Сансара Зямлі

– Мы са здзіўленнем даведаліся, што гурту «Сансара» ў гэтым годзе ўжо 20. Ці адчуваеце вы свой узрост?

– Гэта хутчэй умоўнасць. Назва «Сансара» з’явілася яшчэ да таго, як мы ўсе навучыліся граць на музычных інструментах. Так што гэтая дата сімвалізуе пачатак моманту, калі я вырашыў, што звяжу сябе з музыкай. А складу, які прыедзе ў Менск, усяго тры гады. Так што гурт малады. А я як не ўмеў граць на гітары, так і не ўмею. Ну хоць спяваць ледзь-ледзь часам атрымліваецца.

– Вы ж даволі папулярны гурт. Як так здарылася, што «Сансара» ні разу не даязджала да Менска?

– Сам не ведаю, як так атрымалася. Насамрэч мы даўно хацелі ў Менск. Нас клікалі на фестывалі летам, але то канцэрты былі, то нейкія ўмовы, непрыдатныя для нас. У выніку ў той момант, калі ўсе будуць выключаць святло, нам прыйдзецца граць.

«Цікава не проста граць музыку, а гуляць у музыку. Менавіта гуляцца, як дзеці»

– Дарэчы, ці блізкія табе асабіста і гурту такія акцыі, як «Гадзіна Зямлі»?

– Мне здаецца, гэта ў любым выпадку наводзіць людзей на думку пра тое, дзе яны жывуць, як яны жывуць і дзе яны будуць жыць у далейшым. Таму я не думаю, што гэта дрэнна.

– Якія ўвогуле чаканні і прадчуванні з нагоды канцэрта ў Менску?

– У Менск я хачу ўжо даўно. Знаёмыя музыканты, якія выступалі тут, кажуць, што Менск прыкольны. У мяне стаўленне простае да гарадоў. Я думаю, што яны – гэта людзі, якія іх складаюць. Нам, як правіла, шанцуе з людзьмі, паказваюць і распавядаюць шмат. Я думаю, што і ў Менску, як і ў іншых гарадах, будзе шмат цікавага.

– У цябе дзве дачкі. Чым іх дзяцінства кардынальна адрозніваецца ад твайго ўласнага?

– У малодшай акурат яшчэ дзяцінства, а ў старэйшай ужо падлеткавы ўзрост. Атрымліваецца быць на адной хвалі і нешта разумець. Якраз на днях выходзіць кліп гурта «Обе две», нават не кліп, а сапраўдны 10-хвілінны фільм. Мая дачка Марго ўжо калісьці здымалася ў іх кліпе «Милый», а цяпер знялася вось у гэтым кіно. То-бок мы не ў розных сусветах з ёй.

– Наш рэдактар, калі даведаўся, што мы будзем рабіць з табой інтэрв’ю, успомніў, як даўным-даўно ў Кіеве выпіваў у кампаніі галоўрэда часопіса Playboy Улада Іваненкі, гутарка зайшла пра гурт «Сансара», Іваненка дастаў тэлефон і спрабаваў табе датэлефанавацца – на гадзінніку было за поўнач, страшна ўявіць, колькі было ў Екацярынбургу. Здаецца, ён нават датэлефанаваўся. Можаш успомніць сітуацыі, калі вядомасць табе замінала? Ці адчуваеш ты сябе папулярным?

– Не памятаю, датэлефанаваўся ён тады ці не. Але я не думаю, што ў нас такі ўзровень папулярнасці, калі твой занятак пабочнымі бакамі становіцца ў цяжар. Нават прыхільнікі гурта інтэлігентныя і ненадакучлівыя людзі. Ва ўсякім выпадку, мяне гэта не бянтэжыла ніколі.

Усё роўна мы самі сабе, я сам сабе, ствараем нейкі зразумелы свет, у якім усё спакойна.