Як мы EuroVelo-2 пракладалі

Што такое EuroVelo-2?

EuroVelo – гэта 70 000 км па Еўропе, прызначаныя для зручных падарожжаў на ровары.

EuroVelo-2 , або «Маршрут сталіцаў» – дарога, якая злучае Дублін, Лондан, Берлін, Варшаву, Менск і Маскву. Гэта не тыповая веладарожка, а маршрут, які праходзіць праз лясы, палі, пушчы, гарады. Адпаведна, дарога не заўсёды заасфальтаваная, але заўсёды падыходзіць для праезду. На ўсёй працягласці маршруту ёсць інфраструктура: рамонтавыя майстэрні, сядзібы, месцы для кэмпінгу.

У Беларусі актыўная распрацоўка маршруту пачалася ўвосень 2015 г. з дапамогаю актывістаў з Менскага роварнага таварыства, хоць да гэтага яшчэ пару гадоў ішла падрыхтоўка. Хлопцы вывучалі ландшафт Беларусі – спачатку праз звесткі спадарожнікаў, затым – навобмацак, самастойна праязджаючы сотні кіламетраў і знаходзячы найбольш камфортныя дарогі. Цяпер беларускі ўчастак EuroVelo-2 праходзіць праз Белавежскую і Налібоцкую пушчы, Наваградак, Любчу, Менск. Мы выбралі прыкладна 100-кіламетровы трэк і адправіліся на пошукі прыгодаў.

«З намі праўда едзе амерыканскі амбасадар?» – здаецца, усе спыталіся адзін у аднаго. «Калі б у нас былі нармальныя адносіны з Амерыкаю, то так бы і было, але цяпер ягоная пасада называецца «павераны амбасады», – тлумачыць Аляксей, які таксама працуе ў амбасадзе.

Аказалася, што распрацоўка EuroVelo-2 ажыццяўляецца пры падтрымцы амерыканскай амбасады – таму, калі Скоту і ягонай жонцы Фрэнсіс прапанавалі пракаціцца па пракладзеным маршруце, яны лёгка пагадзіліся. У кожнай краіне спрабуюць мясцовыя актыўныя віды адпачынку. У Малайзіі гэта быў дайвінг, у Азербайджане – пад'ём у горы, у Беларусі – велапрабег.

Ад аквапарку «Лябяжы» мы стартуем у бок Заслаўя і праязджаем Менскае мора, Ратамку, невялікія вёсачкі. Нас каля 20 чалавек, і да канца дойдуць не ўсе: хтосьці здасца пасля 60 км, хтосьці – пасля 80. Агент 34mag аказаўся самы стойкі сярод журналістаў і пераадолеў увесь запланаваны маршрут.

1

У Заслаўі мы трохі чытэрым і дабіраемся да аграсядзібы ў Малой Люцінцы на мікрааўтобусе. У гэтай перабежцы нарэшце пачынаем знаёміцца адзін з адным, і высвятляецца, што палова прысутных размаўляе на беларускай. Да канца трыпу, увабраўшы ў сябе сілу старажытных запаведнікаў, амаль усе пяройдуць на мову.

У Белакорцы нас сустракаюць хлебам-соллю, прамаўляюць вітальныя словы і наліваюць самагон, з інтрыгаю тлумачачы: «Гэта наш нацыянальны напой, частуйцеся». «Бярозавы сок?» – тонка ўсміхаецца Скот і смела перакульвае чарку.

На наступны дзень у Налібоцкай пушчы мы будзем проста ціха перамяшчацца ўздоўж рэк, зараснікаў, балотаў, гушчароў. «Калі б я зваліўся з самалёта на незаселеную тэрыторыю – я б хацеў упасці сюды», – з мілаю непасрэднасцю прамаўляе хлопец у шлеме д'ябла.

Гэтая частка маршруту – самая дзіўная. Калі раней то тут, то там сустракаліся рэчкі ды палянкі, то тут быццам адбываліся бітвы робатаў. Паўсюль раскіданыя трактары, каўшы, колы. Ад гэтых відаў мы самі пачынаем адчуваць сябе тэхнакентаўрамі, сплеценымі са сваймі роварамі, і астатнюю дарогу пераадольваем цалкам бадзёра і годна.