34mag

Як я ў рэгбі прыйшла

30.01.2017
Аўтар: 34mag
10011

Наша каляжанка і ілюстратарка Дар’я Sheeborshee апошнія паўгода так шмат распавядала на рэдакцыйных лятучках пра захапленне рэгбі і сваіх сябровак па камандзе «Маланка», што нам гэта рашуча надакучыла і мы запатрабавалі ад Дар’і пісьмовай справаздачы. Пачытай і ты!

Травень 2016-га

Ноч, самы разгар фінальнай сутычкі з дыпломам, я сяджу ля манітора і напераменку гляджу на пост пра набор у жаночую каманду па рэгбі і на шнар ад швоў пасля пералому на правай руцэ. Калі табе «25 плюс», усё часцей задумваешся, а ці не позна табе пачынаць нешта новае? Але, вядома ж, пішу паведамленне: «Калі і куды прыходзіць?» Ці ведаю я хоць што-небудзь пра рэгбі? Ведаю, што ў яго гуляюць авальным мячом.

1 чэрвеня

Прыходжу на першую трэніроўку. Збор на Плошчы сцяга (не пытайцеся). Пазнаем адна адну па разгубленым выглядзе і рушым у бок Камсамольскага возера. Нас 12 чалавек. Пройдзе яшчэ шмат часу, перш чым мы зноў зможам сабрацца такім вялікім складам. Многія з дзяўчат – спартыўнага целаскладу. Але і я адчуваю сябе дастаткова ўпэўнена, такі-сякі спартыўны бэкграўнд за плячыма маю, стараюся не горбіцца.

Як праходзіць першая трэніроўка, памятаю слаба, але, здаецца, стамілася і спатнела, як свіння. Калі не першы раз у жыцці трымаеш мяч, то, па сутнасці, усё роўна, якой ён формы – круг ці авал. Пасля баскетбольна-валейбольнага вопыту лавіць і дакладна пасаваць выходзіць лёгка. Гэта мяне натхняе. А яшчэ радуе тое, што сярод тых, хто прыйшоў на першую трэніроўку, хтосьці гуляе ў вышэйшай футбольнай лізе, хтосьці – чэмпіёнка па тайскім боксе. За спартыўнымі дасягненнямі я не ганюся, мне больш не цікава проста схуднець – я хачу быць моцнай. Першая матывацыя атрыманая.

Далей мы стараемся збірацца хаця б пару разоў на тыдзень, на трэніроўкі прыходзіць па 4-5 чалавек. Звычайна гуляем на вольнай палянцы або школьным стадыёне. Вучымся рабіць нейкія элементы. Калі шчыра, мала хто да канца ведае правілы гульні. Галоўнае – нам весела. Хоць відавочных поспехаў асабліва не назіраецца.

«За спартыўнымі дасягненнямі я не ганюся, мне больш не цікава проста схуднець – я хачу быць моцнай»

17 ліпеня

Нядзеля. Спрабуем сабрацца а 9-й раніцы на вакзале. Едзем да станцыі «Мінскае мора». Пачынаем гуляць у пляжны рэгбі. Пясок даводзіцца чысціць уручную, таму што пакінуты па няўважлівасці сучок абавязкова увап’ецца ў босую нагу. Усе цывілізаваныя пляжы для спорту – платныя ці з раніцы да ночы занятыя валейбалістамі. Пясок у самых нетрах майткаў кампенсуецца магчымасцю пікнікаваць і загараць пасля трэніроўкі.

2 жніўня, Зальцбург

Ноч. Я ўжо тыдзень знаходжуся на летнім інтэнсіве ў Акадэміі мастацтваў Зальцбурга. Але адна няскончаная справа з Беларусі не дае мне заснуць – патрэбны лагатып для каманды. З дапамогай галасавання ў агульным чаце зацвярджаем назву «Маланка». Мяне, вядома, гэта вельмі цешыць, бо ўжо некалькі гадоў я вяду іншую «Маланку» – агрэгатар правінцыйных навін. Хто б мог падумаць, што дзве «Маланкі» не змогуць суіснаваць і неўзабаве рэгбійная выйдзе на першы план.

Я не самая магутная спецыялістка ў галіне лагатыпаў: калі працавала ў рэкламе, усе брэндынгі даваліся мне з болем. Але лагатып «Маланкі» выходзіць хутка і радуе мяне да гэтага часу. Часта спартыўныя эмблемы выглядаюць занадта агрэсіўна. Але мы не такія, мы – дзяўчынкі з суседняга двара.

10 верасня, Менск

Вяртаюся да трэніровак. З большай часткай прысутных я не знаёмая, многія з «першай хвалі» ўжо адкалоліся.

На вячэрніх трэніроўках цямнее так хутка, што ты яшчэ не паспяваеш пераапрануцца, а мяча ўжо не відаць. Адна з нас заўважае недалёка ад цэнтра адкрыты школьны стадыён з асвятленнем. Вырашаем перакантавацца там, пакуль не знойдзем нешта з дахам, але ў выніку топчам гэтую паляну да глыбокай зімы. Галоўнае – бясплатна. Праз нестабільную колькасць чалавек на трэніроўках арэнда залы для нас непад’ёмная.

Кастрычнік

Трэніроўкі становяцца больш інтэнсіўнымі, а на вуліцы робіцца ўсё халадней і макрэй. Я не прапускаю ніводнай нашай сустрэчы. Заняткі даюць першыя заўважныя вынікі. Адчуваю, што раблюся мацнейшай. Цяпер без вялікіх намаганняў магу прабегчы адлегласць у 3-4 разы больш, чым тады, у пачатку, калі пасля пары кіламетраў хацелася выплюнуць лёгкія. Мышцы ног сталі такімі моцнымі, што я параўноўваю сябе з кенгуру, які можа біцца нагамі. Здаецца, у гэты момант я пачынаю ставіцца да рэгбі з усёй сур’ёзнасцю.

Лістапад

Калі ў прыватных размовах распавядаю пра сваё новае захапленне, у адказ чую вечнае: «Ты ж дзяўчына, які рэгбі?» «Гэта ж такі грубы спорт», – яшчэ адна папулярная рэпліка, на якую я ўжо звыкла адказваю: «Напэўна, ты з амерыканскім футболам пераблытаў». Мне нават не хочацца нікому тлумачыць, што ўва многіх краінах жаночая рэгбійная каманда ёсць пры кожным каледжы, а то і школе.

Паступова ўнікаю, што наогул адбываецца з рэгбі ў Беларусі. Заканамерны адказ: усё дрэнна. Фактычна рэгбі як прафесійнага спорту ў нас не існуе. Адзіны рэгбійны стадыён ёсць у Берасці. Пабудаваны з ініцыятывы Кірыла Маслакова, аднаго з галоўных рэгбійных энтузіястаў у краіне. Жаночых каманд нешта каля трох з паловай (гаворка, зразумела, пра аматарскія каманды). З іншага боку, бачу, як многія рабяты аддаюцца рэгбійнаму руху, і гэта мяне бадзёрыць. Дзесьці ў гэты момант вырашаю ў найбліжэйшай будучыні прайсці судзейскія курсы.

А што з камандай? Нам удаецца раз на тыдзень збірацца, вырашаць адміністрацыйныя справы і займацца тэорыяй. Усе разумеюць, што, здаецца, мы разам не толькі дзеля спартыўных дасягненняў. Спрабуем сфармуляваць нашы мэты, тром за сястрынства і будучыню.

Бліжэй да канца месяца наша анархісцкая структура, якая складаецца толькі з жанчын, пачынае хістацца. Канфлікт за канфліктам перакрываюць спартыўны пачатак. Губляем некалькі байцоў. Тым не менш падчас гэтых узварушэнняў у нас атрымліваецца самім сабраць грошы на форму і нават замовіць яе ў Маскве. У студзені мы заяўленыя на першы турнір у падмаскоўным Зеленаградзе, адступаць няма куды.

Снежань

На поле ляжаць снег, лёд, золь, бруд – усё, што заўгодна, акрамя роўнага пакрыцця. Усе прывыклі пераапранацца, стоячы ў позе чаплі на жалезнай трыбуне. Брыдкі снег абавязкова пранікае за каўнер. Пальчаткі хутка намакаюць, рукі ледзянеюць, няшчасныя ногі на мяжы абмаражэння. Затое знікае цякучка гульцоў і фармуецца нешта накшталт асноўнага складу. Тэсціроўшчыца, UX-дызайнерка, ілюстратарка, інжынерка, студэнтка каледжа, маці ў дэкрэце... Так, мы б хутчэй маглі сфармаваць аддзел якой-небудзь IT-канторы, чым мроіць аб еўрапейскіх турнірах.

Адзначаем першую дату – паўгода камандзе. Галоўны вынік: мы ёсць.

«Так, мы б хутчэй маглі сфармаваць аддзел якой-небудзь IT-канторы, чым мроіць аб еўрапейскіх турнірах»

19 студзеня

Апранаю шкарпэтку, наверх – цэлафанавы пакет, акуратна абмотваю нагу скотчам, затым нацягваю гетры. Ухмыляюся і з шоргатам апранаю буц. Снег і мароз нам больш не перашкода. Гуляем апошнюю перад турнірам гульню на стадыёне супраць нашых дзецюкоў. «Нашы дзецюкі» – гэта хлопцы, з якімі мы займаемся на адным полі, а восенню рэгулярна трэніраваліся разам.

Гематомы і драпіны ўжо сталі звыклай справай, але я чамусьці працягваю фіксаваць іх на камеру, а пасля матчу мы абавязкова абмяркоўваем, у каго дзе заззяў новенькі сіняк.

21 студзеня, Зеленаград

«Маланка» на першым выездзе. Хоць самалёты, электрычкі, аўтобусы і начлег у падмаскоўным хостэле з будаўнікамі трохі падкасілі наш спартыўны дух, раніцай перад першымі гульнямі хвалявання няма.

Аматарскі турнір па снежным рэгбі здзіўляе размахам, хоць і доўжыцца ўсяго адзін дзень. У нас дзве гульні ў групе, а далей – калі пашанцуе – плэй-оф або суцяшальныя матчы за месца вышэй у выніковай табліцы. У нашай групе – жаночая зборная МДУ і каманда дзіцяча-юнацкай спартыўнай школы (гэтыя дзяўчаткі ў выніку дойдуць да фіналу).

Першыя дзве гульні – два тайма па 5 хвілін – праходзяць як у тумане. 3:7 саступаем МДУ і 0:7 будучым фіналісткам. Оп – і мы ўжо злілі ў сваёй групе. Затое ў плэй-оф мы разыгрываемся як след: атрымліваем перамогу 4:1, а яшчэ крыўдна зліваем на апошніх хвілінах ЦСКА з лікам 5-6.

Пасля ўсіх гульняў на разбор палётаў ужо няма сіл. Мы падбадзёрваем дзяўчат з Пермі, з якімі дзелім распранальню, перад іх фінальным матчам, і некаторыя з нас выходзяць паглядзець на гульню. Пярмячкі перамагаюць і бяруць кубак.

...Я адзіная, хто вяртаецца дадому адразу пасля гульняў. У паўпустым самалёце ўспамінаю, што давала камеру хлопцу, які дапамагаў прадаваць наш мерч (на ім нават атрымалася зарабіць даляраў 20!), і той засняў усе нашы гульні.

Здаецца, гэта было самым захапляльным спаборніцтвам у маім жыцці, і цяпер мне зусім не сорамна глядзець на сябе збоку. На душы становіцца спакойна і радасна. Маё супакаенне, мабыць, перадаецца мужчыну на суседнім крэсле – ён дастае і млява запальвае цыгарэту. Праз секунду самалёт запаўняецца квахтаннем сцюардэс.