Героі часу – 10 артыстаў новай беларускай сцэны
Краўт-рок, постпанк і вінтэдж-поп у адной сумесі. Склалі шорт-ліст рэкамендацый для тых, хто хоча пазнаёміцца з сучаснай беларускай музыкай. Ніякіх іерархій і рэйтынгаў – усе пазіцыі ў спісе выпадковыя.
Polyn
Гэты праект мае зорны склад: у Polyn сышліся Ілля Чарапко («Пятля Прыхільнасці», «Касіяпея»), Сяргей Краўчанка і Аляксей Ванчук (абодва – Port Mone). Нягледзячы на постпанкаўскі і авангардны бэкграўнд, разам музыкі вырашылі рабіць поп-музыку. Але часы і падзеі наклалі на творчасць свой адбітак, і тое, што атрымалася, сталі называць нігілістык-поп. Па атмасферы ж гэта дынамічная, несупынная туга, доўгі пошук чагосьці ці кагосьці.
Кожны мув каманды – суцэльная паэзія. Так, напрыклад, у песні «Старость» можна пачуць гукі лядоўні з менскай крамы, запісаныя на бінаўральны мікрафон. А ў кліпе «В тумане» Ілля і Сяргей шпацыруюць па Менску з партрэтам Ванчука на кардонцы. Пакуль у гурта не было ніводнага жывога выступу, але ёсць дэбютны альбом «202022» – 33 хвіліны даўнтэмпа пра безнадзейнасць.
Rap&Vogue
Rap&Vogue – эпатаж і смеласць, якіх часта бракуе беларускай сцэне. Праект стварылі рэжысёры-кліпмэйкеры Маша Манакава і Зміцер Ляўкоўскі. Ты можаш ведаць іх па кліпах «Серебряной Свадьбы», «Кассиопеи» ці «СБПЧ». Цяпер яны раздаюць стыль ва ўласнай музыцы. Разам з перформерамі на сваіх канцэртах Rap&Vogue ладзяць эфектныя густоўныя шоу – пруфы глядзі ў іх цік-току. Нягледзячы на моцны візуальны складнік, песні можна (і варта) слухаць асобна. У кампазіцыях наміксаваныя мовы і героі-апавядальнікі. Абірай, што больш даспадобы: французская песня пра голуба на пікніку буржуазных студэнтаў, беларускі трэк з блытанымі пасланнямі Мінкстранса ці, можа быць, гісторыя нямецкага Ганса, моцна незадаволенага жыццём. Злавіць выступ Rap&Vogue можа быць складана: апошні раз «выкрадальнікаў Еўропы» бачылі ў Лімасоле і Таліне. Але дакладна варта сачыць за іх перамяшчэннямі і чакаць свой горад.
Syndrom Samazvanca
«Самазванцы» пішуць вельмі шчыльную музыку для сапраўдных аўдыяфілаў. Яны любяць краўт-рок, псіхадэлію, арт-рок, панк, і выглядае, што гэта ўзаемна. Сумаваць не давядзецца: гітарныя рыфы, сінтэзатарныя шумы, незвычайныя рытмы і жменя дробных дэталяў у кожным трэку будуць увесь час трымаць тваю ўвагу. Слухаць Syndrom Samazvanca – як ехаць на ровары: няма калі расслабіцца, але столькі цікавага на шляху! За тэксты тут адказвае Уладзь Лянкевіч, а значыць – ніякіх банальнасцяў: Менск становіцца бязлюдным востравам, з пасткі ратуе шчуралоў, а размовы пра смерць вядуцца з Аленай Кіш. У дыскаграфіі гурта ўжо тры альбомы: «Sonk» і «Vostraŭ skarhaŭ» з аўтарскімі песнямі і «Radyjo Niamiha» з каверамі на незалежную беларускую сцэну 80-х і 90-х мінулага стагоддзя. Летась каманда перасабрала склад і цяпер базуецца ў Варшаве.
«Петров и Октябрь»
Новыя прадстаўнікі беларускага постпанку, які часта ўхваляюць па-за межамі Беларусі. У параўнанні са звычнай цемрай гэтага жанру, іх песні значна менш змрочныя.
Справа ці то ў танцавальных сінтэзатарных рытмах, ці то ў іх схільнасці да жартаў і пранку. Зараз гурт актыўна гастралюе па менскіх пляцоўках. Пакуль музыкі працуюць над дэбютным альбомам, паслухай іх сінглы. Папулярнасцю карыстаюцца рамантычны трэк «Бесконечно» і песня пра «колыбель наших пятиэтажек».
Applepicker
Мікіта Арлоў – ужо легенда беларускай музычнай сцэны і адзін з самых актыўных яе прадстаўнікоў. Падрахуйце самі: ён грае ў гуртах «Союз», «Голос Кинчева», White Cave, Dalida і ўвесь час залятае на калабарацыі з іншымі артыстамі. Толькі ў гэтым тэксце Мікіта так ці інакш з’явіцца яшчэ неаднойчы. У яго сольным праекце Applepicker шмат хаосу, які пры пэўным узроўні падрыхтоўкі слухача пераўтвараецца ў шчыльную музычную плынь. Сам аўтар вызначае сваю аўдыторыю так: «сфармаваныя меламаны, якія рэгулярна шукаюць нешта новае». У мінулым годзе Applepicker парадаваў грунтоўным альбомам «Ещё больше песен про город и торговые центры», а зараз ужо назапасіліся дэмкі для новай кружэлкі. Відэа «Hangin' Around» было намінаванае на Berlin Music Video Awards разам з працамі Daft Punk, Danny Brown і Justice ft. Tame Impala.
«Сны Синей Собаки»
Іранічны постпанк з аналагавымі сінтэзатарамі, драм-машынкай і простымі гітарнымі партыямі. У тэкстах гурт спрытна міксуе абсурд і глыбокую паэзію. Пасля рэлізу першага альбома «Любитель голубцов» у 2022-м, хлопцаў адразу пазвалі ў лайн-ап фестывалю Sprava, і сэт дэбютантаў не расчараваў. Калі адной музыкі недастаткова, каб пераканаць цябе зайсці на іх выступ, уяві саліста, які скача ў белым халаце, і таямнічага клавішніка ў процівагазе. За апошні год у гурта змяніўся склад і гук. Па апошніх рэлізах відаць, што каманда рухаецца ў бок большай сур’ёзнасці. Але пры гэтым музыкі не страчваюць фірмовай непрадказальнасці і ўмення здзіўляць кантрастамі.
pavluchenko
Надзея Паўлючэнка робіць прыгожы і кранальны электрапоп з надрыўным вакалам. Гэта музыка для доўгіх меланхалічных вечароў, у якіх ты раптам знайшоў сябе зусім самотным. Дзяўчына пачынала з кавераў на Земфіру, Каржа і Стрыкала, а ў свае 16 разам з Лёшам Крыўдзіным выпусціла трэк «Река» – на сёння ў яго 1,4 мільёна праглядаў на ютубе. Зараз спявачка выпускаецца на DNK Music. Апошнія рэлізы – рэміксы і speed up версіі ранейшых трэкаў, але, мяркуючы па новых дэма, хутка можна чакаць новыя гучныя песні.
«Борисовский тракт»
Лёгкае і займальнае індзі, ад якога вее адначасова непасрэдным юнацтвам і цёплай настальгіяй. Самі пра сябе музыкі кажуць так: «Мы намагаемся знайсці баланс паміж незалежнай музыкай, культурай і безбілетным праездам». У сваіх песнях «Борисовский тракт» распавядае небанальныя і часам каляабсурдныя гісторыі. Раім паслухаць песню пра адзінокага былога бандыта ці французскамоўную драматычную кампазіцыю пра гульню коткі з мышкай.
VVaxplay
Новы праект Ані Жданавай і Стаса Мурашка нарадзіўся ў 2023-м. Абое ўдзельнікі маюць багатае музычнае мінулае: Аня рабіла сольны праект, Стас граў у The Toobes, «Саюзе» і «Валянціне Стрыкала». З іх дуэта атрымаўся плыўны і таямнічы вінтэдж-поп. Гук імкнуліся зрабіць неідэальным і шурпатым, каб перадаць хісткасць сённяшняга часу. Зусім нядаўна гурт прэзентаваў дэбютны альбом «Dust & Haze», дзе назва намячае смугу і пыл, у якія давядзецца занурыцца слухачу. У запісе паўдзельнічала цэлая кампанія здатных на цуды музыкаў: Мікіта Арлоў, Філіп Петчанка, Антон Шніп, Ігар Латушка – тут проста не магло атрымацца дрэнна.
«Сербский нож»
«Сербский нож» – гэта змрочны электрапанк з увагай да візуалу. Каб лепш зразумець істу гурта, варта наведаць іх лайв. Цяпер зрабіць гэта можна на андэграўнд-тусоўках у Варшаве. Падчас іх сэту мімаволі згадваеш Іэна Кёрціса – ці то праз музычныя адсылкі, ці то праз гіпнатычныя танцы саліста. «Сербский нож» выступае ў масках і цягам канцэрта трымае ўпэўненую і цвёрдую сувязь з аўдыторыяй. Тут абіраюць актыўнасць пад настрой: можна адразу скокнуць у слэм (музыка спрыяе), а можна ўслухоўвацца ў рэфлексійныя тэксты: «краявід наступны: мікрахвалёўка ды недаедзены кавалак шчасця»
Каго яшчэ паслухаць:
