Менск усіх святых
- Рубрыка: РЭПОРТЫ
- 31.10.2016
- 10581
Тусоўка ў лепшых традыцыях ангара: дзяўчынкі, якія пісаюць на вуліцы, танцы на капоце пад дажджом, бойкі, слэм і ўгар. Да паловы ночы адчуваўся відавочны дысбаланс – тусоўшчыкі, што, відавочна, выдаткавалі плойму часу на ўборы і вобразы, уражвалі значна мацней за музыку. Але з сярэдзіны ўсё ўраўнаважылася, і пачаўся сапраўдны рух і рэйв: «Дзеўкі, дайце шуму!».
У 4:30 людзей менш не стала, і сыходзіць дадому адпачываць было прыкра. Так у памяці засталося адчуванне, што я пабываў на тру-рэйве.
Увесь ангар быў заліты сінім святлом і пылам, але я вырашыў, што калі ўгараць, то напоўніцу: начапіў чырвоны фільтр на выбліск, каб гэтая вечарына засталася ў гісторыі дзёрзкай, вогненнай, гарачай.
Смешна было ў 23:20 выйсці з ліфта на шостым паверсе ў поўную цемру і цішыню і пацалаваць закрытыя наглуха дзверы «Верха». З невядомых прычын усё перанеслася ніжэй, у «Корпус 8». Затое там чакалі два паверхі музыкі, два бары, зона Бёрна, чылаўт-зона, калідор, лесвіца, прыбіральні, ганак-курыльня, гардэроб. Шмат памяшканняў, месцаў, закуткоў стваралі асаблівую атмасферу, у якой, нават калі засумуеш, проста пачынай падарожнічаць. І ў гэтым падарожжы абавязкова патрапіш у пякельны калідор страбаскопа. Гэта белы куб, інтэрактыўны арт-аб'ект. У ім цяжка затрымлівацца (мозг ад мігатлівага святла разрываецца на часткі), але не менш цяжка і праскочыць: увесь час натыкаешся на каго-небудзь, губляешся ў прасторы і на кожную дзясятую секунды застываеш для іншага гледача ў ламанай позе. Позе гэтага месца. Позе гэтай музыкі.
Цёпла, утульна і пяшчотна. Хлопчыкі як дзяўчынкі, хлопчыкі як хлопчыкі, дзяўчынкі як дзяўчынкі. Усё вельмі молада, інтэлігентна і па-добраму. Быццам трапіў на кватэрнік або стрыманую школьную дыскатэку. Пасля выступу кожнага гурта людзі разбрыдаюцца па сценках для павольных гутарак або маўчання. Але з першымі акордамі зноў хутка збіраюцца пад сцэнай для акуратнага слэму. Пасля выступу Girl Ain't Girl я сыйшоў, а ў галаве працягваў гучаць іх сінгл Plastic Lips, як новы водгалас старога і добрага рокнрольнага фэсту I Need.
Фота by Аляксей Наумчык
Чытаць яшчэ:
Радасці поўнае возера
Мы наведалі прэзентацыю новай кнігі Віктара Марціновіча і пераканаліся: Віктара ў нас любяць бадай усе, нават Максім Жбанкоў. Фота ўнутры!
На галоўнай:
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
Юрый Сямашка: «Калі быць змрочнымі было б нацыянальнай асаблівасцю беларусаў, то я быў бы самым папулярным рэжысёрам»
Гутарка пра прызы, фестывалі, магчымасці і мары.
«Мне адгукаецца гісторыя вечных чужынцаў»: размова з мастачкай Марыяй Гвардзейцавай
Пра дом, пра памяць, пра боль, у якім усе роўныя.
Ад «Салюту» да світання: менскі клубны рух другой паловы 1990-х
Росквіт размаітасці і крызісны заняпад.