Свята на чырвона-зялёнай вуліцы

– Я не самы адданы футбольны заўзятар, але, канешне, разам з сябрамі глядзеў фінальны матч. Шчыра кажучы, у гэтым годзе не было эфектнага футболу. На мой погляд, толькі Бельгія і ў некаторых матчах Уэльс гулялі захапляльна. Але чэмпіянат быў агулам нудны.

Гэтая перамога сталася таксама сюрпрызам для Партугаліі, ніхто не спадзяваўся на такі вынік, і значную ролю тут мела ўдача. Каманды, якія былі ў нас у 2000-м, 2004-м і 2006-м, – бліскучыя, значна мацнейшыя за той склад, што гуляў сёлета. Канешне, ёсць Крышціану, але агулам было шмат футбалістаў з «другой лініі» – напрыклад, Нані ўжо не лічыцца спартсменам сусветнага ўзроўню, не кажучы нават пра Эдэра, які забіў вырашальны гол у фінале.

Трэба памятаць, што правілы змяніліся, і Партугаліі вельмі пашанцавала выйсці ў плэй-оф з трэцяга месца групавога этапу. Зноў жа, калі б ісландцам не ўдалося ў апошні момант забіць Аўстрыі, нам бы давялося гуляць з больш моцнымі Англіяй і Францыяй, але лёс вызначыў Партугаліі адносна лягчэйшых Харватыю і Польшчу.

Я думаю, нашая каманда паказала сябе выдатным стратэгам, здольным прааналізаваць і выкарыстаць адпаведна свае моцныя і слабыя бакі – абаронцы гулялі вельмі разумна, а Руі Патрысіа (насамрэч не самы топавы брамнік) у нядзелю быў неверагодны!

Што да Эдэра, дык да гэтай гістарычнай перамогі ён быў улюбёным героем мемаў у сеціве. Ёсць шмат груп у тым жа фэйсбуку, дзе посцілі фотажабы, як Эдэр адскоквае ад мяча нібыта гэта аварыйны конус ці мяч у агні. Яшчэ адна цікавостка – на першай прэс-канферэнцыі герой паведаміў, што прысвячае гол свайму матывацыйнаму трэнеру. Справа ў тым, што гады тры таму ён пазнаёміўся з жанчынай – яна папрасіла яго паставіць аўтограф на кашульцы для малой дачкі, а ён папрасіў яе даслаць фотку на мэйл. Карацей, яны пазнаёміліся, высветлілася, што спадарыня Сюзана раней працавала матывацыйным коўчам у банку. Праз некаторы час сам Эдэр афіцыйна пацвердзіў, што мае гэткую духоўную настаўніцу.

Пасля прыбыцця на радзіму каманда адразу паехала ў наш мясцовы «Белы дом» да прэзідэнта – было абвешчана, што ўсе яны атрымаюць нацыянальныя ўзнагароды. Пазней гульцы далучыліся да натоўпу ў Лісабоне, на пляцы, дзе народ глядзеў трансляцыю на вялізных экранах. Упершыню ў гісторыі краіны нацыянальная зборная выйграла чэмпіянат Еўропы – вядома, у краіне свята.

Цікава, што лёс Партугаліі на гэтым тыдні вырашаецца ў Брусэлі, бо Еўразвяз хоча накласці санкцыі на наш край (і таксама на Іспанію) за перавышэнне ліміту дэфіцыту бюджэту – ён вышэйшы ад запатрабаваных трох адсоткаў гадавога ВУП. Дык вось, у гэты вельмі адказны момант партугальскі міністр фінансаў заяўляецца на сустрэчу з калегамі, якія прымаюць рашэнне, ці не закатаць краіну ў асфальт, з заўзятарскім шалікам на шыі!

Карацей, перамога Партугаліі – гэта спалучэнне дзівацтва, удачы і стратэгіі.