«Процесс» John Doe

Круты, у любым сэнсе гэтага слова, фармат John Doe – гэта злы і сумленны голас істоты з ускраін, якая асабліва востра адчувае, што старыя сімвалы, страхі і стратэгіі нікуды не падзеліся. Гэта пакуты звычайнага, забытага ў гіпсакардонных завалах чалавека, што сутаргава шукае вобразы і карані, за якія можна было б зачапіцца, і на кожным кроку сутыкаецца з суровай рэальнасцю. Яго флэшбэкі нашпігаваныя сляпымі салдатамі, святочнымі цюльпанамі, пустымі вачыма і загартаванай сталлю.

John Doe – гэта пранізлівая дэкадэнцкая эстэтыка, якая на фоне апошніх падзей ужо не здаецца алдскульнай, хутчэй наадварот. Тут ёсць і моцны гітарны драйв, узброены выразным электронным сапортам, і забіяцкі чорны гумар, запячатаны ў сытныя правакацыйныя рыфмы. Надзвычай карысна бывае паслухаць жывую музыку забудаванага панэлькамі боку планеты і паспрабаваць у які ўжо раз расшыфраваць дурацкі нацыянальны праклён.