8 патаемных жаданняў «Пошлай Молі»

– Я такога не бачыў з часоў маладога Нойза! – крыкнуў нейкі барадаты чувак у натоўпе. Выглядаў ён удвая старэйшым за палову наведвальніц канцэрта. Тое, што яго суседкі па чарзе маладога Нойза не бачылі наогул, яго зусім не бянтэжыла. А хіба павінна было?

Бо «нават твая б-э-эйба іх вед-а-ае», будзь упэўнены, сябар. У свой першы прыезд у Менск «Пошлая Молі» хайпіць так, быццам гэта плод забароненага кахання Oxxxymiron-a і Сяргея Шнурава. У чым сакрэт гэтых худзенькіх пусі-кілераў з Харкава? Новы голас моладзі? Ды чорт яго ведае, мо і так. У рэшце рэшт, джынсоўка Levis у мяне была, як па Jetix круцілі «Тоталі Спайс», я таксама памятаю (рудзенькая была самай крутой), а значыць, Олівер Сайкс абавязаны аддаць Кірылу Бледнаму яго грошы, як бы абсурдна гэта ні гучала!

Праходзячы міма спалоханага ахоўніка на ўваходзе, я прачытаў у яго вачах нясмелае: «Уцякайце, дурні!», але не надаў гэтаму значэння. Праз нейкія паўгадзіны я зразумеў, што ён меў на ўвазе. Дзяўчынкі-скітлс, як па пстрычцы, трансфармаваліся з «Ханымантаны» у шалёных майл сайрус, і пачаўся такі паці хард, што не перадаць словамі! За слэм адказвалі знаёмыя па канцэртах Anacondaz і «Петли Пристрастия» асобы, а гэта знак якасці. Ужо як слэмяцца гэтыя хлопцы, вам лепш не ведаць!

«Дарагія, як жа я да вас зараз хачу...» – пасля гэтых слоў ад крыку натоўпу на бары патрэскаліся ўсе келіхі. Здаецца, Бледны не да канца ўсведамляў сутнасць сказанага. Фанаткі ля сцэны і так амаль сцягнулі з яго «нью бэлансы». Апыніся Кірыл у той момант у цэнтры залы – ён быў бы «ўжо распрануты», стаяў бы «голы і круты» і далей па тэксце. Але такі варыянт развіцця падзей мяне б не здзівіў – людзі на танцпляцы рэальна сарваліся з ланцуга.

«Пошлая Молі» хайпіць так, быццам гэта плод забароненага кахання Oxxxymiron-a і Сяргея Шнурава.

Пакуль ахоўнікі метадычна выводзілі з залы тых, хто праглынуў перад канцэртам «вельмі моцны аспірын», я дакараў бармэнам за занадта дарагі алкаголь і сабе – за адсутнасць адвагі цвярозым падысці да «той беленькай у кепцы Supreme».

– О, здарова, я Ягор! – навіс нада мной нейкі бухі чувак.

– Здарова! Мы знаёмыя?

– Ды якая розніца, пайшлі тусіць! Вууунь там мае сяброўкі стаяць, хадзем пазнаёмлю!

«"Я ўсё роўна за яго замуж выйду!" – крыкнула адна з іх, скокнуўшы ў залу»

Легендарныя «музыка громче – глаза закрыты» я гарлапаню ў асяроддзі сваіх новых сяброў. «Бялюткая ў Supreme» адна з іх – сюр працягваецца. Колькасць знаёмых асоб вакол зашкальвае. «Пошлая Молі» раптам стала аб'яднальным фактарам для велізарнай колькасці абсалютна розных людзей. Вось завучка з майго ўнівера скача ў абдымку з адной з Майлі Сайрус. А вось мае рэперы з Minsk Independent Battle слэмяцца ў цэнтры кола і клічуць мяне да сябе. Што ж паміж усімі намі агульнага?

Здаецца, гэтыя песні сапраўды трапляюць у яблычак. «Пошлая Молі» – музыка цэлага пакалення маладых людзей, якія проста хочуць ламаць красоўкамі падлогу. Пакалення, якое стамілася адчуваць на сабе адказнасць за дарослыя праблемы. Якому страшна сталець і станавіцца такімі ж, як іх бацькі. Гучнае «адсмакчы чэлес – гэта мой пратэст» у твар грамадству. Можа быць, трохі неразумнае і саманадзейнае, але, тваю няхай, быццам табе не ўсё роўна, стары? Ідзі і слухай сваіх «Наўтылусаў»!

Альбом, назву якога нельга казаць услых, здаецца, ужо пайшоў па трэцім коле, але нікога гэта не бянтэжыць. Людзі падаюць на галовы, на падлогу, страчваюць прытомнасць, потым устаюць і падаюць зноў. І, здаецца, нікому не хочацца, каб гэты сеанс экстрэмальнай псіхатэрапіі заканчваўся. Нікому, акрамя ахоўнікаў – яны ўжо адкрыта стаміліся адштурхоўваць ад Бледнага маладых прыхільніц. «Я ўсё роўна за яго замуж выйду!» – крыкнула адна з іх, скокнуўшы ў залу. Хто ведае... Гучала яна даволі пераканаўча.

Прайшоўшы праз крывавую бітву за гардэроб, стомленыя, збітыя, але задаволеныя, мы з сябрамі праводзім разбор палётаў і вырашаем, ці ў стане мы працягваць гэтую ноч. Нешта мне падказвае, што ў наступны свой прыезд «Молі» будзе разбураць ужо як мінімум Re:public. Аднагалосна забіліся, што прыпаўзем на наступны канцэрт, нават калі будзем пры смерці. А пакуль мы ўсё гэта абмяркоўвалі, скітлс-дэсант у поўным складзе адправіўся на «Бассоту», якая праводзілася ў двух кварталах ад клуба. Вось ужо ў каго сапраўды вечны нон-стоп!