Izum

Ізюм вырас у Лідзе і даволі рана адчуў цягу да выяўленчага мастацтва. З графіці ён пазнаёміўся праз культавую «Музыкальную газету», якая ў 2000-ыя актыўна распавядала пра альтэрнатыўныя плыні моладзевага мастацтва. Натхнёныя прыкладам працаў, Сяргей разам з сябрам закупіліся балонамі ды пайшлі пісаць свае імёны на сценах. Атрымоўвалася, як лічыў Ізюм, не найлепшым чынам, таму пошукі сваёй нішы ў творчым свеце працягваліся. «Я тады зразумеў, што сяброўства з маляваннем у мяне не выходзіць, але тэма мастацтва не пакідала мяне. Падчас падарожжа на панк-рок імпрэзу ў Горадню я ўбачыў футболкі, на якіх былі надрукаваныя праз трафарэт малюнкі. Мне падабалася, і я вырашыў паспрабаваць», – успамінае мастак.

Узброены канцылярскім нажом, шчыльнаю плёнкаю для трафарэтаў і балонам з фарбаю, Ізюм пачаў рабіць першыя крокі ў свет мастацтва. Спачатку атрымліваліся простыя аднаслойныя трафарэты для прынтоў на адзенне, некалькі разоў ён выходзіў маляваць на вуліцу. «Мая практыка стэнсіл-актывізму хутка зжыла сябе пасля размовы з міліцыянтам на дзве гадзіны. Я тады вырашыў, што такія выпадкі мне больш непатрэбныя, таму адправіўся маляваць у сутарэнне свайго дому». Там Ізюм зрабіў паўнавартасную майстэрню, дзе і дагэтуль праводзіць вольны час ад асноўнай працы – электрыкам у лідскім чыгуначным дэпо. Пазней работы Русака пачалі заўважаць – ён некалькі разоў браў удзел у мясцовых і замежных выставах вулічнага мастацтва, рабіў ілюстрацыі для часопісу «Таймер», размаляваў разам з калегамі падземны пераход у Гданьску і нанёс велізарны партрэт графа Чапскага на фабрычны будынак МЗКР на Кастрычніцкай вуліцы ў Менску.

 

«Увесь мастацкі рух, апроч задавальнення ад стварэння прыгажосці, радуе мяне цёплым сяброўствам і атрыманнем досведу. Падчас размоваў з іншымі мастакамі я яшчэ раз упэўніваюся, што самае галоўнае ў творчасці – намаганне, цярплівасць і, вядома, душа», – распавядае ён.

Фішка працаў Ізюма – у шчырасці ды жаданні падзяліцца прыгожым. Нярэдка ён знаходзіць здымак на абшарах інтэрнэту ці ў сваёй калекцыі, апрацоўвае ў фотарэдактары, выразае, а затым прэзентуе сябрам. Паверхняй для ягонай творчасці служаць як звычайныя кавалкі паперы і кардон, гэтак і лядоўні ды вінілавыя кружэлкі. На падрыхтоўку трафарэта сыходзіць ад аднаго вечара да месяца: кожны з іх Сяргей рыхтуе ўручную. Ягоны стыль лёгка пазнаць праз вялікія плямы і кроплі фарбы, якія падкрэсліваюць тон працы. «Я заўсёды хачу, каб карціна выглядала поўнай, нанясенне фінальных кропель на палатно для мяне – істотна важны, калі не сказаць інтымны працэс», – гаворыць ён.

Сачыць за творчасцю мастака ты можаш тут:

Behance    Youtube    Vimeo    Instagram