«Калі і ехаць у Талін ды Эстонію – дык менавіта падчас Tallinn Music Week, гэта адназначна самыя лепшыя дні за год у гэтым горадзе, – кажа мая эстонская сяброўка Біргіт, якая цяпер жыве ў Стакгольме. – Учора тут круціў пласцінкі наш прэзідэнт. Цікава было даведацца пра ягоны густ. Гэты раз для мяне першы, калі я тут не ў якасці ўдзельніцы, а проста як глядачка. Раней я выступала тут з гуртом Tallinn Daggers».
Разам з festival pass я атрымліваю на рукі цяжкі фаліянт – кніжку з апісаннем гуртоў і праграмаю на ўвесь тыдзень. З кожным годам таймтэйбл фэсту робіцца настолькі заблытаны і складаны, а гуртоў становіцца ўсё болей і болей, што даводзіцца па 5 хвілінаў вышукваць жаданы гурт, час і пляцоўку ў праграме. Пазначаю 5 абавязковых для сябе пунктаў з некалькіх сотняў – астатняе пакідаю на выбар сяброў-музыкаў, давяраючы іхнаму густу і абазнанасці пляцовак.
TMW – фестываль, які пачынаўся ў 2009 годзе з ідэі прамоцыі маладой эстонскай музыкі і даволі хутка перарос у магутную стартавую пляцоўку шмат для якіх музыкаў не толькі з Эстоніі, але таксама і з іншых суседніх ці нават больш далёкіх краінаў.
Музычная праграма ўключае ў сябе Festival Stage і City Stage. Фестывальная праграма ў асноўным вечаровая і начная. Канцэрты ў клубах, канцэртавых залах, старым кінатэатры Soprus (нешта накшталт нашага кінатэатру «Перамога»), а таксама рэйвы ў Lennusadam – вялізным ангары марскога музею з субмарынаю ў цэнтры.
Фестывальную праграму ўдзень перахоплівае City Stage – кожная маленькая кавярня і крамка спрабуе зарганізаваць свае канцэрты і выступы дыджэяў. У парку на ўваходзе ў стары горад бачу вялікі натоўп – час выступу маладой эстонскай электроннай поп-зоркі NOEP. Некалькі канцыкаў адначасова адбываецца ў хіпста-раёне вуліцы Telliskivi – талінскага братка менскай вуліцы Кастрычніцкая. У байк-шопе грае наш літоўскі сябар Deep Shoq, а побач, у офісе Velvet Design Agency, адной з самых эфектных пляцовак гарадской праграмы, дае канцэрт Me And My Drummer з Берліну.
Збіраецца вялізны натоўп, мы назіраем за выступам з другога паверху, уціснуўшыся ў мяккія офісныя фатэлі ды прымерваючы на сябе фэнсі-офіс дызайн-агенцтва. Перавага дзённай гарадской праграмы ў тым, што яна бясплатная. Сустракаю яшчэ аднаго знаёмага. Вечаровую праграму Ханнэс байкатуе. На маё пытанне, чаму, адказвае, што не згодны з пазіцыяй фестывалю не плаціць музыкам за выступ. Рацыя, безумоўна, у ягоных словах ёсць.
Але ўсё ж большасць маладых музыкаў стараюцца браць удзел у фестывалі. Адна з прычынаў палягае ў тым, што сярод гасцей Таліну – шматлікія дэлегаты, прадстаўнікі лэйблаў і кампаніяў гуказапісу, арганізатары фестываляў… То бок нават калі на твой канцэрт прыйшло 25 чалавек – вялікая імавернасць таго, што сярод іх акажуцца тыя 5, якія зарганізуюць табе ўдзел у фестывалях мары ці дапамогуць выдаць новы альбом, а астатнія акажуцца журналістамі, якія пра цябе напішуць. Да таго ж, хто ведае, з кім вы вып’еце па шоце ў бары і вырашыце запісаць супольныя трэкі? Гісторыя поспеху нашых Super Besse пачыналася таксама падобным чынам і менавіта на TMW.
Свята музыкі плаўна пераходзіць у фэст крафтавага піва і дызайн-маркет у індустрыйнай пляцоўцы Kultuurikatel – будынку старой электрастанцыі, дзе калісьці здымалі «Сталкера», а цяпер месціцца крэатыўны хаб. Ловім сябе на думцы, што ўсе дызайн-маркеты свету выглядаюць аднолькава, але я ўсё ж не магу ўтрымацца і набываю талерку ад таленавітых эстонскіх керамістаў. Мае эстонскія сябры бадзяюцца па маркеце і купляюць абноўкі. Хутка ім на паром да Стакгольму. Пасля TMW яны прызнаюцца, што Швецыя – добра, але яны збіраюцца давучыцца музычнаму менеджменту і запачаткаваць сваю справу ў родным Таліне, каб працягнуць пачынанні фестывалю і заняць вольныя нішы, якія ў скандынаўскіх краінах даўно занятыя.
Артыстычны рэпорт з самых глыбінь беларускай архаічнасці – энвайранментал-канцэрта гурта Shuma.
«Сияние» вновь накрыло Октябрьскую.
Як скончыўся Дзень Волі – глядзі нашыя фотарэпорты з першага менскага канцэрта гурта «Сансара» і электра-тэхновай «Пудры».
Шмот ад мясцовых дызайнераў, фуд-тракі і жывая музыка на скейт-парку – усё як мае быць.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.