34 Media Day vol.2: Бразілія

Удзельнікі:

    Паўла Антоніа Перэйра Пінта, амбасадар Бразіліі ў Беларусі;

    Міла Котка, куратарка фестывалю Vulica Brasil, культурная агентка Бразіліі ў Беларусі.

Паўла Антоніа Перэйра Пінта: Лягчэй за ўсе распавесці пра турызм, паказаўшы якое-небудзь відэа. Але я хацеў бы пагутарыць пра тое, як узнікае ўзаемаразуменне паміж народамі. Я дваццаць год працаваў у Азіяцка-Ціхаакіянскім рэгіёне. Да гэтага мне падавалася, што лягчэй знайсці паразуменне з еўрапейцамі, чым з азіятамі, але неяк мы здолелі гэта зрабіць і там. А менавіта – праз нашую soft power.

Серыялы – адна з іх. У 1985 годзе я прымаў у Пекіне акторку з серыяла «Рабыня Ізаўра», нас паўсюль суправаджаў натоўп яе паклоннікаў, а на прэс-канферэнцыю з яе ўдзелам прыйшло болей журналістаў, чым на прыём у амбасадзе ЗША ў гонар прыезду прэзідэнта.

Мы доўга не маглі зразумець, як гісторыя рабыні Ізаўры, заснаваная на кантэксце іншага кантынента, знаходзіць водгук у такіх старажытных нацый, як кітайская. Здаецца, супрацьлегласці прыцягваюцца, і вось гэтая старажытная складаная культура прыцягнулася да павярхоўнага жыццёвага светапогляду з серыялаў.

Праз нашыя культурныя каштоўнасці, прынамсі футбол, у мяне атрымалася дапамагчы хлопчыку, у якога маці была бразільянка, а бацька – тайванец, вярнуцца дадому ў Бразілію. Гэта быў вялікі скандал, які зацікавіў СМІ абодвух краін, пры тым што ў Тайвані існавала шматгадовая традыцыя прывілея бацькі на апеку.

Я ўвесь час нагадваў хлопчыку пра гэтую гульню. У тайцаў гэты спорт не распаўсюджаны, а для нас – гэта другая soft power. Гэта такая ж артыстычная праява, як танцы ці карнавал. Гульня ў футбол павінна быць прыгожай, напоўненай цікавымі гульнявымі момантамі, а не проста тэхнікай. Да мяча трэба ставіцца як да сябра або каханай, а не як да антаганіста. Гэта таксама нашая культура.

Дзякуючы ёй, а таксама гендарнай роўнасці, якую маем мы і якой не стае мачысцкай культуры Тайваня, мы дапамаглі вярнуць хлопчыка дадому. Прэцэдэнт да гэтага часу завецца ягоным імем – «Закон Іруан».

Я зразумеў, што ў Еўропе вельмі важная тэма ідэнтычнасці. У Бразіліі такога няма: у нас жыве найбольшая японская дыяспара ў свеце, больш ліванцаў, чым, уласна, у Ліване, па адсотку чарнаскурага насельніцтва мы другія пасля Нігерыі. Вакол нас 12 краін-суседак, дзе размаўляюць па-іспанску, і толькі мы – па-партугальску. Але замест рознасці мы на гэтай платформе будуем інтэграцыю. На мяжы з Уругваем, напрыклад, у нас ёсць вёска, у якой палова дома стаіць на нашай зямлі, а другая – на ўругвайскай. Там змешваюцца культуры і мовы, нараджаецца нешта сярэдняе паміж нацыямі. І гэта добра. Я, напрыклад, дагэтуль не ўяўляю, як адбылася грамадзянская вайна ў Калумбіі, калі ваююць людзі, якія размаўляюць на адной мове і ходзяць пад адным сцягам.

Я бачу, што ва Усходняй Еўропе з інтэграцыяй значна большыя праблемы. Макей нездарма кажа пра гэта ўвесь час. Беларусь мае выключную магчымасць ёй спрыяць. Гэта яднае нашыя краіны, бо Бразілія адыгрывае вялікую ролю ў інтэграцыйных працэсах на паўднёва-амерыканскім кантыненце.

На маю думку, вашыя першыя экспартныя якасці – талерантнасць і мульцікультуралізм. Студэнтам з Мазамбіка, з якімі я камунікую, значна бяспечней сябе адчуваць тут, чым, напрыклад, калі б яны былі ў Расіі.

Мяне асабліва цікавіць так званы «Менскі феномен»: вы лепш за мяне ведаеце, што пасля вайны Менск быў цалкам зруйнаваны. Адбудоўваць яго з’ехаліся людзі з усёй краіны, якія не мелі нічога агульнага. З гэтага атрымалася асаблівае грамадства, вывучэннем якога я займаюся. Культурная ідэнтычнасць менчукоў вельмі цікавая, але пакуль што, на маю думку, яшчэ размытая.