34mag

Herman IX

Рубрыка: ВІЗУАЛ
06.04.2016
Аўтар: Agatha Poison
9724

Мастакі, ілюстратары, татуіроўшчыкі, віджэі, фатографы, відэамэйкеры, аніматары ды іншы народ – усе тыя, хто працуюць з вобразам і падабенствам, – прызначаюцца з гэтага часу героямі новай рубрыкі 34mag «Візуал».

Напрыканцы мінулага года ў менскую тату-майстэрню Good Sign Tattoo наведаўся Herman IX, малады, але досыць вядомы ў вузкіх колах мастак з Цюмені. Па традыцыі аўтарка 34mag Agatha Poison вырашыла зрабіць сабе татуіроўку і пагутарыць з майстрам.

Walk-in-day – досыць папулярная практыка ў тату-культуры: майстар з іншага горада ці краіны завітвае на пару дзён у мясцовую майстэрню, размалёўвае ўсіх жадаючых, дзеліцца ўласным досведам і сам набіраеца вопыту. Гэтую магчымасць выкарыстаў малады дызайнер і татуіроўшчык Herman IX з Цюмені – разам з аператарам Сцяпанам Веташнікавым ён некалькі месяцаў вандраваў па Расіі з мэтай знайсці адрозненні ў стылях татуіроўкі ў залежнасці ад геалакацыі, традыцый, звычаяў і суседства з іншымі краінамі. Вынікам так званай камандзіроўкі павінен стаць фільм – пакуль аўтары прэзентавалі толькі трэйлер і кароткія відэа ў «Інстаграме», але фул-версію абяцаюць хутка дарабіць.

«Адшукаць выдатную тату-майстэрню ў правінцыйным горадзе досыць складана, я ўбіваў у гугл “Тату-студыя ва Улан-Удэ” і ад убачанага ў мяне вочы на лоб лезлі, я разумеў, што наогул няма сэнсу туды ехаць», – распавядае Гера.

Тады мастак пачаў шукаць глыбей, падключаць знаёмых і такім чынам тату-прытулак знаходзіўся. Зараз майстар радуецца, што гэтае падарожжа прынесла яму шмат новых прыемных знаёмстваў, цікавы досвед, але той запаветнай аўтэнтычнасці знайсці не атрымалася: «У кожным горадзе ўсё больш-менш аднолькавае, чым далей ад Масквы – тым горш».

Я вырашаю скарыстацца нагодай і, пакуль Герман у Менску, зрабіць наколку са словам «Маладосць», каб паглядзець, ува што ператварыцца мая маладосць у сталасці. Слова напісанае ў тэхніцы, цесна звязанай з графіці, – менавіта такі след пакідае насадка «фэткэп» на балоне з фарбай: кожная кропля – адзіны дотык іголкі. Раней я бачыла словы, напісаныя такім чынам, толькі ў гэтага майстра.

Герман, як гэта нярэдка бывае, пачынаў выпрацоўку свайго стылю і набіваў руку з дапамогай графіці. З часам праца і больш глыбокае пранікненне ў мастацкую сферу адціснулі вулічныя забавы на задні план, але першыя водгукі, аўдыторыя прыхільнікаў і знаёмствы застаюцца назаўсёды. «Графіці – гэта больш эгаістычная справа, – разважае Гера. – У татуіроўцы дзейнічаюць як мінімум два чалавекі. Наогул гэта досыць інтымны працэс, пабудаваны на даверы».

Працы Германа ІХ цікава разглядваць: кожная нагадвае гравюру, выкананую з асаблівай клапатлівасцю. Мастак амаль ніколі не выкарыстоўвае колер, яму хапае чорнай фарбы і вытанчанага падыходу. Работы Германа могуць навеяць думкі аб матывах турэмнай татуіроўкі, але аўтар мае на гэта іншы погляд.

«Вядома, зараз кожны можа зрабіць сабе тыя ж купалы і да яго ніхто не дакалябецца, то-бок, калі захочуць дакалябацца, зробяць гэта і без купалоў. Але для мяне мае вагу непасрэдна культура татуіроўкі. Такія наколкі павінны рабіцца ў тых умовах, у якіх яны нарадзіліся», – кажа Герман.

Ён наогул шмат увагі надае менавіта чароўнасці моманту: аднойчы да яго прыйшоў кліент, які прасіў перабіць каляровага тыгра на прадплеччы, але калі майстар даведаўся, што татуха была зроблена струной у хатніх умовах, то адмовіўся рабіць кавер, патлумачыўшы, што ўспаміны – гэта галоўнае.

Тым часам Герман грае на тату-машынцы фінальную партыю на маёй скуры, а я разважаю, як кожная з маіх татуіровак у будучыні будзе распавядаць гісторыю пра майстра, які яе набіваў, а таксама пра ўмовы, спантаннасці і прычыны, з якіх яна была зроблена.