Байкі з цэха

Інжынер-маркетолаг з «Белкамунмаша»

Альбо «вядучы інжынер аддзела маркетынгу» паводле запісу ў працоўнай кніжцы. Няма на «Белкамунмашы» штатнай адзінкі, назва б якой дакладна адлюстроўвала абавязкі Святланы Макарэвіч. Ці пакуль няма. Света працуе там толькі са жніўня, раней скончыла БДУ і атрымала магістарскую ступень у МДІМА. Працавала фінансавым аўдытарам у страхавой кампаніі ў Маскве, збегла з грашовага месца на Радзіму:

– Масква сама па сабе шляпа, а тут яшчэ і высветлілася, што аўдыт – зусім не маё. У прафесійным плане людзі там мяне насцярожваюць праз адсутнасць хоць чаго-небудзь у іх жыцці, акрамя працы. Яны працуюць, каб жыць, і жывуць, каб працаваць. У мяне іншыя прыярытэты. Мне праца патрэбна, каб вандраваць, яна дае сродкі на гэта, а тая, што ў мяне цяпер, яшчэ і магчымасць карыстацца мовамі, зносіны з замежнікамі. У мае працоўныя абавязкі ўваходзіць маніторынг краін далёкага замежжа (Паўднёвая Амерыка, Азія) у пошуках збыту гарадскога электратранспарту – тралейбусы, трамваі, электробусы. Дасылаю муніцыпальным уладам далёкіх мегаполісаў прапановы ад «Белкамунмаша», вяду перамовы з контрагентамі, наладжваю сустрэчы, распрацоўваю тэндары.

Сябе называе вандроўніцай. Удакладняе, што яе хобі – не турызм, а менавіта вандроўкі, з паглыбленнем у культуру і каларыт наведваных краін. За 26 год Света дзе ўжо толькі ні пабыла, з самых далёкіх – Куба, Індыя, ЗША, Даменікана, Філіпіны.

Дзяржава на прыкладзе арганізацыі працы на адным з буйных заводаў выклікае ў яе такія меркаванні:

– Зашмат людзей набрана, абсалютна не лагічнае дэлегаванне паўнамоцтваў і размеркаванне адказнасці. Усе працэсы можна было б значна паскорыць, набраўшы менш народу і плаціўшы ім больш. Да ўсяго яшчэ гэтая сістэма подпісаў. Ніводны дакумент не адашлеш, пакуль на ім мільён чалавек не распішацца.

Але тут віна хутчэй не дзяржавы, а самога складу нашых людзей. Каб кіраўнікі хацелі хоць што-небудзь змяніць, то падымалі б гэтыя пытанні на сваім узроўні.

Наконт сваіх прафесійных перспектыў на «Белкамунмашы» кажа:

– Складана сказаць. Як пойдзе. Тры месяцы – гэта вельмі мала. Пакуль што я ад гэтага ўсяго кайфую, а што будзе далей – паглядзім. Улічваючы маю лёгкую на пад’ём натуру, не выключана, што праз гадоў пяць мне проста захочацца ізноў памяняць лакацыю. Зразумела, што хочацца расці, – не будуць даваць тут, буду шукаць у іншым месцы.

Але на працу звычайна ходзяць не для таго, каб атрымліваць задавальненне ад дыспутаў з рабочымі, а каб зарабляць грошы сабе на жыццё. Дык вось, пра заробак супрацоўнік дзяржпрадпрыемства паведаміў, што ён «сярэдні па краіне». Лічбу выцягнуць з Антона не атрымалася. Дадаў яшчэ, што па рэалізацыі праектаў крапае прэмія, і гэта адчувальна. Затое пра свабодны час расказвае ахвотна.

Антон актыўна займаецца спортам. Толькі-толькі з Амстэрдама, дзе бегаў паўмарафон – 21 км. Яго час па ўласным трэкеры – 1:23:40. На наступных спаборніцтвах рыхтуецца прабегчы ўжо поўную дыстанцыю. Апошнія тры гады ў жыцці Антона былі звязаныя з развіццём сябе з прафесійнага боку, цяпер хлопец лічыць прыярытэтным развіццё асобы.

Калі ты не ў тэме айчынных колавых цягачоў, трэба патлумачыць, што брэнд VOLAT хоць і выйшаў са шматстратнага МАЗа, але ўсё ж пазбаўлены галоўных недахопаў беларускага машынабудавання. Менскі завод колавых цягачоў не працуе на склад, як, напрыклад, трактарны (цягачы збіраюцца толькі на заказ), і захоўвае запатрабаванасць на сусветным рынку хаця б таму, што канкурэнцыі ў вытворчасці такой буйной і спецыфічнай тэхнікі амаль няма. Па некаторых пазіцыях завод наогул манапаліст. Гэтыя звесткі неабходныя, каб зразумець памкненні Антона:

– Не спяшаюся сцвярджаць, што ўсё жыццё звяжу з МЗКЦ, але хачу запэўніць, што калі займеў досвед у вытворчасці з нуля на буйным прадпрыемстве (на заводзе працуе 5000 чалавек), то ўжо вельмі складана будзе перайсці ў нейкую невялічкую кантору па перапродажы якой-небудзь імпартнай драбязы, накшталт смартфонаў ці легкавых аўтамабіляў. Маштаб не той. Таксама вельмі важны момант, што я ўдзельнічаю ў стварэнні прадукцыі, і гэта не нейкі пабочны брэнд, а свая, айчынная вытворчасць.

Не жадаючы перапрадаваць замежную драбязу, Антон жыве пакуль што з бацькамі, аўто водзіць час ад часу – аддае перавагу грамадскаму транспарту. Крыху вандраваў па Еўропе і мяркуе пра тутэйшы лад так:

– Насамрэч жыць у дзяржаве і не мець да яе дачынення – немагчыма. Асабіста я хаджу на выбары. З усіх бакоў чую, што не варта, але сам хаджу галасаваць. Ёсць у мяне вера ў сумленнасць людзей. Пра айчынную прамысловасць лічу, што ў яе ёсць патэнцыял. Асабліва калі ў гэтую галіну будуць ісці крэатыўныя маладыя людзі з пэўным бачаннем канчатковага выніку сваёй працы. З унутраным стрыжнем. Рана ці позна гэтая моладзь, атрымаўшы пэўны досвед, падымецца на самы верх. Нашая сістэма найму, канешне, не дасканалая, і ў ёй яшчэ занадта шмат спадчыны з мінулых часоў. Але гэта змяняецца паціху, не стаіць на месцы.

«Насамрэч жыць у дзяржаве і не мець да яе дачынення – немагчыма. Асабіста я хаджу на выбары»

Будучыню Антон звязвае з маладымі ініцыятыўнымі работнікамі ды інавацыямі, якія яны могуць прынесці ў беларускае машынабудаванне.

– Нават невялічкія на першы погляд, пакрокавыя новаўвядзенні могуць дапамагчы адарвацца ад канкурэнтаў. Я лічу, што любая машына павінна быць прыгожай. МАЗ не займаўся эрганомікай і знешнім выглядам, і гэта з’яўляецца адной з прычынаў яго шматлікіх праблем. Цяпер у іх выйшаў новы самазвал, з найноўшым дызайнам. Паглядзім, што з гэтага атрымаецца.