Наста Балотнікава

Чым займаюцца: Папулярызацыя сучаснай беларускай культуры ў Віцебску.

Дата заснавання: 2014 год.

Структура: 6 чалавек.

Кантакты:
VK

З кім гутарым: Наста Балотнікава, 21 год. Студэнтка кафедры дызайну Віцебскага дзяржаўнага тэхналагічнага ўніверсітэта.

Гісторыя Насты

– Больш за два гады таму я ўдзельнічала ў адукацыйным курсе для менеджараў культуры Lumini, які праводзілі vitebsk4.me. Падчас заняткаў да нас прыязджалі розныя клёвыя выкладчыкі. Захар Шлімакоў сваім расповедам пра Jam Market натхніў мяне паспрабаваць зрабіць нешта падобнае ў Віцебску. Так, дзесьці праз паўгода, 24 снежня 2014, я з дапамогай сяброў зладзіла Зімовы маркет у бітлз-клубе «Паддашак». Уладальнік Гарык задарма даў нам памяшканне, мы арганізавалі працоўныя месцы для майстроў, фотасушку, была дэгустацыя гарбаты і шмат іншага.

На курсах нам таксама распавядалі, як шукаць партнёраў і спонсараў. Напрыклад, калі вам патрэбны тэлевізар, схадзіце ў LG і прапануйце выкарыстаць іх лога ці іншую рэкламу на мерапрыемстве, а за гэта папрасіце тэлек на некаторы час.

«Захар Шлімакоў сваім расповедам пра Jam Market натхніў мяне паспрабаваць зрабіць нешта падобнае ў Віцебску»

Я пачала думаць, з кім можна супрацоўнічаць у Віцебску, і ўспомніла, што ў нас ёсць прыўкрасная «Віцьба». Зайшла на сайт, знайшла кантактны нумар, патэліла. Далей напісала ліст і даслала па факсе. Апошняе было самым складаным, я цэлы дзень шукала, дзе б адаслаць, а потым яго доўга не прымалі. А ў выніку праз пару дзён мне патэлілі з камбіната, запыталі, колькі прыкладна чалавек мы чакаем, дзе будзе праходзіць івэнт, і самі прывезлі нам вялікую колькасць розных слодычаў.

Па накатанай

– Праз паўгода, улетку, мы вырашылі правесці яшчэ штосьці. Звярнуліся з ідэяй да аддзела ідэалогіі і культуры аблвыканкама, яны адразу далі згоду і самі прапанавалі нам зрабіць свята падчас Дня горада. Мы рабілі два мерапрыемствы – фэст «Барадулінкі» ў цэнтры горада, у арт-прасторы на Талстога, і фэст паветраных змеяў «Свята Ветру» недалёка ад Віцебска. Супрацоўнічалі з Віцебскім цэнтрам сучаснага мастацтва і Гарадскім цэнтрам культуры, якія выдзелілі свае пляцоўкі. На «Барадулінках» зноў быў маркет, а яшчэ выступы Андрэя Хадановіча, TonqiXod і кінапаказ Cinema Perpetum Mobile. А яшчэ мы збіралі грошы на мемарыяльную шыльду Рыгору Барадуліну, які за тры месяцы да гэтага памёр.

Зразумела, адкуль бярэцца назва фэсту, але выбіралі мы яе вельмі доўга, нічога не прыходзіла да галавы. Потым Рома Воранаў прапанаваў гэты варыянт, усім спадабалася. Зараз ясна, што гэта быў добры выбар, бо сёння «Барадулінкі» – гэта ўжо больш не пра хэнд-мэйд маркеты, а пра літаратурныя і музычныя імпрэзы.

«Па аўтограф стаяла чарга, гэта, я лічу, поспех, бо такое рэдка здараецца ў горадзе»

Сёлета да нас прыехалі музычныя гурты «Ілюжан» і Martin S., Андрусь Такінданг з «Рэхам», «Цень». Былі прэзентацыі новага рамана Віктара Марціновіча «Возера радасці» і праекту знакамітага гісторыка Мікалая Півавара – «50 музеяў Віцебска». А яшчэ «Мова Нанова», лекцыя Віталя Рыжкова пра сучасную беларускую паэзію і вечаровы кінапаказ.

На Марціновічы не было дзе прысесці (і гэта ў вялікай зале!), людзей прыйшло шмат. Па аўтограф стаяла чарга, гэта, я лічу, поспех, бо такое рэдка здараецца ў Віцебску.

Радасці і траблы

– Мы правялі ўжо тры маркеты і два фэсты. Акрамя першага мерапрыемства, заўсёды супрацоўнічаем з уладамі. У гэты раз нашымі партнёрамі былі «Мова Нанова», «Будзьма Беларусамі» і Саюз беларускіх пісьменнікаў, які дапамог з арганізацыяй літаратурнай часткі.

Вясной нават атрымалася невялічкая міжнародная кааперацыя: цяпер ідзе польска-беларускі праект Polis(h) Photo Lab, і калі фатографы з Польшчы прыязджалі ў Віцебск, мы арганізавалі іх выступы падчас Вясновага маркета.

Мне падалося, што на гэтых «Барадулінках» цікавасць жыхароў стала меншай. Напэўна, адбіваецца крызіс, бо не ва ўсіх ёсць магчымасць набыць вырабы ручной працы: гэта зусім не танна. Плюс мы ўжо не адныя, хто арганізуе падобныя актыўнасці. А можа, публіка перасыцілася, і трэба зрабіць перапынак, змяніць фармат. Спадзяюся, атрымаецца.

«Нават калі ўзнікае сумненне, ці атрымаецца, успамінаю, што мы ўжо абяцалі, мы заявілі, што зробім»

Асноўная наша праблема, на мой погляд, − недахоп часу. Хаця мы і спрабуем усё рабіць загадзя, чамусьці ў апошні момант штосьці ідзе не так, і нам яго катэгарычна не стае.

Навошта рабіць усё гэта? Я адчуваю дзвіж, той, якога часта не хапае Віцебску. Узнікае адчуванне, што ты робіш штосьці такое, што, магчыма, спадабаецца не толькі табе. І гэта прыемнае пачуццё. Летась мы працавалі зранку да вечара два дні, але я зусім не стамілася. Гэтыя дні былі вялікім скопішчам усяго такога рознага.

Нават калі ўзнікае сумненне, ці атрымаецца, успамінаю, што мы ўжо абяцалі, мы заявілі, што зробім.