10 фільмаў «Лістапада» ад маладых і пра маладых
- 24.10.2019
- 5462
Расказваем пра фільмы маладых рэжысёраў – беларускіх і не толькі, – якія мы з асаблівым нецярпеннем чакаем на фестывалі «Лістапад» (фэст стартуе першага лістапада).
Нацыянальны конкурс
Рэжысёр: Мікіта Лаўрэцкі
Пасля выхаду ў 2015 годзе карціны «Беларускі псіхапат» Мікіта Лаўрэцкі замацаваўся ў спісе аўтараў, за якімі цікава сачыць. Характэрна, што ў Лаўрэцкага атрымліваецца здымаць незалежныя фільмы без бюджэту, але ў той жа час з неверагоднай кінематаграфічнай магіяй. Працуе гэтая магія і ў новым фільме «Сашава пекла».
Эма-хорар, зняты на VHS-камеру, распавядае гісторыю беларускага хлопца, які працуе ў звычайным офісе, але захапляецца музыкай і праз інтэрнэт знаёміцца з рэперам з Бельгіі. Узнікае калаб, бельгіец прыязджае ў Менск. Ён – поўная супрацьлегласць Сашы: вельмі адкрыты, камунікабельны, таварыскі, запальны. На кантрасце гэтых двух персанажаў будуецца гісторыя, якая трымае ў напружанні да фінальны цітраў.
Бонусам да добра складзенай гісторыі – дарагі сэрцу Менск, які па-асабліваму раскрываецца на VHS-стужцы.
Рэжысёр: Максім Швед
Фільм Максіма Шведа прысвечаны ЖЭС-арту – неўміручай «творчасці» камунальшчыкаў, якія ўпората-ўпарта зафарбоўваюць надпісы ды малюнкі ў гарадской прасторы, неспадзявана ствараючы нешта такое, што вельмі нагадвае шэдэўры вялікіх супрэматыстаў.
Вергіліем у падарожжы па кругах ЖЭС-артавага Менску рэжысёр абірае мастака Захара Кудзіна. Той спрабуе творча пераасэнсаваць працы сталічных маляроў. Фільм зроблены з неверагоднай іроніяй і адначасова сімпатыяй да людзей і горада.
Рэжысёрка: Дар’я Дземура
Пакуль не многія ў Беларусі ведаюць імя рэжысёркі Дар'і Дземура, выпускніцы школы дакументальнага кіно і тэатра Марыны Разбежкінай і Міхаіла Угарава. Але яе фільм «Гульня ў класікі» – падзея для беларускага кіно.
Стужка ўяўляе сабой надзвычай блізкае, нават інтымнае вывучэнне адносін паміж мужчынам і жанчынай. Галоўныя героі належаць да пакалення 30-40-гадовых і перажываюць складаны крызіс у адносінах.
Усё, што пакажуць на вялікім экране, – з тых карцінак, якія звычайна пакідаюць за зачыненымі дзвярыма і не дэманструюць нават блізкім, не тое што чужынцам. У «Гульні ў класікі» лёгка пазнаць сябе, таму кінасеанс пераўтвараецца ў назіранне за тым, як мы паводзімся ў адносінах, як можам іх выбудоўваць і як доўга захоўваць у нашых жыццях.
«Маладосць на маршы»
конкурс першых і другіх рэжысёрскіх работ
Рэжысёр: Ала Ядзiн Альджэм
Камедыя, якая ў крыху абсурднай і сюррэалістычнай манеры распавядае гісторыю аднаго злачынца. Напярэдадні свайго арышту ён закопвае скрадзеныя грошы, а калі праз гады вяртаецца на гэта месца, бачыць магілу невядомага святога, маўзалей і шматлікіх паломнікаў. Усе спробы забраць грошы перакідаюцца днём сурка: герой увесь час намагаецца нешта зрабіць, а яму ўвесь час нешта перашкаджае.
«Невядомы святы» – займальная карціна нораваў усходняй (мараканскай) глыбінкі, якая нагадвае грузінскія камедыі 50–60-х, дзе заўсёды прысутнічаюць мудрасць, чысціня, досціп і годная інтрыга.
Рэжысёр: Хуан Хуан
Кітайскі фільм «Ушу-сірата» чымсьці нагадвае індыйскае кіно. З аднаго боку, карціна простая як інфузорыя туфелька: спачатку ствараецца ўражанне, быццам глядзіш не сур'ёзны фільм, а нешта для сямікласнікаў. Але па выніку кіно глыбокае: яно пра кошт свабоды і пра тое, што чалавечая годнасць вышэйшая за ўсякую муштру.
«Ушу-сірата» – гісторыя закрытага дзіцячага інтэрната, якая паказвае, што ў чалавеку ёсць парадны бок і бок гнілы. І нават самае сяброўскае асяроддзе ў любы момант лёгка абернецца зусім іншым, калі ты праявіш характар у змаганні за справядлівасць.
Гэта карціна не столькі пра дзяцей, колькі пра свет дарослых, пра падвойныя стандарты паводзінаў; пра тое, наколькі важна захоўваць прынцыпы; пра тое, што нават параза можа абярнуцца перамогай. Прыемна, што ўся гэтая цяжкая экзістэнцыя не б'е цябе па патыліцы, а глядзіцца як лірычная камедыя з адсылкамі да траваедных 60-х.
Рэжысёр: Тэа Курт
Чылійская карціна «Белым па белым» – гісторыя фатографа-эстэта, які эксперыментуе на мяжы дазволенага і не вельмі запарваецца наконт маралі. З аднаго боку, гэта бунтар, які стаіць над натоўпам, з другога – чалавек, які рызыкуе ў адзін момант стаць спеваком гвалту.
Рыхтуемся пабачыць вельмі павольнае, эстэцкае, прыгожае кіно, якое ўпіваецца эратызмам (у добрым сэнсе «ўпіваецца» і ў добрым сэнсе «эратызмам»). Пры гэтым, як гэта часта здараецца з лацінаамерыканцамі, Тэа Курт стварае фантастычную карціну ў духу магічнага рэалізму.
Увесь сэнс фільма адкрываецца ў апошніх кадрах: гледачоў чакае шакавальная эмоцыя, якая, зрэшты, не ламае вонкавага эстэтызму.
Конкурс нацыянальных кінашкол
маладое дакументальнае кіно
«La Bestia – цягнік невядомых»
Рэжысёр: Мануэль Інакер
Мануэль Інакер зняў гэты фільм у Мексіцы, дзе на мяжы з ЗША ходзіць цягнік, які завуць La Bestia («звер»), – мігранты выкарыстоўваюць яго, каб нелегальна з'ехаць у Штаты. Нямецкі рэж правёў у лагеры для бежанцаў на мяжы амаль усё лета. У лагеры патэнцыйныя мігранты могуць перадыхнуць, патэлефанаваць дадому, атрымаць карысныя рэчы і рвануць далей, скачучы на хаду на цягнік-«звер», які ніколі не спыняецца.
Гэта маўклівы, засяроджаны фільм пра тое, як маладыя рабяты намагаюцца змяніць сваё жыццё. На «Лістападзе» кіно прэзентуе сам аўтар.
Рэжысёрка: Феліцытас Зонфіла
Каб палепшыць адносіны са сваім малодшым братам, студэнтка Мюнхенскай кінаакадэміі Феліцытас Зонфіла адправілася з ім у падарожжа па Еўропе і вырашыла здымаць пра гэта фільм. Але ў кожнага з гэтай парачкі сваё ўяўленне пра тое, якой павінна атрымацца карціна, і гэта прыводзіць да сварак. «Мой брат умее танцаваць» – шматслаёвае апавяданне пра адносіны сястры і брата, а таксама пра мастацтва кіно.
Рэжысёр: Кшыштаф Вальжаньскі
Палякі часта здымаюць фільмы пра тое, наколькі людзі блізкія адно аднаму і наколькі яны могуць зблізіцца, адно аднаго не зачапіўшы. Дакументалка «І мы зноў будзем шчаслівыя» – цяжкая сямейная гісторыя: маці памірае ад раку, яна вельмі баіцца смерці, бацька сыходзіць з сям'і, дзеці спрабуюць падтрымаць маці. У фінале глядач убачыць, як жанчына памірае, а дом замыкаюць, каб дзеці туды больш ніколі не ўвайшлі. Гэтая невыносная гісторыя пражываецца вельмі інтымна і стварае адчуванне пасткі, з якой не выбрацца.
Рэжысёр: Шыр Хоры Абу
Ізраільскі фільм таксама распавядае вельмі няпростую гісторыю. Некалі ізраільцянам было дазволена пабудаваць дамы на тэрыторыях, якія афіцыйна належалі Палестыне. Зараз палестынцы падалі ў суд, будаўніцтва было прызнана незаконным, дамы павінны пайсці пад знос, а ў іх жывуць сем'і, у іх выраслі дзеці... І вось мы бачым, як дзеці прыкоўваюць сябе да дамоў, каб паліцыя іх не знесла, бачым, як паліцыя ім пагражае, спрабуе вывалачы з дамоў, дзеці замыкаюцца, паліцыя ўзломвае дзверы.
У Шыр Хоры Абу атрымалася магутная гісторыя пра тое, на што здольныя людзі, каб абараніць свой дом, і пра тое, як дзеці ўмешваюцца ў палітыку (Грэта, прывет!).