шляху: заўжды ёсць рэчы, якія можна дапрацаваць і зрабіць лепш. У нас жа няма сістэмы выразнага прадзюсавання, калі цябе нехта бярэ, улаўлівае зерне, то-бок самае важнае, і робіць з гэтага адразу ж цукерку, нейкі прадукт, які будзе складана потым пераплюнуць. Мне здаецца, мы яшчэ не дасягнулі піка сваёй формы, і калі мы яго дасягнем – незразумела.

«Мне здаецца, мы яшчэ не дасягнулі піка сваёй формы»

Хочацца зрабіць штосьці такое, каб яно перадусім выйшла за так званыя субкультурныя рамкі, зрабіць суперпапсу, то-бок выдатную поп-музыку, у якой скарыстаць нейкія прарыўныя творчыя элементы. І яшчэ зрабіць гэтак выразна і проста, каб забірала большую колькасць людзей, чым забірае цяпер. Ну вось тады можна будзе казаць пра тое, што гурт адбыўся.

 

 

 

– Ці было б крыўдна, калі б нікога не забрала? Наколькі важная для вас увага аўдыторыі?

– Было б крыўдна. Але ў выпадку, калі б гэта кампенсавалася поўнай унутранай задаволенасцю, калі б гурт і я як аўтар штосьці зрабілі і дакладна ведалі, што гэта выдатна і гэта вынік, і гэта ніхто б не ацаніў, то ўсё адно мы б лічылі гэта прарывам. Канешне, з акадэмічнага погляду мы – самадзейны калектыў. Але мы гэтым даўно займаемся, і, у рэшце рэшт, хочацца большага выхлапу. Хоць бы з пункту гледжання таго, колькі ў гэта ўкладзена.

– Што дазваляе вам развівацца музычна? Як адбываюцца гэтыя пошукі?

– Праслухоўванне музыкі. Пошук формаў, якія б адпавядалі. Звычайна як адбываецца? Чалавек перамолвае пэўную колькасць музычнай інфармацыі. І колькі на дадзеным этапе яго зачапіла да глыбіні душы, гэтулькі ён выпрацоўвае назад. Гэта такі адмысловы ліст шчасця. Табе даецца станоўчы імпульс, і ты як музыкант, у сваю чаргу, павінен ім падзяліцца з навакольным светам, каб не быць паўправадніком – чалавекам, на якім усё скончылася.

 

 

– Як ты ставішся да таго, што ў тваіх тэкстах людзі спрабуюць знайсці адказы на свае пытанні?

– У Умбэрта Эка ёсць кніга «Шэсць шпацыраў у літаратурных лясах». Там ён выказвае цікавую думку, што ў ідэале пісьменнік пасля напісання рамана павінен памерці, каб не стаяць паміж чытачом і раманам. Я думаю, гэтак жа і музыкант. Калі ўлічваць тэкстацэнтрычнасць музыкі «Пятлі», гэта таксама ў нейкім сэнсе літаратура. Я не люблю тлумачыць уласныя тэксты, бо часта гэта інтуітыўная творчасць. То-бок я ведаю, што гэты радок патрэбны, ён пасуе, і ўсё. Ёсць людзі, якія складаюць тэксты на раз, гэта адбываецца як па пстрычцы. А я тэксты сто тысяч разоў рэдагую, пакуль не далезу да патрэбных рэчаў, якія мне падказвае мой унутраны компас. Бывае, прыдумляюцца куды больш выразныя рэчы, але ты разумееш – не, гэты радок занадта дыдактычны. Можа ён і лепшы, чым той, што прыдуманы пасля. Але менавіта другі – трапнейшы.

 

 

 

 

 

Героі будучыні

– На акустычным канцэрце ў «Хулігане» ў зале табе крычалі «Гасподзь!». Як табе ўвогуле быць у такой ролі транслятара ідэй, да якіх людзі вельмі адчувальныя?

– Слухай, транслятарам увогуле быць прыемна. Але менавіта транслятарам. Ну як радыёкропку ўключылі – гэта ж не яна сама кажа. З іншага боку, было б вельмі саманадзейна лічыць сябе нейкім рупарам бога ці найвышэйшых сілаў. І адказнасць вялікая. Мне здаецца, што такіх людзей вельмі мала. Я не з такіх.

«Я сюды пераехаў і нікуды адсюль з’язджаць не хачу. Ну, можа, калі буду паміраць, паеду паміраць на мора»

– Ёсць адчуванне, што людзям бракуе новых герояў, асабліва ў кантэксце сацыяльных і палітычных падзей, якія цяпер адбываюцца. Ты сочыш за імі? Які ў цябе ад гэтага настрой?

– Мой асабісты настрой досыць прыгнечаны, калі мы кажам пра падзеі зусім свежыя. Я ўсё гэта ўспрымаю як велізарнае свінства з боку ўлады. Але нічога іншага я і не чакаў. Што тычыцца змагання, то я не ўмею змагацца, я не ўмею весці людзей за сабой, я не лічу сябе пасіянарнай асобай. У лепшым разе – субпасіянарнай. Я магу адгукнуцца, калі знойдзецца чалавек, які сваім прыкладам зможа пераканаць. Пакуль я нічога не бачу, я бачу толькі несфармуляваны, нескаардынаваны працэс. Тым не менш я не лічу гэта дарэмным. Трэба ўсё ж тузаць за вусы бясконца, таму што інакш ім будзе здавацца, што ўсё добра і вайна імі выйграна. А яны не павінны так думаць. Браць удзел у гэтым? Мо і паўдзельнічаю, калі раптам знайду ўнутраную мэтазгоднасць для сябе. Але я дакладна не павяду за сабой: я ненавіджу мітынгі, я ненавіджу рупары, я ненавіджу натоўп, я ненавіджу сябе ў ролі лідара. Нават гіпатэтычна мне гэта непрыемна.

 

 

 

– Ці імкнешся ты абстрагавацца, замкнуцца ад гэтага ў свае творчыя ўнутраныя працэсы?

– Гэта вялікае пытанне: хто больш робіць? Гэта пытанне адкрытае. Ёсць людзі, якія існуюць насуперак. Яны спрабуюць рабіць нешта ў абыход і існаваць у некаторым паралельным свеце. Але паралельнага свету, замкнутага ў сабе, не існуе, ён усё адно з’яўляецца часткай дадзенай рэальнасці. І не рэагаваць на гэта, бадай што, немагчыма. Хто кажа, што гэта так, – той хлусіць ці вар’ят.

«Умберта Эка выказвае цікавую думку, што ў ідэале пісьменнік пасля напісання рамана павінен памерці, каб не стаяць паміж чытачом і раманам. Я думаю, гэтак жа і музыкант»

– У адным з інтэрв’ю ты казаў, што ўкраінцы табе падаюцца больш шчаслівымі за беларусаў. Што ты меў на ўвазе?

– Яны заўсёды мне такімі здаваліся, з тых часоў, як я ўпершыню наведаў Украіну. Яны больш адкрытыя, хаця я не магу казаць пра ўсіх. Мне падаецца, што іх адрознівае агульнанародная бязбоязнасць. Гэта выяўляецца і на вулічным узроўні, на любым. Канешне, там свае праблемы, зусім дзікія, але гэта ўжо іншыя якасці. З беларусамі ж адбылася нейкая неверагодная кансервацыя. У натоўпе грамадзянаў іншай дзяржавы беларусаў лёгка адрозніць па адстароненым позірку і некаторай зашоранасці. Часам я і ў сабе гэта заўважаю: ці можна тут сесці на бардзюр? Ці можна паводзіць сябе так гучна, як ты сябе паводзіш? Гэтыя пытанні, відаць, навязаны нашым 25-гадовым існаваннем, калі цябе за ўсё б’юць па пальцах.

– Але шчасце – гэта не статычны стан.

– Канешне, усё адно штосьці змяняецца. На шчасце, час мацнейшы за людзей, яны могуць колькі заўгодна кансерваваць тое, што, па іх думцы, было на карысць на дзяржаўным узроўні. Але так не будзе вечна. Нават калі яны ўсё тут прычыняць, зачыняць, зашрубуюць усе свае гайкі – будуць расці новыя людзі, будуць расці маладыя людзі, якія нават не чулі ні пра які Cавецкі Саюз. Ім гэтую байку ўжо не ўцюхаеш, таму што яны не настальгуюць па ім, у іх сваё жыццё. Яны больш самастойныя ў пытаннях сацыялізацыі, арганізацыі нейкіх працэсаў. Больш за тое, іх галоўная перавага – яны маладыя і поўныя сіл. А ты, так ці інакш, усё адно памрэш.

 

 

 

 

Менск, фэйсбук і алкаголь

– Ты сам актыўна ўдзельнічаеш у пераўтварэннях прасторы культурнага цэнтра «Корпус». Для чаго ты гэта робіш? Ці камфортна табе жыць у Менску?

– Удзельнічаю, бо ад гэтага лягчэй жыць. Увогуле краіна ж добрая і ў Менску мне падабаецца жыць. Я сюды пераехаў і нікуды адсюль з’язджаць не хачу. Ну, можа, калі буду паміраць, паеду паміраць на мора. Сам я не мянчук, але, мяркую, у мяне ёсць усе падставы, як у чалавека, закаханага ў гэты горад, лічыць сябе ім.

«Ці можна тут сесці на бардзюр? Ці можна паводзіць сябе так гучна, як ты сябе паводзіш? Гэтыя пытанні, відаць, навязаны нашым 25-гадовым існаваннем, калі цябе за ўсё б’юць па пальцах»

– Ці знаходзіш ты натхненне ў спальных раёнах, у Каменнай Горцы, дзе ты цяпер жывеш? Альбо яны ўздзейнічаюць на цябе дэпрэсіўна?

– У роўнай ступені. Гэта маладыя пакуль раёны, пакуль не засраныя. Магчыма, я ў сваіх аптымістычных прагнозах спяшаюся. Але яны выглядаюць лепш, чым спальныя раёны ў маім юнацтве. Рэч у тым, што гэтая ракавая пухліна, імперская і постімперская, нікуды не дзелася. Магчыма, яна неяк распусціцца, але хацелася б, каб яе выдалілі хірургічным шляхам як мага хутчэй.

Пра песню «ТЭЦ» (яна, дарэчы, пра Алтайскую) я б нават не сказаў, што там дэпрэсія. Гэта адчай. Шчаслівы чалавек можа адчуваць адчай. Шчаслівы чалавек не можа ўпадаць у маркоту.

 

 

– Ты не хаваеш сваіх сяброўскіх стасункаў з алкаголем. У інтэрв’ю нашаму часопісу ты прызнаваўся, што алкаголь дапамагае табе быць іншымі персанажамі. Ці змяніліся гэтыя стасункі? Не прыходзіць стомленасць?

– Прыходзіць, але што ж зрабіць. З’яўляюцца новыя цяжкасці, іх даводзіцца пераадольваць. Я ў нейкай ступені папусціўся. Гэта не значыць, што я не п’ю. П’ю. Проста гэта адбываецца ўжо як вынік таго ладу жыцця, у які я ўрос ці які ў мяне ўрос гэтак, што ўжо, пэўна, не памяняецца. Запоямі я не п’ю, але мне даводзіцца піць з такой колькасцю розных людзей з розных нагодаў, што гэта часта пераўтвараецца ў адзін вялізны алкагольны трып. Але потым я магу сабе дазволіць не піць тыдзень-два.

– Але пахмеллі бываюць? Як ты з імі спраўляешся?

– Вядома, бываюць. Гэта ж неад’емная частка, абавязковая каральная праграма. Не спраўляюся ніяк. Калі ёсць магчымасць, проста паступова выходжу. Ізноў жа, я ў запоі не трапляю. Калі адранку выпіў і ў мяне няма прычын піць далей, то я не п’ю. Выключна для зняцця галаўнога болю і невыносных думак пра тое, што жыццё – поўнае лайно.

Простыя крокі часта не дапамагаюць. Ты пайшоў пагуляць – ты можаш адчуць некаторую палёгку, але гэта залежыць ад выпітага за ўчорашні дзень. Калі выпіта вельмі шмат і ты знаходзішся ў крытычным стане, то шпацыр, найхутчэй, таксама будзе нагодай для змрочных высноў.

 

 

– Ты казаў таксама, што мала стасуешся з сацыяльнымі медыя.

– У мяне і жадання асаблівага няма. Я гэта раблю без ахвоты і скрыгочучы зубамі. Безумоўна, нейкі час я прысвячаю інтэрнэту, але кароткі, і абмяжоўваецца гэта праглядам і адказам на лісты, ну і прагартаць стужку. Ёсць у мяне пара-тройка людзей у сябрах, каго я чытаю з задавальненнем, – Сярожу Краўчанку [перкусіяніст Port Mone.– 34mag] ці Кацю Самахвалаву [жонка Іллі. – 34mag]. Ёсць людзі, думкі якіх я магу такім чынам успрымаць. А ў астатнім – усё гэта ператвараецца ў нейкую карусель. Мне здаецца, я думаю павольней, чым трэба ў сучасным свеце. І гэта прычыняе мне невыносныя пакуты час ад часу, асабліва ў пахмеллі.

– Дарэчы, як ты ставішся да тых гісторый, якія твая жонка Каця піша ў фэйсбуку пра цябе?

– Мне падабаецца! Каця займаецца карыснай дзейнасцю. Яна нівелюе гранітную выяву мяне як чалавека «з няпростым лёсам і з богам дадзенымі думкамі». Дзякуй богу, у многіх людзей ёсць магчымасць упэўніцца, што я не такі. Гэта ж вясёлыя гісторыі, а весяліць людзей – высакародны занятак. У Каці гэта атрымліваецца, і я шчаслівы, што я адзін з герояў яе камічных аповедаў, таму што камічнае – гэта тое, чаго бракуе музыцы «Петли Пристрастия». Іронія – так, сарказм – калі ласка, а вось каб проста было весела, такога няма. Але гэта звязана з некантралюемымі рэчамі. Ёсць у мяне здольнасць пісаць пэўным чынам, глядзець на рэчы пад пэўным вуглом, але яна не ўніверсальная. Я б і хацеў запісаць што-небудзь радыкальна іншае, вясёлыя думкі вясёлага чалавека, але ў мяне так не атрымліваецца. На шчасце, ёсць яшчэ гурт «Кассиопея», у якім гэтая нястача лёгка кампенсуецца.

 

 

 

 

«Шчаслівы чалавек можа адчуваць адчай. Шчаслівы чалавек не можа ўпадаць у маркоту»

– На апошнім уганараванні лепшых альбомаў па версіі Experty.by «Петля Пристрастия» атрымала адразу чатыры ўзнагароды.

– Вой, я стаміўся іх атрымліваць, калі шчыра. Ужо да трэцяй быў развясёлы зусім. Я ні на што такое зусім не разлічваў. Думаў, што нас паклічуць, як заўсёды, пафігураваць у намінацыях, можа, даць уручыць прыз каму. Калі нам уручылі першую грамату, я здзівіўся, але яшчэ быў у форме. Пасля мне здалося, што ўсё – больш нічога дакладна не будзе, можна залівацца. Я і давай накідвацца хутчэй. А там яшчэ тры граматы.

Цяжка быць інтравертам. Мы чыталі нядаўна кніжачку «З глузду з’ехаць» пра класіфікацыю псіхічных захворванняў гарадскіх жыхароў. Бліжэй усяго я да аспергера, відаць, адсоткаў на 80. Чалавек, які ў нейкай ступені аўтыст. Мяне гэта мучыць, таму што пазбаўляе магчымасці эфектыўна ўзаемадзейнічаць з навакольным светам, не на ўзроўні алкаголю, а на ўзроўні пабудовы канструктыўных рашэнняў. Увогуле, шмат чаго можна было б зрабіць, калі не быць гэтак зацыкленым на сабе задротам.

А жыву я ўвогуле нядрэнна, у мяне шмат сяброў, знаёмых, у мяне некалькі спраў, якія мяне займаюць, і мяне гэта цешыць. Адзінае маё шкадаванне – мая ўнутраная канстытуцыя ўладкавана такім чынам, што я не магу гэта рабіць так эфектыўна, як хацелася б.

 
Сольны канцэрт гурта «Петля Пристрастия» адбудзецца 7 красавіка ў Re:public. Падрабязнасці шукай у суполцы івэнта.
 

 


КАМЕНТАРЫ (3)

Алекс
Алекс | 9.04.2017 01:00

О деструктивной псевдогуманизации.

Последние десятилетия глобально отмечены совокупностью настырно
навязываемых социальных преобразований, которым подходит общее
название "деструктивная псевдогуманизация" (ДПГ). То, что раньше
считалось подлежащим устранению -- пусть и болезненному -- как
дегенеративное и вредное, теперь объявляется терпимым, а то и
разновидностью новой расширенной нормы, чтобы только не страдали
те, кого раньше подлежало ограничивать в свободе, убирать подаль-
ше, а то и ликвидировать совсем.

Примеры деструктивных псевдогуманизационных инициатив:
- "нормализация" сексуальных отклонений;
- "нормализация" ВИЧ-инфицированных;
- ювенильная юстиция;
- разнарядки на женщин и цветных при назначении на должности;
- легализация лёгких наркотиков;
- прибежища для наркоманов, где можно "колоться" под
наблюдением медиков;
- инклюзивное образование;
- безбарьерная среда;
- амбулаторное лечение психических больных, т. е. выпуск их
из психиатрических лечебниц на улицы;
- приём и натурализация беженцев.


Поборниками деструктивной псевдогуманизации становятся по
четырём причинам:

1) из добрых намерений, не подкреплённых широтой мировоззрения,
адекватностью образования и развитостью критического мышления;

2) из-за попадания в квазиреальность "заскочного комплекса" (что
это такое -- см. в интернете);

3) из желания покормиться от новых проблем (от любой общественной
проблемы кто-то кормится; если старые проблемы -- "натураль-
ные" и "искусственные" -- перестали впечатлять или плотно
подмяты под себя другими едоками, приходится отыскивать или
создавать новые; кстати, от инициатив, создающих проблемы,
кормятся не только их поборники, но и их как бы противники);

4) из подрывных намерений.

Деструктивная псевдогуманизация является мощным подрывным сред-
ством, потому что ведёт к быстрому накоплению в обществе дефек-
тивного "человеческого материала": неработоспособного, небоеспо-
собного, девиантного, социопатичного. "Материала", который менее
(или вовсе не) годен для делания в обществе чего-то полезного,
зато требует дополнительных затрат на себя.

Если у человека случается аппендицит, то надо удалять аппен-
дикс, иначе человек умрёт очень скоро и в страшных муках. С этим
согласятся даже защитники прав сексуальных извращенцев и прочие
поборники ДПГ, хотя в процессе спасения этого человека он 1) ис-
пытывает страх и боль, 2) невосполнимо лишается части тела.

Но в случае подобного происшествия с отдельным человеком и его
аппендиксом ситуация получается простая и наглядная, а в случае
происшествия с обществом ситуация теряет простоту и наглядность,
из-за чего многие начинают ошибаться сами по её поводу и убеди-
тельно вводить в заблуждение других. Между тем, ради благополучия
общества приблизительно так же, как ради благополучия отдельного
человека, иногда просто необходимо делать ему бо-бо и лишать его
каких-то частей, не обращая внимания на возмущённые крики. Да,
определить уместное бо-бо бывает трудно, но ведь даже опытные
хирурги, случается, отрезают пациенту не то, что надо бы.

Ещё пример -- малолетние дети. Почти любой родитель согласится
с тем, что, если им ничего не запрещать, невзирая на крики и
слёзы, детишки вряд ли доживут даже до совершеннолетия. Так вот,
с большинством взрослых ситуация почти такая же, только в отноше-
нии более сложных случаев: если из того, чего людям массово хо-
чется, ничего не запрещать, невзирая на публицистические вопли,
уличные демонстрации и т. п., большинство из них вряд ли доживёт
до пенсии, но при этом всё же успеет угробить или покалечить
пару-тройку других людей.

При обсуждении сложных вещей, касающихся дегенерации и нормы
(да и не только их), все эмоциональные аргументы должны отбрасы-
ваться -- на том основании, что подсказки эмоций (инстинктов) за-
частую бывают весьма приблизительными и невпопадными, а вообще-то
для сложных ситуаций у людей имеется интеллект, ибо далеко не всё
то, к чему рвётся душа, пойдёт на пользу, если до него дорваться.

До наступления XX века деструктивной псевдогуманизацией занима-
лись преимущественно на религиозной основе. Теперь эту основу за-
меняет, по-видимому, вера в научно-технический прогресс: в то,
что технологии вот уже совсем скоро позволят всем хорошо жить
даже при тотальной педерастизации, инвалидизации, алкоголизации,
наркотизации, деинтеллектуализации, дерасизации, деэтнизации,
причём в условиях неконтролируемого роста населения. Кривые
генотипы будут подправляться в лабораториях, безнадёжно больные
индивиды будут замораживаться и отправляться в ещё более светлое
будущее. Если на земной поверхности перестанет хватать места для
счастливых олигофренистых алкоголизированных педерастов-инвалидов
смешанного расового типа, они будут устраиваться в несколько эта-
жей, чтобы перекантоваться до освоения Марса и пр. А чтоб планета
не перегревалась от потреблятской и размноженческой гиперактивно-
сти недоумков, они всенепременно освоят сброс избыточного тепла
прямо в космос (он ведь большой и ОЧЕНЬ холодный).

Короче, "русский космизм" в действии. Ник. Фёдоров и Влад.
Вернадский будут радостно поскрёбывать в своих гробах.

На самом деле это либерастическое чудо, конечно же, не случится
-- потому что общество рухнет под тяжестью им же насозданных
технических сложностей и огромной массы неполноценных человечков,
не способных выживать без гаджетов-виджетов, лекарств, машинок и
т. п. Это не говоря уже о глобальной катастрофе природопользова-
ния, которая наверняка призойдёт ещё раньше, потому что мы к ней
таки сползаем.

0 5 -5
Бодрый
Бодрый | 9.04.2017 20:15

Ну и нахера это вы тут нагородили непонятно чего и непонятно откуда?

2 0 +2
Алекс
Алекс | 11.04.2017 19:19

тут понимать надо!(с)

0 0