Аляксей Моматаў

 Герой:  На момант гутаркі ў 2016 годзе Аляксею Моматаву было 35 гадоў і ён працаваў у менскім інтэрнаце для дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця. Аднойчы Аляксей даслаў ліст у вэб-журнал «ИМЁНЫ», прыцягнуўшы ўвагу шырокай грамадскасці да праблемы нястачы харчавання дзеткам з цяжкімі паталогіямі. Чытачы здолелі сабраць 34 173 рублі. Хутка да пытання падключыліся ўлады. У рэшце рэшт доктару Моматаву давялося звольніцца з інтэрнату «па пагадненні бакоў». Даваць каментары зараз ён адмаўляецца.

 Чым займаецца:  Робіць сайт, прысвечаны пытанням здароўя, адукацыі і творчасці дзяцей з псіхафізічнымі асаблівасцямі развіцця. Мэта – інфармацыйная дапамога і стварэнне пляцоўкі для зносін спецыялістаў, валанцёраў, дзяцей і бацькоў між сабой.

Сайт |  VK

  Арыгінальная дата публікацыі – 21.11.2015. Матэрыял выходзіць з невялікімі праўкамі, якія дазваляюць зразумець, як мяняўся герой і яго актывізм праз гады. 

Гісторыя Аляксея

– Я працую ў інтэрнаце для дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця апошнія шэсць гадоў. Лекую дзяцей, якія нікому не патрэбныя. Аднойчы прыйшло разуменне, што інфармацыі пра такіх асаблівых дзетак амаль нідзе няма. Я хацеў зрабіць адмысловы сайт яшчэ ў 2012-м, але штосьці замінала, штосьці адно выспявала ў галаве, а ў кастрычніку 2016-га ўсё супала.

Мая жонка Анастасія таксама працуе ў інтэрнаце, займаецца ляжачымі дзецьмі. Яна мне шмат дапамагае, падтрымлівае і натхняе. Мы заўзята ставімся да дзетак, асабліва я, не магу прыняць гвалту ці несправядлівасці да іх. Мы з Настай – адныя з тых нешматлікіх, хто змагаецца. Быў перыяд, калі я застапарыўся ў прафесійным плане. Даводзілася часта сутыкацца з людзьмі, якія раілі кінуць весці сайт, бо ён адымае час і не прыносіць прыбытку. Але я вырашыў, што буду працягваць. Калі хто хоча дапамагчы – я толькі рады, а калі не – то хай хоць не замінаюць. Час і магчымасць я знайду, нават калі прыйдзецца пісаць ноччу.

Што можна прачытаць на сайце?

– Сэнс майго праекта ў тым, каб сабраць практычную інфармацыю, а не тэарэтычную ваду. Мы пішам артыкулы з уласнай практыкі, разглядаем сітуацыі, калі ёсць мінімум абсталявання, мінімум фінансаў, і тлумачым, што рабіць бацькам.

Зараз шмат гавораць пра анкалагічных хворых, а пра дзяцей з псіхафізічнымі асаблівасцямі інфармацыі амаль няма. І паліятыўная дапамога хворым, якія сыходзяць, таксама факусуецца на анкалогіі. Шляхі падтрымкі дзяцей з псіхафізічнымі асаблівасцямі зусім розныя, тут сцісла не распавядзеш. Напрыклад, у лютым мы плануем зрабіць міжнародны анлайн-семінар па пытаннях харчавання дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця – гэта актуальная тэма. Ёсць выпадкі, калі двое аднолькавых, здавалася б, ляжачых дзяцей зусім па-рознаму рэагуюць на адныя і тыя ж аб'ём і якасць ежы. Адзін худы, а другі мае нармальны вагу.

Заўжды кажу калегам, якія працуюць у гэтай галіне, каб і яны пісалі артыкулы, абменьваліся досведам. Некаторыя адгукаюцца. Эргатэрапеўты падзяліліся ўласнымі распрацоўкамі аб тым, як наладзіць у хатніх умовах занятак па сэнсарнай інтэграцыі. Пакуль што далучыліся толькі яны, але думаю, што гэта толькі пачатак. Народ у нас разгойдваецца цяжка, і ў лекара, які практыкуе, звычайна бракуе часу, каб сесці і напісаць матэрыял. Зараз я занатоўваю тое, што ёсць у маёй галаве, але, відавочна, аднойчы гэтая інфармацыя скончыцца.

Шмат хто з маіх сяброў, калі чуе, што я займаюся сайтам, першым чынам пытаецца: а як гэта манетызаваць? Пакуль я не стаўлю мэту атрымаць прыбытак. Я хачу, каб інфармацыя дайшла да чытача і стала яму карыснай. Я бачу развіццё свайго праекта ў розных напрамках. Напісанне артыкулаў – толькі адзін з іх. Зараз займаюся навучальным відэа, як ставіць зонд. Праўда, для такіх здымкаў ёсць шмат этычных абмежаванняў.

 
Вынікі працы

– Я атрымліваю зваротную сувязь. З Германіі мне дасылаюць пасылкі з падгузнікамі для дзяцей з асаблівасцямі развіцця. Я лічу, што гэта ўжо выдатна. Хай такіх людзей не шмат, літаральна некалькі, але яны ёсць. Нядаўна мне патэлефанаваў мужчына і спытаўся, ці магу я дастаць трубку для харчавання адпаведнага памеру. Мы іх рэдка набываем, іх увогуле складана знайсці, але на той момант адна вольная была. Вось сустрэліся і памяняліся з ім на іншае абсталяванне, якога нам не хапала. Я лічу, што сайт спрацаваў, бо дзіця таго мужчыны атрымаў тое, у чым меў патрэбу.

Я стварыў закрытую суполку ў сацсетцы для дактароў і пэўны час туды не заходзіў. А калі завітаў, то пабачыў, што там больш за семсот падпісантаў! Гэта мяне моцна здзівіла, бо я не разлічваў на такую колькасць, і сярод іх былі не толькі беларусы. Водгукі станоўчыя, і нават некалькі чалавек напісалі ўласныя матэрыялы. І гэта выдатна, бо лекарскі досвед у такой галіне амаль што ўнікальны.

Сваю звышзадачу я бачу ў тым, каб да дзяцей з псіхафізічнымі асаблівасцямі пачалі нармальна ставіцца. Калі да нас у інтэрнат прыходзяць наведнікі, нават з Мінздраву, шмат хто з іх сыходзіць са слязамі на вачах. А я кажу, што так рэагаваць не варта. У людзей склаўся пэўны стэрэатып і да дзяцей, і да дарослых з асаблівасцямі. Вядома, можна разважаць, маўляў, за што такія пакуты. Але не нам вырашаць, каму і колькі адведзена. Я хачу паказаць, што і ў дзетак ёсць сваё жыццё і свае радасці.

Тэкст by Maria Gritz

Фота by Kate Ignashevich