Ізюм вырас у Лідзе і даволі рана адчуў цягу да выяўленчага мастацтва. З графіці ён пазнаёміўся праз культавую «Музыкальную газету», якая ў 2000-ыя актыўна распавядала пра альтэрнатыўныя плыні моладзевага мастацтва. Натхнёныя прыкладам працаў, Сяргей разам з сябрам закупіліся балонамі ды пайшлі пісаць свае імёны на сценах. Атрымоўвалася, як лічыў Ізюм, не найлепшым чынам, таму пошукі сваёй нішы ў творчым свеце працягваліся. «Я тады зразумеў, што сяброўства з маляваннем у мяне не выходзіць, але тэма мастацтва не пакідала мяне. Падчас падарожжа на панк-рок імпрэзу ў Горадню я ўбачыў футболкі, на якіх былі надрукаваныя праз трафарэт малюнкі. Мне падабалася, і я вырашыў паспрабаваць», – успамінае мастак.
Узброены канцылярскім нажом, шчыльнаю плёнкаю для трафарэтаў і балонам з фарбаю, Ізюм пачаў рабіць першыя крокі ў свет мастацтва. Спачатку атрымліваліся простыя аднаслойныя трафарэты для прынтоў на адзенне, некалькі разоў ён выходзіў маляваць на вуліцу. «Мая практыка стэнсіл-актывізму хутка зжыла сябе пасля размовы з міліцыянтам на дзве гадзіны. Я тады вырашыў, што такія выпадкі мне больш непатрэбныя, таму адправіўся маляваць у сутарэнне свайго дому». Там Ізюм зрабіў паўнавартасную майстэрню, дзе і дагэтуль праводзіць вольны час ад асноўнай працы – электрыкам у лідскім чыгуначным дэпо. Пазней работы Русака пачалі заўважаць – ён некалькі разоў браў удзел у мясцовых і замежных выставах вулічнага мастацтва, рабіў ілюстрацыі для часопісу «Таймер», размаляваў разам з калегамі падземны пераход у Гданьску і нанёс велізарны партрэт графа Чапскага на фабрычны будынак МЗКР на Кастрычніцкай вуліцы ў Менску.
«Увесь мастацкі рух, апроч задавальнення ад стварэння прыгажосці, радуе мяне цёплым сяброўствам і атрыманнем досведу. Падчас размоваў з іншымі мастакамі я яшчэ раз упэўніваюся, што самае галоўнае ў творчасці – намаганне, цярплівасць і, вядома, душа», – распавядае ён.
Фішка працаў Ізюма – у шчырасці ды жаданні падзяліцца прыгожым. Нярэдка ён знаходзіць здымак на абшарах інтэрнэту ці ў сваёй калекцыі, апрацоўвае ў фотарэдактары, выразае, а затым прэзентуе сябрам. Паверхняй для ягонай творчасці служаць як звычайныя кавалкі паперы і кардон, гэтак і лядоўні ды вінілавыя кружэлкі. На падрыхтоўку трафарэта сыходзіць ад аднаго вечара да месяца: кожны з іх Сяргей рыхтуе ўручную. Ягоны стыль лёгка пазнаць праз вялікія плямы і кроплі фарбы, якія падкрэсліваюць тон працы. «Я заўсёды хачу, каб карціна выглядала поўнай, нанясенне фінальных кропель на палатно для мяне – істотна важны, калі не сказаць інтымны працэс», – гаворыць ён.
Сачыць за творчасцю мастака ты можаш тут:
Мы знайшлі пяць акаўнтаў DIY-спартсменак, якія скарылі Instagram і нашыя сэрцы. Натхняйся і ты!
З 15 па 31 ліпеня ў прасторы «ЦЭХ» пройдзе выстава «Каранцін» віцебскага мастака Кірыла Дзёмчава. Напярэдадні адкрыцця 34mag пагутарыў з галоўнымі героямі мерапрыемства і даведаўся, чым гіпсавы тлен лепшы за манументальнасць акрылу і ці карысна трапляць у ізаляцыю.
Куратары фестывалю «Дах» Зміцер Юркевіч і Алесь Родзін – пра галоўныя вехі «Тахелеса», «Даху» і развітанне з імі.
Факт-чэкаць, дыскутаваць, яднаць людзей вакол тэмы.
Про жертвенность искусства и науку выживания.
Про жертвенность искусства и науку выживания.
КАМЕНТАРЫ (1)
Сергей - художник. И это состояние души .