Гэй, вылазь з-пад коўдры! Сёння стартуе адна з самых цікавых прыгод кастрычніка – фестываль дакументальнага кіно пра музыку і новую культуру Beat Weekend. З 4 па 8 кастрычніка ў «Ракеце» пакажуць 6 карцін на мове арыгіналу. Квіток абыдзецца ў 5 рублёў. Выбірай стужку на свой густ!
«Усе гэтыя бяссонныя ночы»
Рэжысёр: Міхал Марчак
Калі: 4 кастрычніка,
серада – 19:00,
8 кастрычніка,
нядзеля – 17:00
Стужка «Усе гэтыя бяссонныя ночы» (All These Sleepless Nights) – сенсацыя амерыканскага фестывалю незалежнага кіно Sundance і фільм адкрыцця Beat Weekend у адным флаконе.
У гэтым дакументальна-гульнявым фільме ўсе імёны ўдзельнікаў, дэкарацыі і дыялогі рэальныя – невыпадкова ты зможаш пазнаць там і сябе. Начная Варшава пад саўндтрэк Caribou прытуліць боль сталення і нястрымнасць юнацтва. Наркатычная эйфарыя і ціхае шчасце простага ўзаемаразумення, танцы суткамі напралёт і купідонавыя стрэлы – адным словам, усе гэта «бяссонныя ночы» Марчака.
У цэнтры фільма Кшыштаф і Міхал – два маладыя сябры-руммэйты з Варшавы, жыццё якіх – бяспечная гульня. Іх дні і ночы напаўняюць бары, кватэрнікі і оўпэн-эйры, начныя шпацыры з заплюшчанымі вачыма і пахмельныя абдымкі з прыгожымі незнаёмкамі.
Усё працягваецца да таго самага моманту, пакуль адзін не закохваецца ў былую дзяўчыну другога. Рэжысёр Міхал Марчак па-майстэрску фіксуе разгубленасць і радасць сучаснага пакалення дваццацігадовых ад жыцця, што распадаецца на геданістычныя кавалкі.
«Рэйв у Іране»
Рэжысёр: Сюзан Маерс
Калі: 5 кастрычніка,
чацвер – 19:00
«Рэйв у Іране» (Raving Iran) – фільм пра ўцёкі і свабоду. Хіт міжнародных фестываляў, ён расказвае пра падпольную электронную сцэну ў сучасным Тэгеране – з яго чайнымі садамі, залатымі захадамі і фэйсбукам праз ананімайзер.
Двое маладых хлопцаў, Ануш і Араш, едуць і нервова паляць, выглядваючы паліцыю: у багажніку – вяртушкі. У іх падрыхтаваная легенда пра вяселле сваяка, але страшная праўда ў тым, што яны абодва дыджэі, граюць хаўс і называюцца Blade & Beard. Ануш і Араш рэгулярна праводзяць падпольныя тусы, куды просяць сябровак узяць хіджаб на ўсялякі выпадак.
Немка Сюзан Маерс здымала не толькі на кінакамеру, але і на айфон праз кішэню з дзіркай, а карткі памяці хавала ў станіку і вывозіла з краіны за грошы праз пасрэднікаў. Яе фільм – гэта не столькі хроніка самых закрытых вечарынак планеты, колькі падарожжа па бюракратычным Іране.
Надпісы на англійскай забароненыя, жанчыны-салісткі забароненыя, тэхна забаронена, выконваць можна толькі класічную музыку і фальклор. У якасці after party – турма, пасля якой запрашэнне на EDM-фэст у Цюрыху выглядае цудам.
«Дзень незалежнасці»
Рэжысёр: Мортэн Тровік
Калі: 6 кастрычніка,
пятніца – 19:00
У чаканні, калі з’явіцца гайд па Паўночнай Карэі ад 34travel, мы вырашылі схадзіць на «Дзень незалежнасці» (Liberation Day). Дакументальная стужка расказвае пра першы рок-канцэрт заходняга гурта ў самай закрытай краіне свету.
Laibach вырашыла здзівіць паўночных карэйцаў і карэек міні-сэтам, які складаецца з песень фільма «Гукі музыкі» ды іншых кавераў, упакаваных у фірмовую мілітары-абалонку. А само шоу было прысвечана 70-годдзю незалежнасці Карэі ад Японіі пасля Другой Сусветнай вайны.
Героі «Дня незалежнасці» на ўласнай шкуры праверылі, як Паўночная Карэя сустракае заходніх артыстаў. КНДР атрымлівае незабыўны культурны вопыт, а Мортэн Тровік наглядна паказвае, што мастацтва сапраўды не мае межаў, калі яно досыць гібкае. Пытанні этыкі і маралі адыходзяць на другі план, калі з'яўляецца магчымасць выступіць там, дзе да цябе не выступаў больш ніхто. Карацей, show must go on!
«Я – Гагарын»
Рэжысёр: Вольга Дарфі
Калі: 7 кастрычніка,
субота – 17:30
Стужка «Я – Гагарын» расказвае пра адзіны савецкі рэйв «Гагарын-паці» ў павільёне «Космас», стыхійныя вечарынкі ў клубе «Танцпляц» на Фантанцы і наогул танцавальную культуру пачатку 90-х, якая была цесна пераплеценая з мастацкай. Тады (як, у прынцыпе, і цяпер) натхнення ў танцах было не менш, чым у нямецкім экспрэсіянізме ці поп-арце.
З фільма ты даведаешся пра калыску расійскай танцавальнай сцэны – дом па адрасе г. Санкт-Пецярбург, Фантанка, 145. Туды гэтая музыка прыйшла з Захаду, там яна прыжылася і адтуль прыйшла ў Маскву ў форме першага (і апошняга) савецкага рэйву «Гагарын-паці», які прайшоў за тыдзень да развалу СССР.
Фільм Вольгі Дарфі – гэта вельмі асабістая гісторыя чалавека, які стаў сведкам тых падзей, што абраслі легендамі і міфамі. Праз чвэрць стагоддзя пасля запуску рэйв-ракеты ў расійскі космас Дарфі сустрэлася з першапраходцамі гэтага руху, наведала апусцелы павільён «Космас» і паспрабавала адказаць для сябе на безліч пытанняў.
«Калі я думаю пра Германію ноччу»
Рэжысёр: Рамуальд Кармакар
Калі: 7 кастрычніка,
субота – 19:00
«Калі я думаю пра Германію ноччу» (If I Think of Germany at Night) – новая праца вядомага нямецкага рэжысёра Рамуальда Кармакара і аператара Тома Тыквера.
Галоўныя героі, якім паміж 40 і 50 гадоў, – Рыкарда Вілалобас, Раман Флюгель, Move D, Ata і Соня Мунір – распавядаюць пра тое, як электронная сцэна Германіі ператварылася ў паўнапраўную мастацкую інстытуцыю, пра ролю музыкі ў іх жыцці, гастролях і доме.
Калі раней было модна здымаць угарныя відэа пра рэйв, таблеткі, заляцанні і кругласутачных тусоўшчыкаў, то зараз на Берлінале-2017 паказалі вось гэты акадэмічны, нібыта зняты на канале дзяржаўнага тэлебачання фільм-канцэрт з нагоды 25-годдзя тэхна-сцэны.
Ён падобны на павольнае afterparty і складаецца з вялізных разваг пяці заслужаных (інакш і праўда не скажаш) дыджэяў і музыкаў.
Чаму Германія? Як гэта – граць у Парыжы ноччу пасля нападу на рэдакцыю Charlie Hebdo? Чаму менавіта тэхна стварае рэзананс, які аб'ядноўвае такіх незалежных і трохі няшчасных у сваёй адзіноце еўрапейцаў? Летуценнікі-інжынеры адказваюць на ўсе гэтыя пытанні.
«Хайп!»
Рэжысёр: Дуг Прэй
Калі: 8 кастрычніка,
нядзеля – 19:00
Стужка «Хайп!» (Hype!) – культавы даведнік па музычнай сцэне Сіэтла 1990-х. Тут галоўныя героі «грандж-буму» на чале з Куртам Кабэйнам разглядаюцца на роўных з гуртамі, чые імёны сёння мала хто ўзгадае.
«Хайп!» Дуга Прэя – магчыма, адзін з найбольш сумленных і правільных фільмаў пра гітарную музыку. І ўсё для таго, каб выявіць: знакаміты «Саўнд Сіэтла» не пачынаўся з Nirvana і не скончыўся на Soundgarden.
Карціна дзіўна аб'ёмная. З аднаго боку, гэта даведнік па андэграўнднай сцэне Сіэтла 1990-х. З іншага – «Хайп!» пра тое, як увага СМІ і масавай цікаўнасці ўтрамбавалі гэтую насычаную палітру музычных кірункаў у надуманы тэрмін «грандж». Гэты тэрмін так і не аформіўся канчаткова ў самастойны музычны жанр, ператварыўшы падвальна-клубную культуру маленькага правінцыйнага горада спачатку ў раздзьмуты да сусветных маштабаў поп-культурны феномен, а потым – у пасмешышча.
Невыпадкова галоўным героям «грандж-буму», Курту Кабэйну і гурту Nirvana, у фільме ўдзелена не больш увагі, чым іх, магчыма, не менш таленавітым сябрам, чые імёны сёння, аднак, мала хто ўзгадае. Паглядзі, ці атрымалася ў рэжысёра аднавіць гістарычную справядлівасць.
Дзе: кінатэатр «Ракета»
Пакуль яшчэ не ўрубаюць ацяпленне і ты не застаешся ляжаць пад коўдрай з ноўтам на жываце, выходзь з халоднай кватэры і гоў у кінатэатр па квіток! Кошт на кожны сеанс – 5 рублёў.
