Cтыль Волі Чайкоўскай

Пра выбар вопраткі

Не тое каб я фэшаніста – зусім не. Так, у мяне ёсць пэўная схільнасць да прыгожых рэчаў, але я не аматарка пастаянна наведваць модныя маркеты. Перыядычна сачу за тым, што робяць беларускія дызайнеры, але большую частку адзення набываю не ў Беларусі.

Бывае, што рэч падабаецца на вешалцы, а на сабе – не. Важна, каб у ёй было ўтульна. Калі гэта восеньская ці зімовая вопратка, яна мусіць быць цёплай: я вельмі мерзну. Хочацца, каб гэта была не проста рэч сама па сабе, а каб яе можна было камбінаваць.

Пра розніцу паміж Хельсінкі і Менскам

Дзве краіны, у якіх я адчуваю сябе вельмі класна, – Эстонія і Фінляндыя. У мяне там шмат сяброў, і фестываль «Паўночнае ззянне» факусуецца менавіта на Скандынаўскім і Балтыйскім рэгіёнах. Па стылі яны мне вельмі блізкія, бо там людзі прасцей ставяцца да вопраткі. У іх вялікі выбар у крамах, і там лягчэй знайсці тое, што пасуе канкрэтна табе. У Менску я часта выходжу з дому і нават не ведаю, куды пайсці па вопратку. Можа быць, часткова таму што я зараз часта бываю па-за Беларуссю. 

Мае сябры з Хельсінкі апранаюцца вельмі проста, часта ў сэкандах, бо ў Фінляндыі ўсё даволі дорага. Калі яны прыязджалі ў Менск у госці, то, прагуляўшыся па вуліцах, казалі: «Адразу заўважна, што ў вас людзі выходзяць менавіта ў свет. Відавочна, што дома яны так не апранаюцца. А ў нас ты выходзіш на вуліцу ў тым, у чым ходзіш і дома». Прыкідваю, каб я выйшла ў сваіх хатніх штанах на вуліцу!

Думаю, што гэта гісторыя пра ідэнтычнасць. Пра тое, як чалавек хоча выглядаць такім, якім ён не ёсць на самой справе. У Беларусі мала хто пойдзе на вуліцу ў тым, што апранае дома. А ў Фінляндыі, напрыклад, такога дысанансу няма. Там ты ходзіш дома ў вопратцы, якая табе падабаецца, а не ў самай дрэннай, якую ўжо не шкада.

Пра мімікрыю

Калі трапляеш у нейкі асяродак, то рэагуеш адпаведным чынам. Аналізуеш, у чым табе камфортна знаходзіцца ў гэтым асяродку і ў чым будуць прымаць за сваю. Пасля таго як я пачала займацца кіно, мне захацелася з пункту гледжання вобраза і нават колеравай гамы быць больш нейтральнай. Каб у вочы перадусім кідалася не тое, што ў мяне, напрыклад, шмат фенек, а нейкія іншыя рэчы.

Пра беларускія брэнды

Нядаўна я зафанацела ад завушніц беларускага брэнда ptushka. Падабаецца іх прома-кампанія, падбор колераў, вобразы. Хочацца іх памацаць.

Яшчэ мне падабаюцца экзатычныя сукенкі ад FUR GARDEN. У іх няроўны крой, аб’ёмны і складаны сілуэт – у гэтым ёсць нешта ад гранжу. Калісьці мне падабаліся сукенкі ад брэнда AVA, якія робіць Валерыя Аксёнава.

У мяне даволі шмат рэчаў ад любімай Tikota Unique: спадніца, сукенка і майка з надпісам «Каханне – не атрута».

Калісьці знайшла на маркеце зялёнае, нібы ваўнянае паліто ад дызайнеркі Яны Ковач. Яна вырабляе класныя камізэлькі, сукенкі і паліто. Яшчэ ў мяне ёсць прыгожая сукенка з бавоўны ад дызайнеркі Анастасіі Ларыёнавай.

Пра абутак

Апошнім часам я перайшла на красоўкі і Vagabond. У мяне спецыфічныя патрабаванні: я нашу 39-ы памер, у мяне шырокая нага, таму адразу набываю такі абутак, каб не трэба было разношваць.

Vagabond падабаюцца па стылі: простыя і зручныя. Амаль не нашу абутак на абцасах. Падабаецца або плоская падэшва, або платформа.

Пра пахі і парфумы

Пахі выклікаюць моцныя асацыяцыі. Пэўны перыяд жыцця заўжды асацыюецца з нейкім пахам. Напрыклад, у мяне ёсць парфума юнацтва Mandarina Duck – жоўценькая і пахне мандарынкай.

Часам, калі выбіраеш парфуму ў краме і бярэш панюхаць тую, якой карысталася раней, адразу абрынаецца флёр успамінаў. У пахаў моцны эмацыйны зарад.

Каб пазбегнуць наўпроставай асацыяцыі (канкрэтны пах – канкрэтны перыяд жыцця), я стараюся перыядычна насіць розныя пахі. У мяне некалькі флаконаў парфумы, і я мяняю пах штотыдзень або падбіраю парфуму ў залежнасці ад вобразу.

Пра свопы і «Open Шкаф»

Зараз у мяне перыяд пазбаўлення ад старых рэчаў, з якімі я ўжо не асацыююся. Шмат рэчаў аддала ў KaliLaska, але яны не скончыліся. Пакуль я чакала наступны call у KaliLaska, з’явіліся своп-вечарынкі (swap-party) – выдатная магчымасць пазбавіцца рэчаў, якія выглядаюць прыстойна, аднак мне ўжо не хочацца мець з імі нічога агульнага.

Мой першы своп быў ажыятажны. У выніку я пазбавілася ўсіх сваіх рэчаў і набрала яшчэ прыблізна столькі ж. Мне казалі: «Адразу бачна, што чалавек першы раз на свопе». Другі раз на свопе ў мяне была мэта – пазбавіцца ўсіх рэчаў і не ўзяць нічога сабе. Я насамрэч пазбавілася ўсяго і ўзяла толькі адну сукенку, таму што яна была зялёнага колеру.

«Open Шкаф» – гэта ў першую чаргу пляцоўка для камунікацыі і каштоўны досвед, калі можна змяніць вугал зроку і паглядзець на сітуацыю і працэс куплі-продажу знутры. Гэта цікавы псіхалагічны трэнінг: пераацэньваеш усе свае мінулыя лукі, прызначаеш кошты рэчам, таргуешся, саступаеш ці не. Сядзіш у шмотках і жартуеш у стылі: «Дзевачкі, паглядзіце за таварам. Я адыду». Гэта вельмі весела. Кажуць, што навічкам шанцуе. На апошняй барахолцы я прадала чатырнаццаць рэчаў: з малатка пайшлі абсалютна ўсе мае вар’яцкія капелюшы з першага курса ўнівера.

Пра скандынаўскі падыход

Мне падабаецца падыход скандынаўскіх акторак і актораў: усё зводзіцца да нейкай простасці. У кожную эпоху ёсць уласныя каноны акторскай прыгожасці і фотагенічнасці. Не тое каб у мяне была нейкая ўлюбёная актрыса, аднак мне падабаецца, напрыклад, шведская акторка Алісія Вікандэр. Яна захапляе не проста прыгожым вобразам, а талентам.

Пра тых, хто натхняе

Раней мяне натхнялі выбрыкі Віўен Вэствуд. Яшчэ сачу за Хлояй Сэвіну. Яна класная акторка і ікона стылю, мае свой брэнд вопраткі. Часам я магу паэксперыментаваць у такім кірунку.

Цікава назіраць за брэндам Аляксандра МакКуіна. Яны заўжды робяць шалёныя шоу.

Мне падабаецца тое, што робіць топавы расійскі дызайнер Гоша Рубчынскі, – яго рэчы зусім edgy. Наўрад ці я буду апранацца пастаянна ў спартовы касцюм – хутчэй гэта гульні з даследаваннем ідэнтычнасці, сэксуальнасці і ўласных межаў.