Што штурхае людзей з года ў год на бескарысную дапамогу ў ледзь не процілеглай кропцы Еўропы? Аляксандра Грэчка ў новым выпуску «Іншых гісторый» распавядае пра ірландскіх валанцёраў, якія ўжо амаль 20 гадоў дапамагаюць Чэрвеньскаму дзіцячаму дому-інтэрнату.
Аляксандра Грэчка, стваральніца дакументалкі:
У Чэрвеньскім інтэрнаце я апынулася выпадкова: убачыла абвестку аб штотыднёвых валанцёрскіх паездках. І ўжо падчас першай ведала дакладна, што больш ніколі сюды не вярнуся.
Бо там усё – пра «занадта». Занадта кіслыя пахі, занадта тонкія ногі, занадта дакучлівыя стогны. І занадта недарэчная ты: не ведаеш, чым дапамагчы, як гуляць, што адчуваць. Страх, шкадаванне? Сорам? За сваю грэблівасць і пужлівасць, за няздольнасць бачыць далей за цялесную абалонку. Калі аднабакова судзіш тое, што не разумееш, і раўнадушна абараняешся ад таго, што занадта відавочна баліць.
І таму – вяртаешся. Каб зведаць, што да водараў можна звыкнуцца, а енк суцешыць дотыкам. Каб адчуць, што ў здранцвелых спазмам пальцах – такая ж пяшчота, а ў па-даросламу сумных вачах – такое ж дзяцінства. І каб аднойчы заўважыць, што больш не рэфлексуеш над абстрактнымі сэнсамі, бо кожны з іх становіцца вельмі простым і канкрэтным і адтаго – жыццесцвярджальным.
Для мяне гэтая гісторыя – пра любоў. У месцы, дзе, на першы погляд, няма ёй месца, калі насамрэч яна – адзінае, што тут ёсць.
Дзякуй кампаніі Hindenburg Systems за прадастаўлены аўдыясофт.
Калектыўны мікс ад рэдакцыі 34mag – наш сімвалічны аўдыёпрэзент тым, хто шчыра па нас сумаваў.
Аўдыядакументальная гісторыя пра «Беларускую вясёлку» – утапічнае грамадства без іерархіі ды аўтарытэтаў.
Дзевяць святочных міксаў ад нашых сяброў-дыджэяў – наш традыцыйны падаруначак пад навагоднюю ялінку.
Пра беларускамоўны тык-ток, «Чарку на пасашок» і вывучэнне мовы.
У сетках сядзяць 5,63 мільёна.
«Каб больш уважліва ставіцца да навакольнага асяроддзя».