The DNA of volunteering
- 03.03.2017
- 33532
What inspires people for selfless aid at almost the opposite part of Europe year after year? In this new "Other stories" release Aliaksandra Grechka tells us about Irish volunteers that have been helping the Cherven orphanage for almost 20 years now.
Aliaksandra Grechka, the audiodocumentary creator:
I came to the Cherven orphanage accidentally: I saw the announcement about weekly volunteering trips. And already during the first trip I knew for sure that I wouldn't ever get back there.
Because it's all about "too much". The smells are too sour, the legs are too thin, the moans are too tiresome. And you're too out of place: you don't know how you can help, how to play, what to feel? Fear, compassion? Shame? For your disdain and fearfulness, for your inability to see beyond the bonds of a human body. When you judge something you don't understand just from your own point of view and indifferently defend yourself from the obvious hurt.
And that's why you come back. To find out that you can get used to the smells there, and the moans can be calmed down by touching. You come back to feel that these deathly pale from spasms fingers are tender all the same, and in these maturely sad eyes you can see the same childhood. And to notice one day that you don't reflect on abstract things any longer, because each one becomes simple and concrete, and that's why - life-asserting. As for me, this is a love story. In the place where it seems, there's no any space for it, although on the contrary, it's the only thing that's here.
We are thankful for audio software to Hindenburg Systems.
01.25 Я пачала жыць тут у ліпені 2013. Перад гэтым некалькі разоў прыязжала, пачынаючы з верасня 2011-га. Можна сказаць, што я тут ужо больш чым 5 год. Сонечны вераснёвы вечар. Аднапакаёвая кватэра ў адным з панэльных дамоў у Каменнай горцы. Марыі 26.
01.25 I started living here in July 2013, visited a good few times before that since September 2011. I’ve been here about 5 years. A sunny September evening. A one-room flat in one of the residential building in Kamennaya gorka. Maria is 26.
02.00 Некалькі месяцаў таму яна стала маці. Тут яна жыве каля трох гадоў, а нарадзілася і большую частку жыцця правяла на поўначы Ірландыі. Аднойчы, калі яна працавала ў моладзевым клубе, пабачыла вакансію валанцёра ў Беларусі. And I thought: hey, I can do that. Беларусь падавалася як цікавая краіна, таму я прыехала сюды. Людзі цікавыя, яны вельмі добрыя. З аднаго боку, яны вельмі адрозніваюцца ад ірландцаў.
02.00 A few months ago she became a mother. She's been living here around 3 years, while she was born and spent the biggest part of her life in the North of Ireland. One day when she was working in the youth club, she saw a vacancy of volunteering in Belarus. And I thought: hey, I can do that. Belarus sounded like an interesting country. So I came here. People are interesting, they are very kind, very different in many ways to Ireland.
02.30 З іншага – вельмі падобныя. Таксама любяць бульбу. І вядома, таму што мой муж тут. Ён вельмі значная частка майго жыцця. Яны пазнаёміліся на адным з валанцёрскіх праектаў каля пяці гадоў таму, куды Мікіту запрасілі як перакладчыка. Яму было 18, а мне было 21. Так, вельмі юны. Шчыра кажучы, я б ніколі ў жыцці не падумала, што ўсё здарыцца вот так, але ён вельмі сталы.
02.30 On the other hand – the same, they also like potatoes. And of course, because my husband is here. Which is a very big part of my life. They met each other at one of the volunteering projects around 5 years ago, where Mikita worked as an interpreter. He was 18 and I was 21. Yeah, very young… To be honest, I would never in my life have thought it would have happened that way. But he is very mature.
03.00 Значыць, Мікіта быў галоўнай матывацыяй тут заставацца, або праца? Я павінна сказаць, абодва. Гэта свайго роду любоў да працы, але таксама, вядома, мы можам пераехаць і жыць у Ірландыі, але ж вы ведаеце, там не шмат цікавай працы. Калі я пакінула краіну, там быў крызіс у эканоміцы, таму было вельмі мала працоўных месцаў.
03.00 If I’m right, Mikita was the main motivation to keep staying here or the job itself? I have to say it's a little bit of both. It’s kind of love for work as well, because of course we can go and live in Ireland, but you know, there’s not so much interesting work there. When I left there was crisis with the economy, so there were very few jobs.
03.28 Вы павінны быць альбо вельмі-вельмі дасведчаны, альбо працаваць у супермаркеце. Так што тут ёсць шмат больш магчымасцей працы. У мяне ёсць праца тут, якая мне падабаецца. Гэта цікава. Часам гэта цяжка, але цікава. Марыя – праектная арганізатарка ў дабрачыннай арганізацыі «Добра Тут», створанай ірландскім фондам Chernobyl Children Trust. Яна працуе з валанцёрамі: шукае іх, арганізуе, ладзіць праекты.
03.28 You had to be either very-very experienced or you had to work in the supermarket. So here there is a lot more opportunity with work. I have a job here which I like. It’s interesting, sometimes it’s difficult, but… interesting. Maria is a project manager in the charity organization "Dobra tut", established by the Irish fund Chernobyl Children Trust. She works with volunteers: looks for them, organizes them, carries out projects.
04.00 Адзін з іх – у Чэрвеньскім доме-інтэрнаце. У нас есць валанцёрскі праект у Чэрвені. Мы ладзім для валанцёраў у Беларусі падарожжы ў дзіцячыя дамы. У нас на працягу года шмат валанцёраў з Ірландыі. Але на жаль, іх не так многа з Беларусі. І мы паспрабавалі арганізаваць групу людзей. Яны пачалі ў 2014. Нашы валанцёры бавяць час з дзецьмі: гуляюць з імі, проста дораць увагу, магчыма, ходзяць на шпацыры.
04.00 One of them is at Cherven orphanage. So we have a volunteering project in Cherven. We organize for volunteers from Belarus to go and volunteer in orphanages. We have during the year lots of volunteers coming from Ireland, but we know that there’re not so many volunteers from Belarus. And we tried to organize a group of people. They started in 2014. Our volunteers spend some time with kids: it’s mostly playing, giving attention, maybe going for walks.
04.29 Але гэта усё дзеля таго, каб кожнае дзіцё магло атрымаць асабісты клопат і ўвагу. Чэрвень – невялікі горад у 60-ці кіламетрах ад Мінска. Там пражывае менш за 10 тысяч чалавек, 300 з якіх – у доме-інтэрнаце для дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця. Апынаюцца яны тут па розных прычынах.
04.29 But it’s all about giving children some care and attention. Cherven is a small town 60 km from Minsk. Less than 10 thousand people live there, 300 from which are from the orphanage for children with special needs in their psychological and physical development. They appear here for different reasons.
05.04 Бывает так, что и родители привозят. Вот в прошлом году из нашего Червеньского района мама привезла мальчика, потому что он очень тяжелый по своему поведению: он требует постоянного стороннего ухода и контроля. Мама его забирает на выходные, но живет он у нас. Бывает, что семья неблагополучная, и принимается решение об отобрании детей; тогда эти дети с нашими диагнозами поступают к нам.
05.04 Sometimes they are brought here by parents. Last year one mother from our Chervensky district brought her son here, because he had a lot of difficulties with his behavior: he needed constant care and control. His mother comes for him for the weekend, but he lives with us. Sometimes there're problem families, children of which are to be taken away. Then these children come here diagnosed by us.
05.33 Бывает, что дети поступают к нам из Слуцкого дома ребенка – в той ситуации, когда родители отказались от них в роддоме. То есть ситуации разные бывают. Эла Барысава – дырэктарка інтэрната. На гэтай пасадзе яна з 2013-га года, прыкладна столькі ж знаёма і з Марыяй.
05.33 Sometimes children come here from Slutsk orphanage, when their parents rejected them in the maternity hospital. So, there're different cases. Ela Barisova is the orphanage director. She's been holding this post since 2013 and she's known Maria for approximately the same period of time.
06.00 Але ірландская дапамога пачалася значна раней за іх супрацоўніцтва. У 1997 годзе інтэрнат наведалі прадстаўнікі Барэнскага Чарнобыльскага праекта. Гэта ірландская дабрачынная арганізацыя, якая адгукнулася на чарнобыльскую трагедыю і пачала сваю дзейнасць у Беларусі і стварыла мясцовы фонд «Добра тут». Было это далеких 20 с хвостиком лет назад, когда наш дом-интернат еще располагался в 14 зданиях старых, довоенных. Тогда они к нам пришли.
06.00 Although Irish help started much earlier than their collaboration. In 1997 the orphanage was visited by Burren Chernobyl project representatives. This an Irish charity organization that reacted to the tragedy in Chernobyl and started their activities in Belarus and established a local fund "Dobra tut". It happened more than 20 years ago, when our orphanage was still situated in 14 old, pre-war buildings. Then they came to us.
06.30 И тогда они… (звонок телефона; «Марин, на себя возьми звонки») Они помогали не только памперсами, но и тем, что ухаживали за детьми, детей брали на оздоровление в Ирландию большими группами. Я работаю с 2013 года, а в 2014-м я познакомилась и с Лимом, и с Саймоном.
06.30 And then they... Marina, can you answer to all the phone calls? They helped not only with diapers, but also they took care of children, they took children on health improvement trips to Ireland in large groups. I've been working here since 2013, and in 2014 I met both Lim and Simon.
07.00 Меня зовут Simon Walsh. I’m from Ireland, the chairman of the charity organization Chernobyl’s Children Trust. З Чэрвеньскім інтэрнатам мяне пазнаеміў кіраўнік іншай ірландскай арганізацыі, якая называецца праект Burren Chernobyl. Яны працуюць у Чэрвені ўжо шмат гадоў. І я мяркую, зацікаўленнасць у гэтым напрамку заключаецца ў тым, што інтэрнату патрэбны змены. Маё першае ўражанне было такое: гэта жудаснае месца. А, прашу прабачэння, думаю, першае ўражанне было: гэта сімпатычны будынак, вельмі прыгожы, вельмі чысты, гігіенічны.
07.00 My name is Simon Walsh. I’m from Ireland, the chairman of the charity organization Chernobyl’s Children Trust. I was introduced to the Cherven orphanage by head of another Irish organization called Burren Chernobyl Project – they have been working in Cherven for many years. So I suppose the reason to become interested in it is that there’re so many things that need to be changed in the orphanage. The first impression was: this is a terrible place. Sorry, what I suppose really the first impression was this is a lovely building. This is very nice, this is very clean, it’s hygienic.
07.29 Персанал, здаецца, складаецца з добрых людзей і гэтак далей. Але затым, калі праводзіш там нейкі час, ты разумееш, што там адбываюцца жахлівыя рэчы. Ты пачынаеш разумець многае, і чаму ўсё так склалася. Сайман наведвае інтэрнат кожнае лета болей чым 20 гадоў запар. Упершыню прыехаў па запрашэнні гасцей, якія калісьці гасцілі ў яго ў Ірландыі. А крыху пазней, праз 4 гады, вярнуўся з гуманітарнай дапамогай. Вядома, мы бачылі Беларусь вельмі аднабока.
07.29 The staff seem to be, you know, good people and all that. But then when you spend some time there, you realize that there’s some ugly things happening. You get to understand a lot of things and why things the way they are. Simon has been visiting the orphanage for more than 20 years in a row. First he came here by the invitation from the guests that had visited him in Ireland before. A little bit later, in 4 years, he came back with humanitarian aid. And of course we were seeing a very one-sided view of Belarus.
08.00 Усюль прытулкі і вельмі бедныя вёскі. Таму везлі гуманітарную дапамогу таксама. Краіна была вельмі бедная на той момант, і з тых часоў сітуацыя адназначна стала лепш. Але асабліва ў сельскай меснасці і ў прытулках у той час было вельмі несалодка. І ведаеце, я думаю, мы проста убачылі чалавечую патрэбу і вырашылі нешта з гэтым рабіць. З тых часоў усё яшчэ застаецца патрэба. Я заўседы стараюся знайсці баланс і не сгушчаць краскі вакол Беларусі, таму што я вельмі люблю гэтую краіну.
08.00 It was all orphanages and really poor villages. This is why we were bringing humanitarian aid too. And the country was poor at that stage, for sure it has improved immensely over that time period. But particularly in rural areas and orphanages – at that time it was really bad, you know. I suppose we just saw this human need and decided we’d like just a little more. And since that time there's still this need here. I always try to find a balance by not portraying Belarus in a negative way, because I actually love that country very much.
08.29 Калі б мяне нехта спытаў, якая мая любімая краіна, я б сказаў: другая любімая – Беларусь. Таму што першая, вядома, – мая родная. Цяпер ён прыязджае на некалькі тыдняў кожнае лета, але ўжо не адзін, а ў кампаніі такіх жа валанцёраў з Ірландыі. Некаторыя з іх бяруць адпачынак на асноўнай працы, каб прыехаць у Беларусь. І вядома, калі валанцёры прыязджаюць сюды, я стараюся ім дапамагчы хоць трохі пазнаёміцца і з культурай, і краінай, і гісторыяй. Канешне, цяжка вывучыць усё за кароткі прамяжутак часу, але, прынамсі, хоць нешта.
08.29 If anyone have ever asked me “what’s your favorite country”, I’d said: my second favorite country is Belarus, my first of course is my own country. Nowadays he comes to Belarus for several weeks every summer, but now he's not alone, he brings other volunteers from Ireland. Some of them take a vacation at their main place of work to come to Belarus. And for sure when the volunteers come here, I try to get them to learn a bit about culture and about country, about history. Of course it’s difficult in a short period of time to learn everything, but at least they get some information.
09.02 Я заўседы даю ім раздрукоўкі з інфармацыяй і раскладам мерапрыемстваў. Звычайна яны жывуць у Чэрвені. Кожны дзень прыходзяць у групы, гуляюць з дзецьмі, дапамагаюць карміць. Па-руску звычайна могуць толькі павітацца. Языковой барьер, он есть, но дело в том, что, скажем так, для наших детей, для тех, кого они берут, с тяжёлыми множественными нарушениями – это те дети, которые практически не понимают обращенной к ним речи.
09.02 I always give them some written information on Belarus and coming events , you know. They usually live in Cherven. They come to groups every day, play with children, help feed them. They can usually say only hi in Belarusian. The language barrier exists, but the thing is that the kids we have, the kids with multiple severe malfunctions, practically don't understand the speech addressed to them.
09.30 Поэтому то, что там тактильно идет и сенсорно, это дети воспринимают; но а внимания, конечно, больше, чем когда просто персонал. Потому что, скажем так, если в группе, в которой находится 24 ребенка с множественными тяжелыми нарушениями, физическими и психическими, а работают в дневную смену, например, только 4 или 5 нянечек и санитарок – естественно, что каждый ребенок будет умыт, переодет, накормлен.
09.30 That's why these kids perceive everything tactile and sensory, and they definitely get more attention than just from the personnel. Because for a group of 24 children with multiple severe malfunctions, physical and mental, there're usually only 4 or 5 nurses on a day-shift. It's clear that every kid will be washed, dressed and fed.
10.00 Но не каждый ребенок будет поглажен столько времени, сколько ему нравится. А когда приходят ирландцы, они берут одного ребенка вдвоем – естественно, что вот этих всяких тактильных действий происходит гораздо большее количество. Дети расслабляются, им это нравится. Но речи обращенной они не понимают. То есть язык для них не главное. Для них главное – просто вот общение.
10.00 But not every child will be caressed for the time he or she likes it. And when the Irish come, they take one child for 2 people, and it's clear that there're much more of these tactile actions. Children relax, they like it. But they don't understand the speech addressed to them. The language is not that important for then. Just communication is the main thing for them.
10.32 Они приходят с переводчицей в основном. Но даже если и без переводчицы, они как-то находят контакт. И самое интересное – дети их понимают. Они детям поют песни, играют с ними тоже, и в шариковый бассейн, и на руках их носят – я считаю, что не обязательны слова, они итак понимают. Детям не важен язык, им важна любовь забота и внимание.
10.32 They come with an interpreter usually. But they find contact with them even without the interpreter. And the most interesting thing is that children understand them. They sing songs to kids, play with them in the ball pool, they hold them in their arms. I think words are not important, they still understand them. Children don't need the language, they need love, care and attention.
11.09 Аксана працуе выхавацелькай у Чэрвеньскім інтэрнаце 20 гадоў. Яна, як і іншы персанал, з ірландскімі валанцерамі напрамую не размаўляе, таксама праз моўны бар'ер. Они начинают больше капризничать, когда ирландцы уезжают. Потому что они привыкают к тому, что их берут, куда-то везут, куда-то несут, их гладят.
11.09 Aksana has been working as a tutor in the Cherven orphanage for 20 years. Her and the rest of the personnel don't talk to the Irish directly, they've got the same language barrier. They start behaving worse when the Irish go away. Because they get used to being held, taken somewhere, patted and hugged.
11.30 Потом, когда ирландцы уезжают, они возвращаются к тому обычному образу жизни, который ведут в то время, когда у нас нет волонтеров. Караліна прыехала ў Беларусь гэтым летам упершыню. Яна атрымала ў Ірландыі медыцынскую адукацыю, і зараз працуе з людзьмі, якія маюць глыбокія інтэлектуальныя парушэнні.
11.30 And then, when the Irish go away, they get back to their usual way of life they lead without volunteers. Caroline has come to Belarus this summer for the first time. She has got medical education in Ireland, and now she works with people with severe intellectual disabilities.
12.02 Аб магчымасці валанцёрства ў Беларусі даведалася ад адной са сваіх студэнтак. Я ўжо была валанцёркай, працавала ў Афрыцы. Таму ўяўляла, што мяне чакае. Насамрэч, я думала, усё будзе нашмат горш. Але на мой погляд, шмат чаго было ўжо зроблена папярэднімі валанцёрамі. І гэтая праца рэальна заўважна. Але яшчэ больш трэба будзе зрабіць у будучыні. Рым не адразу будаваўся, так што праца працягваецца.
12.02 She found out about the possibility of volunteering in Belarus from a student of hers. I’ve done voluntary work before in Africa, so I had an idea what I was going to expect. I did think things would be a lot worse, but I think a lot of work from volunteers had been done and you can really see it , but a lot more work needs to be done, Rome wasn’t built in a day, so, it’s a work in progress.
12.31 Сярод самага складанага, што я тут бачыла, – тое, што дзяцей прывязваюць да ложку, альбо крэслу. У Ірландыі гэта забаронена. Ніхто не можа быць зняволены. Гэта лічыцца жудасным злачынствам. Так што я змагаюся з гэтым наколькі магу. Як па мне, гэта даволі складана прыняць. Кармленне заўсёды адбываецца ў спешцы. Разумееце, напрыклад, вы і я садзімся і атрымліваем асалоду ад нашай ежы, так чаму нашы дзеці не маюць гэтай магчымасці? Мне падаецца, гэта вельмі цяжка.
12.31 The most difficult thing I’ve seen here is the way the kids are tight to the bed or to the chair. In Ireland you are not allowed to do that, there’s no one is restrained, it is a big offense in Ireland. So I’m struggling with it the way I can. I find it quite difficult to accept. Feeding time – it’s very rushed. You know, you and I would sit down and enjoy our food – why not these kids have that too? I found that quite difficult.
13.03 - 18.19 - Lunch scene
13.03 - 18.19 - Lunch scene
18.20 Понимаете, вот допустим, у нас когда начинается обед, дети все кушают по-разному: кто-то кушает быстрее, а над кем-то надо постоять. Есть такие дети, у которых стоишь минут 30-40, пока он покушает. А как есть дети такие нормальные, они едят быстрее немножко, поэтому получается, что один ребенок ест быстрее, а над вторым приходится постоять, ну вот, как и дома: хочу кушать – буду кушать, не хочу – мама уже уговаривает и возится с ним долго. У нас нет такой строгости, что 2 часа – всё, все должны поесть и ложиться спать.
18.20 During the lunch each kid eats differently: someone eats faster, and someone needs to be helped. There're some children who need around 30-40 minutes to eat. And there're quite normal kids, they eat a bit faster. So, one kid eats faster, another one needs more time, just like at home: if I'm hungry, I'll eat, if I'm not - my mum already tries to persuade me and bothers with me. We're not that strict, it's 2pm and everyone must eat and go to sleep.
19.00 Нет, не быстро у нас, неправда. Каждому ребенку уделяется столько времени, сколько ему надо. А балуете детей? Ну конечно. Ой, мы пока покормим, так у нас разное. Мы же не только кормим, дети, которые более сохранные, они сами и ложечку держат, и чашку, а ты только наблюдаешь, и побалуешься, допустим, машинка едет ложечкой «пи-пи-пи, ротик открывай, машинка поехала в гараж» (…смешные звуки…).
19.00 No, there's no rush. It's not true. Every child is given the amount of time he or she needs. Do you spoil the children a bit? Of course. There're many things happening, while we feed them. We don't only feed, healthier children hold a spoon and a cup on their own, and you just watch and play with them, for example, here's the car-spoon driving into your mouth "pi-pi-pi", open your mouth, the car is going to the garage.
19.34 Там или пить давай, попьем. Ой, как вкусно. И дети уже улыбаются, играются. Это не то что сухо стоишь и ложку в рот даешь, нет, и смеешься, и они тебе в ответ что-то еще, и шутки во время еды, и стихи рассказывают. И ребенку уже и это вкусно, и то. Вот у нас в группе 25 детей, 6 нянь и воспитатель.
19.34 Or if you want to drink, let's drink. Wow, so tasty! And the children laugh and play. It's not like we're just feeding them, no, we laugh, and they reply to you, and we're joking while eating, and I'm telling them poems. And a child loves this food and that food already. We've got 25 children in the group, 6 nurses and a tutor.
20.03 Понятно, что нагрузка такая, хорошая. Чтобы всех покормить надо да. Но всё равно в рамки не укладываемся. Сколько времени прошло – неважно. Главное, чтобы все поели. Потому что кто их покормит, если не мы. И поэтому относимся ответственно и как-то жалко, ну как к детям. Надо, чтобы кормили их.
20.03 It's clear that the work load is really huge. It takes effort to feed everyone. And still we're late. It doesn't matter how much time has passed. The main thing is that everyone needs to be fed. Because if we don't feed them, who else will do this? That's why we're very responsible. They need to be fed.
20.42 Але вы павінны разумець, што адваротны бок медаля – гэта недахоп людзей. Там фізічна не хапае персаналу, каб прыглядаць за кожным дзіцем індывідуальна. Так што вельмі цяжка гаварыць, што яны дрэнныя, бо вы павінны разумець, што ў іх таксама ёсць абмежаванні. Так што часта гэта проста пра ўзровень персаналу.
20.42 But you have to understand the flipside of that is that it’s understaffed – physically have not enough staff to look after all the kids individually. So it’s, it’s very difficult to say they’re bad, because you have to understand there’re restrictions. So sometimes it’s just about the levels of staff.
21.01 Там не так шмат нянечак на аднаго дзіця. Я думаю, у ідэале было б адзін да аднаго, але гэта немагчыма ў любой кропцы свету, за выключэннем сямейнага асяроддзя. Гэта абсалютна ідэальная сітуацыя для дзяцей з інваліднасцю. Але, на жаль, такое не заўсёды магчыма. У каждого человека, у каждого родителя, у которого есть такой ребенок, как наш, есть право выбора.
21.01 There’re not so many stuff per child . Of course ideally it would be one to one, but that’s not possible anywhere in the world, except in the family environment which is the absolute ideal situation for children with disabilities. But unfortunately is not always possible. Every person, every parent who has a child like this has the right to choose.
21.29 Кто-то оставляет своего ребенка у себя дома, несмотря ни на что. Cегодня же есть и ЦКРО, и есть отделения дневного пребывания для молодых инвалидов при территориальных центрах социального обслуживания населения. И у нас в Червене есть много случаев, примеров, когда тяжелые дети, они дома. Есть которые вообще дома, которые, в принципе, наши. Тотально глухо-слепо-немой ребенок дома, и родители присматривают за ним.
21.29 Someone keeps their child at home despite everything. Nowadays we've got the Correction and Development Training and Rehabilitation Center, as well as daily departments for young people with disabilities at the territorial centers of people social service. And there're many cases here in Cherven when really disabled children stay at home. There're some children who are always at home. They are totally deaf, blind and dumb, and their parents look after them.
22.00 Причем они не отказались от работы, но это единичные случаи. Поэтому осуждать тех, кто отдал нам своих детей, мы не имеем никакого морального права. Мы не были на их месте. Но, опять же, есть дети, которые прекрасно могли бы жить дома, посещать ЦКРО, посещать дневное отделение ТСОНА и быть в семье. Но этим родителям мы не можем указать. Об этих возможностях они знают. Но они выбирают путь наименьшего сопротивления. Так проще, так легче.
22.00 Moreover, they haven't given up their jobs. But these are unique cases. So, we don't have any moral choice to judge those who have given us their children. We weren't in their shoes. But again, there're children that could easily live at home, visit the Correction and Development Training and Rehabilitation Center, visit the daily department of the territorial centers of people social service and stay with their families. But we can't tell these parents what to do. They're aware of these possibilities. But they choose the easiest way. It's easier like that.
22.48 На самой справе, у Ірландыі няма інтэрнату. Ведаеце, шмат гадоў таму, вельмі-вельмі даўно, многіх людзей з інтэлектуальнымі парушэннямі змяшчалі у спецыяльныя дамы. Яны называліся інстытуцыямі. І там за імі даглядаў спецыяльны персанал, а таксама медыцынскія сёстры і валанцёры. І тое, як да такіх людзей ставіліся тады і як ставяцца зараз, – гэта вельмі розныя рэчы. У Ірландыі і цяпер ёсць некалькі ўстаноў такога тыпу. Але яны стараюцца іх зачыняць і перамяшчаць дзяцей і юнакоў з асаблівымі адукацыйнымі патрэбамі у так званыя супольныя дамы, дзе яны могуць весці нармальны лад жыцця, як вы і я.
22.48 You know, back in Ireland years and years ago, many years ago, a lot of people who had intellectual disabilities were put into special homes. They are called institutionalized areas, where they were cared for by staff and nurses and volunteers. And the way they were treated to the way they are treated now is very-very different. In Ireland there are still several institutionalized areas, but a lot of them are trying to close down and move a lot of the kids or the young adults who have learning disabilities out to community houses, where they can lead a normal life like you and I do.
23.27 Яны могуць пайці да стаматолага ці да лекара, калі ім спатрэбіцца, альбо яны могуць пайсці ў кіно ды на вячэру тады, калі захочуць. Гэта звычайнае, нармальнае жыцце. Тут, у Беларусі, я бы хацела, каю рэчы адбываліся менавіта так. Я думаю, так усё і павінна быць. Але над гэтым яшчэ трэба шмат працаваць.
23.27 They will see a local dentist, they will see a local doctor if they need, or they can go to the cinema if they want or go for dinner if they want. That’s normal living. Here in Belarus I think… I’d like to see it go that way. I think that’s the idea of it, but you know, that’s a work in progress.
23.59 Ну, я бы не сказала, что все приходят оттого, что нет выбора: у нас же есть люди, которые проработали и по 20, и по 30 лет нянечками и санитарочками. Может быть, когда-то они и пришли потому, что не было другой работы. Потом они привыкают, начинают любить наших детей. Ведь по-другому тут; те, кто не любят или не жалеют, они не задерживаются – всё равно уйдут отсюда. Даже если они пришли случайно, то они и случайными людьми остаются и до конца. А те, кто привыкают к детям… ну, и когда дети умирают или уезжают, они испытывают те же самые чувства, как мамы.
23.59 I wouldn't say that people come here because they didn't have any other choice. We've got people who have worked for 20-30 years as nurses and tutors. Maybe they could came here because there were no other job opportunities. But then they get used to it, start loving our children. Because anyway they won't stay here for a long time, if they don't love or care about them,. You will leave this job anyway. If you come here accidentally, you'll always be accidental people here. But those people who get used to the kids... When kids die or move away, they feel the same as mothers do.
24.31 И дети наши, те, которые разговаривают, их и называют-то мамами. Да… А есть воспитатель Анатолий Викторович Иванов в 9-й группе, у мальчиков этих, где сопровождаемое проживание, они же его называют папой. Поэтому я считаю, что случайных людей здесь нет. Случайные уходят. Случайный здесь работать не будет. Потому что у него не хватит для этого ни душевных, ни физических сил, потому что работа тяжелая.
24.31 And those children here who can speak, call them mothers. Yeah... We've got a tutor Anatoly Viktorovich Ivanov in the 9th group for boys with accompanied living, and they call him dad. That's why I think that there're no accidental people here. Accidental people leave. They won't work here. Because they won't have enough of either moral or physical strength to do this difficult job.
25.02 Я давно хотела в детский дом придти, но мне как-то было немножко страшно. Я думала, что, может быть, не смогу работать с такими детками, мало что о них знала. Как бы детские дома раньше были для нас закрытые – детский дом и детский дом, больные дети и больные. А потом я все-таки, у меня такое было желание и появилась такая возможность, прийти в детский дом. Сначала я пришла как бы на экскурсию, прошла.
25.02 I wanted to come to the orphanage, but I felt a bit scared. I thought that I might be not able to work with such kids, I knew too little about them. The orphanages were closed for us at that time - there were just disabled children there. And then I had this wish and I had a chance to come into the orphanage. At first it was a sort of a tour of it.
25.29 И я как увидела детей столько, такое количество, настолько все больные… и они такие приветливые, все прибежали, начали меня обнимать, в сумочку ко мне лезть, залезать в карманы, жалеться, мамой называть. Я как увидела их, мне так сердце разболелось, так их всех жалко стало. Я ушла со слезами на глазах, я думала, что не приду и не смогу работать. Но всё же я думала и думала о детях всё время.
25.29 And when I saw so many children, such a great amount, and all of them were so disabled... And they were all so friendly, they all ran up to me, started to hug me, felt for my bag and my pockets, called me mum. I just saw them and I had such a heartache, I felt so sorry for all of them. I went away crying, I thought that I wouldn't come and work there. But still I thought about the children all the time.
26.00 А потом пришла уже на работу, устроилась, и меня привели к деткам-лежакам. И я действительно увидела горе, болезнь. Что столько деток, и они все смотрят на меня глазками, и я им ничем не могу помочь.
26.00 And then I came to work there, got the job, and I was brought to bed-children. And that was when I really saw misfortune, illness. There were so many children there, they were all looking at me with their eyes, and I couldn't help them at all.
26.29 То есть столько их здесь много. Они все лежат. Мне хочется их всех обнять, потрогать, пожалеть, и это было очень так… я даже не могу сказать, очень тяжело. И я ушла со слезами на глазах, и на следующий день думала, что не буду здесь работать. А потом на следующий день я опять пошла на работу. И опять мне было все тяжело. Просто тяжело, морально тяжело. Я думала, что я не смогу здесь работать.
26.29 There're so many of them here. They all lie. I want to hug all of them, touch them, pity them, and it was so... I can't even find a word, very difficult. And I went away crying, and next day I thought that I wouldn't work here. But next day I went to work again. And again it was very difficult. Just difficult, morally difficult. I thought I wouldn't be able to work here.
27.00 А уйти я уже тоже не смогла. И вы знаете, кажется, вот так незаметно, незаметно, я адаптировалась, я привыкла к деткам. И вот так я уже осталась-осталась. И в принципе, около 20 лет я уже здесь работаю. Я думала, я их не запомню, они все одинаковые. Кажется, все девочки, все мальчики, они мне как-то одинаковы, я как-то их никогда не запомню.
27.00 And I couldn't leave as well. And you know, little by little I adapted, I got accustomed to the children. And then I stayed there. And in general I've been working here for about 20 years. I thought I wouldn't recognize them, as if they were all the same. It seemed like all the girls and boys were the same, I would never recognize them.
27.30 А потом, когда уже начала работать, я настолько привыкла к детям, я их так полюбила, что в каждом ребенке я вижу что-то такое интересное, каждого ребенка по-своему жалко. Каждый ребенок – это личность. У него свой характер, свои интересы. Аксана, вы любіце сваю працу? Знаете, вот это говорят: вы столько лет здесь работаете, уже как бы педагоги выгорают, что как бы уже становишься более жестоким или безразличным.
27.30 And after that when I started to work there, I got so much used to the children, I loved them so much that I saw something interesting in each of them. Every child is a personality with his or her own character, interests. Aksana, do you like your job? You know, everyone says to me that I've been working here for such a long time and tutors burn out, become more cruel and indifferent.
28.01 А я вот даже сама часто задумываюсь, вот если бы мне сказали: кем бы ты была, пошла бы ты педагогом? Другой раз думаешь: «Всё, надоело, не буду, не хочу!» И все-таки за столько лет я не выгорела, я не стала равнодушной, мне работа эта не надоела. И если бы пришлось выбирать, я б наверное... не наверное, а точно: я бы выбрала свою работу.
28.01 But I often think that if someone asked me: who would you like to be? Would you become a tutor? Sometimes you think that's it, I'm tired of it, I don't want it! But somehow I haven't burned out for all these years, I didn't become indifferent, I'm not tired by this job. And if I had to choose, I might.. No, I would definitely choose my job.
28.32 Сейчас даже очень благодарна судьбе, что именно в детском доме работаю. Потому то здесь столько деток, которые ждут от тебя тепло, любовь, и они тоже тебя ждут, они радуются, услышат голос и уже оживляются. И видя вот эту отдачу, мне кажется, что это именно та работа, на которой я должна работать.
28.32 Now I'm even grateful to my destiny that I work in the orphanage. Because there're so many children here that wait for some warmth from you, they also wait for love and they also wait for you. They're happy, they hear your voice and immediately brighten up. And when I see all this response, I think that this is the job I really must do.
29.19 Сайман, як так атрымліваецца, што ірландцам беларускія дзеці патрэбны больш, чым беларусам? Гэта вельмі істотнае пытанне. Я думаю, што ірландцы вельмі шчодрыя, што датычыцца дабрачыннасці. Усё гэта цесна звязана з нашай гісторыяй. Напрыклад, шмат ірландцаў не так даўно паміралі ад голаду ў пачатку і сярэдзіне 19 стагоддзя. Мы разумеем, што такое беднасць, голад. Мне здаецца, цяпер гэта у нашых генах, нашым ДНК. Мы вядомы як вельмі шчодрая нацыя.
29.19 Simon, how it happens, that the Irish need the Belarusian children more than the Belarusians themselves? It’s a very value question, but I think in general Irish people are quite generous in terms of charity and charitable work. And that all has to do with our history. For example, the Irish population died of starvation not too long ago, at the beginning and the middle of the 19th century. We understand poverty, we understand hunger. I guess that’s in our genes, it’s in our DNA. We are known to be very charitable as a nation.
29.51 Я бы не сказала, что наши дети не патрэбны… не нужны нашему государству. Одно то, что государство выделяет на их содержание вот на сегодняшний день 7 миллионов 700 деноминированных… неденоминированных рублей – это же уже говорит о том, что государство взяло на себя заботу о них? А общество… ну, наше общество, оно еще не настолько… как это сказать правильно… не настолько доброе, наверное, чтобы понимать, что эти люди, поскольку они родились, то должны жить в соответствующих условиях и что они требуют к себе, может быть, даже больше внимания, чем те дети и те люди, которые не страдают различными заболеваниями.
29.51 I wouldn't say that we don't need our children or our government doesn't need them. The fact that the government nowadays gives 7 million 700 rubles for their support, tells us that the government has taken care of them. And the society... our society, they are not so.. how to say that? Not that kind. If these children were born that way, they need to be maintained in proper conditions and they require maybe even more attention than those children and people who don't suffer from any illnesses.
30.32 Ну а ирландцам… наверное, исторически так сложилось. Они более благополучны, у них меньше каких-то бытовых проблем, может быть поэтому. Может быть, то, что 70 лет у них не было тотального атеизма, а все-таки была церковь и была вера во что-то лучшее, в более высокое, может быть, поэтому.
30.32 And the Irish... I think historically it has become like this. They are more successful, they have fewer domestic problems, maybe that's why. Maybe because they didn't have total atheism for 70 years and they went to church and believed in something better, deeper, maybe that's why?
31.00 Я думаю, што ірландцы ў цэлым схільны да дабрачыннасці. Калі нашым людзям сказаць, што ёсць тыя, каму патрэбна дапамога, асабліва дзеці, якім трэба дапамагчы, ірландцы заўсёды ці амаль заўсёды скажуць «да». Такім вось чынам мая жонка і я далучыліся. Калі мы ўбачылі дваіх дзяцей з Беларусі ў нашых сяброў, мы спыталі: што там за сітуацыя? І яны распявалі. І тады мы спыталі: як мы можам дапамагчы? Вось так мы і сталі гэтым займацца. Тое ж самае адбываецца са многімі людзьмі, і асабліва ў тых галінах, дзе неабходна дапамога дзецям.
31.00 I suppose that the Irish people in general tend to be charitable: when you tell people there’s need and particularly – children that there’re children to be helped – Irish people will always, nearly always say “yes”. That’s how me and my wife were involved actually: when we saw two children from Belarus with the friends of ours, we asked: what’s the situation, and they told us, and we asked – how can we help? And that’s how we got involved actually. And a lot of people that way, and they wanna help, and particularly in fields where the children are in need.
31.31 Так што гэта не толькі я адзін такі. Наша дабрачыннасць – гэта не адзін чалавек, гэта цэлая супольнасць людзей. У наш час валанцёрства – вельмі папулярная з'ява ў Ірландыі. Вы знойдзеце шмат маладых людзей, якія валанцёраць дзесьці. І няхай гэта будзе спорт альбо праца з іншымі маладымі людзьмі. Навогул, тыя, хто працуюць з валанцёрамі, шмат думаюць аб матывацыі: чаму людзі валанцёраць? Я задумваюся, чаму людзі хочуць валанцёрыць, і вядома ж пачынаю з сябе.
31.31 So it’s not only about me, our charity isn’t about one person – it’s about a collective of people, you know. Nowadays volunteering is something very popular in Ireland. You’ll find a lot young people volunteering at something, whether it’s sports or work with other young people. In general working with volunteers, people think a lot about motivation: why people volunteer. And I think why people want to volunteer and I start from myself.
32.00 Так што я не ведаю, чаму я пачала валанцёрыць. Часам людзям патрэбна дапамога ў жыцці. І я думаю, чаму б не дапамагчы, калі ты можаш? Такой можа быць матывацыя.
32.00 So… I don’t know. I don’t know why I started volunteering. Sometimes people need help in life… and I think: why not help if you can? That’s kind of the motivation.
32.31 Калі ты можаш нешта зрабіць, чаму б не зрабіць гэта? Гэта дакладна пра тое, каб не баяцца, спрабаваць матываваць людзей усё больш і больш любіць валанцёрства, зрабіць гэта часткай жыцця.
32.31 if you can do something – why not do it? That’s exactly about not being afraid, try to get people more and more in volunteering, have things more – open.
33.00 Інваліднасць – не нешта жудаснае. Яна проста ёсць. Я думаю, усё пачынаецца з усведамлення. Спачатку трэба, каб людзі ведалі, што ёсць такія людзі, якім патрэбна дапамога. Канешне, мы не можам дапамагчы ўсім. Гэта абсалютна дакладна. Але ж трэба з чагосьці пачынаць? Адзін маленькі кавалачак дапамогі – ужо нешта, чаго раней не было.
33.00 Disability is not anything terrible. It just is. I think it’s just awareness. They first have to make people aware that there’re people who need help. Well, you can’t help everyone, that’s absolutely true, but you gotta start somewhere. One small piece of help is already something that wasn’t being done before.
Listen to the other documentaries here.
Text and audio by Aliaksandra Grechka
Jingle, mastering and sound design by Anton Sarokin
Jingle, mastering and sound design by Anton Sarokin
Read more:
Iva Sativa – о том, как соединить этно с хип-хопом и никого не обидеть
Интервью с обладательницей приза People's Choice JMA – 2021
On main page:
502
Maria Gulina: art management from eco-art to socially engaged practice
A journey from local environmental workshops to art management and working with socially engaged photography in an international gallery.
Emil Zenko: "It's satisfying to learn that someone bought your vinyl without having a record player"
933 Emil Zenko: "It's satisfying to learn that someone bought your vinyl without having a record player"
The conversation about filming in a Belarusian village, the kitchen of ideas and the search for funds.
7971
Timeline: How Belarus (Doesn’t) Fight Domestic Violence
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
27096
Why are gay people being detained in Azerbaijan?
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
25233
White innocence: fighting racism in the Netherlands
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.
35600
In a wolf's skin
A philosophical audio story about a wolf, people who care for it and people who kill it.
Show more
Show more