«Хуліган» stories: чым жыве галоўны бар Кастрычніцкай гэтыя 5 гадоў

05.09.2018
Аўтар: Леша Горбаш
7289

На гэтым тыдні бар «Хуліган» адзначае сваё пяцігоддзе. Мы пагаварылі з людзьмі, якія кіравалі барам, налівалі табе алкаголь і ставілі музыку.

«Хулігану» – пяць гадоў. За гэты час бар прайшоў шлях ад ледзь не адзінага тусовачнага месца Кастрычніцкай да, верагодна, самага культавага месца для менскай моладзі дзясятых. Ніжэй – трохі хаатычныя гісторыі людзей, якія наўпрост маюць дачыненне да таго, што ты хадзіў(-ла) і працягваеш хадзіць у «Хуліган» на выходных.

Заходзь і на гэтых – дзень нараджэння стартуе ў пятніцу і працягнецца ўвесь уік-энд.

Макс Старцаў

арт-дырэктар 2013–2015, 2017–ц.ч.

– Да «Хулігана» быў толькі бар «Малако». Быў «Чылаўт», адкуль мы паклікалі Юру, нашага начальніка аховы. Але на нейкім этапе стала зразумела, што нам няма дзе тусавацца. А з адкрыццём «Хулігана» такое месца з'явілася.

У панядзелак 2 верасня 2013 прайшла першая вечарынка «Хулігана». Было паважна і міла, вельмі сціпла. А першы ўгар здарыўся ў тую ж пятніцу. З'явілася пачуццё кам'юніці. Гэта быў класны распусны час, усім было ўсё роўна, але гэтага мы і хацелі. Калі ты заходзіш у «Хуліган», табе не трэба з усімі вітацца. Зайшоў – усё, ён тут. І гэта пачуццё дарагога варта.

– Мы крыўдзіліся, калі ў нас на першых выходных скралі і разбілі 80% посуду. Тады была гісторыя, калі п'яны чувак спрабаваў запхнуць барнае крэсла ў машыну. У тыя выходныя ўсе думалі, што мы самыя багатыя і паспяховыя людзі горада. А мы наогул не п'янелі і не разумелі, што адбываецца.

«Калі ты заходзіш у “Хуліган”, табе не трэба з усімі вітацца. Зайшоў – усё, ён тут. І гэтае пачуццё дарагога варта»

– Танцуюць хлопчыкі-дзяўчаткі, а тут заходзіць Лёша Сатолін з Partizan Production у сваім пінжачку і здзіўляецца, што бартэндар досыць вольна сябе з ім паводзіць, таму што ён толькі прыехаў з Grand Cafe. Я яго не сцябу, проста чалавек прывык да зусім іншых устаноў, але яму падабалася тусавацца тут.

Або калі прыходзіла аўдыторыя «Шцірліца». Ты ўвесь такі андэграўнд, а побач танчыць гэтая дзяўчына ў ярка-чырвоным гаўне на тонкіх шпільках – і нам вельмі падабаўся гэты кантраст, калі побач з імі стаяў бяззубы барадаты танцор. Абы чалавек быў добрым.

– З першага года «Хулігана» шмат у каго ўжо сям'і, а мы ўсё яшчэ не можам разабрацца са сваім жыццём. Але некаторыя застаюцца назаўжды. Змена пакаленняў у бары – гэта натуральны працэс. У нейкі момант глядзіш – а тут толькі новыя людзі, але ўсе свае. Я ў твар успомню кожнага з «першага пакалення» бара. Былі дзве дзяўчынкі, якіх мы з любоўю называлі «калонкі» – яны на ўсіх вечарынках танцавалі побач з дыджэем. Такія ёсць і цяпер – ходзяць на рэпчык.

– Ты прадаеш не выяву жыцця, не музыку – алкашку. Пазітыўны ўгар – гэта тое, што прыносіць бабкі. Таму мы дадалі хаус, фанк і іншае музло «дабрэйшае». Чалавек марнуе больш грошай у добрым настроі. У дрэнным ён проста асушыў шклянку – і яго галава ўжо зробіць астатняе.

– Цяпер у «Хулігана» з'явілася новая аўдыторыя. Пры гэтым у нас ёсць людзі, якія працягваюць сюды хадзіць з першага дня, зараз гэта дзесьці 40% аўдыторыі. Я хацеў, каб наведвальнікі мяняліся. Пытанне было ў тым, ці зможа гэта быць сталым.

– Мы заўсёды былі дзіка капрызнымі ў плане той жа музыкі. Не пускалі да сябе граць умоўную Кацю Самбуку. Мы радаваліся, што адкрылі чувакоў, якія да гэтага не гралі публічна, а тут адкрыліся для менскай аўдыторыі. Пры гэтым мы не цырымоніліся. Пераставалі працаваць з дыджэямі, калі стамляліся слухаць адно і тое ж. Мяне б таксама выгналі, але... Памятаю, быў чувак, якога я бачыў у пераходзе на Уруччы, дзе ён граў на такой дзіўнай тыбецкай чашы. А ноччу граў у нас музыку. Але ў пэўны момант ён прапаў – не ведаю, што ён там цяпер.

«Быў чувак, якога я бачыў у пераходзе на Уручча, дзе ён граў на такой дзіўнай тыбецкай чашы. А ноччу граў у нас музыку»

– Абмежаванне «21+» было нашым шчытом ад людзей ад 18, якія нам не падабаліся. Адзін раз мы плацілі за двух непаўналетніх, якія неяк праскочылі. Міліцыя іх вылавіла ў горадзе, не ведаю, як яны іх вылічаюць, але ў выніку нам давялося плаціць штраф.

– Я ведаю, што «Хуліган» памяняў усю індустрыю малога бізнэсу ў горадзе. Не было б «Хулігана» – не было б той жа Зыбіцкай. У нейкі момант людзі падумалі: «Гэта ж прыкольна».

– Пасля закрыцця адбываецца галоўны бруд. Ты адпрацаваў змену, заўтра нікуды не трэба, хочаш зрабіць сабе невялікую вечарыну. А тут пад'ехалі хлопцы з іншага бара – і вось ужо 11 раніцы. І ты думаеш: «Крута жыць».

Ягор Ezhi

арт-дырэктар, 2015–2017

– Тусы ў ангары ўражвалі больш за ўсё. Першую вечарыну там празвалі «рэйв у футрах», таму што восень і ўжо было халодна. Ён не абаграваўся і не быў добра зашклёны. Я сам тусаваўся ў паліто. Але было крута, таму што ў нашым асяроддзі гэта была першая дзвіжуха з вялікімі прывазнымі дыджэямі ў заводскім памяшканні.

– Раннія вечарынкі «Хулігана» былі крутымі, таму што ты мог пачуць там абсалютна новую музыку. Калі з пласцінак ставілі савецкі грув, музыку з фільмаў. Было афігенна па настроі і ты разумеў, што ніколі не тусаваўся пад такую музыку. Ты прыходзіў у «Хуліган» і разумеў – будзе добрая музыка і знаёмыя людзі.

– Шмат у каго «бамбіла» з-за публікі «Хулігана». Хіпстары, барадачы, геі – усіх падарваць. Але мне там было вельмі камфортна. Паціху туды сплыло ўсе асяроддзе. Спярша толькі ўнутранае кола, а потым ужо сябры сяброў і гэтак далей.

– Бясплатны ўваход на той момант быў унікальным момантам. Калі ёсць дыджэй – плаці. А тут усе біліся і спусташалі гэты бар. Цяпер усё наадварот: усюды бясплатныя вечарынкі і людзі не разумеюць, калі трэба плаціць за ўваход.

– Адзначаў у «Хулігане» дзень нараджэння, калі мы прывозілі ў Менск ATL. У нейкі момант зразумеў, што мне ўжо досыць. Сышоў у ангар, ціхае прахалоднае памяшканне, лёг там і заснуў. На наступны дзень прыходжу на працу, а чувакі ўзялі запіс з камер назірання, зрабілі скрыншот, дзе такая плямка ляжыць, абвялі ў чырвоны кружок, падпісалі: «Гэта Ежы», паставілі на працоўны стол і павярнулі манітор да наведвальнікаў.

– Нас закрывала санстанцыя, а на наступны дзень важная вечарынка. Мы ўвесь дзень фарбуем і мыем увесь бар, раніцай тэлефануем: «Прыходзьце, мы ўсё выправілі». А нам адказваюць: «А, ну добра, адчыняйцеся».

«Пад'ехалі хлопцы з іншага бара – і вось ужо 11 раніцы. І ты думаеш: “Крута жыць”»

Вадзім Smiles

дыджэй вечарынак «Нераст», штатны рэзідэнт «Хулігана»

– Мая сяброўка працуе тут з першага дня. І яна паклікала мяне на адкрыццё, я якраз пачынаў актыўна п'янстваваць. І прыйшоў на адкрыццё з завушніцай у носе, быў самым модным. Усе хадзілі з сур'ёзнымі тварамі і падтрымлівалі атмасферу. Ніхто не разумеў, у што гэта перарасце. Потым да мяне падышоў Макс і прапанаваў сыграць. Груба кажучы, вечарынкі Ikra нарадзіліся якраз тут.

– Цвярозым з нас не грае ніхто. І вось мы граем сэт. Падыходзіць чувак, ён п'яны кароль свету. І пачынае лясаць па пласцінках. І мой кораш Слава абыходзіць стойку і пачынае яму выпісваць. Мой кент у замесе, мне таксама трэба нешта зрабіць. І тут я разумею: ногі не кранаюцца падлогі, ахоўнік выносіць нас з бара. Слава валяецца з гэтым чуваком на зямлі, а тут заканчваецца трэк. Мы спрабуем зайсці ўнутр, а ахова нас не пускае. «Мы ўвогуле дыджэі». Балазе Максім дапамог разруліць сітуацыю.

– «Хуліган» пачаў выхоўваць аўдыторыю. Раней ты альбо заставаўся калдырыць на раёне, альбо ехаў у бар са складаным тварам прыстойна сябе паводзіць. А тут людзі зразумелі, што можна не мяняць раённую кампанію і зайсці ў бар з адэкватнымі людзьмі.

«У многіх “бамбіла” з-за публікі “Хулігана”. Хіпстары, барадачы, геі – усіх падарваць»

Ягор Планкiн

бармэн 2015–2017, чэрвень 2018–ц.ч.

– Я пачаў працаваць тут у 2015 годзе, праз год як вярнуўся з Масквы. Ніколі не працаваў у памяшканні, дзе ўсе людзі ўнутры бара цесна перасякаюцца адзін з адным: бармэны, арт-дырэктар, саўладальнік – усё камунікуюць, спрачаюцца, вырашаюць праблемы, весяляцца, п'юць. Гэта было кам'юніці, адкрытае для ўсіх. Галоўнае – каб не было вырадкаў. Мне адразу спадабалася, я хутка ўліўся. І зразумеў, што хачу тут працаваць і праводзіць увесь вольны час. Пасля «Хулігана» з'явілася шмат месцаў, дзе ты можаш хадзіць у чым хочаш. Да яго было шмат пытанняў: ці пусцяць у «спартыўках»?

– У бары сталі хадзіць і знаёміцца асабіста, каб было танней спазнаваць новыя напоі. «Хуліган» дапамог убачыць у бармэне добрага чалавека. У бармэнаў няма такога: «Вечарынка бздура, давай піць». Гэта проста твой квіток у вечарыну, на якой ты знаходзішся. Выпіваеш – вось і яна, атмасферка, панеслася. Але з узростам разумееш: калі ў цябе дзве змены запар, у першую нельга напівацца.

– «Хуліган» не быў закрытым клубам: ты мог туды схадзіць, але чамусьці ішоў толькі з сябрамі, якія цябе запрашалі. Тут было больш праўды, чым у астатнім горадзе. Ты заходзіў у іншы бар і думаў, як сябе паводзіць і што замовіць. А тут па-іншаму. Ты прыходзіў да сяброў, якіх чамусьці не ведаеш. «Хуліган» – самы сумленны бар. Я за сумленнасць.