Цяжка быць таемным госцем у пустым бары.
Ну добра, у паўпустым – а кожны паўпусты бар, як вядома, напалову поўны: заўтра лета, а яно хоцькі-няхоцькі робіць з цябе аптыміста.
Заходзіш, напрыклад, па абедзе ў «Хуліган» выпіць халоднага піва. А насустрач табе фотамастак Андрэй Лянкевіч:
«Прывітанне! Герояў для калонкі шукаеце?»
«Ага, – змрочна адказваю я. – Угадалі».
Гэта я наўмысна так сказаў, каб нікога не пакрыўдзіць. Насамрэч, вядома, адзіным героем, якога я шукаў, было златакудрае піва. Можна нават «Аліварыю», але абавязкова каб халоднае: халаднакроўнае, нардычнае, светлае і вытрыманае, як ісцінны арыец. Але прыязная барвумэн сказала, што піва ў «Хулігане» будзе можна толькі пасля пяці.
Больна. Нада.
У развагах, чаму менавіта пасля пяці, я сядзеў на тэрасе, піў зялёную гарбату і глядзеў, як Караткевіч гладзіць коціка. Не той Караткевіч, які Таццяна, а той, які аднойчы прызямліў Хрыста ў Гародні. Хоць Таццяна Караткевіч, напэўна, таксама любіць катоў. Не можа не любіць. Летам хочацца любіць усіх – Караткевіча, Купалу, Куляшова. Нават Петруся Броўку з Паўлам Каэльям. Як можна кагосьці не любіць, калі вецер ганяе па Кастрычніцкай пах свежаскошанай травы, заўтра 1 чэрвеня, а дах тэрасы скрыпіць пра тое, што маладосць, канечне, некалі скончыцца, але дакладна не цяпер. Пасля пяці, не раней.
Зялёная гарбата прыемна дагарала ў нутрох. Пяць гадзін ніяк не надыходзіла. Коцік у руках Караткевіча загадкава ўсміхаўся таемнаму госцю, Андрэй Лянкевіч сеў у машыну і з’ехаў, балярыны каля прыбіральні зрабілі няўлоўнае па.
А я падумаў пра тое, што мы ўсе будзем піць улетку. Да 17.00.
«Яшчэ крыху больш за сто гадоў таму шмат хто з менчукоў піў ваду проста са Свіслачы – і нічога ніякага: ну, халера была, ну, дыфтэрыт з дызентэрыяй, але паглядзіце, як пахарашэла сталіца Савецкай Беларусі ў параўнанні з 1913 годам»
Магчыма, кока-колу. Цяпер увесь горад завешаны яе рэкламай: двое паўголых юных паршыўцаў ліжуць адну на дваіх бутэльку, няўмела робячы выгляд, што цалуюцца. Відаць, мама не казала ім у дзяцінстве, што лізаць бутэльку негігіенічна. Спачатку яе трэба памыць цёплай вадой з мылам! Зрэшты, яны яшчэ маладыя, у іх яшчэ ўсё наперадзе. Кока-кола – сведка шмат якіх гістарычных і прыватных падзей, вось і зараз бутэлька шматзначна блішчыць з рэкламнага плаката: лета – гэта я. І зіма – гэта таксама я. Колазвароты прыроды. І нікуды вам ад мяне не падзецца: раней у гэтым горадзе стаяў «колокольный звон», а цяпер «кока-кольны». Піце маю кроў, ежце плоць маіх бургераў, ліжыце маё шкло. Ці хаця б палюбуйцеся на секундачку маёй сэк… сэк… сэксуальнай, як ікаўка, рэкламай.
Кожны ведае: кола ў Беларусі не тая. За мяжой яна смачнейшая. У мяне з колай звязаная траўматычная гісторыя: калі мне было дваццаць, я выпіў бутэльку гарэлкі ў Доме кінематаграфістаў і запіў яе 0,5 колы. Потым Ілля Сін вёз мяне ў Шабаны на таксі: мая галава высоўвалася з акна і радасна палівала летні менскі асфальт вясёлкавай жыжкай. Але гэты выпадак не зламаў мяне ні маральна, ні фізічна. Я п’ю колу. Я моцны чалавек. Беларус, мужчына, пісьменнік. Яшчэ не прарок і не апостал, але… Лета пакажа.
Кожны ведае: кола бывае розная. Бела-кола, напрыклад, дужа смачны прахаладжальны напой, ад якога хочацца піць так, што Менск нават у непагадзь падасца патанулай у міражным мроіве пустэльняй. Калі ты мянчук – ты з дзяцінства вучышся не верыць словам. Бо часам яны значаць зусім не тое, што можа падумаць наіўны чужаземец.
Можа, напоем лета зробіцца махіта? Мы з Юляй надоечы вярнуліся з украінскай Вінніцы, дык там махіта прадаюць на вуліцах проста з бочак, як у нас квас. Вядома, махіта – гэта ўсяго толькі слова, але ідэя добрая. Неяк пачынаеш паважаць сябе, цэдзячы ў спякотны дзень махіта з пластыкавага кубачка за 5 грывень. А што? Можаш сабе дазволіць. Курорт проста з бочкі.
Дарэчы, пра квас. Самы летні і лёгкі з беларускіх напояў. Юля кажа, што ў бочках з квасам жывуць чарвякі. А я квас люблю. Урэшце, тэкіла – таксама напой з чарвячком, так што якая розніца. Гэта ж наш чарвяк, а не мексіканскі. Выпіўшы паўлітра тэкілы на менскім санцапёку, я б ужо ляжаў на роднай зямлі, як выкінуты з акна кактус: беларус, мужчына, пісьменнік… А ад паўлітра квасу нічога не будзе. Нават з раніцы. Нават у Шабанах.
Ёсць, вядома, яшчэ ўсе гэтыя навамодныя напоі: агуркова-мятна-мядовыя з лёдам і яшчэ чорт ведае якія. Разам з прыемным паслясмакам на язык абавязкова вылазіць пытанне кошту. Не той цяпер агурок, і мёд не той, і мята не наша. Не дэмакратычныя. Таталітарныя.
Але нам не прывыкаць. Вольныя людзі наогул запіваюць каву вадой з-пад крана. Менчукі ў гэтым сэнсе шчаслівыя: не кожны горад пахваліцца тым, што ў ім з крана ідзе вада, а не фізраствор. Яшчэ крыху больш за сто гадоў таму шмат хто з менчукоў піў ваду проста са Свіслачы – і нічога ніякага: ну, халера была, ну, дыфтэрыт з дызентэрыяй, але паглядзіце, як пахарашэла сталіца Савецкай Беларусі ў параўнанні з 1913 годам. Узняліся ўвысь заводскія карпусы, красуе зеляніна ў парках, напаўняюцца звонкімі юнымі галасамі новыя школы, бальніцы і ўніверсітэты. Увечары выйдзеш на балкон – і ўдыхнеш на ўсе грудзі вольны пах дражджэй з піўзавода «Аліварыя». І хочацца крыкнуць на ўсё сваё старэчае горла: «Віншую! Лета!»
Абавязкова пачытай папярэднія часткі праекту!
Самакаты з вуліцы Бразіл
Замест віншавання
Хто такі Джон Голт?
Асалода па-менску
Альгерд Бахарэвіч – пра мілагучныя беларускія словы «Cymru am byth!»
«Менскае лета – як сад сцяжынак, што разыходзяцца ўва ўсе бакі, і заблукаць у іх – абавязак кожнага культурнага чалавека». Новая калонка Альгерда Бахарэвіча.
«Добры дзень, мяне завуць Альгерд Бахарэвіч, і я вегетарыянец». Працяг аўтарскай рубрыкі «Таемны госць».
У свежай серыі рубрыкі «Таемны госць» Альгерд Бахарэвіч ловіць пакемонаў ля Опернага тэатра.
Как построить не просто бар, но тусовку на районе.
Как построить не просто бар, но тусовку на районе.
Разговор о смыслах большого искусства.
Правила жизни, работы, отдыха.
КОММЕНТАРИИ (1)
Смачна напісана.