У фокус рубрыкі «Візуал» трапілі дзве беларускія мастачкі – Наста Самахавец і Алена Ходар. У сваіх творах яны працуюць з пытаннямі цялеснасці ды ідэнтычнасцю. Выгіны цела, спляценні пачуццяў, сэксуальнасць, душэўны лямант – глядзім!
Алена Ходар,
нарадзілася ў 1995 годзе, скончыла Гімназію-каледж мастацтваў імя Ахрэмчыка, з 2016 – студэнтка Венскага ўніверсітэта прыкладнога мастацтва (Universität für angewandte Kunst Wien). Пра яе мы пісалі раней у колішнім 34mag.
Мастачка камбінуе фатаграфію з жывапісам і стварае калажы. У цэнтры яе творчасці чалавек, яго ідэнтычнасць і цялеснасць. Алена быццам прэпаруе ўнутраны свет суб’екта фатаграфіі праз мастацкія сродкі. Атрымліваецца крыху правакацыйна, але эстэтычна. Гэтая эстэтыка не рафінаваная, нягледзячы на «глянцавасць» некаторых прац, у выявах людзей бачна абсалютна жывая сэксуальнасць і цела захоўвае сапраўднасць і нават анімалістычнасць.
«Я пазіцыяную сваю творчасць як новы подых у беларускім сучасным мастацтве. Гэта пошук у змешванні тэхнік і стыляў, якія ўтвараюць мой эксперыментальны “хадарнізм”!» – так сама Алена характарызуе ўласны стыль. Яна ўдзельнічала ў выставе Under 35, два гады таму адбылася яе персанальная выстава ў «Хулігане».
Анастасія Самахавец,
нарадзілася ў 1995 годзе ў Іванава Брэсцкай вобласці, скончыла Гімназію-каледж мастацтваў імя Ахрэмчыка.
Зусім юная мастачка ўражвае сваёй пладавітасцю і геаграфічным раскідам дзейнасці: куды б ні прыязджала, намагаецца атрымаць замовы на партрэты ў мясцовых жыхароў і рэалізаваць старыя працы. Яе работы не аднойчы экспанаваліся ў французскіх галерэях.
Ячшэ Самахавец робіць мінімалістычныя, крыху жартоўныя эскізы для татуіровак.
У асноўным Наста займаецца партрэтамі, нават робіць іх па замове, але не трэба ўяўляць стандартны алоўкавы малюнак: яе працы – гэта сумесь натуралізму і абстракцыі. Падаецца, што для мастачкі сутнасць асобы лягчэй выказаць праз гульню колераў і нерэалістычнасць выявы, якія раскрываюць пачуцці і настрой моманту. У эру фатаграфіі амаль не мае сэнсу капіяваць візуальны вобраз, а, зрабіўшы яго менш рэалістычным, больш абстрактным і плоскім, выдраным з кантэксту, можна распавесці больш, чым бачна звонку.
Год таму разам з каляжанкай Настай Чарапанавай Самахавец запусціла праект Pimp My Apartment, у межах якога дзяўчыны прапанавалі распісаць сцены кватэр сваімі работамі. Нягледзячы на тое, што праект так і не ажыццявіўся праз недахоп жадаючых паўдзельнічаць, адна кватэра ўсё ж была «пракачаная».
Куратары фестывалю «Дах» Зміцер Юркевіч і Алесь Родзін – пра галоўныя вехі «Тахелеса», «Даху» і развітанне з імі.
«Плакат – гэта знак, які жорстка, эмацыйна і дакладна перадае паведамленне». Дызайнер Юрый Тарэеў у рубрыцы «Візуал».
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
A story about (or no) cooperation between government representatives, NGOs and ordinary people that care.
Javid Nabiyev speaks on arrests of gay people in Azerbaijan, explains the «fucking solidarity» term and the point of activism.
Joris Hanse, Dutch activist from the Doorbraak, speaks about the Netherlands not matching the stereotypes.
COMMENTS (1)
Вельмі цікавыя работы. Дзякуй за асвету.