«Мяркую, мужчыны ў спадніцах – гэта і ёсць людзі нашай будучыні. Нават калі гэта пакуль што толькі ўяўныя спадніцы на ўяўных мужчынскіх целах. Сукенка нясе вызваленне – і не толькі ад задухі, але і ад глупства і забабонаў». Пісьменнік Альгерд Бахарэвіч – пра тое, чаму беларускія мужчыны зайздросцяць беларускім жанчынам. Чытай новы тэкст з калекцыі «Таемнага госця»!
Ёсць такі палітычны лозунг: «Не зайздросцім нікому!»
Харошы лозунг. Абсалютна слушны, калі ўдумацца ў яго як след і забыць пра палітыку.
Але палітычныя падзеі забываюцца лёгка. А ты паспрабуй забудзь пра ліпучую менскую задуху. Тую задуху, што пануе над намі, быццам нехта сеў проста на нос горада сваім мяккім месцам.
Душна. Менск пахне гарачым камунальным душам і потам спартовай раздзявальні.
Душыць сушылкамі сваіх млявых вятроў.
Разам з гэтай задухай і прыходзіць яна, зайздрасць.
Зайздрасць да жанчын і шатландцаў.
Старажылы, пэўне, памятаюць, як годзе гэтак у 2005-м у Менск прыязджала футбольная зборная Шатландыі, каб згуляць супраць нашых. Здаецца, быў чэрвень: Менск раптам апанавалі лысыя мужыкі ў спадніцах, шатландскія фаны, якія, выпіўшы ў «Цэнтральным» па тры літры «Аліварыі», горда мачыліся ў найбліжэйшых кустах. Проста пад позіркамі ўсялякіх дзяржынскіх, не здымаючы кілтаў і не расшпільваючы перад агаломшанымі менчукамі нічога, апрача сваіх кельцкіх душаў. Госці сталіцы радасна дэманстравалі нам перавагі нацыянальнага касцюму – і мы ім зайздросцілі. Вось гэта – Еўропа, думалі мы тужліва. Вось гэта культура. Нацыянальная па змесце і дэмакратычная па форме. Ці наадварот. Нам бы так…
«Паспрабаваў уявіць сябе ў сукенцы. У лёгкай летняй сукенцы вышэй за калена з голай спінай. Такая свабода ў рухах, такая воля ў чрэслах… Такая яснасць думак…»
Футбол футболам, Еўропа Еўропай, а fucking факт застаецца фактам: кожнае лета беларускія мужчыны зайздросцяць беларускім жанчынам.
Дакладней, іхным лёгкім і зручным апранахам, у якіх значна прасцей супрацьстаяць задусе, няпрусе, запрэласці і іншым прэлесцям лета.
Вядома, мужыкі ўсяляк імкнуцца гэтага не паказваць. Яны зайздросцяць бабам употай, лютай, валасатай мужчынскай зайздрасцю, яны затаўклі гэтую сваю зайздрасць у шорты і схавалі яе ў густых бародах.
Але мы храновыя акторы, вось у чым штука. Потныя гетэрасэксуальныя храновыя акторы ў недарэчнай і архаічнай вопратцы. Мы хочам новыя сукенкі. А нам не даюць. Не даюць, сукі. Вось у чым вапрос.
Прыгледзься: вось па праспекце нясецца мужык на матацыкле. Ён такі, як ты. Адзін з нас.
З якой асалодай ён надзеў бы зараз празрыстую сукенку з адкрытымі плячыма, тонкую белую сукенку крыху вышэй за калена, з дэкальтэ, у якое лілося б шчодрае сонца, ці з выразам на спіне, сукенку, пад якую заглядваў бы вольны вецер. І ніякага табе станіка.
Толькі стан лёгкасці і лагоды, поўнае зліццё з гарадской прыродай.
Ці вось іншы персанаж у тыпова гарадской уніформе: джынсавыя шорты, маечка, сандалікі. Стаіць у тралейбусе, яйцы пачухвае, думае, ніхто не бачыць. Свярбяць, свярбяць гендарныя стэрэатыпы, ціснуць, як шорцікі, макрэюць, як маечка, смярдзяць, як сандалікі. Стаіць, небарака, церпіць, марыць. Пра тое, з якім задавальненнем памяняў бы шорцікі на спадніцу. Простую баваўняную спадніцу, сцяг свабоды.
Мяркую, мужчыны ў спадніцах – гэта і ёсць людзі нашай будучыні. Нават калі гэта пакуль што толькі ўяўныя спадніцы на ўяўных мужчынскіх целах. Сукенка нясе вызваленне – і не толькі ад задухі, але і ад глупства і забабонаў.
Недзе на маім нэтбуку вісяць першыя раздзелы новай кніжкі, дзеянне якой адбываецца ў 2049 годзе. Адзін з галоўных герояў, увасабленне мужчынскасці, заўжды ходзіць у сукенцы – чорнай сукенцы да калена. А тонкую азіяцкую бародку падвязвае серабрыстым матузком. Вось каго кахаюць усе жанчыны ў гэтым рамане. Вось каго яны хочуць. А зусім не кансерватара Бюхмана, які назло ўсім носіць плячысты пінжак, старажытныя штаны і майткі з 2016-га. А ў Беларусі тым часам народ паўтарае новую прыгаворачку: «Не ў сукенцы – не мужык».
Вядома, маючы ў галаве такія дурныя думы, я аніяк не мог прамінуць учорашняе мерапрыемства ў галерэі «Ў». Надта ўжо спакушальна яно было анансавана: «Сукенка для сусвету. Дэманстрацыя калекцыі мужчынскіх сукенак». Ішоў паглядзець на сукенкі, а трапіў на перформанс. Некалькі знаёмых і сімпатычных людзей прадэфілявалі ў чорных сукнях перад публікай, сталі за сталы і доўга, невыносна доўга церлі келіхі. Сукенкі на мужыках выглядалі як тогі – ці як нейкія будысцкія плашчы. Эх… Не, не за такія сукенкі я змагаюся гэтым тэкстам… Не за гэтыя прыгожыя балахоны. З іншага боку, а чаго я чакаў – кардэбалету?..
Паспрабаваў уявіць сябе ў сукенцы. У лёгкай летняй сукенцы вышэй за калена з голай спінай. Такая свабода ў рухах, такая воля ў чрэслах… Такая яснасць думак… Карацей, паскудства, брат, і не пытайся. Сам я сукенку ніколі не надзену. Што я, вычварэнец які?
Га? Ды мае штаны і пінжак мне мілейшыя за ўсе бабскія адзёжкі. Мае шкарпэткі пахнуць упэўненасцю.
А вы – вы дзярзайце. Вы маладыя, вольныя духам, адважныя, за вамі будучыня. Каму, як не вам, суворым мужчынам у сукенках, будаваць яе – нашу сінявокую, з прынтамі, льняную, паркалёвую, поліэстэравую Беларусь.
У новай калонцы праекту «Таемны госць» Альгерд Бахарэвіч расказвае, як беларускі горад грахоў адмывае сябе ад заганаў.
Гэтым разам «Таемны госць» разважае аб прыгажосці краіны, эскапізме і пачуцці віны ў гарадскіх людзей.
Альгерд Бахарэвіч наведвае D.I.Y.-бар на Зыбіцкай і трапляе на панк-вечарынку.
Альгерд Бахарэвіч першы раз у жыцці наведвае барбершоп – што толькі не зробіш летам 2016-га!
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.